Czterdzieści dziewięć

- Em, wstawaj – dobiegł mnie głos Grześka.
- Jeszcze pięć minut – powiedziałam i jeszcze bardziej wtuliłam się w jego ramię.
- Co ty kurwa masz na twarzy?! - zaśmiał się Piotrek, na co od razu otworzyłam oczy. Zbyszka nigdzie nie widziałam, za to Krzysiek stał obok siedzeń dwóch środkowych.
- O co ci chodzi? - zapytał Igła przecierając twarz i spojrzał na blondyna. - A ty, co masz na twarzy? - zaśmiał się.
- Ja? - zdziwił się Nowakowski i przetarł twarz prawą dłonią. - Nic.
- A wy to pod jakiegoś pisaka wpadliście? - zadrwił Zbyszek przeciągając się i ziewając.
- My? - spytał libero.
- To ty się ciesz, że siebie nie widzisz! - Nowakowski wybuchnął śmiechem.
Spojrzałam na Grześka, a on na mnie. Modliłam się w duchu, aby nie wybuchnąć śmiechem, brunet chyba też.
- Beautiful butterfly – zagadnął Lotman i zaśmiał się w głos.
- O czym wy mówicie? - nic nie rozumiał Bartman i przetarł policzki.
- Daj mu lusterko – polecił mi Łukasz Perłowski nie mogąc powstrzymać śmiechu.
- Się robi!
Drapnęłam torebkę i zaczęłam w niej szperać. Nie mogłam powiedzieć, że rysunki wyszły mi nie ładnie. Wyszły idealnie. Byłam z siebie bardzo dumna.
- Proszę – podałam Zbyszkowi nieduże lusterko i wybuchnęłam śmiechem, a Grzesiek razem ze mną.
Zbyt długo się powstrzymywaliśmy ze śmianiem, więc nasz wybuch był bardzo głośny.
Myślałam, że Bartmanowi oczy wylecą z orbit, co spowodowało kolejną dawkę śmiechu.
- Ty... - wbił we mnie swój wzrok i pokazał na mnie palcem. - I ty... - podobnie uczynił z Grześkiem. - Wy...
- Pokaż to lusterko – Igła wyrwał Bartmanowi lusterko i sam się przejrzał.
- O kurwa! - krzyknął.
- Dawaj – lusterko wyrwał teraz Cichy Pit, który wcale taki cichy nie był.
- Co wyście nam zrobili?! - ryknął na pół autobusu, a wszyscy, oprócz pomalowanej trójki wybuchnęli śmiechem.
- Ej, ej spokój – dobiegł nas głos Marcina Ogonowskiego. - Co wy się tutaj tak drzecie, jak dzieci w przedszkolu nor... - urwał, ponieważ zobaczył atakującego. - Co ty masz na twarzy? - wybuchnął śmiechem.
- Z tym przedszkolem to miałeś rację – warknął Bartman i wbił we mnie wzrok; uśmiechnęłam się do niego promiennie. - Idę to zmyć – powiedział i wygramolił się z siedzenia.
- Obawiam się, że samą wodą to tego nie zmyjesz! - krzyknęłam za nim.
- Nie odzywaj się już do mnie! - odkrzyknął, co skompletowałam z wybuchem śmiechu.
- Dobre, dobre – pokiwał głową z uznaniem Ogonowski.
Przybiłam z nim piątkę.
- Z kim ja tu muszę pracować – westchnął Krzysiek i razem z Piotrkiem opuścili autokar zasłaniając sobie twarze.
- To co, jakieś śniadanie na stacji benzynowej? - zapytałam Grześka, kiedy kilku ostatnich zawodników schodziła po schodkach.
- Za tak świetną robotę, ja stawiam! - odpowiedział ochoczo Kosa i opuściliśmy zadowoleni autobus.

Przez kolejne godziny jazdy Bartman, Krzysiek oraz Piotrek nie odzywali się do mnie i Grześka, co skomentowaliśmy tylko krótkim śmiechem i ja zdaniem „Wyglądaliście tak słodko” oraz gigantycznym uśmiechem na twarzy.
Igła mruknął pod nosem, że chwała Bogu, że jego syn tego nie widział. Jaką minę miał, kiedy jednak dowiedział się, że Sebastian się dowie, a nawet i jego żona oraz córka.
Byliśmy z Kosą z siebie bardzo dumni.
Kiedy dojechaliśmy wreszcie do Gdańska, zameldowaliśmy się w hotelu, ponieważ mieliśmy spędzić w tym mieście jedną noc. Zadzwoniłam do Ali, czy aby przypadkiem nic się nie zmieniło, na szczęście nic, porozmawiałam z nią chwilę i zakończyłam połączenie.
Pokój miałam sama, więc trochę doskwierała mi samotność. Zaowocowało to tym, że od razu po prysznicu wylądowałam w pokoju Grześka i Piotrka.
- Trzymaj – powiedziałam do Nowakowskiego i wręczyłam mu chusteczki do demakijażu.
- Co to? - zapytał patrząc nieufnie opakowanie. - Barwiące na różowo chusteczki? - zadrwił.
- Nie przesadzaj – popatrzyłam na niego z politowaniem. - Chcę ci pomóc...
- Po tym jak sama mi zrobiłaś krzywdę...
- Żadną krzywdę – pokręciłam głową. - Jeśli cię to w jakimś stopniu pocieszy, to przepraszam – uśmiechnęłam się do niego lekko.
- Pocieszyło – wyszczerzył się i wyrwał mi chusteczki z ręki.
- Wystarczyło tylko przepraszam? - zdziwiłam się trochę.
- Jemu wiele nie trzeba – zaśmiał się Kosa, który wyciągał coś z torby.
Piotrek tylko strzelił uśmiech, a ja opadłam na łóżko.
- Macie wygodniejsze łóżko od mojego w szóstce – powiedziałam krzywiąc się lekko.
- Grzesiek zaprasza w nocy – zaśmiał się Piotrek.
- Chyba skorzystam – powiedziałam wolno, zamykając oczy i już prawie odpływając.
- Kosa, nie wiem czy ty się wyśpisz – kolejny śmiech Nowakowskiego.
Otworzyłam oczy.
- Ciebie wykopiemy z pokoju – wyszczerzył się Kosa, a ja zaśmiałam.
Bardzo kusząca propozycja, przeleciało mi przez głowę.
- Sam wyjdę – odparł uśmiechnięty Piotrek.
- Welcome, welcome – do pokoju wparował Zbyszek, a za nim Igła. - Znowu ty? - skrzywił się patrząc na mnie.
- Przyszła do męża – zaśmiał się Cichy Pit, za co zarobił ode mnie poduszką. - Widzisz, oni już tu knują, że mnie z pokoju wywalą.
- Zamknij się! - warknęłam śmiejąc się. - A ty – zwróciłam się do Zbyszka – rozchmurz się. Twój Serniczek przyniósł chusteczki do demakijażu, także fruń zmyć tego motylka z twarzy – zaśmiałam się.
- Mój Serniczek jest niesamowicie wredną osobą – odgryzł się Bartman.
Krzysiek wziął chusteczki od Piotrka i wszedł do łazienki.
- Nie mów, że dopiero to odkryłeś – zaśmiałam się wesoło i spojrzałam na zegarek w telefonie. - Nie wiem, jak wy, ale ja idę na obiad – powiedziałam i podniosłam się z łóżka.
- Też idę – odparł ochoczo Grzesiek.
Ruszyliśmy w stronę drzwi.
- Piękny, małżeński obiadek! - zaśmiał się za nami.
- Widzisz, mnie to przynajmniej ktoś kocha – zaśmiałam się i objęłam Kosę wpół.
Środkowy uśmiechnął się do mnie promiennie, a Zbyszek już nic nie odpowiedział. Wyszliśmy żegnani donośnym śmiechem Piotrka.
Szybko zbiegliśmy po schodach i wpadliśmy do restauracji. Dosiedliśmy się do Łukasza Perłowskiego oraz Michała Gogola, statystyka i tak zjedliśmy wspólnie obiad.
Po obiedzie zapakowaliśmy się w autokar, zajęło to ponad czterdzieści minut, nie mam pojęcia jak tak długo można się zbierać, ale miałam nadzieję, że Zibi kiedyś mi to wytłumaczy, ponieważ to właśnie przez niego musieliśmy tyle czekać.
Przed godziną osiemnastą byliśmy już na hali. Siatkarze ruszyli do szatni, a ja razem z Mieszkiem udaliśmy się centralnie na halę, aby rozłożyć sprzęt i tak dalej.
Kilka minut później na boisko wkroczyli siatkarze obydwu drużyn.
- Emilia we własnej osobie – usłyszałam zadowolony głos Mateusza Miki.
- Jest i on – ucieszyłam się i lekko go przytuliłam.
Porozmawialiśmy chwilę, a później przyszedł do nas Grzesiek razem z Łomaczem.
- Em, poznaj Grześka, Grzesiek poznaj Emilkę – powiedział Kosa.
- Bardzo mi miło poznać McGregora – wyszczerzyłam się i uścisnęłam dłoń kapitana Lotosu.
- Mnie również miło ciebie poznać – uśmiechnął się. - Grzesiek dużo mi o tobie opowiadał.
Kosa szturchnął go w ramię.
Lekko mnie to zdziwiło, ale spytałam tylko:
- I w jakim świetle mnie przedstawił?
- Jasnym – odpowiedział Łomacz, co wywołało mój śmiech.
- I tak ma być – kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do czarnowłosego środkowego.
Mieszko zawołał mnie na chwilę, więc przeprosiłam ich i odeszłam do statystyka.

- Masz szczęście, że obróciła to w żart – powiedział Grzesiek do kolegi o tym samym imieniu, co on.
- Faktycznie jest miła i zabawna – odpowiedział McGregor.
- I samotna – dopowiedział Mateusz.
- Serio? - zdziwił się kapitan drużyny z Gdańska.
- Chyba, że ten oto pan – Mika wskazał na środkowego – ruszył swój zacny tyłek i wreszcie coś zrobił w jej kierunku? - spojrzał na niego wyczekująco.
- Nie dość, że Piotrek, Igła i Zbyszek mi trują tyłek, to i jeszcze wy – żachnął się Kosa.
- Czyli, nie tylko my twierdzimy, że jesteś ślepy – stwierdził Łomacz.
- I Emilka chyba też, ale kobieta pierwszego kroku raczej wykonywać nie powinna – powiedział pewnym tonem Mateusz.
- Stary – Grzesiek położył środkowemu rękę na ramieniu. - Zrób coś, bo nie daj Boże, ktoś ci ją odbierze. Odbierze ci osobę, którą kochasz, a to wcale miłe uczucie nie jest – powiedział patrząc mu prosto w oczy.
Kosa wypuścił powietrze z płuc. Może chłopaki mieli rację? Może powinien coś zrobić, żeby jej nie stracić? Już raz ktoś ją skrzywdził i sprawił, że najadła się strachu, podobnie jak i środkowy w trosce o jej bezpieczeństwo.
Mówiła, żeby zapomniał o tym pocałunku. Niedoszłym pocałunku, ale on nie chciał. Nie mógł go nawet wyrzucić z głowy. Każdej nocy, kiedy kład się spać widział jej niebieskie oczy wpatrzone w jego i to jak jej twarz przybliżała się do jego, a potem wpadał Piotrek. Zastanawiał się, co by było gdyby Piter przyszedł kilka chwil później. Czy też by go przeprosiła za swoje zachowanie? Wcale nie chciał, aby go przepraszała. Chciał, aby jego usta złączyły się z jej w namiętnym pocałunku, nic więcej...


Co do piątkowego meczu, to prawie się popłakałam na końcu. Mówcie co chcecie, ale ja czekałam aż na boisko wejdzie Jarski, ale nie na zagrywkę tylko na pozycję, na której gra. Nie czepiam się nic, a nic Zbyszka, żeby nie było. Tylko chciałam na boisku wreszcie zobaczyć Kubę... ;)
„Mierzyć wysoko i wierzyć w to mocno
Nawet jak przegrasz, zostaje ci godność
Dzięki niej wstajesz i biegniesz dalej
Prosto do celu, by w końcu go osiągnąć!”

DZISIEJSZY DZIEŃ BĘDZIE DLA NAS, TAK JAK I NASTĘPNE DNI MECZOWE! ♥ Wierzymy w Was Chłopaki! Prawdziwi Kibice wierzą do końca i są z Wami zawsze sercem!
Poziomkowa ;*

A i jeszcze jedno! Czytał ktoś ten artykuł? http://www.polsatsport.pl/siatkowka/reprezentacja Na usta cisną się tylko dwa słowa: ja pierdole.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci