Siedemdziesiąt siedem

Rano jak zwykle obudził mnie budzik.
- Zamknij się, do cholery.
Wyłączyłam go nie otwierając oczu. Chwilę tak poleżałam, a w myślach znowu pojawiła się sytuacja z wczoraj.
Otworzyłam oczy i podniosłam się na łóżku. Złapałam pudełeczko tabletek z szafki nocnej i połknęłam dwie pastylki. Dawno nie obudziłam się w tak paskudnym humorze, więc na śniadanie zeszłam dopiero, kiedy zegar wskazywał godzinę ósmą czterdzieści pięć.
Gdy weszłam do restauracji hotelowej, przywitały mnie uśmiechy reprezentantów Asseco Resovi. Wymusiłam dla nich uśmiech i podeszłam do szwedzkiego stołu. Nałożyłam trochę jakiejś sałatki, wzięłam dwie kromki chleba i na każdą położyłam plasterek sera i pomidora. Na nic więcej nie miałam ochoty. Po drodze zrobiłam sobie jeszcze kawę.
Nie usiadłam przy stoliku razem z Piotrkiem, Zbyszkiem i Krzyśkiem, ale zajęłam jakiś podwójny w rogu sali i omijałam ciekawe spojrzenia wszystkich zawodników. Zdziwiło mnie, że nie ma nigdzie Grześka. Pojawił się dopiero, kiedy skończyłam jeść.
Wszedł wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna z ciemną karnacją, czarnymi włosami i tymi hipnotyzującymi, czekoladowymi oczami. Aż coś mnie ścisnęło, kiedy zobaczyłam zawieszony na nim wzrok jakiejś młodej kobiety. Przypomniała się sytuacja z wczoraj. Ja jestem zazdrosna o kobietę, która się na niego popatrzyła, a on nawet nie zwrócił na nią uwagi. Przecież ja się jeszcze do tego kelnera uśmiechnęłam. Byłam beznadziejna.
Siedziałam ze wzrokiem wlepionym w nakładającego sobie na talerz jedzenie Grześka i czekałam co zrobi. Szedł w moją stronę, a moje serce zaczęło łomotać jak u zakochanej nastolatki, ale on jakby w ogóle mnie nie widział. Nawet nie spojrzał w moją stronę, tylko usiadł razem z Perłowskim i Lotmanem przy stoliku.
Kolejny raz powtórzę: jestem beznadziejna.
- Mogę już zabrać talerz? - z zamyślenia wyrwał mnie głos kelnerki.
Kiwnęłam głowa i podziękowałam.
Uważnie obserwowałam czarnowłosego środkowego, popijając kawę. Nie tknął prawie nic i był małomówny. Z pomieszczenia zaczęli wychodzić gracze rzeszowskiego zespołu, w tym trójka moich przyjaciół. Żaden z nich do mnie nie podszedł, tylko pomachali, a ja kiwnęłam im głową. Jako ostatni wyszedł Grzesiek i ponownie, nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem. Trzasnęły drzwi i dopiero teraz zorientowałam się co ja w ogóle robię.
Poderwałam się z krzesła, mało co nie rozlewając kawy i wybiegłam z hotelowej restauracji i krzyknęłam:
- Grzesiek!
Do restauracji szło się długim korytarzem, więc nie było tylu gapiów.
Nawet się nie zatrzymał, nie obrócił, ale uczynili to jego koledzy.
- Grzesiek! - krzyknęłam głośniej w ogóle nie spuszczając z niego wzroku.
Zatrzymał się i po chwili wbił we mnie swój wzrok.
- I co, zamierzasz tak robić przez cały czas? - złapałam z nim kontakt wzrokowy, ale nie na długo, ponieważ odwrócił wzrok. - Udawać, że mnie nie ma?
Nic nie zrobił. Stał, milczał, a mnie doprowadzało to do białej gorączki.
- Nic nie powiesz?! - wydarłam się.
- A co chcesz usłyszeć? - spytał patrząc mi już prosto w oczy. - No co? - ruszył w moją stronę, a moje serce zaczęło szybko bić. - Że kocham cię jak wariat, że jak tylko jakiś facet na ciebie spojrzy, to mam ochotę połamać mu nos? - szedł ciągle patrząc na mnie uważnie. - Kocham cię, i to jak wariat, jak jakiś popaprany wariat! Że godziny ciągną się niemożliwe długo, kiedy cię nie ma blisko? To chciałaś usłyszeć, czy jeszcze coś?
Nie zdążyłam już nic powiedzieć, ponieważ usta środkowego z całej siły naparły na moje, a ręce przygarnęły do siebie.
- Dobra ludzie, rozejść się! - usłyszałam zadowolony głos Krzyśka oraz oklaski i gwizdy zawodników.
- Przepraszam – szepnęłam.
- To ja przepraszam – skradł kolejny pocałunek. - I na tym to zakończmy.
Uśmiechnęłam się szeroko. Oplotłam ramionami jego kark i przyciągnęłam do siebie.
Kryzys zażegnany!

Niedziela, niestety mecz przegrany do dwóch. Poniedziałek, wygrana do jednego. Czyli w całej rywalizacji jest po jeden i przenosimy się do Rzeszowa.
We wtorek, kiedy mieliśmy już wyjeżdżać, cała ekipa zaśpiewała głośne „sto lat” dla naszego pana kapitana i ruszyliśmy w drogę do Gdańska. Chłopaki ruszyli zwiedzać miasto, po tym jak powiedziałam im, co warto zobaczyć, a co niekoniecznie i zapisałam adres knajpy, w której mogli zjeść bardzo dobry posiłek, a ja ruszyłam autobusem do kliniki.
Badanie wyszły całkiem nieźle, ale dostałam tabletki na gardło i jakiś mały antybiotyk. Powiedzmy, że siedzenie na zimnym chodniku bez kurtki w marcową noc, nie sprzyja zdrowiu.
Około godziny dziewiętnastej byliśmy już na parkingu pod Halą Podpromie, skąd rozjechaliśmy się do swoich domów.
Następny mecz był dopiero dwudziestego czwartego marca, także chłopaki biegali tylko na treningi dwa razy dziennie. Między jednym treningiem a drugim, jeździliśmy z Grześkiem na budowę i malowaliśmy ściany na górze. Ile było przy tym śmiechu i ile zdjęć. Dostałam nawet papierową czapeczkę, w której, jak to określił trafnie środkowy bloku, wyglądałam jak krasnal.
Dwudziestego w środę, cała góra była już pięknie pomalowana, a ja szczęśliwa, że z malowaniem koniec. Owszem lubiłam to robić, ale jak w całe siedem dni pomalujesz pięć dużych pomieszczeń, to się wraca do domu i marzy tylko o łóżku.
Zrobiło się ciepło, co zaowocowało moimi uśmiechami, kiedy tylko podnosiłam się rano z łóżka. Żegnaj zimo i mrozie, witaj słońce i ciepło!
Dwudziesty pierwszy marzec, pierwszy dzień wiosny i dzień, w którym w domu wszędzie były już panele i kafelki. Pokręciłam głową, kiedy razem z Grześkiem stanęliśmy w przedpokoju, a potem w salonie i na górze.
- Uszczypnij mnie – poprosiłam i wyciągnęłam rękę.
- Gdzie? - zaśmiał się i spojrzał na wyciągniętą rękę.
- Byle gdzie, ważne, żeby uwierzyć, że to się dzieje naprawdę – uśmiechnęłam się i po chwili poczułam małe uszczypnięcie.
- Wierzysz?
Zaśmiałam się tylko i kiwnęłam głową.
Tyle się stało przez te ostatnie kilka miesięcy. Rozstałam się z Jurkiem, wróciłam do dobrych kontaktów z Krzyśkiem, mam prawdziwych przyjaciół i mężczyznę, z którym tworzę dom. Nieprawdopodobne, a jednak. Dużo zmieniło się od dwudziestego drugiego sierpnia. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że będę mieć, to co mam teraz, nie uwierzyłabym, ale brałabym w ciemno.
W sobotę do Rzeszowa zawitali zawodnicy Delecty Bydgoszcz, a w niedziele odbył się pierwszy mecz na naszym własnym parkiecie. Wygrany, trzeba dodać i to trzy do jednego. W poniedziałek taki sam wynik, co dawało nam walkę o tytuł Mistrza Polski.
Od wtorku od godziny ósmej zajęliśmy się meblowaniem kuchni. Ekipa była, meble też, więc wszyscy wzięliśmy się do pracy. Robotnicy przy muzyce i wesołej rozmowie z Grześkiem oraz ze mną montowali meble i sprzęt kuchenny, a my ze środkowym sprzątaliśmy.
O godzinie piętnastej cała kuchnia była już umeblowana. Chwila odpoczynku i przyjechała kolejna ekipa, tym razem do łazienek. Tyle obcych osób przetoczyło się przez ten dom. Trochę głupio mi było, że efekt pracy zobaczą na początku oni, a nie nasi przyjaciele, ale miałam nadzieję, że nam to wybaczą i ucieszą się.

W środę około godziny dwunastej, przywieźli drzwi do każdego z pokoi, stół do jadalni z krzesłami oraz nasze łóżko. Trochę się nachodziliśmy za nim, ale jakoś udało nam się wybrać wzór, a potem złożyliśmy zamówienie, co do wymiarów. Przecież Grzesiek jakoś musiał się wysypiać i móc rozprostować swoje długaśne kończyny.
Mężczyźni ze sklepu pomogli nam wnieść wszystko do domu, a później niektóre rzeczy na górę. Zmachałam się jakbym przebiegła nie wiadomo ile kilometrów, ale po mężczyznach nic takiego nie było widać. Że też musiałam mieć taką słabą formę, psia krew.
Przez dwa kolejne dni zajmowaliśmy się ogródkiem. Kupiliśmy trochę drzewek owocowych, a trzeba było to wszystko ładnie posadzić.
- A może czereśnię posadzimy tam? - spytałam wskazując jeden z końców ogródka.
- Czemu nie? - uśmiechnął się Grzesiek i poszedł w tamtą stronę z łopatą, a ja za nim z drzewkiem w rękach.
Kiedy środkowy kopał dół, ja rozejrzałam się po całej działce z wielkim uśmiechem na ustach.
- Co się tak szczerzysz? - spytał również się uśmiechając.
- Jestem po prostu szczęśliwa, i to twoja zasługa – odpowiedziałam, jakby to była najoczywistsza odpowiedź na świecie.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej i wziął ode mnie drzewko, które wsadził we wcześniej wykopaną dziurę.
- Mama zaprasza nas na Święta Wielkanocne – powiedział nabierając na łopatę ziemię.
- Nas? - spojrzałam na niego uważnie.
- Nas, nas – uśmiechnął się. - Mówi, że Boże Narodzenie spędziliśmy u ciebie, to teraz czas na mnie. I zdradzę ci jeden sekret – podniosłam jedną brew do góry. - Zibi też będzie – uśmiechnął się.
- No to nie wiem, czy ten dom wytrzyma, jeśli będziemy tam we dwójkę – gwizdnęłam, a Grzesiek zaśmiał się cicho.
- Wytrzyma, wytrzyma – powiedział pewnym tonem siatkarz. - To jak, jedziemy do Katowic? - upewnił się zasypując dół.
Westchnęłam i kiwnęłam głową.

Tylko ciekawe, co na to powie babcia?

Kilka minut po godzinie dwunastej, czyli mamy już sobotę;) http://www.youtube.com/watch?v=L5cCYadZkCc co do filmiku, to nie wiem jak Wy, ale ja się domagam tej reklamy bielizny! ;D Poza tym super, że Resovia stworzyła swój własny kanał ;D Jak dla mnie, może nas zasypywać filmikami codziennie!:) http://www.youtube.com/watch?v=1eKBYM_7x7c - muzyka z tamtych lat, a już szczególnie ta piosenka... ♥
Dobranoc! ;*