Trzynaście

- We wtorek jadę do Gdańska – poinformowałam Krzyśka, kiedy siedzieliśmy wspólnie na kanapie, a Iwona robiła coś w kuchni.
- Po co? - oderwał wzrok od telewizora i popatrzył na mnie.
- Mam badania, a poza tym zabieram rzeczy z mieszkania – odpowiedziałam.
- Sprzedajesz je?
- Taa... Po co ma stać puste? - uniosłam do góry brew. - Do Gdańska już nie wrócę – powiedziałam ze stuprocentową pewnością.
- No w sumie – zrobił z ust dzióbek. - Jeśli chcesz to mogę jechać z tobą – zaproponował. - Przydam się przy noszeniu rzeczy – uśmiechnął się.
- Yyy... - podrapałam się po głowie. - Jadę już z Grześkiem...
Igła uśmiechnął się jeszcze szerzej i oznajmił:
- Skoro tak, to mogę być o ciebie spokojny.
Zaśmiałam się i wróciłam do oglądania teleturnieju.

W sobotę rano wstałam, jak zwykle o ósmej rano. Ubrałam krótkie spodenki, bluzkę z krótkim rękawkiem oraz turkusowe trampki i cicho zeszłam na dół, aby nie pobudzić rodziny Ignaczaków. Zrobiłam kanapki, zjadłam i zażyłam dwie pastylki. Drapnęłam pednriv'a ze stołu i wyszłam zamykając za sobą cicho drzwi. Wsiadłam do volva, włączyłam radio, z którego popłynęło „Prawdziwe powietrze” polskiego zespołu Loka i odpaliłam silnik.
Nucąc razem z radiem dotarłam na ulicę Lenartowicza. Zaparkowałam perfekcyjnie i wyskoczyłam z auta. Idąc spokojnym krokiem, znalazłam się pod gabinetem prezesa. Zapukałam lekko i po usłyszeniu „proszę” weszłam do pomieszczenia.
Mężczyzna zgodził się ze mną spotkać w sobotę, ponieważ na poniedziałek musiał mieć już wszystkie fotografie swoich zawodników.
Wręczyłam dysk z danymi, chwilę z nim porozmawiałam na temat mojej pracy tutaj. Pytał czy mi się podoba oraz czy siatkarze nie dali mi za bardzo w kość na sesjach. Z uśmiechem odpowiadałam na postawione przez niego pytania. Był zadowolony, że się nie skarżę. Powiedzmy szczerze, nie miałam na co. Praca z zawodnikami była bardzo dobra, a przede wszystkim owocna. Zdjęcia wypadły prześwietnie.
Zadowolona opuściłam halę i wsiadłam do auta. Postanowiłam kupić sobie jakąś nową sukienkę na imprezę urodzinową Bartka, ponieważ prawie wszystkie zostawiłam w Gdańsku. Brałam tylko najpotrzebniejsze rzeczy, więc w ręce wpadła mi tylko ta niebieska, którą miałam na imprezie u Rucka i czarna, ale ta bardziej nadawała się na pogrzeb niż na urodziny.
Wpadłam do galerii i zaczęłam przemierzać sklepy z ubraniami. Na pierwszym piętrze, podobnie jak i na drugim nie znalazłam nic, dopiero na trzecim. Wybrałam trzy sukienki, które zwróciły moją uwagę i skierowałam się do przymierzalni.
Na pierwszy ogień poszła zwiewna, biała sukienka, która zakrywała połowę ud. Wyglądałam w niej dobrze, więc postanowiłam, że tę wezmę. Kolejną – zieloną odrzuciłam. Była zdecydowanie za krótka, a dekolt był tak duży, że piersi miałam prawie na wierzchu. Została ostatnia – biała w kolorowe ciapki, które przypominały kwiatki. Była ona bez ramiączek i sięgała mi do połowy ud. Podobało mi się, jak w niej wyglądałam, więc tę też postanowiłam wziąć.
Wyszłam z przymierzalni z dwiema kreacjami przewieszonymi przez ramię i postanowiłam poszukać jeszcze jakiejś, może coś ciekawego się w oczy rzuci. Wertowałam sukienki w odcieniu kremowym, kiedy usłyszałam znajomy głos:
- Ja bym wziął jeszcze tę.
Odwróciłam się i ujrzałam uśmiechniętego od ucha do ucha Piotrka, który trzymał w jednej ręce wieszak z żółtą, krótką sukienką. Była bardzo ładna.
- Co ty tutaj robisz? - spytałam uśmiechnięta.
- Szukałem jakiejś koszuli, zobaczyłem ciebie, a później te sukienkę – zamachał wieszakiem - i postanowiłem zaczekać aż wyjdziesz z przymierzalni – wyszczerzył się jeszcze bardziej. - Jak ją tylko zobaczyłem, to stwierdziłem, że pasuje do ciebie.
Środkowy miał naprawdę całkiem dobry gust. Sukienka miała jedno cienkie ramiączko, małego, niebieskiego kwiatuszka pośrodku dekoltu, a' la gorset, z którego wychodził miły w dotyku, lekko bufiasty materiał. Tak na oko sukienka powinna sięgać mi, podobnie do reszty, do połowy ud.
- To jak, przymierzysz? - uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Jasne – odparłam z wielkim uśmiechem.
Piotrek wziął ode mnie dwie, które wybrałam sama, a wręczył wybraną przez siebie i ruszyliśmy w stronę przymierzalni. Zasunęłam płachtę i zaczęłam się rozbierać.
- Masz już prezent dla Kurka? - usłyszałam głos blondyna.
- Kupiliśmy wczoraj z Kosą – odparłam wdzierając sukienkę na półnagie ciało.
- Z Kosą? - zdziwił się lekko, a ja z uśmiechem pokręciłam głową.
Czy to takie dziwne? 
- No tak – odpowiedziałam męcząc się z zamkiem. - Piotrek, mógłbyś mi pomóc? - zapytałam wychylając głowę za małego pomieszczenia.
- Pewnie.
Odwróciłam się i zgarnęłam włosy z pleców.
- Bardzo fajny tatuaż – skomentował środkowy, a po chwili usłyszałam dźwięk zapinanego zamka. - Carpe diem – uśmiechnął się szeroko.
- To takie moje motto – odwzajemniłam uśmiech.
„Chwytaj dzień” - tak po polsku brzmiały słowa, które miałam wyryte pochyloną czcionką na prawej łopatce. Niewiele osób o nim wiedziało, ponieważ niezbyt dużo osób widziało mnie w samej bieliźnie, no albo po prostu nago. O tatuażu wiedzieli Ignaczakowie, najbliższa mi rodzina, czyli Karol i jego żona oraz dwójka dzieciaków, no i oczywiście ukochana babcia oraz Jurek. To by było na tyle. Napis na łopatce widniał dokładnie od drugiego lipca dwutysięcznego dziesiątego roku. Dzień po moich dwudziestych czwartych urodzinach.
Chwilę później razem z Nowakowskim przyglądaliśmy się mojemu odbiciu w lustrze. Wyglądałam bardzo dobrze. O wiele lepiej niż w poprzednich.
Na naszych twarzach wykwitły uśmiechy.
- No panie Nowakowski – poklepałam go po ramieniu – gust, to pan masz.
- A dziękuję – wyszczerzył się. - To co, bierzemy tę na pewno?
Kiwnęłam głową i wypchnęłam go lekko z przymierzalni, aby w spokoju się przebrać.
Dwie minuty później płaciliśmy za swoje zakupy przy kasie.
- Pomożesz mi z prezentem? - spytał środkowy, kiedy wychodziliśmy z torbami ze sklepu.
- Nie ma problemu – uśmiechnęłam się szeroko zadzierając głowę, aby na niego spojrzeć. - Myślałeś już nad czymś?
- Widziałem fajny zegarek – podrapał się wolną ręką po karku.
- Odpada – powiedziałam stanowczo.
- Dlaczego? - zdziwił się. - Nawet go nie widziałaś...
- Na urodziny się zegarków nie daje, bo szybciej czas wtedy solenizantowi upływa – wyjaśniłam.
Słuchanie babcinych rad nie poszło na marne. Kilka jeszcze było w zanadrzu.
- To faktycznie odpada – zgodził się. - Koniec moich pomysłów – skrzywił się.
- Hmm... - zamyśliłam się. - A może płyta jego ulubionego zespołu, oklepane, ale praktyczne.
- Na poprzednie urodziny to dostał – westchnął. - A wy z Kosą, co mu kupiliście? - zaciekawił się.
- Karaoke – wyszczerzyłam się, a on zaśmiał.
- No to zanim je wypróbujemy, to trochę alkoholu pójdzie – powiedział i tym razem zaśmiałam się ja.
- To może jakieś fajne słuchawki? - zrobiłam z ust dzióbek.
- Coś mówił ostatnio, że mu się popsuły – przypomniał sobie.
- No widzisz – uśmiechnęłam się. - To prowadź do jakieś sklepu z takimi gadżetami – wyciągnęłam przed siebie rękę, a on się zaśmiał i pociągnął mnie w stronę sklepu.
Przez następne dwadzieścia minut zastanawialiśmy się nad wyborem przyrządu do słuchania muzyki. Padło wreszcie na duże, białe słuchawki ze srebrnymi wstawkami. Skromne, ale bardzo ładne.
Po zakupach Nowakowski zaprosił mnie na kawę i jakieś ciastko. Zgodziłam się bez zastanowienia. Polubiłam go, podobnie jak resztę przyjaciół Krzyśka. Wszyscy uważali Piotrka za cichego, stąd wziął się „Cichy Pit”, ale kiedy siedzieliśmy i rozmawialiśmy wcale taki nie był. Śmiał się czasami głośniej ode mnie, czym wzbudzał spojrzenia ludzi, a szczególnie nastolatek, siedzących w tej samej kawiarni, co my. Gdyby wzrok mógł zabijać, to mój pogrzeb musiałby się odbyć już co najmniej z dziesięć razy. Dziewczyny wręcz ciskały we mnie piorunami.
- Twoje fanki chcą mnie zabić – powiedziałam i włożyłam kawałek jabłecznika do ust.
- Daj spokój – zaśmiał się.
- No wiesz nie każda dziewczyna ma szansę siedzieć z TYM Nowakowskim i spokojnie popijać sobie kawkę – wyszczerzyłam się w jego stronę, a on kolejny raz się zaśmiał.
Zaczął dzwonić jego telefon.
- Przepraszam cię na chwilę – przeprosił wyciągając telefon z kieszeni.
Uśmiech powiększył mu się, kiedy tylko spojrzał na telefon.
- No cześć kochanie – przywitał się z dziewczyną. Chwila ciszy. - Przecież obiecałaś – mina nagle mu zrzedła. - Kolejny raz jadę sam... - wpatrywałam się w filiżankę, ale jednym okiem lukałam na środkowego. Nie chciałam wyjść na ciekawską, więc spuściłam też troszeczkę głowę. - Pozdrów ich wszystkich – powiedział niezbyt miło i zakończył połączenie rzucając komórkę na stolik. Uderzenie było tak mocne, że aż zatrzęsły się nasze filiżanki.
To już nie było zabawne.
- Jeśli mogę zapytać... - popatrzyłam na wkurzonego Piotrka.
- Czy dla niej zawsze wszystko musi być ważniejsze ode mnie? - wlepił we mnie wzrok.
Westchnęłam.
- Skoro tak, to zastanów się czy chcesz to ciągnąć...
Prosto z mostu. Nigdy nie owijałam w bawełnę, lubiłam jasne sytuacje. Wiedziałam, że niektórych może to denerwować, ale nie zważałam na to. Dobre kłamstwo wcale nie było gorsze od najprawdziwszej prawdy.
Nie znałam osobiście tej całej Natalki, ale przez ten telefon wcale nie zyskała mojej sympatii, wręcz przeciwnie.
- Ale ja ją kocham... Nie potrafię tak po prostu od niej odejść... - skrzywił się Nowakowski.
Ja też kochałam... I co dostałam? Zdradę i to jeszcze z kim!
- Ja ci wcale nie każe jej zostawić - westchnęłam obracając filiżankę w dłoni. - Nie znam jej, ale jeśli wszystko jest ważniejsze od ciebie, to coś jest nie tak...
- To może ja za mało się staram? - zastanawiał się ze wzrokiem wbitym w moją osobę. - Nie, to ja jestem na jej każde zawołanie, a nie na odwrót... - ciągnął zrezygnowany. - Nawet nie pamiętała, że wczoraj była nasza rocznica.
Spojrzałam ze współczuciem na smutnego teraz Pita. W ogóle nie przypomniał mężczyzny, z którym rozmawiałam kilka minut temu. Jak jedna rozmowa może zmienić nastrój, sama dobrze o tym wiedziałam.
- Piotrek... - chwyciłam go za rękę i próbowałam się uśmiechnąć, ale niezbyt mi to wyszło.
- W zasadzie, to powinienem ci podziękować – odparł patrząc mi w oczy. - Przez to jedno zdanie, zmieniłaś całkowicie sposób mojego myślenia – uśmiechnął się leciutko i podniósł się z krzesła, a ja siedziałam kompletnie wbita w krzesło. - Widzimy się o ustalonej godzinie u Krzyśka – wyciągnął dwadzieścia złotych z kieszeni i położył na stole. - Do zobaczenia – pomachał mi na pożegnanie i zniknął z punktu mojego widzenia.
No to teraz namieszałam... I to bardzo.
Byłam na siebie wkurzona, ale jednocześnie czułam gdzieś głęboko, że zrobiłam dobrze. Piotrek nie zasłużył sobie na to, żeby być spychanym na kolejne miejsca i traktowanym trochę jak powietrze. Był wspaniałym mężczyzną i miał stuprocentowe prawo być szczęśliwy.
Chwyciłam torby i opuściłam lokal. Odnalazłam swoje volvo w tłumie zaparkowanych aut i ruszyłam w drogę powrotną do domu. Kiedy spojrzałam na zegarek, ujrzałam godzinę jedenastą trzydzieści. No to się nieźle zagadaliśmy z Nowakowskim, nie ma co.
No nic, ZB9 będzie się musiał obejść bez mojego ciasta, a Natalka bez Piotrka, o ile środkowy zrobi to, czego się spodziewałam. Ten epizod trochę krótki, za co mam nadzieję się nie obrazicie ;p Było trochę o Krzyśku, Grześku i Zbyszku, to przyszedł czas na Piotrka :) Mam nadzieję, że spodoba :D
http://sport.tvp.pl/10710106/bartman-o-alkoholu-w-reprezentacji jak dla mnie bardzo hmm... ciekawy wywiad ;p http://www.iglaszyte.pl/2013/04/wracam/ i gdyby Ktoś jeszcze nie widział środowych filmików od Krzyśka ;) http://besty.pl/1344518 – już w pierwszych sekundach łzy na policzkach, ale dla NICH warto! ;D
Weekend z meczami RESOVI i ZAKSY ♥ W sobotę o trzynastej, a w niedzielę o dwudziestej ;p Zasiadamy przed telewizorami albo na hali i kibicujemy Resoviakom ;D
Andrea podał skład na 2013r. :D Oczywiście Kosa, Piter, Zibi i Igła obecni! ;D Brak Gumy, ale ten Pan musi wyleczyć kontuzję do końca ;) Na temat Achrema w naszej reprezentacji się nie wypowiem, bo szkoda mi słów na to co zrobił PZPS...
O mateo, coraz bliżej testy, coraz bliżej testy... Czy ktoś jeszcze, podobnie jak ja, piszą egzaminy 23, 24, 25 kwietnia? Trza zacząć powtarzać, a tak mi się nie chce, że o matko z ojcem! ;/ Jest napisane kilka epizodów do przodu, także Wy, Czytelnicy, nie ucierpicie ;)
No nic, lecę, a Was zapraszam do czytania i komentowania ;)
Pozdrawiam cieplutko, poziomkowa ;*