Dwadzieścia

Pik.. Pik.. Pik..
Do moich uszu doszedł dźwięk budzika. Nie otwierając oczu wyłączyłam dzwoniące ustrojstwo. Przejechałam po twarzy otwartą lewą dłonią i niechętnie usiadłam na łóżku. Zapaliłam lampkę i sięgnęłam po ubrania, które wcześniej sobie naszykowałam. Ubierałam się na śpiąco i w dodatku pod kołdrą.
Wygramoliłam się niechętnie z łóżka, drapnęłam telefon, zgasiłam lampkę i cicho wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół i skierowałam się do łazienki. Związałam włosy w kucyk i chlapnęłam na siebie zimną wodę. Lekko mnie zatelepało, ale zadziałało.
Zdjęłam gumkę z włosów i ruszyłam do kuchni. Zapaliłam światło i otworzyłam lodówkę, z której zamierzałam wyjąć składniki do kanapek, których wcześniej nie zrobiłam, ale zauważyła kilka zapakowanych przekąsek i kartkę. „Mam nadzieję, że będą smakowały i wspólna praca rodziny Ignaczaków nie pójdzie na marne :)”, przeczytałam i szeroko się uśmiechnęłam.
Wyciągnęłam kanapki z lodówki i zapakowałam je do jednego z przygotowanych przez Iwonę pojemników, a potem wrzuciłam je do małej, podróżnej torby. Nastawiłam wodę i przygotowałam termos, do którego nasypałam kawy. Woda gotowała się, a ja zapakowałam jeszcze trzy butelki soku do tej samej podróżnej torby. Ziewnęłam przeciągle i chwyciłam telefon. Za piętnaście druga. Kiedy miałam odkładać komórkę, przyszedł esemes od Grześka. „Za dziesięć minut u Ciebie będę :)”. Odpisałam tylko „Ok ;)” i odłożyłam urządzenie na blat. Zalałam gorącą wodą kawę, wymieszałam i zakręciłam, aby nic się nie wylało. Termos również wylądował w torbie i byłam gotowa do wyjścia. No, prawie. Wzięłam czystą kartkę oraz długopis i napisałam „Dziękujemy za kanapki :) Zadzwonimy, kiedy dojedziemy ;) Kocham Was!”. Odłożyłam karteczkę na stół i usiadłam przy nim.
Nawet nie wiem, kiedy poleciały mi oczy. Z lekkiego snu wyrwały mnie wibracje mojej komórki. Poderwałam się z miejsca i dopadłam telefon. No ładnie, Grzesiek dzwonił już trzeci raz.
- Już wychodzę – powiedziałam tylko i zakończyłam połączenie.
Chwyciłam torbę z jedzeniem oraz z moimi ciuchami i wyszłam przed dom, gdzie czekał już przy drzwiach Kosa.
- Bardzo cię przepraszam – spojrzałam mu w oczy zadzierając głowę.
- Nie ma za co – uśmiechnął się i wziął torby, a ja przekręciłam klucz w zamku. - Wsiadaj – kiwnął głową na drzwi od strony pasażera.
- Jeśli chcesz, to ja mogę poprowadzić – zaproponowałam.
- Nie ma takiej potrzeby – uśmiechnął się otwierając bagażnik.
Skrzywiłam się trochę, ale posłusznie zajęłam miejsce obok kierowcy.
- Tej małej torby nie chowaj! - krzyknęłam i zamknęłam drzwi.
Włączyłam radio, z którego popłynął utwór „Skrzydlate ręce” zespołu Enej i czekałam na środkowego. Pojawił się kilka sekund później i podał mi torbę podróżną, o której wcześniej mówiłam.
- Wiesz jak jechać? - zapytałam dając torbę pod siedzenie i siadając na siedzeniu po turecku.
- Wiem, wiem – zaśmiał się i wyjechał z posesji Ignaczaków.
- Co? - spytałam patrząc na niego z zaciekawieniem; w tym samym czasie grzywka przysłoniła mi jedno oko.
- Nic, nic – odpowiedział i odgarnął włosy z mojej twarzy.
Pokręciłam tylko głową i oparłam ją o zagłownik.
- Gdybyś był zmęczony, to mów – powiedziałam.
- Za wszelką cenę chcesz mnie wygryźć z roli kierowcy, co? - kolejny raz się zaśmiał.
W sumie, to mogło to tak wyglądać. Zadawałam takie pytania, jakby Grzesiek był jakiś niesprawny umysłowo i bałabym się z nim jechać. Oczywiście nic z tego nie było prawdą!
- Przepraszam – westchnęłam. - Po prostu niezbyt lubię siedzieć w samochodzie bezczynnie.
- Mam jakieś krzyżówki – siatkarz wskazał na schowek. - Tylko to dopiero za trzy godziny, bo sobie wzrok popsujesz – uśmiechnął się i przejechał przez skrzyżowanie.
- No to mogłam sobie wziąć druty i włóczkę – mruknęłam.
- Umiesz robić na drutach? - zdziwił się.
- Powiedzmy – odpowiedziałam i zaczęłam grzebać w kieszeni w poszukiwaniu jakiejś wsuwki. Moja grzywka dzisiaj wcale się mnie nie słuchała. Co odgarnęłam ją do tyłu, za chwile z powrotem miałam ją na oku.
- Dużo jest jeszcze rzeczy, których o tobie nie wiem? - zapytał po chwili z ciekawością w głosie.
- Trochę – wyszczerzyłam się.
Złapałam w palce grzywkę, którą wreszcie udało mi się upiąć.
- Zdradzisz chociaż jedną? - popatrzył na mnie.
- Zdradzę ci jedną na pewno w Gdańsku – obiecałam.
- Mam się bać? - zaśmiał się.
- Nie – pokręciłam głową. - Musisz mi też coś obiecać.
- Co takiego? - spytał wjeżdżając na autostradę. Ej, czekaj! Już?! Tak szybko?! A może pojechał jakąś drogą na skróty? W sumie, to jak wracaliśmy z Kędzierzyna z Krzyśkiem, to też przyjechaliśmy jakąś inną, krótszą drogą.
Spojrzałam na licznik prędkości. Ponad sto na godzinę! Byłam w szoku. Kiedy jeździłam z Grześkiem, to nigdy nie zauważyłam, żeby nagiął choć jeden przepis drogowy, a tu taka niespodzianka.
- Że bez względu na to, co zobaczysz, zgodzisz się – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
- Tak w ciemno? - kiwnęłam głową. - No niech będzie – westchnął. - Mam nadzieję, że mnie nie zabijesz.
Zaśmiałam się głośno. Raczej nie powinnam, ale zobaczymy.
Przez następne dwie i pół godziny rozmawialiśmy na temat muzyki, filmów, a nawet książek. Grzesiek był świetnym towarzyszem podróży. Nie można było się z nim nudzić, co bardzo mnie cieszyło. Przynajmniej odechciało mi się spać. Ba! Nawet byłam gotowa chodzić po górach albo mogłam iść na jakąś imprezę, tak byłam rozbudzona.
Było kilka minut przed piątą, kiedy środkowy zatrzymał samochód na parkingu jednej z stacji benzynowej.
- Kawy? - zapytałam wyciągając termos.
- Jasne – uśmiechnął się i odpiął pas.
Razem z termosem i torbą podróżną wyszłam z auta. Zatelepało mną lekko; wszystko przez poranne, rześkie, a w dodatku chłodne powietrze. Poczułam jak gęsia skórka wstępuje na moje ciało, więc opatuliłam się szczelniej bluzą. Zdecydowanie za cienko się ubrałam.
Odkręciłam termos i już miałam nalewać do kubka kawy, kiedy poczułam jakiś materiał na moim ciele i czyjeś ręce. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Grześka.
- Nie mogę pozwolić, żebyś się przeziębiła – powiedział i wziął ode mnie termos.
- Dzięki – odwzajemniłam uśmiech. - Ale tobie nie będzie zimno? - spytałam krzywiąc się lekko, ponieważ środkowy miał na sobie podkoszulek z krótkim rękawem.
- Nie – pokręcił głową i podał mi kubek z gorącym napojem. - Masz gdzieś drugi?
- Jasne – odpowiedziałam i sięgnęłam do torby, z której wyciągnęłam żółty kubek w czerwone serduszka. - Proszę – podałam mu naczynie.
- Dzięki.
Pociągnęłam kilka łyków kawy, a moje ciało od środka trochę się rozgrzało.
- To ile nam jeszcze zostało? - spytałam opatulając się szczelniej o wiele za dużą bluzą środkowego.
- Jakieś dwie godziny drogi – odpowiedział drapiąc się po głowie.
- W Gdańsku prowadzę ja, dobrze? - spytałam słodko.
- Myślisz, że nie dam rady poruszać się po tym mieście? - Kosa uniósł do góry jedną brew.
- Skądże! - mało co nie krzyknęłam. - Po prostu mam potrzebę zasiąść za kierownicą – uśmiechnęłam się lekko.
- Niech będzie – zgodził się i pociągnął łyk parującego napoju.
- I to mi się podoba – wyszczerzyłam się. - Dziękuję.
Na parkingu zostaliśmy jeszcze przez chwilę. Zjedliśmy po dwie kanapki i ruszyliśmy w dalszą drogę. Było już widno, więc bez problemu mogłam zacząć rozwiązywać sobie krzyżówkę. Wyciągnęłam z torebki długopis, a ze schowka książeczkę z zagadkami. Otworzyłam na pierwszej lepszej stronie i przeczytałam na głos pierwszą zagadkę:
- Uczeń szkoły wojskowej...
- Kadet – odpowiedział natychmiast Kosa.
Uśmiechnęłam się, kiedy słowo wpasowało mi się w kratki.
- Hubert, nieżyjący już... Wagner – wpisałam natychmiast. - Co? Jazda saniami po śniegu? - zdziwiłam się czytając pytanie.
- Czekaj... - zamyślił się Grzesiek. - S... Sanna! - olśniło go.
Faktycznie, pasowało. Skąd on to wiedział? Albo to ja byłam taka niedoinformowana.
- Płynie przez Goleniów... - skrzywiłam się trochę. Nie potrafiłam nawet wskazać takiego miasta na mapie.
- Leć dalej – polecił również nieznający odpowiedzi środkowy.
- Rozchodzą się w nim fale radiowe...
- Eter! – odpowiedzieliśmy wspólnie i zaśmialiśmy się.
Wpisałam odpowiedź i wyszukałam kolejnej zagadki.
- Żona brata...
- Ina! - wykrzyknął Kosa.
Popatrzyłam na niego zdziwiona.
- Myślałam, że bratowa – powiedziałam pewnie.
- Ina to nazwa rzeki – wyszczerzył się środkowy.
- To było tak od razu! - zaśmiałam się.
Wpisałam w dwie wolne rubryki słowa i przeczytałam następne z wielkim uśmiechem na ustach:
- Na przykład Zbigniew Bartman... No sprawa oczywista! - zaśmiałam się.
Nagle Grzesiek zjechał na pobocze.
- Co jest? - spytałam podnosząc głowę.
Popatrzyłam najpierw na Kosę, a potem przed siebie. Radiowóz i mężczyzna stojący z lizakiem w ręku i ubrany cały na niebiesko. Witamy policję!!
Czarnowłosy siatkarz opuścił szybę, a ja ściszyłam radio.
- Komisarz Marek Bytnio – przedstawił się funkcjonariusz. Coś mi mówiło to nazwisko, ale za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć skąd. - Dowód i prawo jazdy, poproszę – powiedział i popatrzył na mnie.
- Chwila – odpowiedział Grzesiek i sięgnął do łokietnika, aby wyjąć potrzebne dokumenty.
Mężczyzna w niebieskim ubraniu uporczywie się na mnie gapił, więc odwróciłam wzrok w drugą stronę, ale nic to nie dało.
- Proszę bardzo – Kosa wręczył policjantowi dokumenty.
- I jeszcze proszę dmuchnąć – podstawił mu pod nos alkomat.
Westchnęłam przeciągle.
Grzesiek wykonał polecenie funkcjonariusza. Było trochę widoczne to, że mężczyzna jest zawiedziony postawą mojego towarzysza podróży. Burknął pod nosem, że za chwilkę wróci z dokumentami, popatrzył na mnie i po chwili zniknął z pola mojego widzenia.
Nareszcie!
- Pożerał cię wzrokiem – zaśmiał się cicho środkowy.
Wzruszyłam tylko ramionami i powiedziałam:
- Nie mój typ.
- To jaki jest twój typ? - zaciekawił się i spojrzał mi prosto w oczy.
- A co partnera będziesz mi szukał? - zaśmiałam się i odwróciłam wzrok od jego czekoladowych tęczówek.
- Czysta ciekawość – uśmiechnął się.
- Nie wiesz, że to pierwszy krok do piekła? - spytałam.
- To najwyżej tam trafię – zaśmiał się.
Siatkarz był w doskonałym humorze, który po chwili udzielił się także i mnie.
- Pana dokumenty – odezwał się policjant wręczając Grześkowi dokumenty przez szybkę.
- Dziękuję – powiedział środkowy. - Do widzenia.
Funkcjonariusz mruknął pod nosem coś na kształt „do widzenia”, popatrzył na mnie kolejny raz i odszedł wolnym krokiem.
Spojrzałam na Kosę, który mógł już swobodnie jechać, a siedział i patrzył na swoje dokumenty.
- Co jest? - zapytałam.
- To chyba dla ciebie – podał mi złożoną na pół karteczkę.
Otworzyłam ją, a moim oczom ukazało się dziewięć cyferek i uśmiechnięta buźka.
- Denerwuje mnie ten policjant! - warknęłam i podarłam papier na kilka kawałków, a Grzesiek zaczął się ze mnie śmiać.
- Bez nerwów – poprosił i włączył się w uliczny ruch.
- Wróćmy do naszej krzyżówki – zaproponowałam.
Wrzuciłam strzępki kartki do woreczka i chwyciłam książeczkę z zagadkami. Musiałam się na czymś skupić, bo nie daj Boże jeszcze kazałbym zawrócić Kosie samochód i wywrzeszczała temu całemu policjantowi, co myślę o takich facetach jak on. Miałam takich po dziurki w nosie.
Przeczytałam następne pytanie i od razu wpisałam odpowiedź mocno przyciskając do kartki długopis.

No i macie dwudziestkę, która, mam nadzieję, się spodoba i skomentujecie licznie :)
Dzisiaj swoje urodziny obchodzi atakujący Jastrzębskiego Węgla – Mateusz Malinowski! :D Solenizantowi życzę spełnienia marzeń i setki lat! ;)
AKCJA DLA NASZYCH KOCHANYCH POLSKICH SIATKARZY!! :D Jestem organizatorką tej akcji, więc pytam, czy ktoś chciałby wziąć w tym udział? ;p Robicie napis dla jakiegoś Siatkarza (wcześniej mówicie mi dla kogo robicie, piszecie do mnie na priva na Facebooku albo na gg), później się z obrazkiem fotografujecie i wysyłacie na adres e-mail: elcia552@wp.pl :) Bardzo proszę o udział :D Gdyby Ktoś był zainteresowany to więcej dowie się z facebooka: https://www.facebook.com/events/647394901944744/
No to zachęcam do brania udziału, bo powstanie filmik, który zgram na płytkę i wręczę któremuś Siatkarzowi we Wrocławiu na meczu POLSKA – USA :)
Pozdrawiam Was serdecznie, poziomkowa ;*