Trzydzieści pięć

Kolejny mecz, tym razem już nie na Podpromiu, a w Hali Azoty w Kędzierzynie – Koźlu. Mecz dnia dziewiętnastego października równa się pierwsza porażka Resoviaków w tym sezonie. Rzeszów pokonany do jednego, a MVP spotkania powędrowało do Piotrka Gacka.
Mimo tego, w Kędzierzynie nie mogłam narzekać na dobre nastroje. Pogawędziłam trochę z Pawłem Zagumnym, który tak na marginesie, był zadowolony z koloru moich włosów, a za co mało, co nie zarobił pięścią w ramię, Piotrkiem Gackiem, którego znałam tak długo jak i rozgrywającego ZAKSY, krótka rozmowa z Wiśnią, który był bardzo pozytywny tego dnia, a nawet udało zamienić mi się kilka słów z Fontelesem, dostałam nawet autograf ze specjalną dedykacją, co bardzo przyczyniło się do mojego pozytywnego nastroju.
Udało mi się wyrwać na pół godziny, aby zobaczyć dzieciaki Michała i Justyny Ruciaków. Słodkie maluchy, nie dało się ukryć. Nie mogłam przyjechać bez żadnego prezentu, więc czteroletni Rafał dostał samochód sterowany dżojstikiem, a malutki Filipek body i miśka-zająca.
Wchodziłam właśnie na parking, na którym stał autokar Asseco Resovii Rzeszów i gdzie kręcili się już chyba wszyscy siatkarze, tejże grupy.
- Patrzcie kto idzie! - ryknął Bartman i wskazał na moją osobą. - Mój Serniczek w całej okazałości! - wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Chciałbyś – odkrzyknęłam z uśmieszkiem na ustach.
- A teraz tak na poważnie – powiedział ciszej podchodząc do mnie. - Moglibyśmy pogadać? - spytał patrząc na mnie uważnie.
- Jasne – odparłam. - A o czym?
- O...
- Em, możesz podejść na chwilę?! - Zbyszkowi przerwał głośny ton głosu Pawła, który po dwóch sekundach pojawił się w naszej okolicy.
- Rozmawiamy, ślepy jesteś? - warknął na niego Bartman. - A tak, ciemno jest, więc może zainwestuj w okulary? - podsunął mu pomysł.
Walnęłam atakującego lekko w brzuch i powiedziałam do statystyka:
- Zaraz przyjdę.
Paweł kiwnął głową i zniknął z pola naszego widzenia.
- Naprawdę nie rozumiem, jak możesz się z nim zadawać – pokręcił głową ZB9.
- Jakoś mogę – odparłam lekko warknięciem. - O czym chciałeś ze mną pogadać? - zapytałam.
- Właśnie o nim – kiwnął głową w stronę miejsca, do którego udał się statystyk.
- Nie mam ochoty z tobą o nim rozmawiać – odparłam mierząc go wzrokiem. - To jest moje życie, nie wtrącaj się w nie – mało co nie krzyknęłam.
- Spieprzysz je sobie, jak dalej będziesz...
- A ty niby skąd to wiesz? - spojrzałam mu prosto w oczy, zadzierając głowę. - Znasz go? - pokręcił przecząco głową.
- Ale nie sądzę, żeby znajomość z nim...
- Zbyszek, zajmij się swoim życiem, a nie wpieprzaj w moje – powiedziałam już lekko poirytowana.
- Ja się po prostu o ciebie martwię – westchnął.
- To przestań, bo nie ma o co – odparłam. - Jeśli już skończyłeś, to wejdę do autobusu, bo trochę mi zimno – powiedziałam niezbyt miłym tonem głosu i ruszyłam w stronę drzwi autokaru.
Usłyszałam jeszcze jak Zbyszek wzdycha przeciągle i weszłam do autobusu, który był już prawie w całości zapełniony. Zajęłam swoje miejsce.
- To jak, mogę zająć ci chwilę? - usłyszałam głos Pawła.
- Jasne – odparłam z leciutkim uśmiechem na ustach, a on zajął miejsce obok mnie.
W tym samym czasie do autokaru wszedł Zibi. Nasze oczy na chwilę się spotkały, a on pokręcił głową i udał się na swoje miejsce.
Zabolało.
Nie pamiętam o czym w ogóle mówił Paweł. W głowie miałam wyraz twarzy Zbyszka, kiedy wszedł do autokaru i nasz wzrok się spotkał. Jego oczy – takie smutne i jakby zawiedzione. Ale ja też byłam zawiedziona jego postawą. Nie rozumiałam kompletnie, dlaczego tak nie lubi Pawła, który był naprawdę sympatycznym człowiekiem. I tylko Bartmanowi on nie pasował, reszta zespołu go polubiła, ale ten oczywiście musiał mieć odmienne zdanie, co trochę mnie martwiło.
Poprosiłam statystyka, czy moglibyśmy dokończyć tą rozmowę jutro, bo jestem śpiąca. Kiwnął głową, życzył słodkich snów i wrócił na swoje miejsce.
Wsadziłam słuchawki w uszy, włączyłam jakąś piosenkę rockową i zamknęłam oczy, a po chwili byłam już w swoim idealnym świecie snów...

Kolejny mecz w tym sezonie odbył się dwudziestego ósmego października z Jastrzębskim Węglem. Rzeszowianie pokonali zespół z Jastrzębia trzy do zera, a MVP spotkania został Zbigniew Bartman.
Po meczu pogadałam chwilę z Dzikiem, który rozbawił mnie niektórymi tekstami do łez. Oczywiście nie obeszło się bez komentarza na temat rudego koloru moich włosów, ale przeżyłam i nikt poobijany nie wyszedł. Przyjmujący przedstawił mnie również kilku zawodnikom z jego klubu, a potem oni udali się do szatni, a ja wyszłam z hali nie czekając na żadnego z siatkarzy Resovii. Marzyłam jedynie o tym, aby położyć się pod ciepłą kołdrę i zasnąć.
Szybko dotarłam do mieszkania, wykąpałam się, zabrałam laptopa do łóżka, zrzuciłam na niego zdjęcia z dzisiejszego meczu, po czym dodałam kilka na oficjalną stronę rzeszowskiego klubu.
Kończył się październik, zaczynał listopad, co oznaczało, że czas wybrać się do Wałbrzycha. Zbliżały się święta zmarłych, więc czas odwiedzić grób rodziców i dziadka. Kiedy tylko docierałam na cmentarz w Wałbrzychu, wszystkie wspomnienia związane z moimi nieżyjącymi już bliskimi, powracały i to ze zdwojoną siłą, a pojedyncza łza zawsze spłynęła po policzku.
Na miejsce spoczynku Przemka nie mogłam pojechać, ponieważ nie wiedziałam, gdzie jest pochowany.
Krzysiek razem z Iwoną, oprócz tego, że jechali do Wałbrzycha, jeździli jeszcze do Ostrołęki, gdzie pochowany był Arkadiusz Gołaś, a dopiero później wracali do Rzeszowa.
Trzydziestego października zapakowałam się do volva i ruszyłam w drogę do domu. A w domu jak to w domu rodzinnym, ciepło, przytulnie i czujesz się bezpieczna.
- Nareszcie jesteś! - ucieszyła się babcia i mocno mnie przytuliła.
Staruszka wepchała we mnie cały talerz ziemniaków, surówki oraz kotleta schabowego, po którym myślałam, że pęknę. No, ale chyba nikomu nie udało się przetłumaczyć swojej babci, że nie jest się głodnym, prawda?
Kornelia wniosła moją niedużą torbę na górę, do mojego dawnego pokoju, gdzie zawsze pachniało wanilią. Dziewczyna postawiła torbę na ziemi i powiedziała, że musi wyjść do koleżanki, ale kiedy przyjdzie, to pogadamy. Miałam z nią niesamowicie dobry kontakt. Czasami zastanawiałam się, czy nie lepszy niż jej rodzona matka.
Nastolatka zamknęła za sobą drzwi, a ja ogarnęłam wzrokiem cały mój pokój. Nieduże, pojedyncze łóżko pod ścianą, na której wisiała masa zdjęć, biurko, na którym jak zwykle był bałagan, wygodny, obrotowy, obity czarną skórą fotel, kilka szafek i i malutka toaletka, którą tato sprawił mi na dziesiąte urodziny, a z której w ogóle nie korzystałam, ponieważ jako nastolatka zbytnio nie przepadałam za strojeniem się. To niezbyt się zmieniło w moim życiu.
Usiadłam w fotelu i otworzyłam szufladę, w której był niemały bałagan. Wyciągnęłam z niej nieduży album na zdjęcia i zaczęłam go przekartkowywać. W nim zawarte były wszystkie zdjęcia, jakie posiadałam z okresu chodzenia do szkoły. Fotografie z chłopakami oraz dziewczynami z klas. Moja żadna klasa, czy to w podstawówce, czy w szkole średniej, do najnormalniejszych się nie zaliczała. W podstawówce na jednej z lekcji przykleiliśmy nauczycielkę od polskiego do krzesła. Oj, trochę nasiedzieliśmy się w gabinecie u dyrektora, ale warto było.
W szufladzie znajdowały się również rysunki wykonane przeze mnie, ale szybko zakryłam je albumem. Ołówka i szkicownika w rękach nie miałam od bardzo dawna i do końca życia raczej już nie będę mieć.
Westchnęłam głośno i położyłam się na łóżku zamykając oczy. Podróż szybko dała się we znaki, więc już po dwóch minutach byłam w krainie snów.

Po przespaniu jednej godziny stwierdziłam, że czas pozwiedzać stare miejsca. Nałożyłam ciepłą bluzę z kapturem i ruszyłam w miasto. Krążyłam wśród deszczu z uśmiechem na ustach po prawie pustych ulicach mojego miasta i wspominałam wszystko, co mnie tutaj spotkało. Zaczynając od nauki jazdy na rolkach, której uczył mnie Kamil z trzeciej „c”, a na pierwszym pocałunku z Maksem z klasy szóstej „a”, kończąc.
W pamięci wszystko było tak wyraźne, jakby wydarzyło się wczoraj. Dałabym dużo, żeby przeżyć dzieciństwo jeszcze raz i to w taki sposób w jaki zostało przeżyte.
Z zamyślenia wyrwało mnie dopiero uderzenie w coś twardego. Pierwsza myśl jak mnie naszła, weszłam w słup, ale kiedy popatrzyłam w górę zmieniłam całkowicie moje myśli. Teraz w moje oczy wpatrywały się zielone tęczówki, które tak bardzo dobrze znałam...


Jak Wasz weekend? Bo mój był bardzo owocny, co do tego opowiadania :D
Wytłumaczy mi ktoś, jak budzik rano może nie zadzwonić? Tak, zaspałam ;/
VIVE Z BRĄZOWYM MEDALEM LIGII MISTRZÓW! BRAWO CHŁOPAKI! ♥
Gdybyście mieli jakieś pytania co do listu, to piszcie w komentarzach :)
No to co, czekam na Wasze listy, mam nadzieję, że coś przyjdzie :)
A i jeszcze jedna informacja ;p Kolejny epizod pojawi się jutro, a dlaczego, to wyjaśnię w jutrzejszym poście :D
poziomkowa ;*