Trzydzieści dwa

Jak co rano, budzik zadzwonił o godzinie ósmej. Zwlekłam się z łózka i poczłapałam do kuchni, aby coś zjeść i zażyć tabletki. Prawie na śpiąco wykonałam wszystkie czynności w kuchni i przeszłam do łazienki, aby chlusnąć sobie zimną wodą prosto w twarz. Od razu pomogło, chociaż miałam ochotę dać sobie w twarz, ponieważ moim organizmem aż zatrzepało. Leniwie włożyłam na siebie naszykowane ciuchy i chwyciłam aparat w ręce. Przejrzałam, czy wszystko jest tak jak powinno i włożyłam go do torby razem z jednym obiektywem.
Nalałam zimnej wody do butelki i zabrałam się za podlewanie wszystkich moich kwiatów, jakie miałam w rzeszowskim mieszkaniu, a mało tego nie było. Na każdym parapecie stały po trzy doniczki, a były również na komodzie w salonie, na szafce w kuchni.
Obejrzałam jeszcze kawałek jakiegoś filmu w telewizji i zaczęłam zbierać się do wyjścia. W trzydzieści minut dotarłam w wyznaczone miejsce. Zamknęłam volvo i ruszyłam w stronę budynku, gdzie miała odbyć się prezentacja zawodników. Zapytałam recepcjonistki, gdzie mam się udać i po minucie byłam już w wielkiej sali, gdzie roiło się od ludzi. W tłumie rozpoznałam menedżera Asseco Resovii, więc przywitałam się z nim, zostawiłam u niego torbę ze sprzętem i dostałam pozwolenie, na to, aby napić się w spokoju kawy w barze. Zamówiłam jedną z mlekiem i zajęłam miejsce, z którego miałam widok na recepcję hotelu.
Kiedy zaczynałam pić kawę, w barze pojawił się Bartman razem z Nowakowskim i Kosokiem.
- Mamy nowego szpiega w drużynie – wyszczerzył się atakujący i zajął krzesełko, które stało po mojej lewe stronie; naprzeciw mnie usiadł Grzesiek, a po prawej Piter.
- Jakiego szpiega? - zapytałam podnosząc brew do góry.
- Statystyka – wyjaśnił ZB9.
- To było tak od razu – powiedziałam i wzięłam łyka kawy.
- Coś podać? - obok nas pojawił się kelner.
- Trzy kawy. Dwie z mlekiem, jedna bez – oznajmił Piotrek.
- Się robi – uśmiechnął się dwudziestoletni pracownik baru i zniknął z naszego punktu widzenia.
- Ponoć mega ciacho – powiedział Bartman szczerząc się od ucha do ucha.
- Od kiedy interesujesz się mężczyznami? - spytałam wlepiając w niego wzrok.
- Ja? - mało co nie krzyknął. - Ja tylko cię informuję – wyszczerzył się.
- Obeszło by się bez tego – odparłam.
- Nie ciekawi cię kto to? - ciągnął Zbyszek.
- Jakoś nie bardzo – powiedziałam i upiłam kolejny łyk kawy przenosząc wzrok na ludzi za szybą.
- Serio? - zdziwił się atakujący.
Mój wzrok wbił się w pewną osobę. Zwęziłam wzrok, aby upewnić się czy dobrze widzę. Nie myliłam się.
- Paweł? - powiedziałam do siebie i podniosłam tyłek z krzesła.
- Jaki Paweł? - zapytał Piotrek.
- Nie ma tutaj żadnego Pawła – oznajmił Zibi.
- Ale zaraz będzie – odpowiedziałam i ruszyłam z uśmiechem na ustach w stronę mojego sąsiada. - Co ty tu robisz? - spytałam łapiąc go za ramię.
- Emilka? - uśmiechnął się. - No tak! Mogłem się spodziewać na imprezie Asseco ich oficjalnego fotografa – zganił się.
- No tak – odwzajemniłam uśmiech. - A ty, co tu robisz? - ponowiłam swoje pytanie.
- Jestem nowym statystykiem – oznajmił zadowolony.
A to ten nowy statystyk...
- Serio? - spytałam, a on kiwnął głową.
Mój uśmiech się powiększył. No to super sąsiada mam.
- Chodź, - chwyciłam go za rękę - przedstawię cię chłopakom.
Pociągnęłam go w stronę stolika, przy którym siedzieli zdziwieni (Bartmana aż wbiło w krzesełko, na którym siedział) siatkarze.
- Paweł, to jest Grzesiek, – wskazałam na czarnowłosego środkowego – to Piotrek, - pokazałam blondyna – a to Zbyszek – kiwnęłam na wpatrzonego we mnie atakującego.
Środkowi oraz statystyk podali sobie ręce, ale Zbyszek nie uścisnął dłoni nowego statystyka.
A temu co znowu?!
- Skąd się znacie? - zapytał niezbyt miłym głosem.
- Paweł jest moim sąsiadem – oznajmiłam, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.
- No to ci współczuję – powiedział głośno, a teraz to ja wbiłam w niego wzrok.
Co on sobie myśli, do cholery?
- Sorry, chłopaki, ale odechciało mi się pić – wstał od stołu i opuścił kawiarnię.
Słowa z siebie wykrztusić nie mogłam. Co Bartmana ugryzło? Mógłby chociaż udawać, że cieszy się z poznania nowej osoby, a nie pokazywać od razu jakieś swoje fochy.
- Bardzo cię przepraszamy za niego – odezwał się Nowakowski.
- Nie macie za co – odparł z uśmiechem Paweł. - Miło było poznać, ale muszę lecieć. Do zobaczenia na pokazie – pożegnał się i zniknął z kawiarenki.
Pocieszeniem było to, że mój sąsiad zbytnio się Zbyszkiem nie przejął. Nie zmieniało to faktu, że byłam wściekła na Zibiego. Czy on rozumu nie ma?
- A temu co odwaliło? - spytałam wpatrując się w środkowych.
- A żebym ja to wiedział – westchnął Kosa.
- Może jest zazdrosny? - zapytał uśmiechając się Piter.
Mimowolnie, leciutko się uśmiechnęłam i pokręciłam głową.
- Jakby miał o co – powiedziałam. - To jak, idziemy? - spytałam.
Środkowi kiwnęli głowami i chwilę później szliśmy już w stronę sali, gdzie miała odbyć się prezentacja zawodników Asseco Resovii Rzeszów na sezon 2012/2013. Zibiego zauważyłam, kiedy wyszedł na wybieg. Pstryknęłam kilka zdjęć i ciągle myślałam dlaczego tak właśnie zachował się w stosunku do Pawła. Znał go wcześniej, czy jak? Ale przecież statystyk by coś powiedział i by również dziwnie zareagował.
Po godzinie wszyscy zawodnicy byli już przedstawieni i mieli oczywiście po kilka zdjęć w moim aparacie. Rozpoczął się mały bankiecik, na którym mnie zabraknąć nie mogło. Poznałam partnerki, żony niektórych graczy Resovii i robiłam również zdjęcia. Nigdzie nie znalazłam Zbyszka. Kogo bym zapytała – odpowiedź była zawsze taka sama: nie wiem, nie mam pojęcia.
Całą imprezę spędziłam w towarzystwie Grześka i Piotrka. Kiedy bankiet skończył się, zadzwoniłam do Bartmana, ale nie raczył odebrać. Wskoczyłam do volva i ruszyłam w stronę jego mieszkania ciągle bijąc się z myślami.
Niestety, ale pocałowałam klamkę. Nic nie wskazywało na to, aby ktoś był w mieszkaniu, a telefon atakującego wciąż znajdował się poza zasięgiem sieci. Wsiadłam z powrotem do samochodu, kiedy odezwała się moja komórka.
- No wreszcie – powiedziałam sama do siebie patrząc na wyświetlacz i nacisnęłam zieloną słuchawkę. - Gdzie ty się podziewasz? - spytałam od razu.
- Jestem w mieszkaniu – odpowiedział luźnym tonem.
- To czemu nie otwierasz drzwi? - zapytałam z wyrzutem.
- Jesteś pod blokiem? - zdziwił się trochę.
- A no jestem – westchnęłam. - Powiesz mi dlaczego tak dziwnie zareagowałeś na Pawła? - zapytałam opierając głowę o zagłownik.
- Tak myślałem, że o to ci chodzi... - westchnął.
No gratulacje za myślenie, panie Bartman!
- No więc..?
- Ale tu nie ma nic do gadania – powiedział. - Po prostu miałem zły dzień – wiedziałam, że wzruszył ramionami.
- I zachowałeś się jak ostatni palant? - zapytałam zdziwiona.
- Przepraszam... - westchnął. - Po prostu Gośka podniosła mi ciśnienie i tak jakoś wyszło.
- Gośka do ciebie dzwoniła? - spytałam od razu.
- Była u mnie – wyznał słabym głosem. - Chciała, żebym jej wszystko wybaczył.
- I? - uniosłam brwi do góry.
- A jak myślisz? - zapytał.
- No pewnie nie – odpowiedziałam ciszej.
- Dokładnie, więc jak bardzo ci na tym zależy, to mogę jutro przeprosić tego całego Pawła – powiedział niewyraźnym głosem.
- No wiesz, miło to ty się nie zachowałeś, więc nawet sam z siebie powinieneś go przeprosić – pouczyłam.
- Dobra, dobra – westchnął. - To widzimy się jutro? - zapytał.
- Tak, wpadam na trening – uśmiechnęłam się.
- To dobranoc.
Nie zdążyłam się pożegnać, ponieważ Zbyszek zakończył połączenie.
Znowu Gośka. Kiedy to wszystko z nią i z Jurkiem się skończy? Oby jak najszybciej, bo chyba zwariuję. Nie tylko ja, trzeba też pamiętać o Bartmanie.
Wrzuciłam komórkę do torby i ruszyłam w stronę mojego mieszkania. Dotarłam w bardzo szybkim tempie i pierwsze, co zrobiłam to walnęłam się na łóżko. Byłam wykończona i jedyne o czym marzyłam to sen, choć nie było jeszcze nawet dziewiętnastej. Wykąpałam się szybko, zamknęłam mieszkanie i wskoczyłam pod kołdrę. Jak to ostatnio bardzo często bywa – sen pochłonął mnie od razu.



Piąty dzień maratonu, ale szybko zleciało, przynajmniej mnie ;)
Już jutro zaczyna się Liga Światowa, ale pamiętamy jeszcze sezon PlusLigii, a tam, jak wiadomo mistrz jest tylko jeden! ♥ SOVIA! ♥













To co, do jutra ;*
https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci