Trzydzieści cztery

Z łóżka podniosłam się kilka minut po jedenastej. Ogarnęłam się i zrobiłam śniadanie. Zjadłam siedząc przy laptopie i czytając reakcje kibiców po wczorajszym spotkaniu ze Skrą. Pozytywów było o wiele więcej niż negatywów, więc byłam z chłopaków dumna.
Pozmywałam jeszcze wczorajsze naczynia, podlałam kwiatki i wzięłam się za czytanie jakiejś książki, którą ostatnio pożyczył mi Grzesiek. Tak mnie wciągnęła, była o psychopacie, który uciekł z zakładu zamkniętego, że oderwał mnie od książki dźwięk telefonu. Dzwoniła Iwona, która stała już pod moim blokiem. Zerwałam się szybko, zamknęłam mieszkanie i zbiegłam schodami w dół.
Wsiadłam do jej samochodu i przeprosiłam a spóźnienie.
Do salonu fryzjerskiego jechałyśmy przez pół godziny. Kiedy dotarłyśmy w wyznaczone miejsce, Iwona przedstawiła mnie właścicielce salonu, Ewie oraz dziewczynie o imieniu Natalia, która miała podciąć mi włosy i nałożyć blond farbę.
Zajęłam wygodnie miejsce w fotelu i zaczęła się rozmowa w babskim gronie. Faceci, plotki z pracy i o wspólnych znajomych Iwony oraz Ewy. Słuchałam niezbyt uważnie, a wypowiadać się nie wypowiadałam, bo nie znałam żadnej osoby, o której mówiły kobiety.
Po dwóch godzinach wreszcie młoda dziewczyna zaczęła ściągać mi z głowy folię aluminiową, która potrzebna była do farbowania. Zamknęłam oczy i czekałam, aż Natalia skończy swoje zadanie.
Kiedy czułam, że dziewczyna ściąga mi ostatnie, przysłowiowe „złotko” z głowy, rozmowy w salonie ucichły. Otworzyłam szybko oczy pytając co się stało i spojrzałam w lustro. Gdy tylko zobaczyłam swoje odbicie w lustrze, krzyknęłam przeraźliwie. Moje włosy, których kolor miał się nie zmienić, pozostać w blondzie, teraz były rude! Rude, kurwa, rude! (nie to, żebym miała coś do rudzielców, od razu mówię!)
- Co to jest, do cholery?! - ryknęłam gwałtownie podnosząc się z krzesła.
Wbiłam wzrok w Natalię, która teraz zatykała sobie usta dłonią.
- Miały być blond, a nie kurwa rude! - krzyknęłam na nią i zdarłam z ramion „fartuszek”.
- Ja, przepraszam... - wydukała dziewczyna.
- I słusznie – powiedziałam nie spuszczając z niej wzroku.
Rude, mam rude włosy, do cholery!
- Kiedy będę mogła nałożyć nową farbę? - spojrzałam błagalnym wzrokiem na Ewę, która była w nie małym szoku.
- Za miesiąc – wydukała, a myślałam, że palnę sobie prosto w czoło otwartą dłonią. - Oczywiście usługa będzie w naszym salonie darmowa..
- Wybiorę inny salon, może w tamtym nikt mi nie spieprzy włosów – warknęłam i ruszyłam do wyjścia.
- Ale trzeba spłukać... - zaczęła Ewa.
- Zrobię to w domu – odparłam tylko, zabrałam swój jesienny płaszcz i trzasnęłam drzwiami.
Byłam wkurzona. Wkurzona? Nie. Byłam strasznie wkurwiona. Czy kolor blond i rudy, to podobne odcienie, czy jestem daltonistką?
Mijany mężczyzna dziwnie na mnie spojrzał.
- A co, pan nigdy nie miał problemu z fryzjerem? - warknęłam na niego i ruszyłam szybkim korkiem do samochodu Iwony.
W myślach wyzywałam młodą fryzjerkę. Zorientowałam się, że nie mam kluczy do auta żony libero. Spojrzałam w szybę i mało, co nie odskoczyłam.
Może trochę dramatyzowałam, ale kto by się nie wkurzył, gdyby chciał włosy blond, a tu wyszły rude?
Walnęłam głową prosto w szybę. Gdybym jeszcze jakoś wyglądała w tych rudych włosach, byłoby całkiem inaczej...
- Przepraszam... - usłyszałam za sobą głos Iwony.
- Ty nie masz za co – odpowiedziałam cichym głosem. - Zawieź mnie do domu – poprosiłam.
Ignaczak otworzyła samochód, a ja szybko do niego wskoczyłam. Nie mogłam nawet głowy oprzeć o zagłownik, bo nie chciałam niczego wybrudzić.
- U was jest tylko Krzysiek, prawda? - popatrzyłam na nią.
Kiwnęła głową.
- Pojedźmy do ciebie, dobrze? - spytałam.
Kolejny raz kiwnęła głową.
- Em, nie jest tak źle... - powiedziała.
- Masz racje – kiwnęłam głową. - Jest tragicznie!

Zakryłam sobie twarz dłońmi i prosiłam, żeby nic więcej do mnie nie mówiła.
Mam rude włosy, kurwa mać! Zrezygnowana wysiadłam z auta Iwony i w równym stopniu zrezygnowania wkroczyłam do domu Ignaczaków. Dobiegł mnie dźwięk śmiechu Bartmana i mało co nie krzyknęłam. Nie dość, że wyglądam jak zmokła kura, włosy, były jednymi stronkami, które odstawały każdy w inną stronę, to jeszcze musiał być w domu akurat Zibi.
- I tak najlepsza była krótka Kosy – dobiegł mnie głos Piotrka, a po sekundzie śmiech Grześka.
Iwona spojrzała na mnie przepraszającym wzrokiem.
Ściągnęłam płaszcz i założyłam go sobie na głowę. W takim „odzieniu” wkroczyłam do salonu.
- Cześć – przywitała się Iwona.
- Z kim ty przyszłaś? - zapytał ZB9.
- Przecież to Emilia! - krzyknął Krzysiek.
- Po co ci... to na głowie? - spytał Grzesiek.
Nie odpowiedziałam, tylko szybko zwiałam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz.
- Ej, co ci jest? - dobijał się do drzwi Piotrek.
Ściągnęłam płaszcz z głowy i odkręciłam kurek. Nachyliłam głowę nad wanną i zaczęłam płukać moje biedne włosy, z których spływała teraz ruda ciecz.
- Co ty w ciąży jesteś? - dobiegło mnie wołanie Bartmana.
- Z tego to bym się cieszyła! - odkrzyknęłam i chwyciłam jakiś ręcznik.
- No to, co ci jest? - zapytał Kosa.
Nie odpowiedziałam, bo nie wiedziałam co. Gdybym im powiedziała, że jakaś laska przefarbowała mi włosy na rudo, a ja jeszcze tak dramatyzuję, to by mnie wyśmiali.
Wytarłam dokładnie włosy i włączyłam suszarkę.
- Wyjdziesz wreszcie?! - dobiegł mnie głos Krzyśka po pięciu minutach suszenia.
Wyłączyłam urządzenie i spojrzałam w lustro. Chciało mi się ryczeć, naprawdę. W ogóle nie podobałam się sobie w tym kolorze. I to jeszcze takim perfidnie rudym!
- Tylko się nie śmiejcie – powiedziałam i przekręciłam klucz.
- Nie będziemy! - krzyknął ZB9.
Nacisnęłam klamkę i powoli otworzyłam drzwi ukazując całą swoją osobę.
Siatkarze wybałuszyli na mnie oczy, a Bartman po chwili wybuchnął śmiechem.
- Miałeś się nie śmiać! - ryknęłam na niego i trzasnęłam głośno drzwiami.
- Ty debilu! - warknął na niego Grzesiek i szurając nogami podszedł do drzwi. - Em, otworzysz? - zapytał delikatnym głosem.
- Nie! - krzyknęłam. - Wyglądam paskudnie! - usiadłam z lekkim hukiem na zimnych kafelkach.
- Wcale nie – powiedział tym samym tonem głosu.
- Jak nie, jak tak! - ryknęłam jeszcze głośniej. - Jestem ruda i to tak perfidnie!
- Jarosz i Guma rudzi całe życie i nie lamentują! - usłyszałam rozbawiony głos Bartmana.
Miałam ochotę wyjść i walnąć mu prosto w twarz.
Naprawdę, przyjaciel jakich mało.
- Zamknij się! - warknął na niego Piter.
- Em, otwórz, proszę – Kosa zapukał lekko w drzwi.
- Nie – odpowiedziałam już nie krzycząc.
- Proszę. Wejdę tylko ja, nikt więcej – powiedział cicho.
- Ale i tak będę musiała chodzić tak przez cały następny miesiąc – odparłam.
- Przyzwyczaisz się...
- Nie, nie przyzwyczaję się! - ryknęłam.
- Otwórz, nie lubię rozmawiać przez drzwi – poprosił Kosa, a ja wlepiłam wzrok w czarne drzwi.
- Nie – pokręciłam do tego głową.
- Chcesz tak siedzieć przez cały miesiąc? - zapytał.
- Przynajmniej nikt mnie nie będzie oglądał – odparłam.
- A co z meczami? - dobiegł mnie głos Nowakowskiego. - Kto będzie nam robił takie świetne zdjęcia, jak ty?
- Mecze?! - zawyłam. - Musiałbym się pokazać w tych włosach połowie Rzeszowa, nie dziękuję.
- Em, nie słuchaj ich – powiedział Grzesiek. - Wpuść mnie, proszę.
- Nie będziesz się śmiał? - zapytałam czołgając się do drzwi.
- A czy śmiałem się za pierwszym razem? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- No nie – odpowiedziałam i dotknęłam zamka.
- No to za drugim razem też nie będę – obiecał, a ja bardzo powoli przekręciłam zamek, po czym szybko uciekłam pod ścianę, gdzie siedziałam wcześniej.
Po chwili do łazienki wszedł środkowy i zamknął za sobą drzwi.
- Na zamek – poleciłam, a on wykonał moje polecenie, a trzy sekundy później siedział już obok mnie na podłodze.
- Nie jest, tak źle, naprawdę – uśmiechnął się słabo i założył jakiś zbłąkany kosmyk rudych włosów za ucho.
- Jest tragicznie – powiedziałam i zakryłam twarz dłońmi.
- Ej – ściągnął delikatnie moje dłonie z twarzy i spojrzał prosto w oczy. - Nie jest tragicznie – powiedział. - Jest nawet ładnie – uśmiechnął się leciutko.
- Jest beznadziejnie – zawyłam. - Nie wyjdę stąd – powiedziałam stanowczo.
- Wyjdziesz – pokręciłam głową, na jego słowo. - Kto mi powiedział, że nie chce zmarnować żadnego dnia ze swoje życia? - zapytał patrząc prosto w moje oczy tymi swoimi czekoladowymi tęczówkami.
- Ja, ale...
- Nie ma żadnego „ale” - pokręcił głową. - Zobaczysz miesiąc szybko minie i wrócisz do blondu – powiedział. - A ja mogę ci obiecać, że jak ktoś spojrzy na ciebie krzywo, to dostanie po mordzie – obiecał, a ja cicho się zaśmiałam. - No widzisz, śmiejesz się – powiedział zadowolony.
Uśmiechnęłam się lekko. Grzesiek bez wątpienia poprawił mi humor. Nie dużo, ale zawsze coś.
- Jeśli chcesz, to mogę zabrać wszystkie twoje lustra z mieszkania, żebyś nie musiała patrzeć na ten nie podobający ci się kolor – oznajmił, a ja ponownie się zaśmiałam.
- Wiesz jak poprawić człowiekowi humor – uśmiechnęłam się do niego. - Cieszę się, że mam takiego przyjaciela – powiedziałam i oparłam czoło o jego ramię.
- Zawsze do usług – zaśmiał się. - To co, wychodzimy? - zapytał.
- A jak Bartman znowu będzie się śmiał? - spytałam.
- Zawsze dotrzymuję obietnic – powiedział tylko i podniósł się z podłogi, po czym wyciągnął swoją dłoń w moją stronę. Chwyciłam ją mocno i po chwili stałam już na nogach.
- Gdyby coś, to szykuj pięść – powiedziałam i przekręciłam klucz.
Odetchnęłam i otworzyłam drzwi. Wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. Ku mojemu zdziwieniu, Zbyszek milczał jak zaklęty. Usiadłam na kanapie, a obok mnie Grzesiek.
- Wyglądasz bardzo ładnie – odezwał się Sebastian siedzący na podłodze w salonie.
Uśmiechnęłam się tylko lekko na jego słowa.
- Zibi, może byś coś powiedział – zwrócił uwagę atakującemu Krzysiek.
- Przepraszam – powiedział patrząc na mnie. - Ale wyglądasz jak... - zaciął się.
- Powiedzmy, że wybaczam – uśmiechnęłam się.
Sama zdziwiłam się na swoje słowa. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo polubiłam Bartmana. Nie byłam osobą, która szybko zapominała i wybaczała, a tutaj się sobie dziwiłam.
- Jak długo..? - zaczął Krzysiek wskazując na moje włosy.
- Miesiąc – skrzywiłam się.
- Przyzwyczaimy się – uśmiechnął się ciepło Piotrek.
Wy może tak, ale co ze mną?, przemknęło mi przez myśl, ale uśmiech, co prawda malutki, ale odwzajemniłam.
U Ignaczaków siedziałam jeszcze przez pół godziny, a potem wróciłam do siebie, podobnie jak środkowi i atakujący. Będąc w domu starałam się nie patrzeć w żadne lustro, które posiadałam. Jak każda kobieta, miałam czasami chwile, kiedy moje odbicie mnie nie zadowalało i miałam ochotę stłuc lustro, aby więcej nie móc na siebie patrzeć. Właśnie wtedy była to jedna z takich chwil.
Żeby zająć jakoś czas, zabrałam się za robienie przekładańca z polewą czekoladową. Kiedy wstawiałam ostatnią blaszkę do piekarnika, usłyszałam dzwonek. Westchnęłam zrezygnowana i poczłapałam do drzwi, które wolno otworzyłam.
- O wow! - powiedział od razu Paweł widząc mnie.
- Nic mi nie mów – poprosiłam i ruszyłam do kuchni, a statystyk za mną.
- Bardzo hm... ciekawy kolor – uśmiechnął się lekko.
- Zajebiście ciekawy – burknęłam. - Napijesz się czegoś? - zapytałam już milszym głosem i zaczęłam sprzątać bałagan zostawiony po przygotowywaniu ciasta.
- W zasadzie, to możesz zrobić herbatę – uśmiechnął się szerzej i usiadł na krześle.
- Się robi – odwzajemniłam uśmiech i zabrałam się za przygotowywanie ciepłych napoi, a potem zasiadłam i zagłębiłam się w rozmowę ze statystykiem.




I takim oto akcentem kończy się nasz maraton ;) Mam nadzieję, że umiliłam Wam czekanie na Ligę Światową tym, że dodawałam epizody codziennie :) Może jeszcze kiedyś uda mi się coś takie zorganizować, ale nic nie obiecuję ;p
EJ, TERAZ MNIE SŁUCHAJCIE ;) WPADŁAM NA TAKI JEDEN POMYSŁ, ALE SAMA GO NIE ZREALIZUJĘ, WIĘC JESTEŚCIE POTRZEBNI WY, CZYTELNICY ;D CO POWIECIE NA TO, ABYŚCIE WYSŁALI DO MNIE LIST? ;P CHCĘ MIEĆ COŚ WIECZNEGO PO TYM OPOWIADANIU, A WASZE RĘKOPISY WYDAJĄ MI SIĘ IDEALNĄ PAMIĄTKĄ ;D TO JAK, ZROBICIE TO DLA MNIE? WIEM, ŻE PISANIE LISTÓW I WYSYŁANIE ICH POCZTĄ WYSZŁO Z MODY, ALE JA BARDZO NAD TYM UBOLEWAM ;( WIĘC JAK? PISZECIE SIĘ NA TAKIE COŚ? ;D POWIEDZMY, ŻE TO TAKIE MOJE MAŁE MARZENIE, A MARZENIA SĄ PO TO, ABY JE SPEŁNIAĆ, ALE JAK JUŻ PISAŁAM, TEGO MARZENIA SAMA NIE SPEŁNIĘ ;) W TAKIM LIŚCIE BĘDZIEDZIE MOGLI NAPISAĆ WSZYSTKO :) WASZE ODCZUCIA, UWAGI CO DO OPOAWIADANIA, ALE RÓWNIEŻ JAKIEŚ ZAPYTANIA DO MNIE, PISZCIE CO TYLKO CHCECIE! ;D WIĘC, POMOŻECIE ZDOBYĆ MI PAMIĄTKĘ I SPEŁNIĆ MARZENIE? ;P BYŁBY KTOŚ CHĘTNY? ;P
Ale się rozpisałam, przepraszam ;)
A no i jeszcze jedno, WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO DZIECIAKI! ;*
poziomkowa ;*
https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci