Siedemdziesiąt jeden

Dwudziestego ósmego lutego na halę zawitaliśmy razem z siatkarzami i całym sztabem z wielkim tortem dla trenera Kowala. Złożyliśmy życzenia i zabrałam się za krojenie tortu. Mimo że było to dzień po jego urodzinach, strasznie się ucieszył.
- Ja chcę ten kawałek z herbem Sovi! - powiedział głośno Bartman.
Spojrzałam na tort. Wielki biały prostokąt, z czekoladowym napisem „Żyj sto lat Trenerze! Prowadź swą drużynę do zwycięstw!”. W górnym lewym rogu widniał herb Resovi, w lewym niewielkie serce zrobione z czerwonego lukru. Na górnych rogach białe różyczki, a na dolnych czerwone.
- Tylko się nie obżerać za bardzo – przypomniał Kowal.
- Jasne, więcej będzie dla trenera – zaśmiał się Igła, a z nim cała reszta.
Tort zniknął migiem. Każdemu smakowało, więc byłam zadowolona, że akurat zamówiłam taki. Sama nie miałam czasu nic upiec, więc zostawała tylko cukiernia.
Po zjedzeniu chłopaki zabrali się za trenowanie, a ja porobiłam kilka zdjęć. Zmyłam się szybciej, ponieważ jechałam jeszcze na zakupy. Po sklepie buszowałam przez ponad dwie godziny, aby wybrać odpowiednie składniki. Kiedy dotarłam do mieszkania, od razu klapnęłam na krzesło w kuchni, aby trochę odpocząć.
Gdy wszystko rozpakowałam, czekała mnie kolejna podróż. W budynku, w którym mieściła się firma, która uczyła jazdy, załatwiłam wszystko bardzo szybko i bezproblemowo, co bardzo mnie cieszyło i satysfakcjonowało. Wpadłam jeszcze do galerii handlowej, aby zakupić świeczkę na tort i mogłam wracać do domu.
Miałam trochę wolnego czasu, więc zabrałam się za sprawdzenie poczty. Zajęło mi to trochę czasu, więc kiedy spojrzałam na zegarek, wskazywał on godzinę dziewiętnastą. Zamknęłam laptopa i poszłam się wykąpać. Po wyjściu z łazienki zrobiłam sobie gorące kakao i położyłam się do łóżka z książką pożyczoną od czarnowłosego środkowego bloku.
Po przeczytaniu trzech rozdziałów i wypiciu kakaa postanowiłam położyć się spać, ale jeszcze odezwał się mój telefon. Dzwonił Grzesiek, aby życzyć mi dobranoc i taka była, mimo że nie było go przy mnie. Przynajmniej pojawił się we śnie.

Następny dzień przesiedziałam cały w kuchni. Zrobiłam tort i zaczęłam głowić się nad tym co przygotować na kolację. Kiedy byłam przy dziesiątym pomyśle, zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Kto tam?! - krzyknęłam.
- To ja! - usłyszałam głos Grześka.
- Zaraz ci otworzę! - odkrzyknęłam i szybko schowałam tor do lodówki.
Wpuściłam siatkarza do mieszkania.
- Mogę coś przekąsić? - zapytał i chwycił za rączkę od lodówki z zamiarem otwarcia jej.
Migiem znalazłam się przy nim i oparłam się plecami o lodówkę. Grzesiek spojrzał na mnie dziwnie.
- Dobrze się czujesz? - spytał.
- Jasne – uśmiechnęłam się lekko.
- To czemu bronisz tej lodówki, jakbyś miała w niej trupa?
- Trupa? - zaśmiałam się nerwowo. - Żaden trup – powiedziałam pewnym tonem. - Usiądź, to coś ci zrobię.
Kiwnął niepewnie głowa i ruszył w stronę stolika, który stał w kuchni.
- Najlepiej w salonie – powiedziałam.
Odwrócił się w moją stronę nic nie rozumiejąc, ale wykonał polecenie. Posłałam mu tylko niemrawy uśmiech i odetchnęłam z ulgą.
Szybko zrobiłam mu jakieś kanapki, które pochłonął z prędkością światła, do czego już zdążyłam się przyzwyczaić. Nie chciałam go wyganiać z mieszkania, ale musiałam to zrobić, ponieważ miałam jeszcze masę rzeczy do wykonania przed jutrzejszym dniem.
- Kamila nie będzie się o ciebie martwić, że tak długo nie wracasz? - zapytałam stojąc oparta o blat kuchenny.
- Przecież dobrze wie, że jestem u ciebie – uśmiechnął się i podszedł do mnie.
- A nie musisz jej w niczym pomóc? - brnęłam dalej.
- Chcesz się mnie pozbyć? - spytał uśmiechając się tak, że miękły mi kolana.
- Ja? - udałam zdziwioną. - Skądże.
- To bardzo dobrze – pocałował mnie lekko w usta, a potem dotknął wargami szyi.  
Nie, tak to my się bawić nie będziemy! Tutututu, koniec, bo zaraz jak zwykle wylądujemy w sypialni, a robota czeka.
- Kurcze! - udawałam, że coś mi się przypomniało. - Miałam przecież jechać do Iwony na chwilę.
- Poczeka – mruknął.
- Nie, nie poczeka – odepchnęłam go lekko od siebie. - To coś ważnego...
Spojrzał na mnie miną zbitego psa.  
Czemu mi to robisz, człowieku?!
- Zobaczmy się jutro po treningu – obiecałam.
- Jest dopiero po trzeciej... - zaczął.
- Ale Iwona chciała, abym z nią porozmawiała. Także wychodzimy, wychodzimy – klepnęłam go po plecach i popchnęłam w stronę drzwi.
- Czyli jednak mnie wyrzucasz – zaśmiał się.
- Nie wyrzucam, po prostu Iwonka nie lubi czekać – kłamałam jak z nut, miałam nadzieję, że połknie haczyk. - Do jutra – uśmiechnęłam się, wspięłam na palce i lekko pocałowałam go w policzek.
- Pa – mruknął niezbyt zadowolony, a ja zamknęłam drzwi.
Kiedy usłyszałam, jak zbiega po schodach, odetchnęłam z ulgą. Pierwszy raz w życiu go okłamałam, ale to dla jego dobra, czyli się nie liczy, prawda?
Przez okno zobaczyłam jeszcze, czy czarna alfa zniknęła z parkingu i chwyciłam do ręki telefon. No to zaczynamy dzwonić, czy wszyscy, których zaprosiłam dotrą jutro na osiemnastą do domu Ignaczaków, którzy udostępnili mi swoje lokum, gdyż u mnie to raczej by się wszyscy nie pomieścili.
Dzwonie zajęło mi ponad godzinę, a już najdłużej rozmawiałam z mamą Grześka. Spodobał się jej bardzo pomysł urodzinowej niespodzianki dla jej syna, więc byłam cała w skowronkach.
Kiedy wszyscy byli już obdzwonieni, zabrałam się za przygotowywanie sałatek i wciąż myślałam nad jakimś ciepłym daniem. Po długich namysłach stanęło wreszcie na kaczce w pomarańczach, tylko, że problem był jeden: gdzie ja teraz znajdę kaczki?
Do rąk wpadł mi telefon i wykręciłam numer do Iwony. Znała bardziej rzeszowskie sklepy, niż ja, więc w niej był mój ratunek. Tak jak oczekiwałam, poleciła kogoś, a nawet powiedziała, że wszystko mi przywiezie. Podziękowałam i zabrałam się za krojenie pomidora do trzeciej już sałatki. Trzeba wykarmić tych, którzy jutro pojawią się w domu Ignaczaków.
Iwona wpadła niecałą godzinę później z dwoma kaczkami i została u mnie aż do dwudziestej. Ploty, pogaduchy i gotowanie – popołudnie na pięć plus.
- Chyba muszę podziękować Grześkowi – powiedziała krojąc ostatnią pomarańczę.
- Za co? - spojrzałam na nią.
- Jesteś szczęśliwa – uśmiechnęła się. - Uśmiech w ogóle nie schodzi ci z twarzy.
- Prawda – przytaknęłam z uśmiechem i usiadłam naprzeciw niej. - Przy nim czuję się tak swobodnie... I tak, jakbym znała go przez całe życie.
Uśmiech Iwony się powiększył.
- Cieszę się waszym szczęściem. I oby zostało tak już do końca – poklepała mnie po dłoni.
- Zrobię wszystko, aby tak zostało – obiecałam samej sobie i uśmiechnęłam się szeroko.




No to mamy siedemdziesiąt jeden :) Ale ten czas zapierdziela... Pamiętam jak dodawałam prolog, a następnego dnia jedynkę, tak jakby to było wczoraj... Masakra.
Ja spadam szykować się na grilla do ludzi z obozu, a Was zostawiam z takim epizodem oraz, jak ktoś by się nudził, to obejrzyjcie sobie "Syberiadę polską" ... Film naprawdę godny obejrzenia ;)
A! Zapomniałabym! KibicoveLove nominowała tego bloga do konkursu na "Blog Roku" :) Serdecznie Jej za to dziękuję, a Was, jeśli opowiadanie sie podoba, zachęcam do głosowania ;) http://kibicowelove.blogspot.com/2013/08/konkurs-najlepsze-opowiadanie-2013-roku.html - tam możecie głosować ;p Dzięki! ;D 
Siedemdziesiątkę dwójkę przeczytacie za dwa dni, więc do środy! ;)
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci