Czterdzieści trzy

Świtało, kiedy siatkarze wjeżdżali na piątą już z kolei drogę leśną. Każdy z nich denerwował się niemiłosiernie, a serce przyspieszyło swoje bicie, kiedy ich oczy zauważyły znak pomalowany niebieskim sprejem.
- Jest! - ożywił się Piotrek i wskazał na znak.
Każdemu z nich promyk nadziei rozbłysnął jeszcze większym blaskiem.
Grzesiek chciał przyspieszyć, ale na tej drodze było to niemożliwe. No chyba, że chciałeś stracić koło albo wylądować na drzewie.
Jechali w ciszy i skupieniu, aż dojechali na koniec drogi. Nigdzie nie było widać żadnego domu, chatki, wszędzie tylko drzewa i krzaki.
- A może kolor tego spreju jej się pomylił? - zastanawiał się na głos Krzysiek i wysiadł z samochodu.
Jego kumple zrobili to samo. Cała czwórka stanęła przy masce czarnej alfy romeo Grześka.
- Ja pójdę tędy – Kosa wskazał swoją lewą stronę. - Krzysiek kilka metrów bardziej w prawo. Piotrek prosto – pokazał palcem przed siebie. - A Zibi lewo. Gdyby coś, to dzwońcie – zamachał telefonem i ruszył w wyznaczonym dla siebie kierunku.
- Jak on jej nie powie w przeciągu miesiąca, że ją kocha, to wpierdzielę mu osobiście – powiedział Bartman.
- Czyli nie tylko ja zauważyłam, że to na poważnie – stwierdził Piotrek.
- Nie tylko ty – potwierdził Ignaczak. - Dobra, rozdzielamy się, bo jak tak dalej będziemy stać, to jej nie znajdziemy to, nie daj Boże, żaden z nas już nigdy nic jej nie powie.
Przez kolejną godzinę siatkarze krążyli bez celu. Żaden z nich nie znalazł żadnego śladu Emilki, ani Pawła, a już tym bardziej żadnego śladu samochodu, którym musieli tu przyjechać. Zebrali się ponownie przy masce samochodu Grześka.
- Wsiadajcie – polecił Kosa, a reszta wykonała jego polecenie.
- Może zadzwonimy na policję? - zaproponował Piotrek, kiedy brunet odpalał silnik.
- Co ci da policja? - żachnął się Bartman. - Nie minęły jeszcze dwadzieścia cztery godziny, więc nic nie będą mogli zrobić – skrzywił się.
- Znajdziemy ją sami – powiedział pewnym głosem Grzesiek i ruszył w drogę powrotną.
- Tylko gdzie? - zapytał zrezygnowany Piotrek. - Wszędzie tylko drzewa, krzaki – skrzywił się.
- Damy radę – odparł Kosa.
- Znajdziemy ją – szepnął do siebie Krzysiek.
Mijali właśnie znak, o którym mówiła Emilka, kiedy Bartman powiedział:
- A może skręcili w prawo? - zapytał Zbyszek wskazując wąską drogę.
- Warto sprawdzić – kiwnął głową właściciel alfy romeo i skręcił w prawo, a mężczyzn w samochodzie aż zakołysało.
- Rozglądajcie się, może gdzieś coś zamajaczy – polecił Krzysiek i wyostrzył wzrok.
Grzesiek z całych sił zaciskał pięści na kierownicy. Będzie jej szukał do upadłego. Jeśli dzisiaj jej nie znajdą, będzie szukał jutro, a jeśli nie jutro, to pojutrze. Nie ważne w tamtej chwili były treningi, mecze, rzeszowski świat. Liczyła się tylko blondynka o niebieskich oczach i pięknym, optymistycznym uśmiechu, który poprawiał nastrój w pochmurny dzień.
Obiecał i jej i sobie, że ją znajdzie, a słowa dotrzymywał zawsze.

Obudził mnie jakiś huk. Poderwałam się i od razu skrzywiłam. Prawa stopa dała się od razu we znaki, podobnie jak ból głowy. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym obecnie się znajdowałam. Małe, szare pomieszczenie, z jednym fotelem, stolikiem i jakąś kuchenką gazową, przy której kręcił się teraz Paweł. Dwie szafki i to by było na tyle.
- O wstałaś już – ucieszył się statystyk. - Zrobiłem śniadanie – uśmiechnął się i podał mi talerz z kanapką ze serkiem topionym.
Skąd on to wszystko tu wziął?
Trąciłam ręką naczynie tak, że poleciało w kąt.
- Waleczna – uśmiech nie schodził Pawłowi z twarzy. - Będzie ciekawiej, niż mi się wydawało.
Uwierzyć nie mogłam, że siedziałam w pomieszczeniu z tym Pawłem. Z Pawłem, któremu ufałam i chciałam pomóc, a on tak mnie potraktował.
Położyłam się z powrotem, tyłem do mojego oprawcy. Byłam na siebie wściekła i bałam się, że siatkarze mnie nie znajdą, że będę musiała tutaj siedzieć do końca życia i patrzeć na statystyka. Zibi miał rację w stu procentach, a żadne z nas go nie posłuchało. A szkoda.
Leżałam tak przez kolejne dziesięć minut, a Paweł pieprzył jakieś głupoty o naszym przyszłym życiu, wspólnym życiu. Nie chciałam nawet myśleć, o tym ile dzieci chciał ze mną mieć, gdzie wziąć ślub i tak dalej.
W duchu zaczęłam się modlić, żeby Grzesiek i reszta znaleźli mnie jak najszybciej, bo zaraz tu zwariuję. Jak trwoga to do Boga, sprawdza się.
- O już ósma – ucieszył się. - Za chwilę będziemy wyjeżdżać – uśmiechnął się do mnie.
Ósma?! Moje tabletki! Gdzie jest torebka?! I gdzie wyjeżdżać?!
- Muszę wziąć tabletki – powiedziałam wlepiając w niego wzrok.
- Jakie tabletki? - zdziwił się.
- Dla twojej wiadomości jestem po przeszczepie serca, więc jeśli nie chcesz, żebym ci tu umarła, to daj mi te cholerne tabletki – warknęłam.
- Nigdy nic mi nie mówiłaś – odparł smutnym głosem.
- Z czego się bardzo cieszę – burknęłam pod nosem. - Są w mojej torebce – powiedziałam głośniej.
- Naprawdę nie rozumiem dlaczego mi nie powiedziałaś - pokręcił głową i zza fotela wyciągnął moją torebkę i zaczął w niej grzebać.
- Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz – mruknęłam.
- Mamy całe życie przed sobą – uśmiechnął się i wyciągnął opakowanie tabletek. - Ile pani sobie życzy? - zapytał otwierając pudełko.
- Dwie – powiedziałam niezbyt miłym głosem i wyciągnęłam otwartą dłoń przed siebie.
Dwie tabletki znalazły się szybko na mojej dłoni, a później w jamie ustnej.
- Tak bez popijania? - zdziwił się.
- Kwestia przyzwyczajenia – wzruszyłam ramionami.
- Jak długo je bierzesz? - spytał.
- Wystarczająco długo, żeby ich nie popijać – warknęłam.
Szybko tego pożałowałam, ponieważ otwarta dłoń Pawła z prędkością światła zderzyła się z moją twarzą. Uderzenie było tak mocne, że aż głowa przekręciła mi się o kilka stopni więcej, niż powinna.
- Nigdy więcej tak do mnie nie mów – warknął tuż przy moim uchu i wstał, aby kontynuować swoją wypowiedź o naszym przyszłym życiu.
Po dwóch minutach nagle Paweł przerwał swój monolog i popatrzył w dół, na schody. Mój wzrok też tam podążył. Coś zaszeleściło. Serce zaczęło szybciej bić i w głowie pojawił się obraz czwórki moich przyjaciół.
Oby, to oni, pomyślałam i trochę się podniosłam na duchu.
- Ciekawe, kto chce nas odwiedzić – zastanawiał się na głos i zaczął cicho schodzić po schodach.
Najszybciej, jak tylko potrafiłam, doczołgałam się do ściany i próbowałam podnieść. Było przerażająco cicho, co doprowadzało mnie do białej gorączki. Nie wiedziałam, kto przyszedł, co w ogóle dzieję się tam na dole.
Z wielkim bólem stanęłam na własnych nogach, a właściwie, to na jednej, tej zdrowej. Spojrzałam na lewą stopę. Za ciekawie, to ona nie wyglądała, cała spuchła. Skrzywiłam się.
Oby to było jakieś zwichnięcie, ale nie złamanie, błagam!
Podpierając się o ścianę ruszyłam w stronę schodów.
- Gdzie ona jest, do cholery?! - usłyszałam krzyk Grześka.
Serce jeszcze szybciej i głośniej zaczęło mi bić. Znalazł mnie, znalazł!
- Sam sobie ją znajdź – odparł śmiejąc się statystyk. - O jest i reszta! - ucieszył się.
- Zamknij się! - warknął Zbyszek.
- Jak zawsze waleczny, chyba to jej się w tobie najbardziej podoba – stwierdził statystyk.
Przełknęłam ślinę. Co on wygaduje?!
- Co ty pieprzysz?! - krzyknął do niego Bartman. - A ty, co tak stoisz?! - ryknął na kogoś. - Idź jej szukać!
Po chwili usłyszałam jak ktoś wchodzi po schodach.
- A ty, zapamiętaj sobie raz na zawsze, ja i Emilka jesteśmy tylko przyjaciółmi – warknął ZB9. - Ale to nie znaczy, że możesz ją krzywdzić! - w tym momencie usłyszałam jak ktoś dostaje w twarz.
- Emilka – usłyszałam jak Kosa wypowiada moje imię.
- Grzesiek! - krzyknęłam i zaczęłam kuśtykać w jego stronę.
Przestąpiłam może jakieś dwa kroki, ponieważ siatkarz był szybszy. Wziął mnie na ręce i mocno przytulił.
- Już myślałam, że mnie nie znajdziecie – powiedziałam prosto w jego szyję.
- Obiecałem przecież – powiedział. - Nic ci nie jest? - zapytał.
Pokręciłam głową.
- Dziękuję... i przepraszam... - wydukałam.
Grzesiek nie zdążył już nic powiedzieć, bo i mnie i jego wmurowało w ziemię, ponieważ usłyszeliśmy strzał i huk jaki wywołuje odpalana broń...



To lecim z czwartym dniem ;D Leniwą niedzielę na świeżym powietrzu z rodzinką wyczuwam :D
A Wy, macie już wszystkie? ♥ 

do jutra, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci