Czterdzieści jeden

- Przepraszam, ale ja nie mogę – pokręciłam głową i uciekłam z salonu.
Byłam całkowicie wkurzona. Jak on mógł?! Jak?! Umawialiśmy się na to, że będę tylko i wyłącznie udawać jego dziewczynę, o żadnych zaręczynach nie było mowy.
- Emilia! - usłyszałam za sobą krzyk Pawła, a po chwili poczułam, jak łapie mnie za rękę.
- Co ty odpierdalasz?! - ryknęłam na niego. - Zgodziłam się, bo chciałam ci pomóc, a ty wyskakujesz z zaręczynami?! - wlepiłam w niego wzrok.
- Myślałem...
- To źle myślałeś! - krzyknęłam. - Miałam udawać tylko i wyłącznie twoją dziewczynę, ale nie narzeczoną! - wykrzyczałam to zdanie bardzo wyraźnie. - Nic więcej!
- Przepraszam – powiedział.
- Ty lepiej nie mnie przeproś, tylko swoją rodzinę! - wskazałam na matkę, ojca oraz brata statystyka, którzy stali ze zdezorientowanymi minami wpatrzeni w nas. - A mnie, mnie tylko zawieź do Rzeszowa, nic więcej od ciebie nie chcę – uniosłam ręce do góry.
- Co on takiego w sobie ma, że jest lepszy ode mnie? - zapytał patrząc mi prosto w oczy. O czym on mówi, do cholery?!
- Nie rozumiem...
- Bartman – odpowiedział jakby to była najistotniejsza rzecz na świecie.
Wbiło mnie dzisiaj kolejny raz już w ziemię.
- Co on ma, a ja nie? - nie spuszczał ze mnie wzroku.
- Mnie ze Zbyszkiem nic nie łączy, oprócz przyjaźni – wypowiedziałam, to zdanie bardzo wyraźnie.
- Akurat.
- Nie będę ci się z niczego tłumaczyć – powiedziałam stanowczo. - Ja wracam do Rzeszowa, a ty rób co chcesz.
Pobiegłam w stronę domu. Przeprosiłam zdezorientowaną rodzinę Pawła i wbiegłam na górę. Wrzuciłam wszystkie rzeczy, które zdążyłam wypakować, do walizki i zniosłam ją na dół.
- Zaczekaj, nigdzie sama nie pojedziesz – powiedział Paweł i wziął ode mnie bagaż, który szybko zaniósł do samochodu.
- Przepraszam państwa – powiedziałam do rodziny statystyka i zajęłam miejsce pasażera w aucie.
Zbyszek miał rację. Nic dobrego z tego wyniknąć nie mogło i nie wynikło. Wyciągnęłam wibrujący telefon z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz. Dzwonił Piotrek.
- Słucham? - odebrałam.
- Hej Em! - przywitał się zadowolony.
Pit, oddaj trochę tego wesołego humoru, poprosiłam w duchu.
- Jak tam? - zapytał.
- Opowiem, jak wrócę dobrze?
- Stało się coś? - spytał od razu.
- Nic takiego – odpowiedziałam siląc się na miły ton głosu. - Pogadamy jeszcze dzisiaj, jak przyjadę, dobrze?
- Jasne, wpadnij, będziemy z Kosą czekać – powiedział wesołym głosem.
Coś we mnie drgnęło, kiedy powiedział, że będzie czekał razem z Grześkiem. Tylko, dlaczego tak na to zareagowałam?
- Do zobaczenia – pożegnałam się szybko i zakończyłam połączenie, a w tym samym momencie w samochodzie pojawił się Paweł.
- Przepraszam – spojrzał na mnie i odpalił auto.
- Nic do mnie nie mów – odparłam nawet na niego nie patrząc.
Przez godzinę drogi w samochodzie odzywało się tylko radio. Siedziałam ze wzorkiem wbitym w boczną szybę i nie wiedziałam co mam myśleć, kiedy nagle statystyk skręcił w jakąś boczną drogę, która prowadziła do lasu.
- Ta droga na pewno nie prowadzi do Rzeszowa – powiedziałam ostrym tonem głosu i spojrzałam na niego.
- Spostrzegawcza jesteś – prychnął i zablokował wszystkie drzwi w samochodzie.
Nie wiedziałam, co się dzieje. Serce szybciej zaczęło mi bić.
- Gdzie ty mnie wieziesz?! - ryknęłam na niego.
- Tutaj na pewno cię nie znajdzie – uśmiechnął się szeroko.
Zaczynałam się bać, bez żartów.
- Kto miałby mnie znaleźć, o co ci chodzi, do jasnej cholery?!
- Skoro ja cię nie mogę mieć, to nikt nie będzie cię miał – powiedział ostro.
- O czym ty mówisz?! - wbiłam w niego przestraszony wzrok. - Wysadź mnie tu i teraz!
- Mogłaś się zgodzić, a tak to...
- Jesteś chory! - ryknęłam, a on tylko się zaśmiał.
Wtedy zrozumiałam w jak dużym stopniu Bartman miał rację. Nawet pół procenta od stu nie mogłam mu odjąć. Czemu byłam taka głupia i go nie posłuchałam?! Miałam ochotę dać sobie w twarz. Marzyłam, żeby cofnąć czas i w ogóle się na to nie zgadzać.
Czy ja zawsze muszę wplątywać się w kłopoty?!
- Wysadź mnie! - krzyknęłam najgłośniej jak się dało i szarpnęłam za klamkę.
Nic nie powiedział, ale zaśmiał się w głos.
Pociągnęłam do góry bezpiecznik, który zamykał drzwi na klucz i szybko pchnęłam drzwi. Sekundę później zimny wiatr owiewał całe wnętrze samochodu. Serce biło jak szalone, a przez głowę przeleciała myśl: jak nie teraz, to nigdy.
- Co ty...?!
Odetchnęłam głęboko i wyskoczyłam z pędzącego samochodu prosto na trawę. Szybko podniosłam się z ziemi i zaczęłam biec przed siebie.
Serce chyba nigdy nie biło mi tak szybko i tak głośno, a w dodatku coś złego działo się z moją prawą stopą. Bolała jak cholera, a do tego nie była skłonna do ruchu.
- Dasz radę – szepnęłam i zacisnęłam mocno zęby.
Biegłam ile sił, ale autostrada wciąż była daleko, w dodatku coraz głośniej słyszałam ryk silnika samochodu Pawła.
Czułam jak oczy mi wilgotnieją, ale wiedziałam, że nie mogłam się poddać. Musiałam biec, wyrwać się stąd.
- Trochę się pomyliłaś! - usłyszałam za sobą wkurzony krzyk statystyka.
Przełknęłam ślinę i próbowałam pobiec szybciej, ale nie udało mi się to, ponieważ Paweł chwycił mnie za prawą rękę i ze zdwojoną siłą obrócił mnie w swoją stronę.
- Myślałem, że jesteś mądrzejsza.
Cała stopa bolała niemiłosiernie, do tego całe nogi. Dawno nie biegałam, jeszcze tak szybko. Ledwo co, patrzyłam na oczy.
Paweł zaczął ciągnąć mnie w stroną samochodu.
- Pomocy! - ryknęłam z całych sił.
- Zamknij się! - krzyknął na mnie.
Po policzku spłynęła jedna, samotna łza.
- Pomocy! - ryknęłam jeszcze raz, ale już słabszym głosem.
- Zamkniesz się, czy nie?! - wydarł się i wymierzył mi mocny policzek.
Przed oczami mignął mi jeszcze znak z napisem „chrońmy lasy”, ale był prawie w całości zamalowany niebieskim sprejem.
Chwilę później leżałam już na tylnym siedzeniu samochodu statystyka.
- Pomocy... - próbowałam krzyknąć ostatkiem sił.
Czułam, że się poddaję, że cały ból bierze nade mną górę.
- Nikt i tak cię nie usłyszy – zaśmiał się Paweł.
Chciało mi się wyć. Miałam ochotę płakać, drzeć się i walić pięściami we wszystko, co popadnie, ale nawet na to pierwsze nie miałam siły.
Powieki zaczęły się coraz częściej zamykać, a przed oczami majaczył obraz uśmiechniętych moich przyjaciół siatkarzy, ale i on zaczynał po chwili blaknąć. Zanim powieki zamknęły się już całkowicie, w wyobraźni pojawił się obraz uśmiechniętego Grześka, kiedy pokazywał mi swój azyl. Moje usta lekko podniosły się do góry, a ja całkowicie odpłynęłam od świata żywych...

No to lecimy z drugim dniem maratonu! ;D Mam nadzieję, że się spodoba ;p
Nareszcie weekend! Piękna pogoda u mnie, a jak u Was? ;)
Czytał ktoś z Was „Władcę Pierścieni”? :)
do jutra, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci