Osiemdziesiąt osiem

Po kilku sekundach pocałunku Gośka położyła swoje dłonie na piersiach Bartmana i lekko go odepchnęła.
- Nie powinieneś był tego robić – szepnęła patrząc mu prosto w zielone oczy. - Zbyszek, nie komplikuj – przymknęła oczy. - Po prostu nie komplikuj...
Odwróciła się od niego i ruszyła przed siebie, przecierając łzę, która spłynęła jej po lewym policzku.
- Gosia! - krzyknął za nią i ruszył biegiem w jej stronę. Wyprzedził ją i szedł tyłem, ponieważ blondynka nie chciała się zatrzymać. - Przepraszam...
- Nie przepraszaj – przystanęła i na niego spojrzała. - Dlaczego ty musisz tak bardzo to komplikować? - zapytała. - Pomyśl o Kamili, pomyśl o Julce – nie spuszczała z niego wzroku.
- Musiałem tu przyjechać, musiałem, rozumiesz? - podszedł do niej bardzo blisko nie tracąc z nią kontaktu wzrokowego.
- Dlaczego? - spytała.
- Ty się pożegnałaś, ja tego nie zrobiłem – powiedział głosem pełnym bólu.
Gośce po policzku spłynęła pojedyncza łza. Bartman starł ją własnymi ustami.
- Nie płacz, nie przeze mnie – powiedział cichutko i zgarnął zbłąkany kosmyk z jej twarzy.
- Nie powinieneś był tu przyjeżdżać – oznajmiła słabym głosem.
- Miałem wysłać list? - zapytał. - Albo nie robić nic?
- To ostatnie byłoby chyba najsłuszniejsze – szepnęła i przełknęła ślinę.
- Wcale nie – powiedział cicho i dotknął lekko jej warg. Jak zwykle nie mógł poprzestać na lekkim muśnięciu. Po prostu nie mógł, nie dał rady się powstrzymać, zawsze tak było. Wplótł ręce w jej włosy i przyciągnął jeszcze bliżej, o ile w ogóle było to możliwe. - Teraz mogę odejść – szepnął tuż przy jej ustach.
- Nie, jeszcze nie – oznajmiła cicho przez łzy, po czym przyciągnęła go do siebie łapiąc za kark i ponownie ich usta złączyły się w szalonym pocałunku, który był ich ostatnim.
Łzy spływały po twarzy blondynki, a ich serca biły szybko i głośno, wystukując idealny rytm.
- Teraz tak – powiedziała cicho kolejny raz przez łzy, kiedy oderwała się od słodkich warg siatkarza. - Na zawsze, żegnaj...
Spojrzała na niego ostatni raz i pognała w stronę przystanku autobusowego zostawiając Zbyszka w całkowitym otępieniu. Dopiero po chwili zrozumiał, że to już koniec. Już nie poczuje słodkiego smaku jej ust. Nie obejmie czule. Nie poczuje zapachu jej blond włosów, który tak uwielbiał. Wszystko skończone.
Obrócił się na piecie i spojrzał na jej postać, która zmieszała się już z tłumem ludzi na chodniku. Szła szybko, ale ani razu się za siebie nie obejrzała. Stał i patrzył za nią póki całkowicie nie znikła mu z oczu. Przełknął wielką gulę, która urosła mu w gardle i poczuł na policzku jedną, małą łzę.
Wszystko skończone, definitywnie. Tylko problem w tym, że bolało cholernie, a on wcale nie chciał czuć tego bólu. Przymknął oczy i odetchnął świeżym, kwietniowym powietrzem. Nogami jak z waty dotarł do swojego samochodu. Trzasnął drzwiami i oparł czoło o kierownicę. Nie myślał, że to będzie aż takie trudne.
Odpalił samochód i z piskiem opon odjechał z osiedla. W jednej chwili, szybkiej chwili wróciły wspomnienia. Wspomnienie ich pierwszego pocałunku przed pierwszym meczem reprezentacji z dwutysięcznego jedenastego. Ich pierwszą wspólną noc. Delikatną, gładką skórę pod jego palcami. To jak zadrżała, kiedy zsunął jej ramiączko z ramienia. Chwile nie do zapomnienia. Już nigdy nie poczuje jak miękka jest jej skóra, ani jak to jest mieć ją przy sobie...

Dokładnie dziesięć minut temu samolot wystartował, a ja wygodnie rozsiadłam się w fotelu. Ziewnęłam przeciągle, po czym uśmiechnęłam się szeroko do Grześka.
- Zdrzemnij się, widzę, że jesteś zmęczona – powiedział cicho.
Kiwnęłam głową i oparłam ją na ramieniu siatkarza. Zamknęłam oczy i pozwoliłam odpłynąć myślom gdzieś daleko, a sama pogrążyłam się we śnie.
Obudził mnie dźwięk mojego budzika. Szybko wyciągnęłam z kieszeni telefon i wyłączyłam dzwoniące ustrojstwo. Wyciągnęłam z torby podręcznej pudełeczko i wyciągnęłam z niego dwie tabletki, po czym je połknęłam.
Spać odechciało mi się całkowicie, dlatego postanowiłam posłuchać sobie muzyki. Grzesiek spał, nie chciałam go budzić. W końcu to przeze mnie spał tylko trzy godziny, ale co mogłam poradzić na to, że z przejażdżki wróciliśmy o dwunastej i strasznie przemarzłam? Byłam tak mocno do niego przytulona, że biedak nawet nie mógł się poruszyć, do tego paplałam jak najęta, tym co będziemy mogli zobaczyć w Barcelonie. Dopiero około godziny trzeciej nad ranem usłyszałam jego ciche chrapanie i zdałam sobie sprawę, co ja tak w ogóle zrobiłam. Pocałowałam go lekko w policzek i odsunęłam. A co on wtedy zrobił? Odwrócił się do mnie plecami! Za bardzo dałam mu w kość, więc teraz niech choć trochę sobie pośpi.
Pożyczyłam jakąś gazetę od jednej starszej pani i czytałam ją z słuchawkami na uszach dopóki nie usłyszałam, że mamy zapiąć pasy i przygotować się do lądowania. Podziękowałam kobiecie i oddałam jej gazetę, po czym pocałowałam Grześka mocno w usta. Nie otworzył oczu, ale oddał pocałunek.
- Wstawaj – zaśmiałam się. - Zaraz lądujemy.
Otworzył niechętnie oczy i przeciągnął się.
- W końcu samolot na moje parametry – zaśmiał się.
Z lotniska udaliśmy się taksówką prosto do naszego domku letniskowego. W czasie podróży podziwiłam piękne krajobrazy, które skąpane były w słońcu. Kiedy samochód stanął, skapnęłam się, że domek mamy prawie na plaży. Wystarczyło tylko przejść przez ulicę.
- Podoba się? - zapytał siatkarz widząc to, jak uważnie się rozglądam.
- Jeszcze pytasz – powiedziałam z zachwytem w głosie.
Grzesiek wyciągnął walizkę z bagażnika i zapłacił kierowy.
- Nie wiedziałam, że znasz hiszpański.
- Tylko kilka słów – uśmiechnął się i otworzył małą furtkę i przepuścił mnie.
Z domku wybiegła starsza kobieta, która jak szybko się domyśliłam, była właścicielką.
- Buenos dias! - przywitała się.
- Buenos dias – odpowiedzieliśmy z Grześkiem w tym samym momencie.
Reszty słów nie było mi dane zrozumieć. Na szczęście siatkarz szybko załatwił sprawy i po chwili mogliśmy już sami wejść do domku. W środku był mały salon połączony z kuchnią, a w korytarzu mieściły się dwie sypialnie oraz łazienka. Weszłam do pierwszej, w której mieściło się jedno małe łóżko.
- Tutaj, skarbie – uśmiechnął się środkowy i otworzył drzwi naprzeciwko.
Weszłam do niedużej sypialni, w której stało duże łóżko z baldachimem oraz jedna szafa i stolik z dwoma krzesełkami. Tuż obok łóżka było wyjście na balkon, z którego rozpościerał się widok na plażę i Morze Śródziemne.
- Pięknie tu – zachwyciłam się krajobrazem.
Po chwili już moje plecy były przyciśnięte do jego klatki piersiowej w mocnym uścisku.
- A jeszcze nie widzieliśmy wszystkiego – mruknął mi wprost do ucha.
Pocałowałam go lekko i zabraliśmy się za rozpakowywanie walizki.
- Łap – rzucił mi mój strój kąpielowy po kilku dobrych chwilach. - Przebrać się, marsz – wskazał z wielkim uśmiechem drzwi łazienki.
Przebrałam się szybko, ale tylko częściowo.
- Ktoś musi mi zawiązać górę! - krzyknęłam, a po chwili w łazience pojawił się Grzesiek.
Kiedy jego palce dotknęły moich pleców, poczułam lekki dreszcz.
- Ładnie wyglądasz – mruknął do ucha, po czym pocałował lekko w szyję i zniknął w sypialni.
W czasie, kiedy przebierał się środkowy, ja zapakowałam dwa ręczniki, koc, olejek do opalania i krem do opalania oraz butelkę soku do torby plażowej.
- Gotowa? - zapytał siatkarz wychodząc z łazienki, akurat w chwili, kiedy zapięłam zamek torby.
Kiwnęłam głową i wyszliśmy z domku. Przeszliśmy przez drogę, a później szliśmy kawałek piaskiem, aż znaleźliśmy odpowiednie miejsce, aby się rozłożyć z ręcznikami i kocem. Ledwo rozłożyłam ręcznik, a już zaczęłam smarować się kremem do opalania. Kiedy siatkarz skończył smarować mi plecy, ruszyłam od razu w stronę wody. Trzymając się z Grześkiem za ręce, wbiegliśmy do morza i od razu cali się zanurzyliśmy.
Woda – na początku zimna, ale potrzebowałam ochłodzenia przy wysokiej temperaturze, jaka panowała dzisiaj w mieście. Po chwili już płynęłam przed siebie, a rozpuszczone i mokre włosy ciągnęły się za mną. Popływaliśmy trochę i wróciliśmy na nasze ręczniki.
- Zadzwonię do Kamili – uśmiechnęłam się i z kieszeni spodenek wyciągnęłam telefon. Wybrałam numer i czekałam aż w słuchawce odezwie się jej głos.
- Em, nie mogę teraz rozmawiać – powiedziała od razu. - Zadzwonię do ciebie jeszcze dzisiaj. Wypoczywajcie.
I tyle z rozmowy z siostrą Grześka.
Ledwo zdążyłam odłożyć telefon, a rozległ się dzwonek oznaczający, że ktoś dzwoni.
- Słucham cie, Alu – powiedziałam z uśmiechem.
- I jak tam Barcelona? - zapytała od razu i miłym tonem głosu.
Piotrek i ona również byli na krótkich wakacjach, ale wybrali Zakopane.
- Świetnie, leżymy sobie właśnie na plaży, a wasz las? - spytałam.
- Super! - odpowiedziała podekscytowana. - Nie wiedziałam, że aż tak fajnie może być w lesie.
- A widzisz! Ta natura – zaczęłam się śmiać.
- A ty już tylko o jednym! - zbeształa mnie, ale również zaczęła się śmiać.
- Piotrek się stara, a to najważniejsze – uśmiechnęłam się.
- Tylko czuję, że on ode mnie nic nie dostaje... - mruknęła niezadowolona.
- Nie przesadzaj – powiedziałam stanowczym tonem. - Spędź z nim niezapomniane chwile, to powinno mu wystarczyć – popatrzyłam na Grześka, który leżał obok mnie na ręczniku z zamkniętymi oczami i „łapał słońce”.
- Myślisz?
- Jasne – uśmiechnęłam się przekonana, że tak właśnie jest.
Usłyszałam trzask zamykanych drzwi oraz wołanie Piotrka w tle.
- Kończę. Bawcie się dobrze – powiedziała wesoła.
- Wy też – zakończyłam połączenie i schowałam telefon do torby.
Położyłam się na plecach i zamknęłam oczy oddając się całkowicie promieniom słońca.


Zaczęły się ME! ;D Każdy chyba wie, jakie są wyniki naszych Orzełków ;) Nie ma co się załamywać jedną porażką, zawsze trzeba wierzyć do końca! DO BOJU POLSKO! ♥
Takie pytanie małe, czy ktoś jeszcze uważa, że ten blog traci na wartości? Śmiało! A może macie jeszcze jakieś inne uwagi, co do tego, że epizody pojawiają się niezbyt systematycznie, bo przecież cztery dni, to tak dużo, prawda?
Ja wiem, że wcześniej epizody pojawiały się co dwa dni i tak dalej, ale teraz trochę na spadło na moją głowę, więc musicie to zrozumieć... Pewna osoba napisała, że nie potrafię dodać epizodu w piątek wieczorem... Nie będę odrywała się od meczu, bo tego nie lubię, a po nim od razu kładę się spać, bo jestem wykończona po całym tygodniu harówki, a w weekend nie zawsze po prostu jest czas, żeby sobie spokojnie z rodzicami i siostrą porozmawiać... proszę tylko o zrozumienie.
Pozdrawiam.