Siedemdziesiąt sześć

Dwadzieścia minut później siedzieliśmy już w przytulnej knajpce i pochylaliśmy się nad kartami menu.
- Dobry wieczór – przywitał się kelner. - Czego się państwo napiją?
Podniosłam na niego wzrok. Wysoki, szczupły i do tego przystojny szatyn wlepiał w nas swój wzrok.
- Sok pomarańczowy – powiedziałam i wróciłam do studiowania karty.
- Dla mnie to samo – odezwał się Grzesiek.
- Dla mnie jabłkowy – tu Piotrek.
- Dwa razy jabłkowy – odezwał się Zbyszek.
- A dla mnie coca-cola – poprosił Krzysiek nie odrywając wzroku od karty.
Mężczyzna kiwnął głową i zniknął z mojego pola widzenia. Zbyszek razem z Piotrkiem zaczęli się śmiać. Spojrzeliśmy na nich z Grześkiem i Krzyśkiem, nic nie rozumiejąc.
- A może pośmiejemy się razem? - zaproponowałam uśmiechając się.
Oboje pokręcili głowami.
Po chwili kelner przyniósł nam nasze napoje.
- Dziękujemy – uśmiechnęłam się do niego lekko i wzięłam łyk swojego soku.
- Wybrali już państwo coś z karty? - zapytał nie spuszczając ze mnie wzroku.
- Yyy... - luknęłam jeszcze raz do karty. - Poproszę zwykłą margheritę.
Nowakowski razem z Bartmanem ponownie wybuchnęli śmiechem, a ja z uwagą nic nich spojrzałam.
- Coś źle powiedziałam?
Pokręcili głowami dalej się śmiejąc.

Nic z tego nie rozumiem!
Igła razem z Kosą zamówili swoje pizze, a po krótkiej chwili zrobili to również szczerzący się środkowy i atakujący.
- Wy się nawet zachować nie potraficie – powiedziałam, kiedy młody kelner zniknął z pola mojego widzenia.
- On cię wręcz rozbierał wzrokiem – zaśmiał się Zibi.
- Uważaj, bo zwróciłam na to uwagę – odgryzłam się.
- Kosa, uważaj – powiedział śmiejąc się Piotrek.
Spojrzałam na blondyna i atakującego z politowaniem.
- Chłopaki, wam to by się jakiś lekarz przydał, naprawdę.
- Czyli mnie też? - spojrzał na mnie z uwagą Grzesiek.
Przeniosłam wzrok na bruneta.
- O czym ty mówisz? - uniosłam brwi do góry. - Nie masz być o co zazdrosny, on mi się nawet nie podoba! - podniosłam głos.
- Przepraszam, może być pani troszeczkę ciszej? - usłyszałam zza pleców głos jakiegoś mężczyzny.
Odwróciłam się do niego.
- Jasne, przepraszam – uśmiechnęłam się i odwróciłam się do stolika. - Masz mi coś do zarzucenia? - spojrzałam Grześkowi prosto w oczy.
- Ten twój uśmiech... - zaczął Zbyszek, ale przerwał, kiedy moje ostre spojrzenie wbiło się prosto w niego.
- Masz? - zapytałam ponownie patrząc prosto w czekoladowe tęczówki.
Odpowiedziała mi cisza.
- Aha – powiedziałam twardo i wstałam z krzesła. - Dzięki, było przemiło – nie oglądając się na żadnego z siatkarzy ruszyłam do wyjścia.
Nienawidziłam, kiedy ktoś milczał w takich sprawach. Od razu wiadome było, że odpowiedź brzmi tak.
- Em! - krzyknął za mną Grzesiek.
Szłam tak szybko, że nawet nie zauważyłam, że idzie ktoś przede mną. Tak się nieszczęśliwe złożyło, że szedł kelner, który dzisiaj nas obsługiwał i weszłam centralnie w niego, wylewając przy okazji na prawą rękę filiżankę herbaty.
- Dzięki wielkie! - ryknęłam na kelnera i szybkim krokiem ruszyłam do wyjścia.

Super! Lepszego wieczoru dawno nie miałam!
Byłam już kilka metrów od restauracji, kiedy dogonił mnie Grzesiek.
- Zostaw mnie! - krzyknęłam i wyrwałam rękę z jego uścisku.
- Em...
- Co Em? - spojrzałam na niego. - To Em już się po prostu z grzeczności uśmiechnąć nie może? - mierzyłam jego twarz wzrokiem. Dobrze, że świeciły się uliczne lampy, bo dzięki nim w ogóle cokolwiek widziałam.
- Możesz, przecież nikt ci nie zabrania – chciał ująć moją dłoń, ale cofnęłam się.
- Daj mi spokój! Właśnie widać jak mi ufasz!
Odwróciłam się na piecie i ruszyłam szybkim krokiem w stronę hotelu.
Dogonił mnie. No tak, przecież zapomniałam, że moje dwa duże kroki, to jak dla niego jeden.
- Ufam ci, dobrze o tym wiesz – powiedział. - Najbardziej na świecie.
- Właśnie widać! - odsunęłam się od niego. - Zostaw mnie!
- Wróć ze mną – chwycił moją rękę.
- Nie mam na to ochoty. Daj mi dzisiaj spokój.
- Nie dam, dobrze wiesz – szukał mojego wzroku, ale skutecznie go odwracałam od jego osoby.
- Jeśli mnie kochasz, to daj mi spokój – powiedziałam chyba za szybko, niż pomyślałam.
Puścił moją dłoń, a ja czułam jak pod powiekami zbierają mi się łzy. Nie spojrzał nawet na mnie, po prostu ruszył w stronę opuszczonej przez nas restauracji.
- Grzesiek! - krzyknęłam, ale nawet się nie odwrócił. - Grzesiek! - przystanął na chwile, a po sekundzie patrzył już na mnie.
- Powiedziałaś „jeśli mnie kochasz, to daj mi spokój”. Kocham cię jak wariat, więc masz święty spokój – powiedział twardo i szybko się odwrócił i równie szybko zniknął z pola mojego widzenia.
Przełknęłam ślinę i poczułam, jak po policzkach spływają pojedyncze łzy.
Mam to czego chciałam.
- Grzesiek! - krzyknęłam jeszcze raz, ale wiedziałam, że na próżno. - Kurwa mać!
Nie patrząc na nic, usiadłam na zimnym chodniku i złapałam się za głowę.
- Co ja narobiłam?! - byłam na siebie wściekła, a nawet to i tak za mało.
- Przeziębisz się – usłyszałam znajomy głos, a moja wściekłość przybrała na sile.
Spojrzałam na pochylającego się nade mną kelnera.
- To wszystko twoja wina! - warknęłam. - A teraz idź stąd i mnie zostaw!
- Przeziębisz się – powtórzył.
- Mam to gdzieś! - krzyknęłam przez łzy. - Mam to głęboko gdzieś, a ty, zejdź mi z oczu, bo nie ręczę za siebie – spojrzałam na kelnera zimnym wzrokiem.
- Chociaż weź kurtkę – powiedział i położył na moich plecach kurtkę.
- Gdzieś mam tę twoją kurtkę – zrzuciłam ją z ramion. - Idź już stąd!
- Jak chcesz – westchnął.
Zabrał kurtkę.
- Myślę, że to ci się przyda – włożył mi do ręki paczkę chusteczek.
Nic nie powiedziałam, nawet na niego nie spojrzałam. Czułam tylko jak wraca w stronę restauracji. 
Co ja narobiłam?!

- Cholera by to wzięła! - zaklęłam pod nosem i podniosłam się z ziemi.
Było mi zimno, łzy spływały ciurkiem po policzkach i do tego byłam na siebie strasznie wkurzona. Czy ja zawsze muszę wszystko sobie pokrzyżować? Przypomniały mi się słowa staruszki, którą spotkałam na plaży w Gdańsku, że sama stawiam sobie schody pod górkę. Prawda, jak żadna inna.
Cała zmarznięta ruszyłam w stronę hotelu. Drogę pokonałam w dziesięć minut, a do tego wykorzystałam pół paczki chusteczek, które dostałam od kelnera. Kiedy weszłam do hotelu, od razu zrobiło mi się cieplej. Podeszłam do recepcji i zapytałam, czy mógłby ktoś przynieść mi do pokoju gorącą herbatę. Recepcjonistka kiwnęła głową i zapisała numer pokoju. Podziękowałam jej i cała się trzęsąc wsiadłam do windy i wcisnęłam jedynkę. Przez korytarz przeszłam najszybciej jak tylko potrafiłam, aby tylko żaden z siatkarzy mnie nie zauważył. W pokoju szybko się przebrałam w czyste, a przede wszystkim ciepłe ubrania i wskoczyłam pod kołdrę.
Kiedy już się rozgrzałam, do drzwi ktoś zapukał.
- Kto tam?
- Przyniosłam herbatę – usłyszałam miły, kobiecy głos.
Westchnęłam i wyszłam z ciepłego łóżka. Podziękowałam kobiecie, a właściwie to dziewczynie, nie wyglądała na więcej niż dziewiętnaście lat, i życzyłam dobrej nocy. Zgasiłam duże światło i zapaliłam kinkiet. Herbatę pochłonęłam bardzo szybko, a potem przyszedł czas na rozmyślania.
Pierwsza kłótnia z Grześkiem, i to jeszcze o co? A właściwie o kogo. O jakiegoś kelnera z knajpy! No lepiej być nie mogło! A potem jeszcze te słowa, które zabolały mnie bardzo mocno, a były wypowiedziane przeze mnie. Miałam ochotę dać sobie w twarz.
Zgasiłam światło i przykryłam się po uszy kołdrą. Od tego wszystkiego rozbolała mnie głowa, więc nawet nie wiem, kiedy udało mi się zasnąć.

Grzesiek nie wrócił do restauracji. Poszedł w całkiem inną stronę i usiadł na zimnej ławce. Nie mógł uwierzyć w to, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru. Zachował się jak jakiś popaprany zazdrośnik. Ale, kurde! Był zazdrosny. Był zazdrosny o każde spojrzenia jakiegokolwiek faceta na Emilkę. Jeszcze Bartman dolał oliwy do ognia, mówiąc, że rozbierał ją wzrokiem. Sam dobrze to widział, ale i tak Zbyszek przesadził.

Nie ma co zwalać winy na Bartmana, pokręcił głową Kosa, sam namieszałem.
Przez jego głowę ponownie przetoczyły się słowa blondynki: jeśli mnie kochasz, to daj mi spokój. Tak jak powiedział, kochał ją jak wariat, ale co z tego skoro nie chciała go już dzisiaj widzieć? Ba, czy w ogóle jeszcze kiedyś będzie chciała go zobaczyć?
Miał dość samego siebie, nie mógł zaprzeczyć. Pokręcił głową i wstał z ławki. Biegiem dotarł do hotelu, a potem na pierwsze piętro i pod pokój Emilki.
Zastukał w drzwi, ale odpowiedziała mu tylko cisza.
- Niech pan jej nie budzi – usłyszał dziewczęcy głos.
Odwrócił się i spojrzał na niziutką blondynkę.
- Kiedy przyniosłam jej herbatę, ledwo co trzymała się na nogach, a oczy miała takie jakby płakała przez kilka godzin – westchnęła. - Niech pan po prostu przyjdzie jutro.
Grzesiek stał jak oniemiały. Kiwnął dziewczynie tylko głową, a ona zniknęła w windzie.
Zaklął pod nosem.

Brawo, brawo! Kobieta twoich marzeń, nie dość, że przez ciebie wymarzła, to i jeszcze płacze!, zbeształ się w myślach.
Usiadł bezradnie i oparła się plecami o drzwi pokoju, w którym spała blondynka. Przymknął oczy i próbował wyrzucić wszystko z głowy. Sam nie wie ile tak siedział, ale dopiero głos Krzyśka przywrócił go do świata realnego.
- Wreszcie cię znaleźliśmy.
Otworzył oczy i spojrzał na nich.
- Wstawaj z podłogi i idź do łóżka, jutro mecz, musisz się wyspać – powiedział Piter.
- Powinniśmy cię chyba przeprosić... - zaczął Zbyszek.
Grzesiek słowem się nie odezwał. Wstał i wolnym korkiem poszedł do pokoju swojego i Piotrka.
- Tośmy narobili – skrzywił się atakujący, kiedy drzwi pokoju zamknęły się za czarnowłosym środkowym.
- Mam dość na dzisiaj – westchnął Igła. - Wszystkiego.
- Ja tak samo. Idę spać – powiedział Piotrek. - Cześć – pożegnał się i ruszył śladem swojego kolegi. - Grzesiek? - odezwał się cicho, kiedy zamknął drzwi. W pokoju było ciemno.
- Co? - burknął.
- Przepraszam.
- Daj spokój. Idź spać, rano trzeba wstać – uciął pogawędkę.
Kiedy Nowakowski po wzięciu prysznica, położył się do łóżka, Grzesiek nie spał. Piter chrapał już w najlepsze, a Kosa dalej nie mógł spać i wiercił się na wszystkie strony. Przywitał krainę Morfeusza dopiero o trzeciej nad ranem...


Wiedzieliście, że w sezonie 2013/2014 w systemie challenge będzie można sprawdzić czy piłka otarła się o blok? Jeśli nie, to teraz już wiecie ;D
Dzisiaj swoje urodziny obchodzi Michał Ruciak! Sto lat! Spełnienia marzeń, braku kontuzji oraz osiągnięcia celów, jakie sobie postawił! ;D Drugim solenizantem jest Bartek Gawryszewski! Sto lat! Braku kontuzji, spełnienia marzeń w życiu prywatnym oraz zawodowym! ;D
Wreszcie u mnie wyszło słońce, jupi!
Kto rozpacza, że za kilka dni koniec wakacji?! ;/

poziomkowa.