Trzydzieści osiem

Następnego dnia z łózka zwlekłam się dopiero po jedenastej. Byłam na siebie wkurzona, bo Kosa miał przyjechać jakoś piętnaście po jedenastej. A ja ani nic nie jadłam, ani się nie ubrałam i nie uczesałam. Czy wytłumaczeniem może być, to że łóżko do ciebie woła: nie wychodź ze mnie, tu jest tak ciepło? Jak dla mnie, tak.
Ubrałam się ciepło i wpadłam do kuchni, aby zrobić sobie śniadanie. Zdążyłam wyciągnąć tylko masło z lodówki, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi.
Zaklęłam pod nosem i ruszyłam w stronę drzwi, za którymi jak się domyślałam stał Grzesiek.
- Przepraszam, za późno wstałam – powiedziałam na wstępie i wpuściłam go do mieszkania.
- Czyli dobrze trafiłem? - wyciągnął zza pleców torebkę śniadaniową.
Na mojej twarzy pojawił się uśmiech i kiwnęłam głową.
Zjadłam szybko kanapki, które przyniósł mi środkowy oraz wypiłam kawę. Skoczyłam jeszcze tylko rozczesać włosy i byłam gotowa do drogi.
- Powiesz mi gdzie jedziemy? - zapytałam, kiedy wkładałam na siebie kurtkę.
- Zobaczysz – odparł tylko z uśmiechem.
Zrezygnowałam z dalszych pytań, bo wiedziałam, że teraz niczego się nie dowiem.
Autem wyjechaliśmy poza miasto i dojechaliśmy do miejscowości, w której już byliśmy podczas jazdy rowerami.
- Jedziemy nad rzekę? - zapytałam.
- Niekoniecznie – odpowiedział i uśmiechnął się.
- To...?
- Zaraz się dowiesz! - zaśmiał się.
Zjechaliśmy z głównej drogi i dotarliśmy do końca utwardzonej drogi. Podjechaliśmy pod jakiś nowo wybudowany dom, który był na samym jej końcu.
- Jesteśmy – powiedział radośnie Grzesiek i odpiął swój pas.
Wyskoczyłam z auta i zamknęłam szybko drzwi. Przyjrzałam się działce.
Była kwadratowa i duża oraz ogrodzona byle jaką siatką. Na jej środku stał nieduży domek. Tyłu nie udało mi się zobaczyć, ale przód rzucał się w oczy. Rosło kilka małych drzewek i było mnóstwo błota, ale pośrodku zrobiona była dróżka z rozsypanych jak popadło kamieni. Z lewej strony rozciągał się widok na las, a po prawej stronie widniał dom odgrodzony od działki murem.
- Czyj to dom? - zapytałam.
- Mój – odpowiedział podchodząc do mnie.
- Twój?! - spojrzałam na niego uważnie.
Zbił mnie całkowicie z pantałyku.
- No mój – odparł lekko się śmiejąc.
- Nie wiedziałam, że budujesz dom – stwierdziłam nie spuszczając z niego wzroku.
- Nikt nie wie – uśmiechnął się szeroko.
Odwzajemniłam uśmiech. Kolejny raz utwierdziłam się w przekonaniu, że Grzesiek mi ufa. Jestem pierwszą, która się o tym dowiedziała i w jakimś stopniu mnie to podbudowało.
- Zapraszam – wskazał dom.
Ruszyłam przodem.
- Od kiedy? - zapytałam wskazując na budowlę.
- Kiedy wracałem któregoś dnia ze Spały zauważyłem, że ktoś ma do sprzedania działkę. Nie wiem dlaczego, ale spisałem numer i zadzwoniłem pod niego. Odezwał się facet, umówiliśmy się na spotkanie, na którym miał mi pokazać działkę. Kiedy tu przyjechałem, - wyciągnął klucze z kieszeni – to się zakochałem.
Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Jest pięknie – powiedziałam.
- Stwierdziłem, że muszę ją mieć i kupiłem ją – uśmiechnął się i przekręcił klucz w zamku. - Kilka dni przed wyjazdem na Igrzyska Olimpijskie dostałem pozwolenie na budowę domu. Majstrów miałem już zatrudnionych, więc następnego dnia zaczęła się praca – wpuścił mnie do środka i zamknął drzwi, aby wiatr, który hulał na dworze nie wkradł się do domu. - No i tak oto wygląda ta praca – zaprosił mnie w głąb.
Moim oczom ukazał się duży salon pomalowany jak na razie, na biało oraz bez mebli, ale za to z mnóstwem okien. W prawo było wejście do dwóch kolejnych pomieszczeń, a wzrok na lewo dawał obraz jasnych, drewnianych schodów. Przestąpiłam kilka dużych kroków i przystanęłam. Po prawej stronie było wejście do jakiegoś pomieszczenia, które miało łączyć się z salonem.
- Kuchnia? - spytałam wskazując na nie.
Kiwnął głową, a ja weszłam w jej głąb. Było całkiem sporo miejsca. Oczywiście wyspy się trzasnąć na środku nie dało, ale mnie się to pomieszczenie akurat spodobało. Po prawej stronie było wejście do niedużej spiżarni.
- Podoba mi się – uśmiechnęłam się.
- Chcesz zobaczyć górę? - zapytał.
- Pewnie!
Ramie w ramię ruszyliśmy schodami, a trochę ich było. Kiedy dotarliśmy na górę, moim oczom ukazał się nieduży korytarzyk i pięć wejść do pomieszczeń. Pierwsze wejście na lewo – wielgaśna łazienka z oknami dwoma oknami dachowymi. Kolejne trzy pomieszczenia, to nieduże pokoje ze skosami, na moje oko miały jakieś osiemnaście metrów kwadratowych. Kolejne, ostatnie już wejście prowadziło do największego pomieszczenia na górze.
- Twoja sypialnia? - zapytałam wchodząc do pokoju, gdzie walały się strzępki jakiejś folii oraz pudełka.
Kiwnął głową.
- Duża – uśmiechnęłam się i weszłam w głąb.
Otworzyłam szerzej oczy. W najdalszym rogu znajdowało się duże okno oraz wielki parapet, na którym spokojnie mogły usiąść trzy osoby. Tym Grzesiek kupił mnie całkowicie, zawsze marzyłam o takim kąciku we własnym domu.
- Będę tu częstym gościem – powiedziałam serio i wskazałam na okno.
- Okej – zaśmiał się.
- Zastanawia mnie tylko jedno rzecz... - spojrzałam na środkowego.
- Pytaj – uśmiechnął się.
- Dlaczego właściwie wybudowałeś ten dom? - spytałam. - O ile wiem, to nie masz żony, nawet dziewczyny...
Poczułam się jak ostatnia idiotka. Dlaczego ja zawsze pierwsze mówię, a później robię. Miałam ochotę walnąć się prosto w twarz.
Grzesiek uśmiechnął się, co mnie zdziwiło.
- Nie pytaj, bo nie znam odpowiedzi na to pytanie – powiedział. - Po prostu coś mnie tknęło i zacząłem – wzruszył ramionami. - Jeszcze jakieś pytania? - zaśmiał się serdecznie, co od razu poprawiło mi trochę humor, który wcześniej trochę się zepsuł.
- W zasadzie, to jest takie jedno – zaczęłam. - Oczywiście nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz – powiedziałam szybko.
- Pytaj – uśmiechnął się.
Usiadłam na parapecie, a on obok mnie.
- Kim jest Kaśka? - spytałam patrząc na niego.
- Skąd o niej wiesz? - zdziwił się.
- Kiedy próbowałam obudzić cię w Gdańsku, to powiedziałeś „Kaśka, daj mi wreszcie spokój”... - przypomniałam.
- Stara historia... - westchnął. - Zorientowałem się za późno, dlaczego tak w ogóle ze mną jest – skrzywił się. - Nacięła mnie na trzydzieści tysięcy...
- Ile?! - wybałuszyłam na niego oczy.
- Głupi byłem co? - uśmiechnął się krzywo.
Zrobiło mi się go szkoda. Czy faceci, którzy zasługują na normalną i kochającą ich dziewczynę, muszą zawsze wpadać na takie typu pokroju tej całej Kaśki albo Natalki, czy Gośki?
- Po prostu zakochany – westchnęłam się złapałam go za rękę.
- Zauroczony, bo jest różnica – zauważył.
- No tak – uśmiechnęłam się krzywo.
- Ale ważne, że to już skończone – uśmiechnął się. - Minął ponad rok i bardzo się z tego cieszę.
- Zwróciła co chociaż te pieniądze? - zapytałam.
- Coś ty, zapadła się pod ziemię – wzruszył ramionami. - Dla mnie jest tylko ważne, to że już mnie z nią nic nie łączy – uśmiechnął się. - A tak w ogóle, to też mam pytanie.
- Wal – uśmiechnęłam się.
- Ten Przemek, którego masz serce... - zatrzymał się.
- No mów – szturchnęłam go łokciem.
- Dużo razy myślałaś nad tym, że chciałabyś go poznać? - zapytał patrząc mi w oczy.
- Sporo – westchnęłam. - Zarwałam kilka nocy myśląc nad tym jakby wyglądało jego życie, gdyby przeżył... Najgorsze w tym wszystkim było, to że jego dziewczyna była w ciąży – czułam jak moje oczy wilgotnieją. - Oddałabym wszystko, żeby żył i był wsparciem dla swojej rodziny... - głos mi się już całkowicie załamał, a z oczu popłynęły łzy.
- Hej, nie płacz – poprosił cicho Grzesiek i mnie przytulił. - Przepraszam nie powinienem był...
- Daj spokój – zachlipałam. - Wiesz, co sobie obiecałam pewnej nocy?
- No?
- Jeśli kiedyś będę miała syna, to dam mu na imię Przemek, innej opcji nie ma – uśmiechnęłam się sama do siebie i jeszcze bardziej przytuliłam się do Grześka.

Przez kolejne cztery godziny siedzieliśmy na budowie. Środkowy opowiadał mi co, gdzie i jak planuje ustawić, a ja wszystko notowałam dokładnie w swojej głowie. Z wielkim uśmiechem patrzyłam na Grześka, kiedy wszystko opowiadał. Był taki rozradowany, szczęśliwy i podekscytowany. To wszystko przełożyło się również na mnie. Czułam się tak jakbyśmy debatowali na temat naszego wspólnego domu. Dziwne uczucie, ale nie można powiedzieć, że nieprzyjemne.
Kilka minut po godzinie piętnastej wyszliśmy z domu na świeże powietrze. Rozejrzałam się wokół. Było przepięknie, mimo pogody jaka panowała na dworze.
- Pamiętasz, jak mówiłaś, że chcesz poszukać działki? - zapytał nagle Grzesiek przekręcając klucz w zamku.
Kiwnęłam głową patrząc na niego.
- To już nie musisz – uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę.
- O czym ty mówisz? - spytałam zbiegając po schodkach.
- Powiedzmy, że... - przebiegliśmy koło bocznej ściany domu i wpadliśmy na taras, z którego podziwiać można było spory kawałek ziemi. - Powiedzmy, że to może być twoja działka – uśmiechnął się i wskazał na plac.
Wybałuszyłam na niego oczy.
- Oczywiście aż takiej prywatności jak miałaś w Gdańsku ci nie zagwarantuje, ale to zawsze coś – wyszczerzył się. - I w dodatku za darmo.
Patrzyłam na niego jak sroka w gnat i nie wiedziałam co mam powiedzieć. Zaskoczył mnie, ale bardzo pozytywnie, ale nie byłam pewna, czy mogę się na takie coś zgodzić. Przecież, kiedy Grzesiek będzie miał żonę, ta pewnie będzie zazdrosna i tak często jakbym chciała, wpadać nie będę mogła. Nie chciałam też przecież im przeszkadzać.
- Tu jest naprawdę pięknie, ale ja nie wiem, czy mogę... - wydukałam wreszcie.
- Jak nie wiesz? - teraz to on wlepił we mnie oczy. - Masz się zgodzić i już. Podoba ci się, więc czego chcieć więcej? - zapytał uśmiechając się.
- Jesteś pewny, że chcesz oddać mi połowę ogródka?
- A nawet więcej – wyszczerzył się. - Będziesz mogła posadzić, co tylko zechcesz – powiedział, a moja silna wolna stawała się coraz słabsza.
- No nie wiem...
- Wiesz, wiesz – pokiwał głową. - Przychodzi wiosna i bierzemy się do pracy – wyszczerzył się.
- Czekaj, chcesz oddać swój ogród w ręce niezbyt normalnej dwudziestosześcioletniej kobiecie? - spojrzałam na niego uważnie.
- Lubię wyzwania – odpowiedział z uśmiechem, a ja wybuchnęłam śmiechem. - I nie zapominaj, że ufam ci najbardziej na świecie.
Na mojej twarzy pojawił się gigantyczny uśmiech.
- To jak, wchodzisz w to? - wyciągną przed siebie rękę.
- Byłabym głupia, gdybym odmówiła – powiedziałam szczerząc się i uścisnęłam jego rękę, a po chwili przytuliłam go mocno. - Dziękuję.
- Nie ma za co.

Kosa odwiózł mnie pod blok i udał się w drogę powrotną do swojego mieszkania. Wchodząc po schodach w głowie miałam widok domu, który aktualnie budował Grzesiek i wszystkie jego wyobrażenia, które miały okazję się spełnić. Uśmiechałam się sama do siebie, jak głupia, ale wcale mnie to nie obchodziło. Do tego środkowy mi ufał, jak to powiedział, najbardziej na świecie, co już kompletnie poprawiło mi humor do maksimum.
Zjadłam szybko jakiś obiad i poczytałam książkę. Około godziny dziewiętnastej odpaliłam laptopa w celu sprawdzenia poczty. Nie zdążyłam się nawet zalogować, ponieważ rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Westchnęłam i podniosłam swój tyłek z krzesła, na którym siedziałam i ruszyłam do drzwi...



No i mamy niedzielę! ;D Kto nie może doczekać się dzisiejszego meczu?! ♥ Oj, będzie się działo! DO BOJU POLSKO OOO! ♥
Dostałam już jeden list, za który bardzo dziękuję Duśce! ;* Dzięki za Twój adres ;p Odpowiedź już napisana, a jutro zostanie wysłany, także sprawdzaj skrzyknę pocztową! ;D Twój list poprawił mi wczoraj humor i to bardzo, za co dziękuję! ;) A jak z Waszymi listami? :D
Wiecie, co? Jak tak dzisiaj sobie po obudzeniu myślałam nad tym opowiadaniem, to stwierdziłam, że będzie miało ono grubo ponad 100 epizodów... Mam nadzieję, że Was tym nie zanudzę, ale jak same widzicie tutaj wszystko dzieje się wolno i nie jest to opowiadanie typu „aaa! Zakochałam się w siatkarzu”... No nic, mam nadzieję, że dotrwacie ze mną do końca i Was nie zanudzę :)
DO BOJU POLSKO OOO! ♥
poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci