Trzydzieści dziewięć

Kiedy otworzyłam drzwi, ujrzałam postać Pawła.
- Cześć – uśmiechnął się. - Mogę wejść? - spytał.
- Hej, jasne – odparłam i wpuściłam go do mieszkania.
- Mam do ciebie prośbę – powiedział, kiedy wskazałam mu krzesło w kuchni.
- Słucham? - odparłam zajmując miejsce naprzeciw niego.
- Kurde... - podrapał się po głowie. - Nie wiem jak...
- Prosto z mostu – uśmiechnęłam się.
- Prosto z mostu? - powtórzył statystyk patrząc na mnie. - Jadę do rodziców... - zaciął się i odwrócił wzrok od mojej twarzy.
- Ale co ja mam do tego? - zapytałam. - Mam ci upiec ciasto? - zaśmiałam się.
- Pojechaćtamjakomojadziewczyna – wyrzucił z siebie szybko.
Przez dwie sekundy przetwarzałam, to co właśnie usłyszałam. Czy on powiedział, to o co usłyszałam, czy to moja wyobraźnia płata mi figle?
- Poważnie mówisz? - zapytałam wlepiając w niego zaskoczony wzrok.

Kiwnął głową uważnie na mnie patrząc.
- Paweł, jak ty to sobie wyobrażasz? - zapytał wciąż zaskoczona.
- Normalnie – wzruszył ramionami. - Błagam cię – spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem. - Rodzice mnie chyba zjedzą, jak kolejny raz przyjadę sam.
- Ale dlaczego ja? - spytałam.
- Nie znam w Rzeszowie żadnej innej odpowiedniej dziewczyny – odparł nie spuszczając ze mnie wzroku.
- A co potem? - wbiłam w niego wzrok. - Przecież nie będziesz oszukiwał rodziny przez całe życie – mało, co nie krzyknęłam.
- Później to odkręcę. Powiem, że nie byłem pewny uczuć co do ciebie, czy coś – powiedział szybko. - Jeden raz, błagam cię...
Spojrzałam na niego i nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Wbiło mnie w krzesło i to bardzo. Gdybym się nie zgodziła, zawiodłabym osobę, którą naprawdę polubiłam i szanowałam, a zawodzić ludzi nie lubiłam.
- Niech ci będzie... - westchnęłam.
Jestem popaprana...
- Serio? - aż wstał z miejsca.
- Ale tylko raz, jeden jedyny raz – przypomniałam.
- Jasne! - krzyknął. - Dzięki ci wielkie – pocałował mnie w jeden i drugi policzek.
- Dobra, dobra – zaśmiałam się. - Kiedy mielibyśmy jechać? - zapytałam.
- Dałabyś radę być gotowa na jutro? - popatrzył na mnie.
- Pewnie – odparłam niepewnie i podrapałam się po głowie.
- Super! - ucieszył się. - Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się odwdzięczyć – wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jeszcze raz dzięki i dobranoc – pomachał i ruszył biegiem w stronę drzwi.
Pożegnałam się i dopiero dotarło do mnie tak naprawdę na co się zgodziłam. Zgodziłam się jechać do rodziców Pawła i udawać jego dziewczynę... Odwrotu już nie ma.
- Jestem porąbana – westchnęłam opierając czoło na lewym łokciu.
Zakryłam twarz dłońmi i siedziałam tak przez kolejne dziesięć minut. Zastanawiałam się jak to wszystko potoczy się dalej... A może, to będzie tak proste jak mówił Paweł? Pojedziemy, odbębnimy swoje i będzie po kłopocie.
Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk przychodzącego esemesa.
- Jutro wpadasz na obiad, godzina czternasta, nie spóźnij się – przeczytałam, to co napisała Iwona.
Im przecież trzeba będzie powiedzieć. Reakcji Ignaczaków się nie bałam, tak samo jak Piotrka i Grześka, ale Zbyszka, już tak. Każdy wiedział, nawet ten, który go nie znał osobiście, że jest osobą wybuchową i bardzo dobrze potrafi przekazać swoje emocje. Nie lubi Pawła, martwi się o mnie, a tu taki numer.
Podrapałam się po głowie zastanawiając się nad tym, jak przekażę mu tę wiadomość. Przecież nie będzie mnie przez jakieś trzy dni, czego nie będzie się dało nie zauważyć. Bałam się jego reakcji, i to jak cholera.
Odpisałam Iwonie, że wpadnę na pewno i odłożyłam telefon na stół, ale po chwili znowu znalazł się w moich dłoniach.
„Jutro godzina dziewiętnasta, wyjazd, pasuje Ci?” - wystukałam na klawiaturze i wysłałam do Pawła. Odpowiedź przyszła bardzo szybko. „Jeszcze pytasz? Jasne, że pasuje! :) Jeszcze raz Ci dziękuję! ;) Kolorowych snów! ;D”. Życzyłam również dobrej nocy i odłożyłam komórkę na stół. Podparłam głowę na otwartej dłoni i biłam się z myślami.
Czy dobrze zrobiłam zgadzając się na ten wyjazd i udawanie dziewczyny statystyka? Jak zareaguje Bartman? Odezwie się jeszcze do mnie kiedyś?
W duchu modliłam się, aby rodzice Pawła mnie nie polubili. Byłby łatwiej jemu, kiedy mówiłby o tym, że jednak się rozstaliśmy. Ale czy tak będzie?
Zamknęłam oczy i pozwoliłam moim myślom odpłynąć jak najdalej ode mnie. Miałam ich już serdecznie dosyć. Po minucie podniosłam swój tyłek z krzesła i ruszyłam do łazienki, ale jeszcze przed tym przekręciłam klucz w zamku. Z prysznicem uwinęłam się szybko i po dziesięciu minutach leżałam już po uszy przykryta kołdrą. Zwinęłam się w kłębek, zamknęłam oczy i przywitałam się z krainą Morfeusza.

Do godziny jedenastej następnego dnia szykowałam się do wyjazdu. Pakowałam ubrania, kosmetyki i różne tego typu rzeczy. Coraz szybciej zbliżała się godzina obiadu u Ignaczaków, a ja chodziłam z kąta w kąt zaciskając pięści.
A co będzie jeśli im się to nie spodoba? Są moimi przyjaciółmi, liczę się z ich zdaniem.
Klapnęłam zrezygnowana na łóżko. A może o tym, że wyjechałam z Pawłem Zibiemu powie Igła?, przeszło mi przez myśl, ale szybko odgoniłam ją od siebie. Nie mogłam przecież zwalać całej odpowiedzialności na Krzyśka.
Podniosłam się leniwie z łóżka i zaczęłam wybierać ubrania, które mogłabym założyć na obiad. Szybko wybrałam jasne jeansy, a do tego trochę za dużą, niebieską koszulę zapinaną na guziki. Włożyłam jesienne kozaki oraz płaszcz, chwyciłam torbę oraz klucz i opuściłam mieszkanie. Przez całą drogę stresowałam się, a stres przybrał na wadze, kiedy przed domem Ignaczaków zobaczyłam zaparkowane auto ZB9.
Zgasiłam silnik i przez chwilę siedziałam bezczynnie. Czy w środku są też Piter i Grzesiek?, zastanawiałam się.
- Nie będzie tak źle – szepnęłam sama do siebie.
Przełknęłam ślinę i wysiadłam leniwie z auta i zamknęłam je na klucz. Nie chciałam chować kluczy do torebki, chciałam wsiąść w volvo i odjechać stąd jak najdalej, ale jak się powiedziało „a”, to trzeba teraz powiedzieć „b”.
Wolno ruszyłam do domu. Przed wejściem chwilę wpatrywałam się usilnie w klamkę. Otworzyć, czy nie otworzyć?
Nie zdążyłam już nic więcej pomyśleć, ponieważ drzwi się otworzyły i stanął w nich uśmiechnięty Krzysiek.
- Wreszcie jesteś! - ucieszył się jeszcze bardziej i wpuścił mnie do środka. - Coś cię boli? - spytał widząc jak wolno wchodziłam do domu.
- Nie wiedziałam, że Zibi, Piotrek i Grzesiek też będą – powiedziałam ściągając lewego buta.
- Iwona nic ci nie pisała? - zdziwił się.
Pokręciłam przecząco głową i zabrałam się za ściąganie buta z drugiej nogi.
- Może zapomniała – uśmiechnął się i wyciągnął jakieś kapcie, które rzucił mi pod nogi i które leniwie założyłam. - Wszystko okej? - spytał libero uważnie na mnie patrząc.
- Tak – kiwnęłam głową. - Tylko muszę wam coś powiedzieć – oznajmiłam.
- Coś nie tak z wynikami? Z sercem? - wyrzucił z siebie pytania z prędkością światła.
- Nie chodzi o to – uspokoiłam go i ruszyłam do salonu. - Cześć – pomachałam słabo do siedzących na kanapie siatkarzy.
- A tobie co? - zaciekawił się atakujący.
- Znowu myślałaś o Grześku i nie mogłaś spać? - zaśmiał się Piotrek za co zarobił poduszką po głowie od Kosy.
- Możecie mnie zabić, a chyba najprawdopodobniej zrobi to Zibi... - powiedziałam zaciskając dłonie w pięść.
- Chyba najprawdopodobniej? - powtórzyła Iwona z kuchni. - O czym ty mówisz u licha? - zapytała wchodząc do salonu.
Usiadłam na krześle, tak aby uważnie widzieć każdego i głęboko odetchnęłam.
- Jadę do rodziców Pawła razem z nim i to jako jego dziewczyna – wyznałam, a wzrok wszystkich wbił się we mnie ze zdwojoną siłą...






No i mamy taki oto epizod ;D A jak tam Wasz początek tygodnia? Bo u mnie całkiem, całkiem ;p
Co do meczu, DUMNI PO ZWYCIĘSTWIE, WIERNI PO PORAŻCE! ♥ Francjo szykuj się, bo nadchodzi POLSKAAA! ;D
Zostajemy jeszcze przy reprezentacji :) Oto państwa, które wystąpią w Mistrzostwach Europy:
Grupa A: Dania, Włochy, Białoruś, Belgia
Grupa B: Słowacja, Francja, POLSKA, Turcja
Grupa C: Serbia, Słowenia, Finlandia, Holandia
Grupa D: Rosja, Czechy, Bułgaria, Niemcy
To już wiemy dlaczego Kosa nie mógł grać... http://www.siatkarskaligatv.pl/Spalic-laleczke-Voo-Doo.html Gdyby ktoś miał laleczkę Voo Doo z Grześkiem, to z miłą chęcią pokażę swoje umiejętności pięściarskie ;D A jak Wam podoba się Kadziu w roli dziennikarza? :) Bo jak dla mnie super! ;D
Zati najlepiej broniącym Ligii Światowej! Gratulacje dla tego Pana! ;D
Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci