Siedemdziesiąt trzy

- Dlaczego przywiozłaś mnie do Igły? - zapytał, kiedy zgasiłam silnik.
Nie miałam pojęcia, gdzie stały samochody zaproszonych gości, ale byłam wdzięczna Ignaczakom, że pomyśleli o tym, aby je gdzieś pochować.
- Zaraz się przekonasz – uśmiechnęłam się.
Zsiadł z motoru i chwycił mnie za rękę, po czym ruszyliśmy ścieżką do domu.
- Za parę tygodni będziemy wracać tak do naszego domu – mruknął mi do ucha, a mój uśmiech się poszerzył.
Chwyciłam za klamkę i otworzyłam drzwi. W domu panowała kompletna cisza i było ciemno, więc zapaliłam światło w przedpokoju.
- Ktoś tu w ogóle jest? - zapytał środkowy i ściągnął kurtkę.
Wzruszyłam tylko ramionami i odwiesiłam kurtkę.
- Chodź – chwyciłam go ponownie za rękę i ruszyłam do salonu.
Na mojej twarzy pojawił się wielgaśny uśmiech.
- Niespodzianka! - krzyknęli wszyscy zaproszeni i zapaliło się światło.
Grzesiek aż cofnął się do tyłu z zaskoczenia.
- Sto lat, sto lat! Niech żyje, żyje nam! Jeszcze raz, jeszcze raz! Niech żyje, żyje nam! Niech żyje nam! - piosenka odśpiewana przez Ignaczaków, Piotrka, Alkę, Kamilę, Zbyszka, rodziców Grześka, kolegów z klubu, którzy przyszli razem ze swoimi żonami lub partnerkami, Mateusza Mikę, Grześka Łomacza, moją babcię, Kornelię, Karola, Kacpra i Ankę wyszła przecudnie.
- A kto?! - krzyknęła Kroni.
- Grzesiek! - ryknęła cała reszta z uśmiechami na ustach.
Brunet stał i patrzył na wszystkich z wielkim zaskoczeniem, ale także i z uśmiechem.
- Dziękuję – wydukał wreszcie. - Jak wyście to wszystko...
- Podziękuj Emilii – odezwał się jego tato.
Spojrzał na mnie ciepłym wzrokiem.
- Ty to wszystko...?
- Bez ich pomocy by się nie obeszło – powiedziałam i wskazałam na wszystkich zebranych.
- Nie przesadzaj, nie przesadzaj! - zaśmiała się Iwona.
- Dziękuję – uśmiechnął się Grzesiek i przygarnął mnie do siebie.
- Cieszę się, że ci się podoba – wyszczerzyłam się.
- Aż za bardzo – powiedział i mocno mnie pocałował, a w tle rozległy się huczne oklaski oraz gwizdy. - Dziękuję – szepnął, kiedy się ode mnie oderwał.
Posłałam mu tylko promienny uśmiech i oddałam w ręce osób, które chciały złożyć mu życzenia, a sama pognałam do kuchni. Otworzyłam lodówkę i przyjrzałam się tortowi, który sama upiekłam. Czekoladowy, z powtykanymi gdzieniegdzie wiśniami z nalewki mojej babci oraz nieduży napis „Spełnienia marzeń, Grzesiek!”. Nie był to jakiś napchany dodatkami tort, ale mnie się podobał i miałam nadzieję, że reszcie też się spodoba.
Wyłożyłam tort z lodówki i sięgnęłam po największy nóż, jaki Ignaczakowie mieli w swojej kolekcji. Wzięłam tacę w dwie ręce i zaniosłam je na stół w jadalni połączonej z salonem. Poczekałam aż wszyscy złożą środkowemu życzenia i powiedziałam:
- A teraz dmuchasz świeczki!
Niektórzy zaczęli się śmiać, a solenizant podszedł do mnie.
- Sama upiekłaś? - spytał z wielkim uśmiechem na ustach.
Kiwnęłam głową.
- Podoba mi się, dziękuję – cmoknął mnie w czoło.
- Trzymaj świeczki – powiedziała Kornela i włożyła mi do ręki numer dwadzieścia siedem.
Szybko włożyłam je do tortu, a Krzysiek pstryknął nam zdjęcie.
- Teraz się obejmijcie, uśmiechnijcie i popatrzcie tutaj – wskazał na obiektyw.
Wykonaliśmy jego polecenie, a kiedy flesz mrugnął i libero uniósł kciuk do góry, zapaliłam świeczki.
- Tylko nie zapomnij o życzeniu – szepnęłam mu do ucha.
Kiwnął głową z uśmiechem i przymknął oczy. Po trzech sekundach po palących się ognikach pozostał dym, a w salonie rozległy się oklaski.
Kroiłam tort, a Grzesiek rozdawał wszystkim talerzyki z kawałkiem ciasta i łyżeczką.
- Wyglądacie jak małżeństwo – zaśmiał mi się do ucha Łomacz.
Uśmiechnęłam się do niego szeroko. Jego słowa jeszcze bardziej wzmocniły mój dobry humor.
- I tego mu życzyłem. Żeby nigdy nie wypuścił cię z rąk – uśmiechnął się Grzesiek i wziął talerzyk z kawałkiem tortu, który dopiero co ukroiłam.
- Dziękuję – cmoknęłam go w policzek.
- Ej, ej, ej! - zaśmiał się środkowy, który nagle pojawił się obok nas. - Ty mi tu jej nie podrywaj – pogroził kumplowi palcem.
- Gdzież bym śmiał – uniósł ręce do góry.
Kapitan drużyny z Gdańska stał z nami dopóki tort nie zniknął z tacy. Później zastąpił go Mateusz, z którym też chwilę rozmawialiśmy.
- Miałaś świetny pomysł z tą niespodzianką – powiedziała mama Grześka, kiedy chłopaki poszli porozmawiać z Igłą, a ja byłam w kuchni.
- Dziękuję.
- Cieszę się, że mój syn natrafił na kogoś takiego jak ty – uśmiechnęła się. - Jest w tobie zakochany po uszy, a mnie to bardzo cieszy. On po tej akcji z Kaśką...
- Nie wracajmy do tego – poprosiłam i wyciągnęłam dwa kieliszki z szafki. - Napije się pani wina? - zapytałam.
- Masz rację, nie warto – kiwnęła głową. - Poproszę.
- Białe, czerwone? - zapytałam podchodząc do lodówki.
- Białe.
Otworzyłam butelkę i nalałam do kieliszków.
- Za to – uniosła kieliszek do góry – żebyś kiedyś została moją synową – uśmiechnęła się szeroko i stuknęła w mój kieliszek.
Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu i również stuknęłam w jej kieliszek, po czym upiłam łyk wina.

- Emila się wkupuje – zaśmiał się Igła i wskazał Łomaczowi, Mice, Bartmanowi oraz Nowakowskiemu, którzy stali obok niego, rozmawiającą z mamą Grześka blondynkę.
- Dobre relacje z teściową – zaśmiał się Łomacz.
- Jeszcze nie teściową – przypomniał mu Zbyszek.
- To tylko kwestia czasu – wyszczerzył się blond środkowy. - Za parę miesięcy będziemy się bawić na ich weselu, ja wam mówię – powiedział Piotrek i upił kilka łyków szampana.
- Patrzcie jaki prorok się znalazł – zaśmiał się Grzegorz Ł, a z nim resztą stojących w kółeczku.
- Dobrze gada, aż ci doleję – uśmiechnął się szeroko Krzysiek i dolał środkowemu jeszcze szampana.

Po dziesięciu minutach rozmowy i wypiciu dwóch kieliszków wina z mamą Grześka, zawitałam do salonu ze schłodzoną zero siedem i rozlałam do przygotowanych wcześniej kieliszków. Kazałam każdemu z dorosłych wziąć kieliszek do ręki i krzyknęłam patrząc na czarnowłosego środkowego:
- Twoje zdrowie, kochanie! - przechyliłam kieliszek.
Skrzywiłam się trochę, kiedy alkohol dotarł do mojego wnętrza, ale szybko zapiłam go colą i nie było już tak źle.
Przez następne cztery godziny zabawa trwała, i ku mojej uciesze każdy czuł się świetnie. Około godziny dwudziestej pierwszej ktoś wpadł na pomysł, aby zacząć tańczyć. Kornelia podchwyciła temat i zabawiła się w naszego didżeja, co wyszło jej doskonale; dzielnie pomagał jej przy tym Sebastian. Po wspólnym tańcu z tatą Grześka, jego mama stwierdziła, że pojadą do jego mieszkania i zabiorą ze sobą małą Julkę, która teraz drzemała na górze, a siedziała przy niej Kamila i Zbyszek. Chcieli oderwać trochę swoją córkę od opieki i pozwolić jej się trochę pobawić. Akurat, kiedy Kornelia włączyła wolną piosenkę z góry zeszli Bartman razem z Kamilą. Uśmiechnęli się do mnie promiennie i zaczęli tańczyć.
Nigdzie nie widziałam Grześka, więc postanowiłam udać się na chwile do kuchni. Kiedy byłam już jedną nogą na kafelkach, ktoś chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Owiał mnie zapach hipnotyzujących perfum, a dotyk był bardzo doskonale znany.
- Nigdzie nie uciekaj – powiedział prosto do mojego ucha.
Grzesiek położył jedną dłoń na moich plecach, a drugą ujął moją dłoń.
- Przecież nigdzie nie uciekam – uśmiechnęłam się do niego.
Zaczęliśmy kołysać się w takt muzyki.
- Dziękuję.
- Już ci powiedziałam, że nie masz za co – uśmiechnęłam się i pocałowałam go lekko.
Impreza trwała do godziny jedenastej, ponieważ większość miała przecież jutro wstać do pracy. Łomacz razem z Mateuszem pojechali do hotelu, Karol razem zresztą rodziny zostawał u Krzyśka, a reszta po prostu pojechała do swoich domów. Posprzątałyśmy razem z Kornelią oraz Iwoną i mogliśmy spokojnie wracać z Grześkiem do mojego mieszkania. Ubraliśmy się ciepło, noce były przecież jeszcze chłodne, a nawet zimne, pożegnaliśmy się i ruszyliśmy pieszo w stronę mojego mieszkania, ponieważ każde z nas trochę wypiło, a nie chcieliśmy ryzykować.
Po wstawieniu motoru do garażu Ignaczaków, objęci zaczęliśmy zmierzać w stronę mojego bloku.
- Nie mogłem sobie wymarzyć lepszych urodzin – uśmiechnął się i mocniej mnie objął. - Dziękuję – cmoknął mnie w czoło.
- Jeszcze się nie skończyły – uśmiechnęłam się.
Kiedy dotarliśmy do mojego bloku, przepuścił mnie w drzwiach. Kiedy znalazłam się w środku, od razu zrobiło mi się trochę cieplej.
- Mówiłeś coś o wypiciu herbaty, a potem... - pociągnęłam go za czarny szalik, który oplatał jego szyję, ale nie pocałowałam. Wbiegłam po schodach i otworzyłam kluczem drzwi mieszkania. Ściągnęłam kozaki.
Lekko trzasnęły drzwi mieszkania, a ja odwiesiłam kurtkę na wieszak, po czym poszłam nastawić wodę na herbatę. Kiedy wrzucałam saszetki do kubków, pojawił się przy mnie Grzesiek i mocno objął.
- Darujmy sobie tę herbatę – zamruczał tuż przy mojej szyi.
Uśmiechnęłam się i obróciłam przodem w jego stronę.
- Jeszcze raz, wszystkiego najlepszego – nie pozwoliłam mu dojść do słowa, ponieważ namiętnie go pocałowałam, a moje dłonie same ściągnęły z niego koszulę.
Tej nocy nie było mi zimno, mimo że nawet nie tknęłam herbaty...



Ranking najlepszych trenerów XXI wieku wg Sportowefakty.pl
5. Andrzej Kowal
4. Roberto Santilli
3. Ireneusz Mazur
2. Daniel Castellani
1. Waldemar Wspaniały
Brawa dla pana Andrzeja! ;D I oby w następnym rankingu był wyżej, niż teraz! ;)
Przypominam o konkursie u KibicoweLove :)
http://kibicowelove.blogspot.com/2013/08/konkurs-najlepsze-opowiadanie-2013-roku.html Dzięki za oddane dotychczas głosy ;p I jeśli opowiadanie się podoba, to po prostu głosujcie :)
pozdrawiam ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci