Siedemdziesiąt pięć

Kolejne trzy dni zleciały, jak z bicza strzelił.

Po wygranej ze Skrą przyszedł czas na mecze z Delectą Bydgoszcz. Od wtorku zaczęły się dłuższe treningi, ale też wreszcie zaczęło robić się ciepło. W przerwach między jednym treningiem a drugim, razem z Grześkiem pojawialiśmy się na budowie. Podpatrywaliśmy pracę majstrów, którzy aktualnie malowali sufity i ściany na dole. Postanowiliśmy ze środkowym, że ściany na górze pomalujemy sami.
W piątek, ósmego obudziłam się jeszcze przed budzikiem. Przeciągnęłam się i otworzyłam oczy, a na poduszce zauważyłam żółtego tulipana i małą karteczkę. Z uśmiechem na ustach chwyciłam kwiatek i papierek.
„Dla najukochańszej i najpiękniejszej kobiety na świecie” - głosił napis na karteczce. Pokręciłam głową z wielkim uśmiechem na twarzy i wyszłam z łóżka. Otworzyłam drzwi od sypialni i od razu poczułam zapach jajecznicy.
- Mogłabym tak zaczynać każdy dzień – zaśmiałam się widząc Grześka krzątającego się po kuchni.
Odwrócił się na dźwięk mojego głosu i obdarował mnie wielkim uśmiechem. Podeszłam do niego i mocno pocałowałam.
- Dziękuję.
- Nie ma za co – mrugnął do mnie i wrócił do smarowania kanapek.
Śniadanie migiem zniknęło z mojego talerza. Połknęłam dwie tabletki i pożegnałam się z Grześkiem, który pędził na trening, a sama zabrałam się za pakowanie rzeczy, które miałam zabrać do Bydgoszczy. Jutro wyjeżdżaliśmy, aby rozegrać mecze z Delectą.
Po treningu wpadli do mnie Piotrek, Zbyszek i Krzysiek, każdy z różą w innym kolorze i życzeniami. Zrobiłam im kawy i przy rozmowie spędziliśmy niecałą godzinę. Później, razem ze Zbyszkiem pojechałam do mieszkania Kosoków. Mała Julka nawet załapała się na kwiatka od Bartmana, nie mówiąc już o bukiecie, który dostała jej mama.
Kiedy Kamila zaczęła zbierać filiżanki po kawie, stwierdziłam, że jej pomogę. Zaniosłyśmy wszystko do kuchni i zaczęłyśmy wkładać do zmywarki.
- Między tobą a Zbyszkiem... - zaczęłam.
- Wszystko jest aż za dobrze – westchnęła przerywając mi. - Każdy dobrze widzi, jak się stara – kiwnęła głową na salon, gdzie mała Julka leżała na sofie, a atakujący się z nią bawił i to z jakim wielkim uśmiechem na ustach – ale zawsze, kiedy jestem szczęśliwa, to musi się zaraz coś spieprzyć.
- A może tym razem będzie inaczej? - spojrzałam na nią uważnie.
- Mam taką nadzieję – powiedziała i zamknęła zmywarkę. - Przy nim czuję się jak nastolatka – uśmiechnęła się lekko ze wzrokiem wbitym w Zbyszka.
- No to chyba dobrze?
- Właśnie nie wiem – wypuściła powietrze z płuc.
- Kochasz go? - zapytałam.
Oderwała wzrok od Zibiego.
- Jasne, że tak – odparła pewnym tonem.
- No to trzymaj się tego, a będzie dobrze – uśmiechnęłam się do niej i wróciłam do salonu.

Następnego dnia, równo o ósmej rano zatrzymałam samochód na parkingu na Podpromiu. Przywitałam się ze wszystkimi w autokarze i ruszyłam do przodu, do trenera Kowala.
- Trenerze, dzisiaj jadę swoim samochodem – obwieściłam po tym, jak przywitaliśmy się.
- A to niby dlaczego? - zdziwił się.
- Mam badania w Gdańsku we wtorek, a my przecież tego dnia wracamy.
Zamyślił się przez chwile.
- Gdzie masz swój bagaż? - spytał.
- W samochodzie – wskazałam kluczykami moje volvo.
Trener wyciągnął mi kluczyki z ręki, a ja nie wiedziałam co się dzieje.
- Marcin, bryknij się po walizkę – rzucił drugiemu trenerowi kluczyki. - A ty, zajmij swoje miejsce.
- Ale przecież... - zaczęłam, ale przerwał mi.
- Zrobimy sobie małą wycieczkę – uśmiechnął się i puścił do mnie perskie oczko.
- Nie sądzę, żeby...
- Ty tu nie decydujesz – posłał mi szeroki uśmiech. - Z Bydgoszczy do Gdańska jest blisko. Ty zrobisz badania, a my z chłopakami pozwiedzamy trochę miasto. Mała wycieczka dobrze nam zrobi – uśmiech nie schodził mu z twarzy, a ja patrzyłam na niego jak na wariata. - Nie patrz tak – zaśmiał się. - Zajmuj miejsce koło Kosy i jedziemy.
- Dziękuję – wydukałam tylko.
Puścił mi perskie oczko, a na mojej twarzy zagościł uśmiech. Podziękowałam jeszcze raz i ruszyłam w stronę Grześka oraz naszych przyjaciół.
- Załatwiłam wam wycieczkę – zaśmiałam się cicho i wgramoliłam się na siedzenie przy oknie.
- Jaką wycieczkę? - zainteresował się Piotrek.
- Ja we wtorek na badania, a wy pozwiedzać miasto.
- I Kowal się na to zgodził? - zdziwił się Zbyszek.
- Sam to zaproponował – uśmiechnęłam się i ściągnęłam kurtkę, a potem apaszkę, którą obwiązana była moja szyja.
- Ty jesteś jakaś magiczna – zaśmiał się Igła.
- Ma się to coś – również się zaśmiałam.
- Czy wszyscy są?! - ryknął Ogonowski.
- Można jechać! - odkrzyknął z tyłu autokaru kapitan rzeszowskiej drużyny.
Silnik odpalił, drzwi się zamknęły, po czym ruszyliśmy.
Byliśmy jakieś pięć kilometrów za Rzeszowem, kiedy odezwał się Grzesiek:
- Gdzie jest Paul?
Rozejrzałam się po całym autobusie. Nigdzie nie zauważyła amerykańskiego przyjmującego.
- Stać! - ryknęłam.
- Źle się czujesz? - zapytał Kowal wstając z fotela.
- Czuje się wyśmienicie, ale jedziemy bez Paula!
- Że co?! - ryknęli naraz obaj trenerzy.
- Niech pan zawraca! - krzyknął Zibi do kierowcy.
- Łukasz dzwoń do niego, że wracamy – polecił Perłowskiemu Ogonowski.
Kierowcy udało się zawrócić i po chwili wracaliśmy już do Rzeszowa.
- Nie odbiera – odezwał się środkowy grający z numerem dwunastym.
- Zaspał, na sto procent – stwierdził Zbyszek.
- Ma ktoś numer do jego żony? - zapytał Achrem.
- Ania ma – powiedział Perłowski.
Chwilę trwało zanim Łukasz dodzwonił się do swojej małżonki, ale udało się i po kilku długich chwilach, mieliśmy już numer. Środkowy szybko wklepał go do swojego telefonu i nacisnął zieloną słuchawkę. Kobieta odebrała dopiero po kilku sygnałach. Kiedy Łukasz powiedział jej, która jest godzina, jej krzyk udało nawet mi się usłyszeć.
W szybkim tempie dotarliśmy z powrotem na parking przed halą, ale nigdzie nie było widać samochodu, którym jeździł Paul. Przez następne dziesięć minut czekaliśmy na przyjmującego, a Ogonowski, to myślałam, że wyjdzie z siebie i stanie obok.
- Chyba się nie wyspał dzisiaj – mruknął mi do ucha Grzesiek, na co cicho się zaśmiałam.
- Ale się wkurza – pokręcił głową Zbyszek i wgryzł się w kanapkę, którą przygotowała dla niego Kamila.
- I'm so sorry! - do autokaru nagle wleciał zdyszany Paul.
- Finally!
- I overslept, I'm so sorry! - Lotman spojrzał na wściekłego Ogonowskiego.
- Once again, you're late, but not vouch for yourself! - pogroził mu palcem Marcin.
- Okay, okay! - uniósł ręce do góry przyjmujący. - I'm so sorry!
Odwrócił się na pięcie i szybko dotarł na swoje miejsce.
- Why is he so angry? Did he never overslept? - pokręcił głową. 
Najwyraźniej nie, przemknęło mi przez myśl.
- Take it easy - uśmiechnął się do niego Grzesiek.
Lotman westchnął i rozsiadł się wygodnie w swoim siedzeniu.
- Mam nadzieję, że bez żadnych niespodzianek minie nam reszta podróży – westchnął Ogonowski i zajął swoje miejsce na przodzie.
- Oby – mruknęłam i wyciągnęłam książkę z torby, po czym wtuliłam się do Grześka i zagłębiłam się w powieść.

Reszta podróży minęła nam bez żadnych niespodzianek, więc kilka minut po godzinie czternastej spokojnie zakwaterowaliśmy się w jakimś bydgoskim hotelu. Po obiedzie poszłam razem z chłopakami na trening i porobiłam kilka zdjęć. Po powrocie do hotelu, padłam na łóżko i mało co nie zasnęłam. Wyrwało mnie z takiego letargu pukanie do drzwi.
- Wejść! - krzyknęłam z głową w poduszce.
- O, a myślałem, że wyciągniemy cię na miasto – usłyszałam głos Grześka.
Podniosłam głowę i spojrzałam na stojących w progu Zbyszka, Kosę, Cichego Pita oraz Igłę.
- Zabierzecie mnie na pizze?
Czarnowłosy środkowy bloku kiwnął głową cicho się śmiejąc.
- To możemy iść.
Ubrałam się ciepło i razem z siatkarzami opuściłam hotel...

 Czy u kogoś jeszcze taka zrypana pogoda? ;/ Nawet z łóżka się nie chce wychodzić... 

U KibicoweLove możecie jeszcze głosować na ten blog :) http://kibicowelove.blogspot.com/2013/08/konkurs-najlepsze-opowiadanie-2013-roku.html :) Dzięki za oddane dotychczas głosy! :)
Wczoraj niektórzy Siatkarze rozpoczęli przygotowania do sezonu klubowego :) Aww... rozwaliło mnie to zdjęcie! ;D „I'm model. Top model.” Haha ;D 
pozdrawiam gorąco ;*
poziomkowa.