Osiemdziesiąt trzy

Po niedzielnej fecie na rzeszowskim rynku, zawitałam wreszcie do swojego mieszkania. Po tym jak wróciliśmy z Kędzierzyna, Kamila pojechała do mieszkania Zbyszka, Alka wróciła razem z Piotrkiem, a ja znalazłam się u Grześka. Nieprzespana i pełna wrażeń noc szybko dała się we znaki, więc nawet nie wiem, czy minęła minuta, a już spałam wtulona w silne ramiona siatkarza. Dobrze, że Grzesiek nastawił budzik tak, abyśmy nie spóźnili się na powitanie na rynku. Kibice jak zwykle nie zawiedli, co cieszyło każdego.
Kiedy zostało zrobionych mnóstwo zdjęć i każdy był zadowolony, z wielką ulgą usiadłam w fotelu w swoim mieszkaniu z laptopem na kolanach. Zrzuciłam wszystkie zdjęcia z aparatu, wybrałam najlepsze oraz takie, które nadawały się na widok publiczny i wrzuciłam na oficjalną stronę rzeszowskiego klubu, a także na fanpage na Facebooku.
Wyłączyłam komputer i ruszyłam pod prysznic. W łazience siedziałam niecałe dziesięć minut, a potem wylądowałam w swoim łóżku. Zasypiałam sama, ale kiedy się obudziłam, obok mnie leżał wpatrzony we mnie Grzesiek.
- Co ty tu robisz? - zapytałam prawie nie otwierając oczu. - Która w ogóle jest godzina?
- Odpowiadając na twoje pierwsze pytanie: leżę sobie, a na to drugie... - spojrzał na zegarek, który założony miał na prawym nadgarstku. - Jest dwudziesta.
- Możesz jakoś rozwinąć odpowiedź na to pierwsze pytanie? - spytałam uśmiechając się.
- Nudziło mi się samemu w mieszkaniu – odpowiedział jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.
- A Kamila?
- Jadą dzisiaj ze Zbyszkiem po małą do Katowic – poinformował mnie.
- Aaaa...
Ależ inteligenta odpowiedź, Em!
- Mam sobie iść? - zapytał.
- Co?! - otworzyłam natychmiast oczy. - Nie!
Zaśmiał się cicho.
- Ty masz nigdy nie odchodzić – przytuliłam się do niego mocno. - Nigdy.
Poczułam jeszcze jak całuje mnie w czoło i ponownie odpłynęłam do krainy snów.

Przez następne sześć dni byliśmy nieuchwytni dla przyjaciół. Każdy z tych dni spędzaliśmy w domu, gdzie przywożono nowe meble oraz na chodzeniu po sklepach, aby wybrać firanki, naczynia i różne duperele.
- Ciemno zielone, jasno zielone? - zapytałam podnosząc dwa talerze.
- Jasne – uśmiechnął się i wskazał na talerz, który trzymałam w prawej dłoni.
O takie rzeczy prawie wcale się nie kłóciliśmy i byliśmy z tego faktu zadowoleni. Nie ma niepotrzebnych awantur.
- Jak spakujesz rzeczy ze swojego mieszkania, żeby Kamila nie widziała? - zapytałam, kiedy odstawiłam mopa, którym już czwarty raz ścierałam podłogę w salonie.
- W zasadzie, to najpotrzebniejsze rzeczy mam już spakowane... - podrapał się po głowie. - W niedziele można ich zaprosić na grilla, a w poniedziałek przywieść książki, płyty i tak dalej – zaproponował.
- Całkiem niezły pomysł – uśmiechnęłam się i usiadłam na żółtej kanapie. - Ciekawa jestem ich min – zaśmiałam się.
- O tak, to będzie ciekawe – zaśmiał się również i usiadł obok mnie obejmując jednym ramieniem.
- Kurcze, mamy własny dom – powiedziałam nagle wpatrując się w jedno z okien.
- Tak, tak mamy – kolejny raz Grzesiek się zaśmiał, po czym pocałował mnie delikatnie w skroń.
Lepiej sobie tego wyobrazić nie mogłam...

Nadeszła niedziela, co równało się tym, że dzisiaj pierwszą noc spędzimy pod naszym nowym dachem i tym, że nasi przyjaciele dowiedzą się o wszystkim.
Od godziny jedenastej stałam już w nowej kuchni i przygotowywałam potrawy na grilla oraz kilka sałatek. Na godzinę piętnastą wszyscy mieli się już zjawić. Przez chwilę miałam w głowie rozmowy z nimi z dnia wczorajszego, kiedy dzwoniliśmy razem z Grześkiem.
- Gdzie to jest? - dziwił się Zbyszek.
- A taka mała wioska pod Rzeszowem – odpowiedziałam mu z uśmieszkiem.
- W jakim celu mamy tam się spotkać?
- Niespodzianka – powiedział Grzesiek. - Punkt piętnasta masz tam być razem z Kamilą i Julką. Cześć – pożegnał się z uśmiechem i zakończył połączenie.
- Dobra, będziemy, ale po co? - dopytywał się Piotrek.
- Niespodzianka – powiedziałam miłym głosem. - Godzina piętnasta, pamiętajcie.
- Co wy wykombinowaliście? - zastanawiał się Igła.
- My? - zdziwił się Grzesiek. - Nic, a nic. Po prostu zabierz Iwonę razem z dzieciakami i przyjeżdżajcie – powiedział stanowczym głosem.
Pokręciłam głową i lekko się uśmiechnęłam. Miałam własny dom, do którego już od dzisiaj będę wracać codziennie. Ciężko w to wszystko było uwierzyć, ale to właśnie się działo. Nie będzie już małego mieszkania... Nie będzie wścibskich sąsiadów, brudnej klatki schodowej. Będę zasypiała obok Grześka i obok niego będę się budziła, więc będzie dobrze. Musi być.
Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. Kuchnia z jednym oknem, przez które widać było taras oraz kawałek ogrodu. Ściany koloru kawy z mlekiem. Duży blat, który zawalony był teraz warzywami oraz mięsem i kuchennymi sztućcami. Z lewej strony półka, na której już jutro stać będą książki kucharskie, które miałam po mamie oraz mój zeszyt z przepisami. Na parapecie stały już w małych doniczkach, bazylia, majeranek i zaczynał rosnąć szczypiorek. W rogu na lewo od okna znajdował się zlew, a obok zlewu płyta indukcyjna, okap oraz stała lodówka. Przy wyjściu był też mały barek, a naprzeciw barku, wbudowana w ścianę mikrofala, piekarnik oraz jedna, duża szuflada. Pomiędzy barkiem a tymi urządzeniami było duże przejście, aby nikt przypadkiem nie poparzył się, kiedy coś będzie piekło się w piekarniku. Nad barkiem wisiały dwie szafki, w których poukładane były już, w jednej kubki i filiżanki, w drugiej szklanki oraz kieliszki.
Kiedy wychodziło się z kuchni po lewej stronie miało się kilka długich półek, na których zamierzaliśmy postawić medale Grześka, płyty, książki. Zrobić podobną ścianę, jak ta, którą środkowy miał u siebie w mieszkaniu. Obok tej ściany znajdował się nieduży kominek, w którym siatkarz obiecał palić na jesień. Na lewo od kuchni znajdował się wykusz, w którym stał już duży okrągły stół, a wokół niego osiem krzeseł. Do tego wyjście na taras oraz trzy okna, a na parapetach kwiatki, które zdążyłam przywieść z mojego mieszkania. I wreszcie salon. Pomalowany na ciepły, zielony kolor, a do tego białe firanki z zielonymi wstawkami. Pod ścianą w rogu stał już telewizor, a pod nim rozciągała się jedna półka, która ciągnęła się przez długość dziewięciu metrów. Pod oknem, na wprost telewizora stał duży fotel w czarnym kolorze. Obok niego, w niedużej odległości długa kanapa, a obok niej, kolejny fotel.
Przestąpiłam kilka kroków w lewo, czyli w stronę wyjścia z salonu. Długie, dębowe schody, które wchodziły tylko w jeden zakręt, a potem już tylko góra do dyspozycji. Po odwróceniu się na pięcie i przestąpieniu kilku kroków we wnęce po prawej stronie, znajdowała się szafa z lustrem, a naprzeciw drzwi do łazienki, która wyłożona była białymi kafelkami ze złotymi zdobieniami. Kiedy spojrzało się w lewo, widziało się drzwi, które wiodły do przedpokoju, gdzie po lewej stronie wchodziło się przez drzwi do kotłowni, a po prawej wisiało wąskie lustro, które rozciągało się przez całą prawą ścianę.
Uśmiechnęłam się sama do siebie i wróciłam do kuchni.
- Mogę już rozpalać tego grilla?! - usłyszałam krzyk Grześka z góry.
- Jasne! - odkrzyknęłam i spojrzałam na zegarek, który miała wbudowana mikrofalówka. Na dotarcie tutaj mieli jeszcze pół godziny, więc zaczęłam trochę sprzątać w kuchni.
Po chwili usłyszałam jak środkowy zbiega po schodach, a dwie sekundy później był już w kuchni. Cmoknął mnie w policzek, zgarnął kawałek żółtej papryki z deski i wyszedł przez drzwi balkonowe na taras.
Pogoda była wprost idealna na imprezę ogrodową. Byłam strasznie zadowolona, że minęły trzy najgorsze miesiące, czyli styczeń, luty i marzec. Nigdy nie lubiłam tych miesięcy i prędka do polubienia nie byłam.
Kiedy było już trochę ogarnięte, wbiegłam po schodach na górę i ruszyłam się przebrać.

Punktualnie o czternastej trzydzieści samochody Piotrka oraz Zbyszka, zaparkowały pod bramą Ignaczaków. Po chwili z domu wyłoniła się cała rodzina libero.
- Siema! - przywitał się Igła podchodząc, aby otworzyć bramę.
- No cześć! - z samochodów wysiedli Nowakowski i Bartman, każdy w okularach przeciwsłonecznych.
- Wiecie coś na temat tej całej niespodzianki? - zapytał Krzysiek i otworzył bramę, tak aby jego żona mogła spokojnie wyjechać.
- Mieliśmy pytać o to samo – powiedział Zbyszek.
- Co oni wykombinowali? - zastanawiał się środkowy.
- Dowiemy się, jak zobaczymy – odarł libero. - Aż się boję.
- Wie ktoś w ogóle jak tam dojechać? - spytał Piotrek.
- Wbiłem w nawigację, więc jedźcie za mną – odpowiedział Igła.
Skinęli mu głową i wrócili do swoich samochodów. Usunęli się z podjazdu i czekali aż Iwona wyjedzie z podwórka, a Krzysiek zamknie bramę i zasiądzie na fotelu kierowcy, który zdążyła już zwolnić mu jego żona.
- Igła wam coś powiedział? - zapytała Ala.
- Sam nic nie wie – odpowiedział jej blondyn i ruszył ruszył za oddalającym się autem Krzyśka.
- Ciekawi mnie strasznie, co oni wykombinowali – uśmiechnęła się pod nosem dziewczyna. - Znając Emilkę, to pewnie szczena nam opadnie.
- I to do samej ziemi – dopowiedział środkowy.
Szybko opuścili Rzeszów i skierowali się tam, gdzie poprowadziła ich nawigacja. Kiedy wjechali do wioski, Iwona zaczęła się po niej bacznie rozglądać, podobnie jak Zbyszek z Kamilą i Piotrek z Alką.
- Zaczynam się bać – zaśmiała się żona libero.
- Robi się ciekawie – skomentował libero skręcając w lewo, w prawie polną drogę.
Przejechali dobre osiemdziesiąt metrów i samochód Krzyśka się zatrzymał.
- O ja cię pierdzielę – mruknął libero pod nosem patrząc na nowo wybudowany dom.
Wszyscy wyskoczyli ze swoich samochodów i zebrali się obok pojazdu Ignaczaków.
- Pewny jesteś, że to dobry adres? - zapytała Kamila patrząc na nowy budynek.
- Taki mi podała Emilka – odparł najniższy siatkarz ciągle wpatrzony w domek.
Piotrek ze Zbyszkiem nawet ściągnęli okulary przeciwsłoneczne, aby lepiej się temu wszystkiemu przyjrzeć. Dla każdego z nich był to widok zadziwiający. Czy to możliwe, żeby Emilka z Grześkiem wybudowali lub kupili dom?
- Zadzwonię do Kosy – powiedział Nowakowski i szybko wyciągnął telefon z kieszeni spodni. - Może Emilka pomyliła się z tym adresem?
Środkowy przykładał już telefon do ucha, ale ręka mu zamarła, ponieważ zauważył jak drzwi domu pomału zaczynają się otwierać...





No, nareszcie jutro piątek ;D Jak tam w szkole, kochani? :) A tak w ogóle, kto z Was do jakiej poszedł klasy? ;p Przepraszam, że pytam, ale jestem po prostu ciekawa ;p
Słuchajcie, dzięki za wszystkie listy, które od Was dostałam! :) Dawno o tym nie pisałam, bo po prostu wylatywało mi to z głowy, przepraszam ;)
Nie zapomnijcie, że jutro zaczyna się Memoriał Huberta Jerzego Wagnera :) Jutro zmierzymy się z reprezentacją Holandii, w sobotę z Niemcami, a w niedzielę z Rosjanami :) DO BOJU POLSKO! ;D
pozdrawiam ;*