Czternaście

Była trzynasta, kiedy w domu Ignaczaków pojawił się Grzesiek. Wystrojony w czarną koszulę i ciemne jeansy. Do tego lekki zarost, który sprawiał, że oderwać wzroku od niego nie mogłam.
Em! Uspokój się! Jesteś tylko jego kumpelą, no albo przyjaciółką! Tylko tyle!
Pokręciłam głową, aby wyrzucić z głowy te myśli. Ale po nich przyszły kolejne, związane z siatkarzem o blond włosach. Mówił, że przyjdzie punktualnie. Miał jeszcze pięć minut. Ale czy pojawi się sam, czy z Natalką? Czy podjął pochopną decyzję i wyrzucił ją ze swojego życia? Za kilka minut się o tym przekonam.
- Jedziesz tak? - zapytała Iwona schodząc z góry i wskazując na moje podarte, krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawem.
- Nie – pokręciłam głową. - Sukienkę mam w bagażniku – uśmiechnęłam się. - Nie chciałam, żeby się wygniotła.
- Rozumiem – odwzajemniła uśmiech. - Grzesiek, może się czegoś napijesz? - zapytała przerywając rozmowę środkowego z jej mężem.
- Nie, dzięki – odpowiedział z uśmiechem i wrócił do rozmowy na temat jakiejś nowej taktyki.
Gospodyni kiwnęła głową i poszła do łazienki, a ja siedziałam na kanapie i wpatrywałam się w telefon. Zaczynało mnie to denerwować, więc podniosłam się z sofy i ruszyłam w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz? - dobiegło mnie pytanie Krzyśka.
- Muszę jeszcze coś sprawdzić w aucie – skłamałam i trzasnęłam drzwiami.
Klapnęłam na schody i po prostu tak siedziałam przez następne trzy minuty.
- Dlaczego tak siedzisz? - usłyszałam znajomy głos.
Podniosłam głowę i ujrzałam Nowakowskiego.
- Czekam na ciebie – westchnęłam. - Przepraszam jeśli wszystko popsułam między tobą a Natalką – mówiąc patrzyłam mu w oczy.
Usiadł obok mnie i lekko się uśmiechnął.
- Nie masz za co – spojrzał na mnie uważnie. Związek, który opierał się wyłącznie na kłamstwie i tak by mi nic nie dał – wzruszył ramionami. - Dzięki tobie uświadomiłem sobie, jaki byłem ślepy.
- Nie podjąłeś tej decyzji zbyt pochopnie? - spytałam ciągle patrząc mu w oczy.
Pokręcił przecząco głową.
- Mówiła, że jedzie na spotkanie klasowe, a jak się okazało, pojechała z jakimś facetem w góry – skrzywił się.
A to...! Czemu ludzie na tym popieprzonym świecie tak często się zdradzają?!
- No to nie za wesoło – westchnęłam.
- Ale to nie ważne – uśmiechnął się. - Dzisiaj jest impreza, a ja nie zamierzam się nią przejmować.
Wybałuszyłam na niego oczy. Czy to jest ten sam Piotrek Nowakowski, którego wszyscy uważają za Cichego Pita?
- Nie patrz tak – zaśmiał się i podniósł tyłek ze schodów. - To jak, mogę zamówić jeden taniec? - wyciągnął dłoń, którą ujęłam.
- A nawet więcej – uśmiechnęłam się i chwyciłam nowakowską dłoń.
- Już myślałem, że nie jedziesz – usłyszeliśmy głos Grześka, który wychodził właśnie z domu.
- A gdzie Natalia? - spytał Krzysiek pojawiając się na werandzie.
- Bawi się świetnie w górach z jakimś facetem – odparł beznamiętnie blondyn, a libero i środkowy popatrzyli na niego współczującym wzrokiem. - Rozchmurzcie się – wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jedziemy na imprezę, a nie na pogrzeb! - zamachał torebką, w której znajdował się prezent dla Kurka.
Uśmiechnięty ruszył w stronę mojego volva.
- Coś ty mu zrobiła? - zapytał Igła.
- Ja? - zdziwiłam się. - Nic – wzruszyłam ramionami i ruszyłam za Nowakowskim.
- Grzegorzu siedzisz z przodu – oznajmił Piotrek i wpakował się do tyłu.
Kosa zajął miejsce, które przeznaczone było dla niego, a ja miejsce kierowcy. W czasie, kiedy Ignaczakowie pakowali się do swojego auta, ja włączyłam w swoim radio, z którego popłynął początek piosenki pod tytułem „Lubię twoje włosy” zespołu Manchester.
- Niewierności twej, zawsze bałem się jak nikt... - zaczęłam cichutko podśpiewywać razem z wokalistą.
- No to szykuje nam się bardzo muzykalna wycieczka – zaśmiał się blond.
- Sorry.. Już się zamykam – uśmiechnęłam się przepraszająco i odpaliłam silnik.
- Już wiem dlaczego kupiliście karaoke – wyszczerzył się Piotrek. - A gdzie twoja sukienka? - spytał zaciekawiony.
- W bagażniku – odpowiedziałam włączając się w ruch uliczny. - Nie chciałam, żeby się pogniotła. Prawie pięć godzin jazdy, to wcale nie tak mało.
- Czy ja o czymś nie wiem? - wtrącił się Grzesiek.
- Spotkaliśmy się dzisiaj rano na zakupach – odpowiedziałam z uśmiechem i przyspieszyłam trochę.
- Em, twoja torebka dzwoni – oznajmił środkowy siedzący z tyłu.
- Sprawdź kto – poprosiłam i usłyszałam jak siatkarz grzebie w torebce.
- A ja nie mam pojęcia, jak wam chce się to nosić – zdziwił się wyciągając na wierzch paczkę chusteczek higienicznych i słuchawki. - Po co ci scyzoryk? - zapytał z lekkim przerażeniem w oczach.
- Nigdy nie wiadomo co cię czeka za zakrętem – zaśmiałam się.
- Ale od razu z nożem? - drążył temat blondyn.
- Zawsze może trafić się jakiś nieprzyjemny facet, któremu chodzi tylko o jedno – skrzywiłam się lekko.

- Muszę chyba ostrzec Zbyszka – mruknął pod nosem, a my z Grześkiem zaśmialiśmy się. - O wilku mowa – westchnął i nacisnął zieloną słuchawkę uruchamiając głośnomówiący; w tym samym czasie Kosa ściszył radio.
- Cześć mój Serniczku – usłyszeliśmy zadowolony głos atakującego.
Cała nasza trójka wybuchnęła śmiechem.
- Głośnomówiący? - jęknął.
- Bartman, nie można rozmawiać, kiedy prowadzi się samochód – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, ale szybko doszło do mnie, że i tak tego nie zauważył.
- No tak – zgodził się ze mną. - Gdzie jesteście?
- Wyjechaliśmy dosłownie dwie minuty temu – odpowiedział mu ciemnowłosy środkowy.
- Dopiero?! - zdziwił się. - My już z Miśkiem od ponad dwóch godzin tu jesteśmy.
- Współczuć tylko kurkowemu mieszkaniu – uśmiechnął się pod nosem blondyn.
- Bardzo śmieszne – burknął ZB9. - Dajcie znać, jak już będziecie w Bełchatowie – poprosił.
- Jasne – odpowiedziałam wchodząc w zakręt.
- Grzegorzu, miłej podróży życzę – mimo że go nie widziałam, to wiedziałam, że się uśmiechnął i to szeroko.
- O czymś nie wiem? - kolejne to samo pytanie.
- Przekonasz się jak wjedziemy na autostradę – wyszczerzył się Piotrek.
- Słuchaj Pita, a nie zginiesz – zaśmiał się.
- Bartman, ja tu jestem i wszystko słyszę – warknęłam do słuchawki.
- Zbyszek, ona nosi nóż w torebce, więc nie radzę – powiedział poważniej Nowakowski.
- Serio? - prychnął ZB9.
Chyba będę musiała pobawić się tym nożem, kiedy tylko dotrzemy do Bełchatowa!
- Pilnuj się kolego – poradził blondyn.
- Zakończ to połączenie, bo już mam dość bartmanowego głosu – poprosiłam przepełnionym słodyczą głosem.
- Patrzcie jak bardzo mnie kocha! - zaczął się śmiać atakujący.
- Do zobaczenia w Bełchatowie – pożegnałam się i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.
Zaczęliśmy się z chłopakami śmiać.
Coś czułam, że dzisiejszej nocy długo nie zapomnę.

Po pięciu godzinach drogi zatrzymałam samochód pod jednym z bełchatowskich osiedli. Krzysiek razem z Iwoną pojechali odwieść Sebastiana do Winiarskich, gdzie chłopak zostawał na noc. Opuściliśmy z środkowymi volvo i otworzyłam bagażnik. Piotrek wziął moją sukienkę oraz szpilki i ruszyliśmy w stronę mieszkania Bartka. Wsiedliśmy do wielkiej windy i wjechaliśmy na najwyższe piętro. Grzesiek odnalazł numer mieszkania Kurka i zapukał głośno w drzwi.
Po chwili w drzwiach pojawiła się wesoła twarz Kubiaka.
- Cześć! - krzyknął i wpuścił nas do środka.
Przywitaliśmy się z nim i przeszliśmy przez krótki przedpokój stając w niewielkim salonie połączonym razem z kuchnią. Na kanapach siedzieli Bartek, Zbyszek oraz Karol Kłos i rozmawiali o jakimś samochodzie, który niedawno miał swoja premierę, ale przerwali, kiedy zobaczyli naszą trójkę.
- Witam panów – uśmiechnęłam się.
- Emilka! - ucieszył się Bartek i mocno mnie przytulił; zaczęłam się śmiać.
- Ej, Kurek, to jest mój Serniczek! - fuknął na niego Zbyszek.
- Wmawiaj sobie – prychnęłam tylko zabawnie.
- A bo wy się nie znacie – wtrącił się do rozmowy Michał. - Emilio poznaj środkowego Skry, Karola Kłosa – wyszczerzył się.
Spojrzałam na siatkarza, który teraz uśmiechając się wstawał z kanapy.
- Jestem Karol – wyciągnął rękę, którą uścisnęłam.
- Emilia, bardzo mi miło – odwzajemniłam uśmiech.
- Coś tu jest nie tak – skrzywił się zabawnie Bartek patrząc na mnie. - Gdzie masz jakąś sukienkę czy coś?
- Tam – wskazałam na torbę, którą trzymał w ręce blondyn.
- No już myślałem, że tak chcesz iść – odetchnął z ulgą.
- Coś ci się nie podoba? - uniosłam do góry brew.
- Nie! - odparł od razu – W tym też wyglądasz ładnie – wyszczerzył się.
- I to jest dobra odpowiedź – zaśmiałam się. - A teraz panowie wybaczą, ale muszę iść się przebrać – wzięłam torbę od Piotrka. - Gdzie łazienka? - spytałam gospodarza.
- Tam – wskazał jedne z dwóch drzwi, które znajdowały się tuż obok wejścia do salonu.
- A ręcznik jakiś mogę dostać? - spytałam, ponieważ chciałam wziąć jeszcze szybki, zimny, a do tego pobudzający prysznic. Nie mogłam przecież zasnąć na imprezie przed dwunastą!
- W szafce obok zlewu – odpowiedział przyjmujący z uśmiechem.
Kiwnęłam głową i ruszyłam we wskazanym kierunku.
- Gdybyś potrzebowała pomocy, to krzycz! - zaoferował się Zbyszek i wywołał tym samym lekki śmiech pozostałych.
- Dzięki, ale raczej nie skorzystam – odpowiedziałam nawet na niego nie patrząc.
- Powiedziała „raczej”, czyli masz jakieś szanse – zaśmiał się Dziku.
- O stary – klepnął go po ramieniu Piotrek. - Z nią się nie zadziera, zapamiętaj!
No brawo panie Nowakowski! Widać, że czegoś się pan nauczył!
Miałam ochotę się zaśmiać, ale powstrzymałam się, aby nie burzyć swojej „opinii”.
- Skończysz tak jak ja – odezwał się Kurek – na podłodze pod schodami, albo jeszcze gorzej.
- No albo z nożem w swym pięknym ciele – zaśmiał się Kosa.
- To wy tak na poważnie z tym nożem? - dopytywał się ZB9.
- A co myślałeś? - spojrzałam na niego przez dwie sekundy i weszłam do łazienki.
Kolejna super impreza się szykuje!
Zadowolona weszłam pod prysznic i pozwoliłam, aby zimna woda lała się po moim ciele.

Zaczyna się nowy tydzień, więc łapcie czternastkę ;p Wiem, krótka, ale następny epizod jest dłuższy ;) Mam nadzieję, że się spodoba i pozostawicie komentarze :)
No nic, mecz w sobotę wygrany, wczorajszy przegrany... Ale to nic! Przenosimy się do Kędzierzyna i tam pokażemy na co nas stać! ;D A mecz już w sobotę o osiemnastej podajże ;p SOVIA! <3 A propos jeszcze wczorajszego meczu: Fonteles, lubię cię, ale ku*wa wara mi od Grzegorza! No to kłótnia pod siatką: Igła w akcji i ten jego wzrok na Felipe... A jeszcze po meczu Nogueire do Bartmana, ponoć chcieli się bić, ale sytuację opanował Marcin Możdżonek... Fonteles wczoraj, moim zdaniem, nie pokazał wczoraj się od najlepszej strony... Żółta kartka, do tego...

Ktoś się wybiera na jakiś mecz Ligii Światowej? ;) A może zobaczę kogoś we Wrocławiu? ;p Bilety przyszły dziś, jeszcze ich nie widziałam, gdyż są u mojej Przyjaciółki, a trochę do niej niestety mam, także dostanę swój bilet po testach ;)
Dobra, ja zawijam, bo trzeba się zbierać do lekarza, a później na angielski ;)
Wreszcie jakaś ładna pogoda! ♥
Pozdrawiam, poziomkowa ;*