Siedemdziesiąt

Siedemnasty luty oznaczał jedno: pierwszy dzień rywalizacji w play-offach Plus Ligi. Wszystko rozpoczęło się na naszym rzeszowskim parkiecie i to zwycięstwami nad Skrą Bełchatów. Trzy do jednego, jakże piękny wynik. Kolejny dzień, poniedziałek, zapowiadał kolejne starcie z drużyną z Bełchatowa. Już wcale tak łatwo nie było, ale zwyciężyliśmy, trzy do dwóch.
Przez kolejne dni chłopaki biegali na treningi, a po treningach razem z Grześkiem wpadaliśmy do sklepów meblowych i w nich spędzaliśmy resztę dnia. Wybieranie wszystkiego, nawet najmniejszych detali było bardzo męczące, ale z patrzyliśmy na wszystko z pozytywem. Czekaliśmy tylko na ciepłe dni, aby wziąć się za malowanie pomieszczeń, a potem, aby wpadła ekipa i położyła podłogi.
Cały ten czas nie mogłam się nadziwić, jak to wszystko szybko leciało i w jakim tempie w ogóle to wszystko się potoczyło. Urządzam dom, nasz wspólny dom, a właściwie to urządzamy. Jeszcze trzy miesiące temu, gdyby mi ktoś powiedział, że zajdzie w moim życiu tyle zmian, to stuknęłabym się w głowę.
Wielką radość sprawiało mi patrzenie na Grześka, kiedy siedział pochylony nad papierami w moim mieszkaniu i główkował jak zrobić coś jeszcze lepiej. Nie zwracał wtedy uwagi na nic innego, więc spokojnie mogłam stać oparta o ścianę z kubkiem gorącej herbaty i po prostu patrzeć na niego z uśmiechem.
Przez cały ten tydzień Ala nie opuszczała Rzeszowa. Zastanawiające było to dla każdego z nas, ale nic nie mówiliśmy. Grzesiek stawiał na to, że dziewczyna wzięła sobie po prostu urlop, ale mnie i tak coś nie pasowało.
W sobotę kilka minut po dziewiątej zjawiłam się na parkingu przed Podpromiem, ponieważ wyjeżdżaliśmy dzisiaj do Bełchatowa. Ledwie wysiadłam z volva, a dobiegła do mnie Ala.
- Cześć – przywitałam się z uśmiechem i zamknęłam samochód na klucz.
- Hej.
- Przywiozłaś Piotrka? - spytałam kiwając głową na autokar.
- Taa... Em, czy to nie wygląda dziwnie? - zapytała patrząc na mnie.
- Ale co?
- To że mieszkam u Piotrka... - podrapała się po głowie.
- Nie widzę w tym nic dziwnego – odparłam.
- Tylko... - zatrzymała się na chwilę. - No...
- Wykrztuś to z siebie – uśmiechnęłam się lekko.
- Ja nie wracam do Gdańska...
Nic z tego nie rozumiałam.
- Pamiętasz jak mówiłam ci o mojej przeszłości? - spytała nie spuszczając ze mnie wzroku; kiwnęłam głową. - To wszystko dotarło do prezesa kliniki...
- Ooo – wydałam z siebie taki oto dźwięk.  
Bardzo inteligentna odpowiedź, Em, przeszło mi przez myśl.
- I mnie zwolnili, a Piotrek poprosił, abym wprowadziła się do niego... - westchnęła.
Uśmiechnęłam się lekko. Piotrek zawsze pozostanie tym uczynnym i miłym Piotrkiem.
- Nie wygląda to tak, jakbym chciała zrobić go na szaro? Wiesz, żyć z jego wypłaty i tak dalej?
- A chcesz tak żyć?
- Oszalałaś! - mało co nie krzyknęła.
- Więc niczym się nie przejmuj – uśmiechnęłam się do niej. - Masz szczęście, że trafiłaś na Piotrka.
- Jestem cholerną szczęściarą, co? - spytała patrząc na autokar.
- Obie jesteśmy – powiedziałam również patrząc w tę samą stronę.
- Emilka! - wydarł się Marcin stojąc w wyjściu z autobusu. - Długo jeszcze?!
- Już idę! - odkrzyknęłam.
Pożegnałam się z Alą, której jeszcze raz powiedziałam, że ma się niczym nie przejmować i ruszyłam do autokaru wypełnionego samymi mężczyznami. Jak zwykle zajęłam swoje miejsce obok Grześka.
- Cześć Słońce – przywitał się ze mną i cmoknął w policzek.
- Witam – uśmiechnęłam się szeroko.
- Oszczędźcie nam tych waszych czułości – rzucił śmiejący się Krzysiek.
- Ja też ciebie i Iwonę prosiłam wtedy pod namiotami – przypomniałam mu. - Tylko wyprosiłam to tak, że musiałam kupić sobie stopery do uszu.
- Jakaś pikantna historyjka? - zainteresował się siedzący obok libero Zbyszek.
- To było jedenaście lat temu! - zauważył Igła.
- A ja miałam piętnaście lat - przypomniałam mu.
- Wkraczałaś w życie dorosłych – Krzysiek nie spuszczał ze mnie wzroku.
- Nie miałam wtedy nawet chłopaka!
- Ale ja miałem Iwonę i na tym zakończmy tę dyskusję – uśmiechnął się do mnie szeroko i odwrócił plecami.
Pokręciłam tylko głową i rozsiadłam się wygodnie w swoim fotelu.
- Zagrajmy w karty – zaproponował Piotrek i wyciągnął z plecaka jedną talię.
- Jestem za – uśmiechnął się siedzący za nami Łukasz Perłowski.
- Tylko tym razem o coś, co da się zrobić – Zbyszek wbił we mnie wzrok.
- Oj tam – uśmiechnęłam się przypominając sobie o poprzedniej grze w pokera.
- To jak rozkładać karty? Na pokera? - zapytał tasując karty Nowakowski.
Kiwnęłam głową, po czym usiadłam bokiem i oparłam się o plecy bruneta.
- My z Grześkiem gramy jako jedna osoba – poinformowałam z uśmiechem.
- Wy w jedność, to możecie... - zaczął Krzysiek.
- Nie zaczynaj – zaśmiał się czarnowłosy środkowy bloku. - Jak chcesz możesz z Zibim grać jako jedna osoba – zaproponował biorąc karty od Piotrka.
- Nie skorzystam – odezwał się Zbyszek i usiadł na sąsiednim siedzeniu.
- Tylko nie oszukiwać – powiedział Łukasz i popatrzył w swoje karty.
Nie widział naszych, ponieważ usiadł na brzegu swojego siedzenia.
- Zostaw tę i tę – wskazałam na asa i damę - a resztę wymień – poleciłam Grześkowi.
Zrobił tak jak mu kazałam. Na mojej twarzy wykwitł szeroki uśmiech, kiedy karty, które dostał za wymianę i te, które pozostały, ułożyły się w karetę.
- Pasuję – powiedział Piotrek.
- Ja tak samo – przyłączył się do niego Zbyszek.
- A my sprawdzamy – uśmiechnęłam się.
- Ale czekaj, czekaj – zatrzymał mnie Krzysiek. - O co gramy?
- Jeśli wygramy my – wskazałam na siebie i Grześka. - Żaden z was się nie czepia jeśli się pocałujemy – uśmiechnęłam się.
- A jeśli wygram ja, albo Łukasz?
- Czekamy na propozycje – odezwał się uśmiechnięty Grzesiek.
- Stawiacie mi po prostu dobre piwo – zaśmiał się Perłowski.
Uniosłam kciuk w górę, tym samym zgadzając się na jego układ.
- Nie wypomnisz mi już nigdy tych wakacji pod namiotami.
- Stoi, a teraz pokazywać, co tam macie – powiedziałam.
Pierwszy swoje karty odkrył środkowy. Dwie pary, króle i damy. Igła miał również dwie pary, tyle, że asy i walety.
Wymieniliśmy z Grześkiem uśmiechy. Lekko się pocałowaliśmy i w tym samym momencie wyłożyliśmy karty.
- Żądam rewanżu! - krzyknął libero.
Wygraliśmy!
- Nie ma żadnego rewanżu – uśmiechnęłam się do niego. - A teraz bardzo przepraszam, ale dzwonię do Dzika z życzeniami urodzinowymi.

Z Bełchatowa niestety nie przywieźliśmy żadnego zwycięstwa. Dawało nam to stan rywalizacji dwa do dwóch, więc w piątym meczu rozstrzygnie się wszystko. Innej opcji nie było, jak takiej, że musimy to wygrać.
Po meczach ze Skrą chłopaki dostali dwa dni wolnego, które z Grześkiem postanowiliśmy wykorzystać, żeby zrobić coś w domu. We wtorek, kiedy już się wyspaliśmy, wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy na budowę.
Kiedy razem ze środkowym wyszliśmy z auta i popatrzyłam na dom, dalej nie mogłam uwierzyć, że naprawdę będę tu mieszkać. I że to naprawdę wszystko należy już do nas, ze mamy to na własność.
- Chodź – uśmiechnął się Grzesiek i chwycił mnie za rękę.
Otworzył dom i weszliśmy do zimnego domu. Siatkarz usiadł na schodach, a ja mu na kolanach.
- Dalej mi ciężko w to uwierzyć – westchnęłam i ogarnęłam wzrokiem cały salon oraz kuchnię.
- Zamieszkamy to uwierzysz – uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek.
- Jesteś pewny? - spojrzałam na niego.
- Tego, że chcę, żebyś tu ze mną zamieszkała? - uniósł brwi do góry, a ja kiwnęłam głową. - Nigdy więcej nie zadawaj mi tego pytania – powiedział pewnym tonem.
- Jeszcze się możesz wycofa... - nie skończyłam mówić, ponieważ usta Grześka napotkały moje i złączyły się w długim pocałunku.
- Jeszcze raz zadasz mi tego typu pytanie, a będzie z tobą źle – oznajmił, kiedy oderwał się ode mnie. - Kocham cię i nie widzę tutaj żadnej innej kobiety – uśmiechnął się i lekko musnął moje wargi swoimi.
Uśmiechnęłam się na jego słowa. W zupełności mi to wystarczyło.
Przez kolejne dwie godziny próbowaliśmy ogarnąć trochę bałagan, jaki był w domu. Posprzątaliśmy strzępki czegoś, co nawet nie potrafiłam nazwać, pozamiataliśmy i zdrapaliśmy z podłogi ostatki tynku, który się na niej znalazł.
Zimno, do tego zmęczenie po pracy dało o sobie szybko znać, więc nawet nie wiem, kiedy zasnęłam i to jeszcze w samochodzie. Obudziłam się już we własnym łóżku, a obok mnie spał skulony Grzesiek. Dopiero po chwili zorientowałam się, że zabrałam mu całą kołdrę.  
Brawo Em, rób tak dalej!, zbeształam się w myślach i przykryłam cicho pochrapującego środkowego. Najciszej jak tylko mogłam wyszłam z łóżka i wyszłam z pokoju. Zapaliłam światło w kuchni i nastawiłam wodę w czajniku. Spojrzałam na zegarek wiszący na ścianie. Siedem minut po trzeciej nad ranem. Przetarłam oczy i otworzyłam szafkę, gdzie znajdywały się kubki. Nie zdążyłam wyciągnąć nawet jednego, ponieważ dwa i to jeszcze jeden mój ulubiony, wyleciały z szafki prosto na kafelki i zrobiły niesamowity hałas.
- Cholera jasna! - warknęłam i skrzywiłam się na dźwięk jaki wydało potłuczone szkło.
- Co się dzieje? - z pokoju wyleciał zaspany Grzesiek w samych bokserkach.
Brawo, jeszcze go obudziłaś!, ryknęło mi w głowie.
- Nic – powiedziałam. - Przepraszam, że cię obudziłam, wracaj do łóżka.
- Twój ulubiony kubek – skrzywił się lekko i wskazał na podłogę.
- Jakoś przeżyję – burknęłam i wyciągnęłam z szafki pod zlewem zmitokę i małą miotełkę.
- Daj – wyciągnął rękę po przybory do sprzątania.
- Spokojnie, narobiłam to i posprzątam – uśmiechnęłam się do niego lekko i wzięłam się za sprzątanie rozbitych kubków. - Jak możesz to wlej mi soku, bo jakoś herbaty mi się odechciało.
Sprzątnęłam szkoło z podłogi i wyrzuciłam je do śmieci.
- Proszę – siatkarz podał mi szklankę z sokiem pomarańczowym.
Podziękowałam i upiłam łyk.
- Idziemy spać, okej? - odstawiłam szklankę do zlewu i przetarłam oczy.
Kiwnął głową i chwycił mnie za rękę, po czym poprowadził do sypialni, gdzie objęci, ponownie otworzyliśmy bramy krainy Morfeusza.
Następne popołudnie spędziliśmy na zwożeniu farb, kafli oraz paneli do domu. Bolała mnie już głowa od tych wszystkich zamówień, a Grzesiek był wkurzony, bo staliśmy aktualnie na parkingu pod jednym ze sklepów i już drugi raz pomylili nam panele do naszej sypialni. Oparłam czoło o ramię środkowego i głośno westchnęłam.
- Zawieziemy to i jedziemy coś zjeść – powiedział.
Po chwili podszedł do nas jeden z pracowników sklepu i zapakował do samochodu wreszcie prawidłowe panele. Aż odetchnęliśmy z ulgą.
Kolejna godzina minęłam nam w barze, gdzie zjedliśmy syty obiad i wypiliśmy po kubku gorącej herbaty.
- Jestem tak zmęczony, a to dopiero początek – westchnął.
- Damy radę – uśmiechnęłam się do niego i cmoknęłam w policzek.
Po obiedzie wpadliśmy do mieszkania Kosy, gdzie Kamila razem ze Zbyszkiem siedzieli na kanapie i oglądali jakiś film, a mała Julka drzemała w swoim łóżeczku. Posiedzieliśmy razem, a potem Grzesiek odwiózł mnie do domu.
- Wejdziesz? - spytałam odpinając pas.
- Przecież wiesz, że jak wejdę, to będę musiał zostać – powiedział patrząc na mnie z uśmieszkiem.
- Wiesz, że mnie to wcale nie przeszkadza – wyszczerzyłam się i złapałam za klamkę.
Westchnął, a ja lekko go pocałowałam.
- No dobra, zobaczymy się jutro – posłałam mu jeszcze jeden uśmiech i wyskoczyłam z samochodu.
Kiedy wchodziłam do bloku, obejrzałam się za siebie i z uśmiechem pomachałam siedzącemu w aucie Grześkowi. Odmachał mi, więc wkroczyłam do bloku. Wbiegłam po schodach, otworzyłam swoje mieszkanie i rozebrałam się z kurtki oraz szalika i czapki. Weszłam do kuchni i od razu nastawiłam wodę na herbatę. Było mi strasznie zimno, więc migiem znalazłam się w sypialni. Wyciągnęłam z szafy bawełnianą, za dużą koszulkę i leginsy, po czym skierowałam się do łazienki. Otwierałam właśnie do niej drzwi, kiedy rozległ się dzwonek.
- Idę! - krzyknęłam.
Rzuciłam ubrania na krzesło i podbiegłam do drzwi, które otworzyłam.
- Przecież nie chciałeś wejść – powiedziałam i oparłam się o drzwi.
- Zmieniłem zdanie – wyszczerzył się i zrobił krok w moją stronę.
- Ja też – uśmiechnęłam się i trzasnęłam drzwiami.
Zaśmiałam się cicho.
Usłyszałam pukanie.
- Kto tam? - zapytałam słodkim głosikiem.
- Em, otwórz! - usłyszałam głos Grześka.
- Już ci mówiłam, że zmieniłam zdanie.
- Wcale go nie zmieniłaś – powiedział pewnym tonem.
- Wejdź za dziesięć sekund – oznajmiłam po chwili. - Jeśli znajdziesz mnie w przeciągu siedmiu, zostajesz – wyszczerzyłam się.
- Niech ci będzie – zgodził się.
- Licz, ale pomału! - krzyknęłam.
Westchnął głośno, ale zaczął liczyć.
- Jeden... – znalazłam się w salonie. - Dwa... – zawahałam się, gdzie mam się schować. - Trzy... – szafa. - Cztery... – biegnę do sypialni. - Pięć... – jestem w pokoju. - Sześć... – otwieram szafę. - Siedem.. – upycham ciuchy na jedną stronę. - Osiem... – niezdarnie włażę do szafy. - Dziewięć... – usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. - Dziesięć... – zamknęłam drzwiczki szafy, a Grzesiek wkroczył do mieszkania. - Siedem.. – zaczął odliczać. - Sześć... - mogłam dać sobie rękę uciąć, że zajrzał do łazienki. - Pięć... Cztery... Trzy... - jest w sypialni. - Dwa... - zatykam sobie usta dłonią, aby nie wybuchnąć śmiechem. - Jeden... - drzwi szafy otworzyły się i ujrzałam rozbawionego Grześka. - Znalazłem!
- Znalazłeś, znalazłeś – zaśmiałam się i mocno go pocałowałam, niezdarnie wychodząc z szafy przy okazji.
- Zawsze znajduję – uśmiechnął się i ponownie mnie pocałował, a ja chwyciłam go za kark.
- Wiem – wyszeptałam tuż przy jego ustach.
- I zawszę będę znajdywał – nie spuszczał ze mnie wzroku.
- Nawet jak ucieknę na koniec świata?
- Nawet. Tylko, że aż tak daleko samej cię nie puszczę – powiedział i znowu wpił się w moje usta.




Łooo matko! Jak te dwa tygodnie szybko zleciały... Czuję się tak, jakby zleciały dwa dni, a nie czternaście... No, ale wszystko dobre kiedyś się kończy, niestety ;/ Ale na szczęście pozostaną wspomnienia i zdjęcia! ;D  Jak Wasze dni, w których mnie nie było? ;p
Przepraszam, że nie wrzuciłam siedemdziesiątki wczoraj, ale po prostu nie miałam czasu, gdyż użerałam się z zablokowanym telefonem, później z odzyskaniem wszystkiego właśnie z tego telefonu, a potem jeszcze segregacja tego wszystkiego... Męcząca robota, ale dałam radę ;D
Komunikat ode mnie: Jeśli macie możliwość jeździjcie na obozy! Jest ZAJEBIŚCIE! ;D No i jeśli jesteście młodsi, niż ja (patrz: lat 16), zapisujcie się do harcerstwa! A już raczej za stara jestem, więc zbytnio nie mogę, ale byłam na takim harcerskim obozie i jest mega! ;D Więc jeśli macie możliwość, zapisywać się! ;D
A teraz coś dla Was ode mnie :) Musiałabym wysłać bardzo dużo kartek pocztowych do każdego z Was, a nie znam przecież wszystkich adresów, więc poczujcie się tak jakbyście szli sobie do skrzynki, otwierali ją i znaleźli w niej takie cóś:

Mam nadzieję, że się podoba ;D
pozdrawiam ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci