Osiemdziesiąt dziewięć

Kiedy Zbyszek znalazł się w swoim mieszkaniu, była godzina szesnasta. W drodze kilka razy się zatrzymywał, bo prostu miał takie chwile, że nie miał siły, żeby prowadzić samochód. Sam sobie skomplikował sytuację, ale Gośka nie chciała, żeby odchodził. Wiedział to. Czuł każdą częścią ciała.
Z dna szafy wyciągnął nieduży album ze zdjęciami. Nie mógł go wyrzucić nawet po tym, kiedy Gośka się od niego wyprowadziła, a w zasadzie, kiedy ją wyrzucił. Prowadziła ten album odkąd zaczęli być razem, czyli jakieś półtora roku. Było w nim wszystko. Ich wspólne zdjęcia, tytułu ulubionych piosenek, a nawet bilety z kina. Usiadł po turecku i zaczął wszystko przeglądać. Nie zwrócił nawet uwagi na dzwoniący telefon. Za bardzo pochłonęły go wspomnienia...

Kamila rzuciła telefon na kanapę. Bartman nie odebrał od niej już drugiego telefonu.
- Te jego pieprzone fochy! - szepnęła głośno.
Przez ostatnich kilka dni była nie do zniesienia. Zamiast mówić do niego normalnie, warczała i miała o coś pretensje. Nie miała nawet ochoty na to, żeby ją przytulił, czy pocałował. I właśnie wtedy zaczęła zastanawiać się nad tym, czy przestała go już kochać. Czy w ogóle go kochała? Może potrzebowała tylko osoby, która zajęłaby się nią i Julką? Zwlekała długo z tym, żeby pozwolić mu na to, aby ją pocałował, a co dopiero na to, aby z nim być. Może w ogóle nie powinna tego robić? Namieszała mu w głowie, a teraz nie wie co robić. Nie mogła być z mężczyzną, który jednym swoim ruchem potrafił ją zdenerwować, a tak się ostatnio działo.
- To nie jego fochy – szepnęła do siebie. - To ja...
Przymknęła oczy i usiadła na kanapie. Prawda była taka, że zaczynała dusić się w tym związku i nie chciała nic naprawiać. Może zachowuje się jak zimna suka, ale nie chce go oszukiwać.
- Tak będzie lepiej – mruknęła do siebie.
Zadzwoniła do Iwony i spytała, czy na chwile może podrzucić Julkę. Żona Krzyśka zgodziła się natychmiast i pół godziny później mała była już w domu Ignaczaków, a jej mama pojechała do mieszkania Bartmana.
Odetchnęła głęboko i zapukała.
- Idę! - dobiegł ją stłumiony głos Zbyszka, a po chwili zobaczyła go w otwartych drzwiach. - Kamila? - lekko się zdziwił.
- Mogę wejść? - zapytała.
- Jasne – wpuścił ją do środka i zamknął drzwi.
Przeszli do salonu.
- Nie odbierasz telefonów... - zaczęła.
- Spałem – skłamał.
- Aaa... Słuchaj, nie da się nie zauważyć, że coś się z nami dzieje niedobrego.
Skinął wolno głową.
- Ja zdaję sobie sprawę, że przez ostatnie dni byłam nieznośna i tak dalej... Wypominałam ci Gośkę – drgnął na dźwięk imienia blondynki. - To wszystko się sypie i ja... ja nie chcę tego naprawiać.
Jej słowa wbiły go w ziemię.
- Że co? - szepnął patrząc na nią.
Kosokówna westchnęła głęboko.
- Ja cie lubię, ale chyba tylko to...
- A jak mówiłaś, że mnie kochasz? - zapytał.
- Sama nie wiem. Może tylko tak mi się wydawało. Chyba potrzebowałam tylko osoby, która pomogłaby mi się pozbierać po Alexie – powiedziała załamanym głosem. - Kogoś kto by się zajął mną i Julką. Ja nie chcę dalej marnować twojego czasu, już i tak za dużo go zmarnowałam. Ja nie mogę dać ci więcej, niż przyjaźń...
- A Julcia? - zapytał ze wzrokiem w nią wbitym.
- Damy sobie radę – powiedziała na jednym wydechu. - Kiedy będę w Rzeszowie, będę dawała ci znać, wtedy będziesz mógł ja odwiedzać.
- Wyjeżdżasz?
- Do rodziców. Duszę się już w tym mieście – mruknęła. - Dziękuję ci, że tak zajmowałeś się mną i Julką – spojrzała na niego.
- Nie ma za co – burknął.
- Nie bądź na mnie zły. Po prostu by nie wyszło... - westchnęła i ruszyła w jego stronę. - Jeszcze raz dziękuję – musnęła jego policzek swymi ustami. - Przepraszam...
Zbyszek zamknął oczy, a Kamila cicho opuściła jego mieszkanie.
Siatkarz myślał, że za chwilę się przewróci. Odeszła, a on nie mógł nic zrobić.   
Nie mogłem, czy nie chciałem?, przemknęło mu przez myśl.
Kamila dobrze to określiła. „Po prostu nic by z tego nie wyszło...” Przecież nie mogłoby wyjść. Ona wcale go nie kochała, a on nie był pewny uczuć, co do niej, do tego jeszcze ta sprawa z Gośką, która przez cały dzień nie mogła mu wyjść z głowy.
Z zamyślenia wyrwał go dźwięk dzwoniącej komórki. Na wyświetlaczu pojawiała się uśmiechnięta twarz Emilki.
Ale ze mnie dupek! Nawet się nie zainteresowałem, czy dolecieli!
- No cześć – odebrał starając się mówić wesołym głosem.
- Wszystko w porządku? - zapytała.
- W jak najlepszym – skłamał. - A u was? Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale byłem zajęty.
- Nie masz za co przepraszać. Wszystko okay.
- Pewnie wylegujecie się na plaży?
- Zgadłeś – zaśmiała się blondynka. - A wy, co tam porabiacie?
- My?
- No ty i Kamila – odpowiedziała.
- Aaa, no tak – przełknął ślinę. - Nic konkretnego.
- Zbyszek, wszystko w porządku? - zapytała kolejny raz.
- Tak, niczym się nie martw. Wypoczywajcie, cieszcie się sobą, nie przejmujcie się życiem w Rzeszowie – zaśmiał się na siłę.
- Skoro tak mówisz...
- Dobrze mówię – powiedział. - Zajmij się Grześkiem. Trzymajcie się tam.
- Wy też. Papa.
Zbyszek zakończył połączenie i rzucił telefon na kanapę.   
Co dalej, kurwa?! Co dalej?!
Nie znał odpowiedzi...

- Co jest? - zapytał mnie Grzesiek, kiedy wrzuciłam telefon do torby.
- Coś mi nie pasowało w głosie Zbyszka – odpowiedziałam.
- Może znowu mu Kamila coś powiedziała?
- Może... - mruknęłam.
- Ej, nie przyjechaliśmy tutaj po to, aby się smucić – podniósł się z ręcznika i wyciągnął w moją stronę swoją dłoń. - Daj im żyć swoim życiem, podobnie nam – uśmiechnął się.
Westchnęłam i ujęłam jego dłoń i po chwili stałam już na własnych nogach. Siatkarz objął jedną ręką moje ramiona, a drugą uda.
- Co ty robisz?! - krzyknęłam na niego.
Po dwóch sekundach nie czułam już gruntu pod stopami.
- Zanoszę do wody – wyszczerzył zęby w uśmiechu i ruszył biegiem w stronę morza.   
No to żyjmy naszym życiem!


I po ME dla naszych Orzełków kochanych... Dziękuję Im za to walkę do końca, za pozostawione na boisku serce, żałuję, że zamiast łez radości, polały się łzy smutku... Ja sama ryczałam, jak usłyszałam gwizdek kończący mecz, a jak później widziałam ich twarze, rozkleiłam się totalnie. Pomeczowe wypowiedzi rozstroiły mnie totalnie i byłam nie do życia, a co dopiero czuli Oni... Niestety, nie udało się, ale prawdziwy kibic zawsze jest do końca ze swoją drużyną + pozdrowienia dla hejterów naszych chłopaków, środkowym palcem.
„WYGRYWAMY RAZEM, PRZEGRYWAMY RAZEM” ♥
I jeszcze wiadomość, że chcą zwolnić AA... nie wyobrażam sobie kadry bez Niego... Nie chcę nawet o tym myśleć...
Zostając jeszcze przy ME... Nie będę wypowiadała się na temat pracy sędziów, ale zdanie mam podobne jak Pan Wojciech Drzyzga. Bułgaria – nie wypowiadam się, bo pewnie byłby to post, w którym użyłabym tylu wulgaryzmów, że szok, więc się powstrzymam. Jak myślcie, jak będzie wyglądało podium? Ja mam nadzieję, że na najwyższym staną Włochy.

Małe światełko w tym wszystkim? 16 dni zostało do pierwszego meczu Resovi w nowym sezonie. Numerek, który będzie widniał na koszulce Igły będzie wykonany ze zdjęć kibiców! Już się nie mogę doczekać, kiedy to zobaczę ♥

„NAWET JAK PRZEGRASZ, ZOSTAJE CI GODNOŚĆ!” ♥