Czterdzieści sześć

Do szpitala zawitali jeszcze funkcjonariusze policji, którzy mnie przesłuchali, co trwało jakieś pół godziny. Później zdążyłam jeszcze zjeść jakiś paskudne szpitalne śniadanie, dostałam leki i śmiało mogłam opuścić szpital.
Siedziałam w samochodzie Kosy na tylnym siedzeniu. Razem ze mną z tyłu siedział właściciel oraz Krzysiek, Piotrek prowadził, a Bartman rozsiadł się wygodnie na siedzeniu pasażera.
Posadzili mnie obok Grześka, na którego nie mogłam normalnie spojrzeć. Ciągle w głowie miałam wpatrzone we mnie czekoladowe tęczówki i to, jak moje wargi usilnie chciały napotkać na swojej drodze usta bruneta.
Walnęłam lekko głową w szybę, a Piotrek aż na mnie spojrzał. Westchnęłam cicho i zamknęłam oczy. Chciałam wyrzucić z głowy tę sytuację, jaka miała miejsce w sali, kiedy byliśmy z Grześkiem sami. Dlaczego właściwie chciałam go pocałować? Potrzebowałam bliskości? Poczucia bezpieczeństwa? Potrzeby wtulenia się w czyjeś ramiona i pewność, że nikt nie zrobi mi już nigdy krzywdy? Nawet jeśli, to przecież mogłam zrobić, to po przyjacielsku, a nie od razu wylatywać z pocałunkiem.
Martwiłam się trochę tym, że nasza przyjaźń może przez to ucierpieć. Widziałam, że czarnowłosemu środkowemu też wcale nie jest łatwo. Patrzył na wszystko inne, prócz mojej osoby, co mogłam zrozumieć. Nawet siedzieć za blisko mnie nie chciał, a głowę odwróconą miał w stronę Krzyśka.
Stwierdziłam, że to wszystko musi bardzo dziwnie wyglądać. Pomiędzy nas można było wcisnąć butelkę z piciem, a pomiędzy Krzyśka i Grześka nie zmieściła by się nawet szpilka. Każde z nas głowy w przeciwną stronę i oby się nie dotknąć oraz, aby nie napotkać wzroku drugiego.
Jak dzieci w podstawówce, pomyślałam i skrzywiłam się mocno.
- Grzesiek, weź się trochę przesuń – warknął libero. - Emilka gryzie, parzy czy co? - popatrzył na niego z wyrzutem.
Środkowy nie powiedział nic, tylko lekko przesunął się w moją stronę. Moje kolano dotknęło jego i przeszedł mnie pozytywny prąd, ale nic nie dałam po sobie poznać. Siedziałam z głową opartą o szybę i z zamkniętymi oczami. Moje myśli krążyły wokół bruneta, tyle, że przyjemne już teraz. Nawet nie zwróciłam uwagi, kiedy zasnęłam.

- Coś jest nie tak – powiedział Bartman, kiedy razem z Krzyśkiem oraz Piotrkiem szli na Orlen, aby zakupić kawę i jakieś jedzenie.
- Mówisz o Emilce i Grześku? - chciał upewnić się Igła.
Atakujący kiwnął głową.
- Jakoś dziwnie się zachowują – dodał. - Tak jakby w tym szpitalu coś się wydarzyło... - zamyślił się.
- Chyba, co się nie wydarzyło – mruknął pod nosem Nowakowski.
- Ty coś wiesz – Igła i Zibi wbili w blondyna wzrok.
- Gdybym wszedł kilka chwil później – westchnął Piter – to wszystko byłoby inaczej.
- O czym ty mówisz? - domagał się odpowiedzi Zbyszek.
Weszli do sklepu i stanęli w kolejce.
- W zasadzie to im przeszkodziłem – skrzywił się Piter.
Nowakowski przez całą drogę był na siebie wściekły. Przeszkodził im w najlepszym momencie, aby wreszcie coś między nimi zaiskrzyło. Gdyby wszedł kilka chwil później, każdy byłby szczęśliwy, a tak siedzą z głowami odwróconymi tyłem do siebie i udają, że nic się nie stało.
- W czym?
- Już by się... a ja...
- Oni się całowali?! - krzyknął uradowany i lekko zdziwiony Zbyszek na pół sklepu, a kilka ciekawskich spojrzeń zwróciło się ku niemu.
- Nie. I trochę ciszej – warknął Piotrek. - Niepotrzebnie, tam wchodziłem...
- Skąd mogłeś wiedzieć? - odezwał się Igła.
- Co dla państwa? - usłyszeli sympatyczny głos ekspedientki.
Krzysiek najszybciej jak się tylko dało złożył zamówienie, a kiedy skończył odeszli na bok.
- Teraz jakoś trzeba, to wszystko naprawić – powiedział zdecydowanym głosem Zbyszek.
- Tylko jak? - zastanawiał się na głos blondyn.
- Siedzą teraz w samochodzie, może rozmawiają? - odezwał się Igła i spojrzał w stronę, gdzie zaparkowana była czarna alfa romeo.
- Przecież oboje spali – przypomniał Bartman.
- To co robimy? - zapytał Nowakowski.
- Jeśli do Rzeszowa im nie przejdzie, to jutro wsadzimy ich do jednego pokoju i albo się pokochają albo pozabijają – stwierdził Igła.
- Wielkie pocieszenie – prychnął środkowy.
- Masz lepszy pomysł? - libero popatrzył na blondyna, który pokręcił tylko głową. - Poczekamy do jutra.
Zbyszek i Piotrek kiwnęli równo głowami.

Obudził mnie Igła, który przyniósł dla mnie gorącą herbatę i jakąś kanapkę, za którą bardzo mu podziękowałam. Libero obudził również Grześka i jemu wręczył podobny zestaw do mojego tyle, że środkowy dostał kawę.
- Wszyscy jedziecie do nas na obiad – powiedział Igła, kiedy Piotrek odpalił silnik. - Iwona mówiła, że sprzeciwu ma nie być.
- Wreszcie zjem coś normalnego – uśmiechnęłam się.
Jedzenie w szpitalu pozostawiało wiele do życzenia. Jeszcze przed wyjazdem zdążyłam skubnąć tylko kawałek chleba i kawałeczek szynki.
Kiwnęłam głową i wgryzłam się w kanapkę, którą dostałam od Ignaczaka.
- Nie wylej – poprosił Kosa łapiąc nagle mój kubek z gorącą herbatą.
- Dzięki – powiedziałam biorąc od niego kubek w ręce.
Spojrzałam na niego, ale szybko odwrócił wzrok. Miałam ochotę walnąć głową o zagłówek, ale wolałam nie zdradzać jak czułam się w danym momencie.
Przez resztę drogi odzywali się tylko Piotrek, Igła i Zibi, a ja udawałam, że śpię, podobnie jak Grzesiek. Kiedy wreszcie dotarliśmy pod dom Ignaczaków, odetchnęłam z ulgą. Zarzuciłam na siebie bluzę, którą bez słowa wręczył Kosa i wygramoliłam się z auta.
Pokuśtykałam w stronę domu, gdzie w drzwiach czekała już Iwona. Rzuciła mi się na szyję i mocno uściskała. Szybko znalazłam się w salonie na kanapie. Do pomieszczenia wtoczyli się również Igła, Zibi i Cichy Pit.
- Gdzie Grzesiek? - zapytałam patrząc na nich.
- Pojechał do domu – odpowiedział krzywiąc się Krzysiek.
- Przecież mówiłam, że nie ma wymigiwania – powiedziała Iwona, a ja podniosłam się z kanapy.
- Musiał coś załatwić, czy coś – poinformował Zbyszek i razem zresztą zasiedli do stołu.
Skierowałam się w stronę wyjścia z domu.
- A ty gdzie? - spytał wlepiając we mnie wzrok Piotrek.
- Do domu – skłamałam. - Przepraszam cię za ten obiad – powiedziałam do Iwony.
Całe szczęście, że miałam na sobie bluzę Kosy i trampki, przynajmniej poszło szybko.
- Jesteś pewna? - spytała.
Kiwnęłam głową.
- Czekaj odwiozę cię – Krzysiek podniósł się z krzesła.
- Nie trzeba, ale miałabym do ciebie jedna prośbę.
- No? - Krzysiek wbił we mnie wzrok.
- Pożycz kluczyki do samochodu – uśmiechnęłam się błagalnie.
- Jak ty chcesz ze skręconą kostką...? - zaczął Piotrek.
- Dam radę – wyszczerzyłam się. - To jak dasz te kluczyki, czy nie?
- Nie wiem, czy to dobry pomysł...
- Pytałam – powiedziałam sama do siebie.
Cieszyłam się, że zwyczaj Igły się nie zmienił. Klucze wisiały na jednym z wieszaków w przedpokoju.
- Zwrócę jutro! - krzyknęłam i drapnęłam klucze.
- Muszę zmienić nawyki – usłyszałam jeszcze jak mówi.
- To do jutra! - pożegnałam się i zamknęłam drzwi.
Doczłapałam się się do auta Ignaczaków. Wskoczyłam na siedzenie kierowcy i odpaliłam silnik. Wyjechałam z podwórka Ignaczaków i ruszyłam w stronę mieszkania Grześka, ponieważ musiałam wszystko wyjaśnić i przeprosić go za moje zachowanie.
Na szczęście nie było żadnego korku, więc dotarłam w miarę szybko. Wyskoczyłam z samochodu, zamknęłam go i ruszyłam wolnym krokiem w stronę mieszkania Grześka. Na szczęście w budynku była winda, bo nie wiem jakby zareagowała na tyle schodów moja kostka.
Wjechałam na wyznaczone piętro i zastukałam w odpowiednie drzwi.
- Idę! - usłyszałam krzyk środkowego, a po chwili widziałam go już w całej okazałości.
- Mogę wejść? - zapytałam patrząc mu w oczy.
Kiwnął głową, a ja weszłam do mieszkania. Stanęłam w salonie, podobnie jak środkowy.
- Przyszłam, żeby cię przeprosić – spojrzałam na niego. - Nie wiem, co mi odbiło...
- Nie przepraszaj, nie ma za co.
- Słuchaj, ja nie chcę psuć naszej przyjaźni – powiedziałam poważnie. - Zapomnimy o tym? Potraktujmy, to jako chwilę słabości z mojej strony, dobrze?
Kiwnął głową.
- Dziękuję – uśmiechnęłam się lekko. - Nie chciałam, żebyś poczuł, że czuję do ciebie coś więcej niż przyjaźń.
Zabolały mnie moje własne słowa. Wtedy zdałam sobie sprawę, że właściwie, to czuję do Grześka coś więcej niż przyjaźń, ale czy to można było nazwać miłością?
- Rozumiem – uśmiechnął się trochę sztucznie.
- Cieszę się, że wszystko wyjaśniłam – powiedziałam i skierowałam się do wyjścia. - To do jutra?
- Do jutra – uśmiechnął się i zamknął drzwi.
Odetchnęłam głęboko. Dotarło do mnie coś, co nigdy nie będzie miało prawa się ziścić. Skoro Kosa potraktował, to tak na luzie, to pozostaje mi szybko wyleczyć się z tego lubienia go bardziej niż wszystkich innych na świecie.

Kosa z całej siły walnął pięścią w ścianę, a po chwili zamknął oczy. Kiedy tu stała, miał ochotę ją pocałować i wziąć w ramiona, po prostu przytulić. Zabolały go słowa Emilki i to bardzo. Właśnie w tamtej chwili zdał sobie sprawę, że nie czuje do niej tylko i wyłącznie przyjaźni. Piotrek, Zbyszek i Igła mieli racę. Kochał ją i to najbardziej na świecie. Tylko w jednym się mylili. Emila go nie kochała, traktowała jak przyjaciela, nic więcej. I to dokładało się jeszcze do bólu, jaki środkowy czuł...



No to zbliżamy się do końca maratonu ;)
Dzięki za kolejny list, który dostałam od Ani! ;D Oczekuj odpowiedzi niedługo ;p
KINGA BARDZO CI DZIĘKUJĘ! ;* MOŻE UZNASZ, ŻE TO GŁUPIE, ALE AŻ ŁZY MI SIĘ W OCZACH POJAWIŁY! Jeśli pozwolisz chciałabym to jutro zamieścić na blogu, zgadzasz się? ;)
Nowe wpisy dodał Krzysiu! ;D Kto rano wstaje... Ten się nie wyśpi i Się lata :) :)
Nie wiem jak Wy, ale ja się zakochałam w tym zdjęciu, które zamieścił Andrzej! ♥ Więcej takich poprosimy! ;D

do jutra, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci