Siedemdziesiąt osiem

 Trzydziestego marca, kiedy zegar wskazał ósmą trzydzieści rano wyjechaliśmy z Rzeszowa. Trochę się bałam, tak samo jak Zibi.

- A co będzie, jeśli jednak nas nie polubią? - zapytał wczoraj wieczorem, kiedy wpadł do mojego mieszkania.
- To będziemy mieli przerąbane – klapnęłam na łóżku.
- Nawet tak nie mów!
- Sam zacząłeś – popatrzyłam na niego z wyrzutem.
- Oni nas wywalą z tego domu, jak się będziemy tak zachowywać – skrzywił się i usiadł obok mnie.
- Umawiamy się, żadnych żartów i przekomarzania – wyciągnęłam dłoń. - I nie ma Serniczka.
Kiwnął głową i uścisnął lekko moją dłoń.
- Boisz się? - spytał patrząc mi w oczy.
- Trochę, a ty? - spojrzałam mu prosto w oczy.
Kiwnął tylko głową.
Przez całą drogę do Katowic, siedziałam jak na szpilkach, a Grzesiek co chwilę posyłał mi uśmiech i mówił, abym się nie denerwowała, przecież jego rodzicie mnie polubili.
Tylko byli ze mną kilka godzin, a nie cztery dni, cisnęło mi się na usta, ale nic takiego nie mówiłam.
Babcia Róża zrozumiała, że święta spędzę z rodziną Grześka. Powiedziała, że jak oni poznali środkowego, tak teraz jego rodzina powinna poznać mnie. Wszystko ładnie, pięknie, ale nie zmienia to faktu, że się nie bałam. Jeszcze z Bartmanem pod jednym dachem.
Około godziny jedenastej parkowaliśmy już pod rodzinnym domem Kosoków. Wyłączyłam radio i wyskoczyłam z alfy. Od razu napotkałam wzrok Zbyszka. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był aż tak przerażony. Uśmiechnęłam się do niego tylko przyjaźnie i pomogłam Grześkowi w wyciągnięciu dwóch walizek, które ze sobą przywieźliśmy.
- Jak dobrze, że już jesteście! - usłyszałam głos mamy środkowego i odwróciłam się w jej stronę. - Nie mieliście żadnych problemów z dojazdem, prawda? - spytała i przytuliła swoją córkę, a po chwili też i Zbyszka, któremu już nerwy trochę odpuściły. - Zrobiłam już herbatę, kawę, więc zapraszam – uśmiechnęła się i podeszła do mnie, po czym przytuliła. Kiedy już oderwała się ode mnie, dopadła swojego syna, który zaśmiał się tylko i równie mocno ją objął.
Weszliśmy do domu, gdzie przywitał nas tata Grześka. Bartman postawił nosidełko z małą Julką na stole i w tej sytuacji Kamila nie doszła do swojego dziecka, ponieważ zajęli się nim dziadkowie. Siostra Grześka zarządziła, że przyniesie coś do picia, a my ze Zbyszkiem mamy usiąść na kanapie. Chciałam już coś wtrącić, ale mnie powstrzymała, więc posłusznie spełniłam jej życzenie.
- I co, dalej się boisz? - spytałam cicho Bartmana.
Gdzie jest Grzesiek?
Atakujący pokręcił przecząco głową i zapytał:
- A ty?
- Już nie, ale gdzie jest Grzesiek? - spytałam.
- A wchodził w ogóle z nami?
- No właśnie nie wiem – podniosłam się z kanapy. - Pójdę go poszukać.
Mama Kosoków powiedziała, abym sprawdziła na górze, więc udałam się właśnie tam. Pukałam do każdego z pokoi i zaglądałam przez szparkę w drzwiach, ale nigdzie nie znalazłam środkowego. Zeszłam na dół.
- Zaraz wracam – powiedziałam i drapnęłam kurtkę z wieszaka, po czym wyszłam z domu.
Rozejrzałam się po okolicy, nigdzie nie widać Grześka. Po prawej stronie była wyłożona kamieniami ścieżka, więc postanowiłam nią ruszyć. Prowadziła ona do ogródka z tyłu domu. Nie był on zbyt duży, ale w lewym kącie stało wielkie drzewo, którego nie dało się nie zauważyć. Przebiegłam przez cały ogród i zatrzymałam się pod drzewem. Domku, który tam był nie sposób było zauważyć z odległości, dopiero kiedy się podeszło zauważało się nieduży, drewniany domek.
- Grzesiek?
Popatrzyłam w górę.
- Kurwa – usłyszałam jak cicho powiedział i coś poturlało się po podłodze.
- Co ty tam robisz? - zapytałam głośno dalej patrząc w górę.
Wyjrzał przez drzwi i uśmiechnął się do mnie lekko.
- Wejdź po drabince – wskazał umocowane do pnia drzewa szczebelki.
Pokręciłam tylko głową i zaczęłam się wspinać. Kiedy byłam już przy końcu swojej „wędrówki”, Grzesiek wyciągnął do mnie dłoń, którą ujęłam i chwilę później siedziałam już w domku.
- Chyba jesteś trochę za duży – zaśmiałam się widząc jak siedzi po turecku i brakuje paru centymetrów, aby nie dotknął sufitu.
Stwierdziłam, że lepiej będzie również usiąść, więc tak też zrobiłam i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. Na ścianach, w niektórych miejscach, wisiały dziecięce obrazki. Po podłodze walały się porozwalane zabawki, takie jak klocki, proce wykonane pewnie przez dzieciaki, jakieś kredki i miśki.
- Strzelałeś do niewygodnych sąsiadów, czy jak? - zapytałam trzymając w ręku jedną z proce i śmiejąc się przy okazji.
- Strzelałem do dziewczyn – zaśmiał się.
- Jak to do dziewczyn? - spojrzałam na niego unosząc od góry brwi.
- Żartuję przecież – uśmiechnął się. - Bawiłem się z kolegami w wojnę i różne takie.
- A to, do czego służyło? - zapytałam podnosząc z ziemi kawałek wygładzonego drewna, które przypominało długi prostokąt.
- Nóż – wyszczerzył się Grzesiek.
- Nóż? - wybuchnęłam śmiechem.
- No i z czego się śmiejesz? - zabrał mi kawałek drewna, nazywane przez niego nożem. - Mama nam zabrała prawdziwe – sam się zaśmiał.
- Też bym zabrała. Daj dzieciakom ostre narzędzia, przecież się mogą nawzajem pozabijać – zauważyłam.
- My byliśmy odpowiedzialni – bronił się.
- Jasne! - zaczęłam się śmiać i przy okazji oparłam o drewnianą ścianę.
- Chcesz się kłócić? - ze złowieszczym uśmiechem przybliżył swoją twarz do mojej.
- Ja tylko stwierdziłam fakt – wyszczerzyłam się nie spuszczając z jego oczu swojego wzroku.
- Fakt? - uniósł do góry brew. - Mogę też stwierdzić jeden?
Kiwnęłam głową z uśmiechem.
- Jeśli zacznę cię gilgotać, zaczniesz się śmiać – wyszczerzył się i nim zdążyłam zaprotestować, jego długie palce już błądziły po moim brzuchu okrytym tylko bluzką, a ja wybuchnęłam śmiechem.
- Prze... prze.. stań – zdołałam wydukać pomiędzy śmiechem.
- Ej, co wy tam robicie?! - usłyszeliśmy z dołu głos Bartmana; palce Grześka przestały mnie gilgotać, a ja przestałam śmiać.
- Nic! - odkrzyknęłam kręcąc głową.
- Jasne! - krzyknęła Kamila.
Wyjrzeliśmy przez wejście do domku na stojącą pod drzewem parę, która patrzyła w naszą stronę.
- Patrz jaka czerwona! - zaśmiał się Zbyszek. - I ta podwinięta koszulka – gwizdnął, a mój wzrok od razu powędrował na brzuch. Szybko naciągnęłam koszulkę.
- Wcale czerwona nie jesteś – mruknął mi do ucha Grzesiek.
- Ustalacie wersję wydarzeń? - zaśmiała się Kamila.
Brat zmierzył ją wzrokiem, co tylko wywołało jej kolejny śmiech oraz śmiech Zbyszka.
- Mama wołała na obiad, więc ruszcie tyłki z góry i chodźcie – przypomniało się Kamili, co tak naprawdę od nas chciała.
- Już idziemy, idziemy – mruknął pod nosem Grzesiek i schował się w domku.
- Mam schodzić pierwsza? - spytałam odwracając się w jego stronę.
Usłyszałam jak Kamila z Bartmanem oddalają się rozmawiając.
- Panie przodem – wyszczerzył się i wskazał szczebelki.
Uniosłam tylko kciuk do góry i jakimś cudem nie poleciałam wychodząc z domku, aby złapać się szczebelków. Po dłuższej chwili byłam już na dole i patrzyłam jak Grzesiek zwinnie schodzi z drzewa. Kiedy był już na ziemi, chwyciłam go za rękę i wróciliśmy do domu, gdzie reszta siedziała już przy stole.
Nie było tak strasznie jak razem ze Zbyszkiem sądziliśmy.

Macie dzisiaj, gdyż jutro nie będę miała jak dodać ;p Dzisiaj idę na dożynki i zostaję na noc u Przyjaciółki, więc wyszło tak a nie inaczej ;p
O tak, zdecydowanie kciuk w górę! ;D

Udanej niedzieli! ;*