Pięćdziesiąt

Tym razem wesołe nastroje pozostały do końca meczu, ale także i po nim. Rzeszowianie rozprawili się z zespołem z Gdańska sprawnie wygrywając trzy do zera, a statuetka MVP powędrowała do serbskiego przyjmującego, Nikoli Kovacevica.
Ala była strasznie zadowolona z wygranej Resovi. Po gwizdku sędziego podbiegła do mnie. Powiedziałam, aby zaczekała aż się spakuję, a później pójdziemy do siatkarzy z Rzeszowa, na co ochoczo przystała.
Pozbierałam wszystko i udałyśmy się pod szatnię, gdzie postanowiłyśmy na nich zaczekać.

- Chłopaki, mam plan jak możemy trochę zemścić się na Emilce i Kosie – powiedział cicho uradowany Zibi do Igły i Piotrka.
- Ty jesteś nienormalny – pokręcił głową Nowakowski i założył na siebie biały podkoszulek.
- A co jeśli, to pomoże ich trochę do siebie zbliżyć? - spytał Bartman uśmiechając się szeroko.
- O czym ty myślisz? - zaciekawił się Krzysiek.
- O ile wiem, to idziemy teraz na spotkanie z tą całą Alą, tak? - upewnił się atakujący.
- No tak – odpowiedział libero.
- O czym rozmawiacie? - zaciekawił się Grzesiek, który nagle zjawił się obok nich.
- Zastanawiamy się kim właściwie jest ta cała Ala – odparł szybko Zbyszek.
- Dziewczyna z recepcji z kliniki, w której bada się co miesiąc Emilka – odpowiedział Kosa i założył na siebie czarny podkoszulek. - Bardzo sympatyczna – uśmiechnął się.
Chłopaki uśmiechnęli się i zaczęli się ubierać.
- Wyślę wam wszystko esemesem – powiedział cicho ZB9 i nałożył na siebie koszulę w kratkę.

Kosa oraz Igła ze Zbyszkiem wyszli dziesięć minut później, więc przedstawiłam ich Ali, ale nigdzie nie było Piotrka. Trójka siatkarzy powiedziała, że poczekają na zewnątrz i kiedy otwierali drzwi od budynku z szatni wyleciał Nowakowski.
- Sorry, telefon mi dzwonił – przeprosił i spojrzał na moją koleżankę. - Pioootrek jestem – podał jej dłoń, a ja modliłam się w duchu, aby nie wybuchnąć śmiechem. Sposób w jaki przeciągnął swoje imię był równy temu jakie wrażenie wywołała na nim Ala.
- Ala, bardzo mi miło – odparła skromnie i uścisnęła jego dłoń. - To ja otworzę reszcie samochód – powiedziała szybko, spuściła głowę i wybiegła z hali.
- Ktoś tu jest zaskoczony – zaświergotałam uśmiechnięta.
- Że niby ja? - wskazał na siebie Cichy Pit.
- No chyba nie ja – zaśmiałam się. - Ty, ty panie Nowakowski – pokiwałam głową.- Ala nie lubi, jak się ktoś ze wszystkim grzebie, więc chodź już – pociągnęłam go za rękę dalej się uśmiechając.
W czasie jazdy siedziałam na kolanach u Grześka. Na szczęście do knajpy, w której mieliśmy zjeść było niedaleko, więc na całe szczęście policja nas nie złapała.
Śmiać mi się chciało, zresztą nie tylko mnie, na to jak zachowywał się Piotrek. Nie spuszczał z Alki wzroku i zagadywał ją rozmową. No i niech ktoś jeszcze raz mi powie, że on jest cichy.
- Ktoś tu się chyba zakochał – mruknął mi zadowolony Kosa do ucha.
Uśmiechnęłam się szeroko i kiwnęłam głową.
Chyba nie tylko Piotrek stracił głowę, przeszło mi przez myśl.
Przez całą kolację bacznie obserwowałam Grześka, a i kelnerkę, która aż za bardzo się do niego wdzięczyła. „A może czegoś jeszcze się pan napije?”, „A może donieść kostki lodu?”. No miałam ochotę wstać i trzasnąć w jej ten farbowany, czarny łeb. Strasznie działa mi na nerwy. Czy to nazywało się zazdrością? Jeśli tak, to do cholery byłam zazdrosna i to cholernie. Za dużo tych choler, ale nieważne.
Ucieszyło mnie tylko, to że Kosa nie zwracał na nią zbytnio uwagi.
Takie jakby światełko w tunelu, przeszło mi przez myśl.
Zaczynałam żałować, że wtedy przeprosiłam Grześka za to wszystko i tego, że Piotrek wleciał wtedy do sali. Co by było gdyby pojawił się kilka chwil później? A co by było gdyby Grzesiek mnie odepchnął? A może jednak nie powinnam tego żałować? Już sama nie wiedziałam co mam myśleć. Ale wiedziałam jedno, Grzesiek był dla mnie kimś więcej, niż tylko przyjacielem, ale ja dla niego tylko przyjaciółką, nikim więcej.

I właśnie wtedy narodziło się pytanie: co dalej z tym wszystkim? Mam udawać? W sumie może samo przejdzie z biegiem czasu? No nic, pozostawało mi tylko czekać na to, co przyniesie czas.
W knajpce siedzieliśmy jakąś godzinę. Ala odwiozła nas pod sam hotel. Opuściliśmy samochód, podziękowaliśmy za wspólną kolację i udaliśmy się w drogę do hotelu.
- Ej, Piotrek! - krzyknęła dziewczyna, kiedy Kosa otwierał właśnie drzwi budynku, w którym dzisiaj mieliśmy spać.
Wszyscy odwróciliśmy się w jej stronę; Piotrek z wielką nadzieją w oczach.
- Tak?! - odkrzyknął do niej blondyn.
- Zostawiłeś telefon! - poinformowała i zamachała nim.
- Zaraz wracam – powiedział do nas Nowakowski i ruszył w stronę recepcjonistki.
- Chodźcie – kiwnęłam na drzwi hotelu. - Zostawmy dzieci same – powiedziałam uśmiechnięta od ucha do ucha i weszłam do budynku.
Byłam bardzo wdzięczna temu, kto wymyślił windę, ponieważ przeczuwałam, że po schodach o własnych siłach bym nie wyszła, mimo że nasze pokoje mieściły się na pierwszym piętrze. Kiedy stanęłam pod drzwiami z numerkiem sześć pożegnałam się z chłopakami i pierwsze co zrobiłam, to walnęłam się na łóżku. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.
Girls they want...
- Kto to u licha? - warknęłam i sięgnęłam do kieszeni po telefon. - I muszę zmienić wreszcie ten dzwonek – nie otwierając nawet oczu odebrałam połączenie i przyłożyłam sobie telefon do ucha. - Kim jesteś i jak śmiesz zakłócać mój sen?
- Przepraszam... - usłyszałam głos Grześka.
Powieki same powędrowały do góry, a ciało usiadło na łóżku.
- A jak ty, to okej – powiedziałam szybko. - Stało się coś, że dzwonisz o... - spojrzałam na wyświetlacz. - Że dzwonisz o dwunastej w nocy?
- Mogłabyś zadzwonić do Ali? - zapytał.
- Po co dzwonić do niej w środku nocy, już pewnie śpi – odpowiedziałam.
- Coś czuję, że nie – odparł.
- Ej, czekaj, czekaj – zaczynałam myśleć na trzeźwo. - Każesz mi dzwonić do Alki o tej porze... - uśmiechnęłam się szeroko. - Piotrek nie wrócił! - krzyknęłam do słuchawki zadowolona.
- Widzę, że poprawiłem ci humor – zaśmiał się.
- Oj tam, trzeba się cieszyć – odparłam wstając z łóżka. - A ty co, boisz się spać sam, czy jak? - zaśmiałam się.
- Coś ty! - odpowiedział również się śmiejąc.
- Już myślałam, że trzeba poratować cie jakimś miśkiem – nie przestawałam się śmiać.
Co ja mówię? Jakim miśkiem? Z wielką chęcią sama bym tam poszła. Kurwa, Em opanuj się kobieto!
- Aż tak źle ze mną nie jest – odpowiedział śmiejąc się. - O, chyba przyszedł – powiedział szeptem.
- No widzisz. To dobranoc – pożegnałam się.
- Słodkich snów – życzył Grzesiek i zakończył połączenie, a ja wkroczyłam do łazienki z uśmieszkiem na ustach.

- Już myślałem, że Ala cię nie wypuści – zaśmiał się Kosa, kiedy Piotrek pojawił się w ciemnym pokoju.
- A co tęskniłeś? - odpowiedział również się śmiejąc Nowakowski.
- Za tobą zawsze – odparł uśmiechnięty brunet i zapalił lampkę.
- Mogłeś jednak przyprowadzić Emilię – pokiwał głową Piotrek uśmiechając się.
- Teraz ty mi będziesz prawił, że mam spiąć tyłek i powiedzieć jej, co czuję? - spojrzał na kumpla uważnym wzrokiem.
- A posłuchasz? - odpowiedział pytaniem na pytanie blondyn.
- Zapewne nie – pokręcił głową. - Co z tego, że jej wszystko powiem, skoro ona uważa mnie tylko za przyjaciela?
- Skąd to wiesz? - spytał Nowakowski i usiadł na brzegu grześkowego łóżka.
- Uważasz, że gdyby jednak coś czuła, to przeprosiła by mnie za ten niedoszły pocałunek? - nie spuszczał wzroku z Piotrka.
- Przeprosiła cię za to? - zdziwił się Cichy Pit.
- I jeszcze powiedziała, że nie chce psuć naszej przyjaźni – powiedział smutnym głosem Kosa. - Ja też nie chcę tego psuć.
- Coś mi tu nie gra – pokręcił głową Nowakowski. - I w sumie to przepraszam.
- Niby za co? - zdziwił się brunet.
- Gdybym wtedy nie wszedł...
- Daj spokój – uśmiechnął się lekko Grzesiek. - To nie twoja wina – klepnął blondyna w ramię. - Dobra, idź śnić o Alce – wyszczerzył się.
- Ej, bez takich – mruknął Piotrek i uderzył Kosę w bark, co spowodowało, że brunet wylądował głową w poduszce.
- Z takimi – zaśmiał się Grzesiek i zgasił światło. - Dobranoc – mruknął i zamknął oczy, które byłby strasznie zmęczone.
- Będzie dobra – szepnął cicho, prawie niedosłyszalnie Piotrek.
Blondyn podniósł się z łóżka i udał się do łazienki. Wziął szybki prysznic i wskoczył do łóżka. Nie mógł zasnąć. Dziwne wydało mu się, to że Emilia przeprosiła Grześka za to, co stało się w szpitalu, a właściwie za to co się nie stało przez niego. Wydawało mu się, ba był pewny na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, że blondynka czuje coś więcej, niż przyjaźń do jego partnera z boiska. A nawet nie tylko on.
O kurde!, ryknęło mu przez głowę i zerwał się z łóżka. Szybko znalazł swój telefon w spodniach i szybko go włączył. Czekało na niego już kilka wiadomości i nieodebranych połączeń od Zbyszka i Igły. Przez tą malutką randkę, jak to sobie nazwał w głowie, z Alą całkowicie zapomniał o ich wspólnym planie.
- Grzesiek? - zapytał cicho – odpowiedziała mu cisza. - Grzesiek? - spytał już głośniej, to samo.
Odetchnął z ulgą, kumpel spał, więc można było brać się do roboty.
Cicho wciągnął na siebie szorty klubowe i jakąś koszulę, która chyba nawet nie należała do niego, a do śpiącego Kosoka i otworzył cicho drzwi. Dopiero na korytarzu wybrał numer do Zbyszka.
- No nareszcie! - ryknął mu atakujący do słuchawki. - Gdzieś ty był?!
- Trochę się zagadałem z Alą – wyznał cicho.
- Czy ja wreszcie sobie kogoś znajdę? - mruknął Zibi.
- Czy ty normalny jesteś? - Piotrek usłyszał stłumiony głos Igły. - Dobra, nieważne – usłyszał go już wyraźniej; musieli włączyć głośnomówiący. - Kosa śpi?
- Jak zabity – zameldował Cichy Pit.
- Serniczek pewnie też – powiedział pewnym tonem Bartman.
- No to wyłaźcie z tego pokoju – ponaglił ich środkowy i zakończył połączenie.
Po kilku sekundach cicho z pokoju numer osiem wyszli atakujący oraz libero. Cicho podeszli do pokoju numer sześć. Igła nacisnął klamkę, a drzwi otworzyły się.
- Nie zamknęła pokoju? - zdziwił się Ignaczak.
- Przynajmniej nie będziemy musieli bawić się we włamywaczy – odpowiedział zadowolony Zbyszek i pchnął przyjaciela do pokoju.
W pomieszczeniu paliła się tylko przy łóżkowa lampka, a Emila leżała w za dużej koszuli z zamkniętymi oczami w łóżku. Oddychała powoli.
Piotrek popatrzył na kumpli.
- Ona nas zabije – powiedział.
- Jeszcze nam podziękuję – odparł pewnie Zbyszek.
- Wiecie, że ona Kosę przeprosiła za ten niedoszły pocałunek?
- Co ty pieprzysz? - chłopaki wbili w środkowego wzrok.
- No tak mi Kosa powiedział.
- No to mogłeś mu powiedzieć, że przeprosiny były nieszczere – powiedział Bartman. - Bierzemy ją i niesiemy do dziewiątki – zarządził.
Igła kiwnął głową pewnie, podobnie Cichy Pit.
Krzysiek wziął przyjaciółkę na ręce i wyniósł ją cicho z jej hotelowego pokoju. Chłopaki wyszli za nim. Najciszej jak tylko mogli wnieśli ją do pokoju środkowych, a Piotrek zapalił lampkę nocną, która stała obok jego łóżka. Byli bardzo zadowoleni z tego, że lampka świeciła przytłumionym światłem.
- Się ułożył, jakby wiedział, że ktoś będzie spał z nim – szepnął Zbyszek i cicho się zaśmiał.
Kosa faktycznie leżał na połowie swojego niedużego łóżka.
Krzysiek ułożył blondynkę bardzo blisko czarnowłosego środkowego. Jej czoło znalazło się w miejscu, w którym znajdowało się serce Grześka.
- Patrz i to przy samym sercu – uśmiechnął się Piotrek patrząc na wszystko z góry.
Dziewczyna wtuliłam się bardziej w Grześka, jakby się czegoś bała.
- No niech mi ktoś powie, że oni się nie kochają – szepnął Zbyszek i z kieszeni szortów wyciągnął aparat.
- Czy ty mądry jesteś? - popukał się w czoło Ignaczak.
- Oj tam, nawet im lampa nie błyśnie – obiecał i ustawił odpowiedni motyw. - A potem jak będą mieć gromadkę dzieci, to będą mieć co opowiadać – cyknął jedno zdjęcie i wyłączył aparat.
- Jesteś nienormalny – pokręcił głową Igła.
- A który z nas jest normalny? - zapytał Piotrek przykrywając śpiącą parę kołdrą.
- No w sumie – cmoknął libero.
- Misja wykonana, można iść spać – powiedział zadowolony Bartman.
- Tylko teraz trzeba ich zamknąć na klucz, bo nie daj Boże, ktoś ich jeszcze ukradnie – uśmiechnął się Piotrek i chwycił klucz w swoje długie palce.
Wyszli z pokoju numer dziewięć, po czym środkowy bloku przekręcił klucz w zamku i schował go sobie do kieszeni spodenek.
- To co, dobranoc – uśmiechnął się.
- Dobranoc – odpowiedzieli mu libero i atakujący.
Piotrek ruszył do pokoju, w którym miała spać Emilka, a Krzysiek i Zbyszek wrócili do siebie.
- Ona nas zabije – pokręcił głową Nowakowski i wszedł do pokoju numer sześć i przekręcił klucz w zamku.


Wczorajszy mecz... KURWA, CI SĘDZIOWIE TO IDIOCI! Z UST MI POLECIAŁO TYLE WYZWISK, ŻE CHYBA NIGDY W ŻYCIU NARAZ TYLU NIE WYPOWIEDZIAŁAM! I NIECH MI KTOŚ WYTŁUMACZY ZA CO TA CZERWONA KARTKA I DLACZEGO PO ATAKU, KTÓRY WYKONAŁ DZIKU I POSZŁO PO RĘCE JAKIEGOŚ FRANCUZA BYŁ AUT I ZOSTALIŚMY BEZ PUNKTU?! KURWA, JA DZIĘKUJĘ ZA TAKICH SĘDZIÓW!
KTO SIĘ PISZE ZE MNĄ NA WYJAZD DO EGIPTU I POWIEDZENIU TEMU „SĘDZIEMU”, ŻE SIĘ DO TEGO ZAWODU KURWA NIE NADAJE?
CHŁOPAKI NIE ZAŁAMYWAĆ SIĘ! PRAWDZIWI KIBICE POZOSTAJĄ ZAWSZE! ♥
Jakiś plus w tym wszystkim? Wrona na boisku :)
Na poprawę humoru: Sofia zdobyta - część 2 :) „Mamy medala!”, „Mamy puchara!” Hymn śpiewany przez Ziomka i Igłę, „Hej sokoły!”, po prostu: TA RADOŚĆ! ♥ KOCHAMY WAS CHŁOPAKI! I NIKT I NIC, NIGDY, PRZENIGDY TEGO NIE ZMIENI!
Przepraszam za te wulgaryzmy na górze, ale nerwy. 

Pozdrawiam, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci