Pięćdziesiąt dwa

Kiedy my z Grześkiem kończyliśmy jeść nasze śniadanie, do restauracji wkroczyła reszta siatkarzy. Oczywiście cała trójka naszych przyjaciół, naburmuszona.
- Zbysiu, na czole zostało ci trochę pasty – zaśmiałam się.
- A tobie malinka na szyi – odgryzł się i zajął miejsce.
Zaśmiałam się cicho i wstałam od stołu, podobnie jak Kosa. Po drodze do naszych pokoi zebraliśmy ochrzan od trenera Kowala i od Ogonowskiego również. Czułam się trochę jak w szkole, ale co tam, warto było.
Kosa udał się do swojego pokoju, a ja do swojego. Ubrałam się, a resztę rzeczy spakowałam do torby. Zaścieliłam łóżko, na szczęście Piotr wstał z niego tak zgrabnie, że nigdzie nie było pasty do zębów.
Zamknęłam drzwi, a klucz zostawiłam w zamku, tak jak kazał trener Kowal. Z torbą w ręku doczłapałam do pokoju numer dziewięć. Zapukałam lekko i po tym jak usłyszałam „proszę”, weszłam cicho zostawiając torbę przy drzwiach.
- Mam przepraszać? - zapytałam wchodząc do pokoju, gdzie siedziała cała czwórka moich przyjaciół.
- Zrobisz jakieś dobre ciacho i pójdzie wszystko w niepamięć – uśmiechnął się Igła.
- Każdemu z osobna, oczywiście – dopowiedział Piotrek.
Uśmiechnęłam się i usadowiłam się pomiędzy Grześkiem a Bartmanem.
- A ty się na mnie gniewasz? - zapytałam patrząc na atakującego.
- Tylko to ciasto ma być bez pasty do zębów – zaśmiał się i lekko mnie objął.
- Obiecuję – uśmiechnęłam się.
- To co, żegnamy Gdańsk? - odezwał się libero.
Pokiwaliśmy głowami i razem z naszymi bagażami opuściliśmy pokój numer dziewięć.
Drogę powrotną spędziliśmy głównie na graniu w karty, rozmowie i śmianiu się.

Przez kolejne kilka dni chłopaki biegali na treningi, a ja dostałam od Grześka plan całej jego działki. Miałam sobie rozdzielić mniej więcej, co gdzie będzie rosło i tak dalej. Cieszyłam się, że dał mi wolną rękę. Tylko mój projekt ograniczał się do napisania nazw drzewek, czy roślin. Nie potrafiłam niczego narysować. Moja blokada twórcza, co do malowania trwała od jakiś pięciu lat, od czasu, kiedy umarł dziadek. Nie potrafiłam, tak jak wcześniej, zasiąść w fotelu, wziąć w ręce ołówek oraz szkicownik i po prostu czegoś narysować. Nie mogłam się przełamać.
Pierwszego grudnia odbył się mecz Rzeszowian z Indykpolem w Hali Urania w Olsztynie. Po ciężkim boju Resovia wygrała trzy do dwóch, a MVP spotkania zgarnął Lukas Tichacek.
Cztery dni po meczu pojechałam razem z Piotrkiem do Gdańska. Nie pytajcie jakim cudem zwolnił się z dwóch treningów, bo sama nie wiem, ale ponoć miłość może zdziałać wiele i na tym zakończmy.
Zauważyłam, nie tylko ja, że Piter się zakochał i to ze wzajemnością. Chodził uśmiechnięty od ucha do ucha, we wszystkim widział same pozytywy, a do tego ciągle towarzyszył mu telefon i numer Alki, oczywiście.
W Gdańsku dałam im kilka godzin, aby mogli spędzić je wspólnie, wykręcając się tym, że muszę załatwić jeszcze kilka ważnych spraw. Tak naprawdę nie miałam nic sensownego do roboty, więc kupiłam gorącą kawę z mlekiem, kilka bułek i poszłam na plażę.
Przez te wszystkie dni, a już szczególnie przez te dwie godziny, które spędziłam na karmieniu kaczek i łabędzi, walczyłam ze sobą. Grzesiek był jednocześnie tak blisko, a jednak tak daleko. Był przyjacielem, dobrym przyjacielem, ale ja chciałam czegoś więcej. Nie przeszło mi tak, jak myślałam wcześniej. Nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Gdybym powiedziała mu co czuję, rozpadłaby się nasza przyjaźń, czego nie chciałam strasznie.
Kiedy tylko jakaś dziewczyna, która wdzięczyła się do niego i ukazywała swoje wdzięki, brała mnie istna febra. Byłam zazdrosna, tyle sama wywnioskowałam. A to doprowadzało mnie do jeszcze większego zamętu w głowie.
Nie wiedziałam kompletnie, co mam robić. Przez ten miesiąc pokochałam go bardziej, niż przez dwa lata Jurka. Dziwne, ale prawdziwe. Właśnie, prawdziwe uczucie. Tylko nie do ujawnienia.
Westchnęłam zrezygnowana i klapnęłam na jakąś ławeczkę.
- Jak kocha, to wróci – usłyszałam głos starszej kobiety, która usiadła obok mnie. Widać było po niej, że wiele w życiu przeszła. Stare łachmany, niebyt czysta buzia.
Uśmiechnęła się lekko.
- Nie o to chodzi – mruknęłam.
- Ale pewnie o miłość tak – odparła pewnym tonem głosu.
- Taa.. - westchnęłam. - Co zrobić? Jesteśmy przyjaciółmi, ale ja czuję do niego coś więcej... - szkoda, że nie ugryzłam się w język. Obcej osobie opowiadać o swoich problemach i to jeszcze miłosnych, ale...
- No to mu o tym powiedz – poleciła staruszka jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie.
- A skoro on nie czuje tego samego w stosunku do mnie? - spojrzałam na nią z wielkim zapytaniem na twarzy.
- A pytałaś? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.
- Nie, ale...
- Nie ma żadnego „ale” - przerwała mi. - Po prostu nie wiesz... Spróbuj z nim porozmawiać.
- A co jeśli się boję? - zapytałam.
- Strach istnieje tylko w twojej podświadomości – uśmiechnęła się. - Sami go sobie wymyślamy, a potem wcielamy w życie, niestety.
- Co będzie jeśli on jednak nie czuje tego co ja? - spytałam nie spuszczając z niej wzroku.
- Powiem ci tak – chwyciła moją dłoń i uścisnęła ją lekko. - Za parę lat będziesz zastanawiać się co by było gdyby i tak dalej. Będziesz biła się w pierś, że nie spróbowałaś i po co ci to? - nie spuszczała ze mnie wzroku. - Widać, że wiele przeszłaś, ale widać też, że teraz schody podstawiasz sobie sama. Sama sobie komplikujesz życie...
- Czyli co, powiedzieć? - zapytałam.
- Zacznij z nim rozmawiać, a może sam pociągnie temat i to na twoją korzyść – uśmiechnęła się. - Powiem jeszcze jedno. Jest szczęściarzem.
Uśmiechnęłam się lekko na jej słowa.
- To do zobaczenia – podniosła się z ławki.
- Dziękuję – powiedziałam.
Kiwnęła głową z uśmiechem i ruszyła przed siebie, a ja odprowadziłam ją wzrokiem. Nieznana kobieta pomogła mi i nawet nie mogła wiedzieć jak bardzo. Tylko teraz pozostaje pytanie do samej siebie: czy dam radę?
Godzinę później byłam już w samochodzie razem z Piotrkiem. Trajkotał jak najęty przez całą drogę, jak nie on, a ja słuchałam go niezbyt uważnie, ponieważ w głowie ciągle siedziała mi staruszka i Grzesiek oczywiście...

Zaczynał się grudzień, więc trzeba było pomyśleć o prezentach bożonarodzeniowych. Przez kilka dni głowiłam się nad prezentami dla moich najbliższych. Jeden udało mi się rozwiązać ósmego grudnia, kiedy to Resovia na wyjeździe grała z Bełchatowem. Kupiłam piłkę i poprosiłam o podpisy wszystkich ze zwycięskiej drużyny, czyli SKRY. W tym spotkaniu Rzeszów został pokonany do zera, a MVP załatwił sobie serbski przyjmujący, Constantin Cupković.
W kolejnych dniach kupiłam prezenty dla rodziny z Bełchatowa i Ignaczaków, więc pozostały jeszcze prezenty dla Piotrka, Zbyszka i Grześka. Kompletnie nie wiedziałam, co mam im kupić.
Następny mecz, tym razem z Kędzierzynem odbył się na Podpromiu, a zwycięsko z tego starcia wyszła drużyna z Rzeszowa. Zawodnikiem meczu został Paul Lotman. Właśnie to był dzień, w którym miałam porozmawiać z Grześkiem. Weszłam do szatni i zapytałam, czy nikt nie widział Kosy, ale wszyscy powiedzieli, że już wyszedł. Podziękowałam za odpowiedź i opuściłam szatnię. Lekkim krokiem podeszłam do drzwi budynku.
Światło lamp padało centralnie na samochód Grześka obok, którego stał on i przytulał jakąś dziewczynę. W gardle urosła gula dużych rozmiarów, a oczy zaczęły mnie piec. Samotna łza spłynęła po policzku, kiedy środkowy pocałował dziewczynę czule w czoło.
Stojąc jak wmurowana w podłogę czekałam, aż wsiądą do alfy i odjadą z parkingu. Zamknęłam oczy, czym pozwoliłam na popłynięcie kilku łzom z moich oczu. Kiedy tylko samochód Kosy zniknął z pola mojego widzenia szarpnęłam za klamkę i wybiegłam z budynku wprost do mojego volva. Z całej siły zamknęłam drzwi i walnęłam głową w kierownicę. Miałam ochotę krzyczeć i płakać. To drugie akurat świetnie mi wyszło.
Cała mokra od łez odpaliłam volvo i wyjechałam dalej płacząc z parkingu z piskiem opon.

- A jej co? - zdziwił się Zbyszek wychodząc razem z Piotrkiem, Igłą i Achremem z hali.
- Pewnie chce się popisać przed Grześkiem – zaśmiał się Igła.
- To oni jeszcze ze sobą nie są? - zdziwił się kapitan.
- Widzisz Alek, to jest strasznie pogmatwane – wyjaśnił libero.
- Myślałem, że po tej akcji z pastą do zębów... - zaczął Białorusin.
- Każdy myślał, a tu dupa – odezwał się blondyn.
- Kosa niech się lepiej zachowa jak prawdziwy mężczyzna – powiedział Olieg. - Bo jeszcze mu ją ktoś sprzed nosa sprzątnie.
- Dobrze mówisz, przyjacielu – poklepał go po plecach Ignaczak.
- Tylko gdyby wbicie mu tego do głowy było takie proste – mruknął ZB9.
- Jeszcze się pomyśli nad tym, żeby on jej wreszcie powiedział, co do niej czuje – zarządził kapitan. - A teraz przepraszam, żona na mnie czeka – przeprosił i pożegnał się, po czym ruszył do kobiety czekającej już na niego w samochodzie.
- Piotrek, podrzucisz mnie? - zapytał Zbyszek.
- Jasne.
- To do jutra na treningu – pożegnał się Igła i wskoczył do swojego samochodu.
Środkowy i atakujący pożegnali się z libero i też zajęli miejsca w samochodzie, ale Nowakowskiego. Wtem rozległ się dzwonek telefonu Zibiego.
- Kosa – poinformował i nacisnął zieloną słuchawkę. - Halo?
- Zibi, nie widziałeś nigdzie w szatni moich słuchawek? - zapytał.
- Nie – pokręcił głową. - A co, muzyka Emilki nie ci nie pod pasowała? - spytał śmiejąc się.
- Zawsze mi pasuje, ale teraz jej ze mną nie ma...
- Nie? - zdziwił się lekko.
- No nie, więc widziałeś te słuchawki, czy nie?
Zbyszek powiedział, że nie i pożegnali się.
- Jedziemy do Emilki – zarządził Bartman.
- Po co? - zdziwił się środkowy.
- Nie jest z Grześkiem, a ten jej wyjazd coś mi nie pod pasował...


Dobra, macie kolejny epizod dzisiaj, a co mi tam! ;D Dostaniecie trzy pod rząd, bo jutro też dodam kolejny ;) A taki tam, wakacyjny prezencik :D
Dostałam kolejną pracę, za którą bardzo, bardzo dziękuję Ewie ;D Nawet nie wiecie ile radości mi to sprawia, i nawet słowo „dziękuję” nie jest w stanie wyrazić mojej wdzięczności :)


Kurde, w następnym meczu znowu nie zagra Grzesiu ;(
  https://www.youtube.com/watch?v=eTJPQ4TW4Jw ależ mi się wkręciło, haha! ;D
Do jutra ;*
poziomkowa.