Jedenaście

Szłam najwolniej jak się tylko dało. Było mi zimno w stopy, ale nie zwracałam na to uwagi. Jednocześnie bałam się zejść na dół, ale też chciałam dowiedzieć się kim jest osoba, która teraz buszowała w salonie moich przyjaciół.
Po jakiś trzech minutach chodu tiptopami, stanęłam wreszcie przy schodach. Chwyciłam się mocno poręczy i przełknęłam ślinę. Wahałam się przez kolejne dwie minuty, aż w końcu bose stopy dotknęły zimnego, dębowego drewna, z którego wykonane były schody.
Kolejne szmery.
Nagle usłyszałam dźwięk tłuczącego się szkła. Serce zabiło szybciej, a ręka powędrowała do ust, aby zasłonić je przed krzykiem, który chciał wyrwać się z mojego gardła. Przystanęłam, bo nie wiedziałam, czy chcę iść dalej.
Spojrzałam na schody. Aby stanąć w salonie pozostało ich jeszcze sześć.
Dasz radę, Em!
Wzięłam głęboki oddech i pokonałam wolno kolejne trzy schody. Przystanęłam, ponieważ w tym momencie miałam już widok na salon. Czarna postać stała aktualnie przy telewizorze i coś majstrowała. Drzwi frontowe były otwarte, dlatego było mi tak zimno w stopy.
Nagle w drzwiach pojawiła się kolejna postać. Serce mi stanęło, ale kiedy przeszła ona cicho przez przedpokój i stanęła w salonie, rozpoznałam Grześka, więc odetchnęłam z wielką ulgą.
Siatkarz przyłożył palec do ust na znak, abym była cicho. Kiwnęłam lekko głową i wskazałam palcem czarną postać grzebiącą przy sprzęcie Ignaczaków. Kosa na palcach podszedł do włamywacza i chwycił go za ręce, wywołując krzyk mężczyzny.
- Mama nie nauczyła, że się nie kradnie? - wysyczał Grzesiek obracając go przodem do siebie i złapał za ubrania mierząc się z nim wzrokiem. - Przez ciebie ta pani – obrócił złodzieja w moją stronę – najadła się strachu. Wypadałoby przeprosić.
Stałam jak wmurowana w ziemię. Patrzyłam tempo na dwóch prawie równych mężczyzn. Serce trochę się uspokoiło, ponieważ czułam, że złodziej już nic złego mi nie zrobi.
- Przepraszam – wydukał. - Tylko nie dzwońcie po policję – spojrzał błagalnym wzrokiem na Kosę. - Błagam!
- Za późno – odpowiedział twardo Grzesiek.
Już miałam powiedzieć, że nie potrzebnie, żal mi się zrobiło mężczyzny, ale ten zaczął się szarpać i o mało, co nie uderzył Kosoka w twarz.
A to...!
- Ej, uspokój się! - ryknął mu prosto w twarz środkowy.
Złodziej nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ przez otwarte drzwi do domu wkroczyło dwóch funkcjonariuszy policji zapalając przy okazji światło, które lekko podrażniło moje oczy. Podbiegli do mężczyzn i zapieli, przy pomocy Kosy, włamywacza w kajdanki.
Chwilę później byłam już w ramionach Grześka. Od razu zrobiło mi się ciepło. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo zmarzłam. Krótkie spodenki i bluzka na ramiączkach nie nadawały się na nocną pogodę końca sierpnia.
- Już dobrze – powiedział Kosa i okrył mnie swoją bluzą.
Usłyszałam jak zostają robione zdjęcia, pewnie wszystkich przedmiotów, które uległy zniszczeniu.
- Będziecie państwo musieli złożyć rano zeznania – dobiegł mnie głos policjanta.
- Dobrze – odpowiedział środkowy nie wypuszczając mnie z objęć.
Czułam się w tych jego wielkich ramionach najbezpieczniej w świecie. Mogłabym tak zostać na bardzo długo. Nie ważne było, że zimny wiatr owiewał dalej moje bose stopy, że nawet jak stałam na drugim schodku sięgałam mu ledwie do ramienia. Czułam bijące od niego ciepło i to, że mimo tego, ze tak krótko się znaliśmy, że chce abym była bezpieczna i nigdy nic mi się nie stało. Dziwne, ale po prostu tak czułam i wcale mi to nie przeszkadzało.
Czy człowieka, którego zna się kilka dni można mianować swoim przyjacielem? Grześka, zdecydowanie tak.
- Proszę przyjść o dziesiątej – ciągnął funkcjonariusz policji. - Dobranoc.
- Dziękujemy – powiedział Grzesiek. - Dobranoc.
Usłyszałam ciężkie kroki, a po chwili ciche zamknięcie drzwi.
- Dziękuję ci – szepnęłam. - I przepraszam.
- Za co? - zdziwił się.
- Za to, że cię obudziłam i za to, że nie posłuchałam – odchyliłam głowę i zadarłam ją lekko, aby spojrzeć na jego twarz.
- Daj spokój – uśmiechnął się leciutko. - Ważne, że nic ci się nie stało – pogłaskał mnie po włosach.
- Jeszcze raz, dziękuję – moje kąciki ust powędrowały lekko ku górze. - Tylko... - spojrzałam na trochę zdewastowany salon i mina mi zrzedła. Potłukło się kilka ramek, obok jednego z foteli leżał rozwalony odtwarzacz DVD, a gdzieś w oddali na podłodze leżały dwa świeczniki. Na panelach, w niektórych miejscach widniały brązowe plamy z błota. - Krzysiek mnie chyba zabije...
- Przecież to nie twoja wina – westchnął Grzesiek również ogarniając wzrokiem salon.
Ciągle byłam w jego ramionach.
- Trzeba się wziąć za sprzątanie tego – powiedziałam niechętnie. - Chociaż, o trzeciej nad ranem jeszcze nigdy nie sprzątałam – uśmiechnęłam się.
- Ja też nie – wyszczerzył się Kosa.
- To ja się biorę za mycie podłogi, a ty pozbieraj te wszystkie rzeczy, okej? - uniosłam brew patrząc na niego.
- Tak jest – zasalutował, a ja zaczęłam się lekko śmiać.
Wyswobodziłam się niechętnie z jego objęć i ruszyłam do łazienki, która znajdowała się na dole. Kiedy spojrzałam w lustro zachciało mi się śmiać. W za dużej o kilka rozmiarów bluzie środkowego, wyglądałam trochę, jakbym była w worku, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Ważne, że było mi ciepło.
Nalałam do wiaderka wody i chwyciłam mopa. Kiedy wróciłam do salonu, Grzesiek właśnie pochylał się nad odtwarzaczem DVD.
- Z tego to już raczej nic nie będzie – skrzywiłam się na jego słowa. - Spokojnie, za wszystko co zostało zniszczone odda pieniądze – zapewnił.
Popatrzyłam na rozbite ramki i zauważyłam jedno bardzo ciekawe zdjęcie. Od razu podeszłam i wzięłam je do ręki z wielkim uśmiechem na ustach. Dawno go nie widziałam, nawet bardzo. Na fotografii byłam ja, Krzysiek i mój brat Karol, jako małe dzieci. Dwójka dwunastolatków i ja, czterolatka na tle wielkiej jabłoni w ogrodzie dziadka Antka. Cała trójka uśmiechnięta od ucha do ucha i oczywiście z jabłkami w rękach.
- To ty z Krzyśkiem i Karolem? - zapytał Grzesiek przyglądając się fotografii.
Kiwnęłam głową z uśmiechem.
- Ale byłaś słodka – zaśmiał się, a ja razem z nim. - I jakie ładne warkocze – wskazał na fryzurę i czerwone wstążki, którymi była spięta.
- Chłopaki je robili – wyjaśniłam przypominając sobie, przy okazji, ile włosów mi wyrwali.
- Igła potrafi robić warkocze? - środkowy uniósł brew.
- Pewnie – zaśmiałam się. - A ty nie?
- Niezbyt – podrapał się po głowie.
- Jeśli chcesz, to mogę cie nauczyć – uśmiechnęłam się patrząc mu w oczy. - Jeśli w przyszłości będziesz miał córkę, to będziesz mógł czesać ją, na przykład do szkoły.
- Obym miał tą córkę – wyszczerzył się. - I dwóch synów.
Miałam takie same wyobrażenia, co do moich dzieci. Dziwne?
Odłożyłam zdjęcia na ławę.
- To co, sprzątamy i nauczysz mnie pleść warkocze? - zapytał chcąc się upewnić.
Kiwnęłam głową i wzięłam się za mycie podłogi.
Po dziesięciu minutach wszystko było uprzątnięte. Umyłam ręce, nastawiłam wodę na herbatę i zabrałam się za krojenie ciasta z rabarbarem.
Dziwna pora na jedzenie ciasta, pogaduchy i lekcję plecenia warkoczy, ale co tam, będzie co wspominać za kilka lat. Nawet nie czułam jakiekolwiek zmęczenia.
Zalałam dwie herbaty gorącą wodą i z kubkami w jednej ręce i talerzem w drugiej, wróciłam do salonu. Podałam Grześkowi pomarańczowy kubek w kwiatki, odstawiłam ciasto na stolik i usiadłam obok niego na kanapie.
- Co tutaj przyjdę, zastaję ciasto domowej roboty – uśmiechnął się środkowy biorąc do ręki duży kawałek placka.
- Powiedzmy, że pieczenie, to takie moje hobby – odwzajemniłam uśmiech i upiłam łyk ciepłego napoju z żółtego kubka w czerwone serduszka.
- Świetnie ci to wychodzi – oznajmił Grzesiek z pełną buzią.
- Dziękuję – wyszczerzyłam się.
Sama chwyciłam kawałek i zaczęłam go pożerać.
- Znalazłem jakąś lalkę Dominiki – zamachał mi brązowowłosą Barbie przed oczami.
- Super – powiedziałam otrzepując palce z okruszków.
Chwyciłam lalkę i przybliżyłam się do siatkarza. Zaczęłam pokazywać mu na ile części ma podzielić włosy i jak je później przeplatać. Zaplotłam całego warkocza, a później, o wiele wolniej zrobił to Kosa. Trochę się motał, ale udało mu się.
Lalka miała robionego warkocza jeszcze dwa razy, ponieważ dopiero za trzecim razem Grzesiek był zadowolony z efektu swojej pracy. Przy miłej rozmowie, głównie o moich opowiadaniach z dzieciństwa, w których wielką rolę odgrywał Karol i Krzysiek, pokazałam również jak ma zrobić dwa warkoczyki.
Rozmawialiśmy, wypiliśmy po dwa kubki herbaty i zjedliśmy prawie pół blaszki ciasta.
- Trener Kowal mnie zabije – zaczęłam się śmiać. - Tuczę mu zawodników – pomachałam pustą do połowy blaszką.
- Upieczesz mu coś i wszystko ci wybaczy – odparł pewnie Grzesiek.
- Miejmy nadzieję – powiedziałam i wróciłam na kanapę z jednym albumem ze zdjęciami moimi, Krzyśka i Karola.
Libero, jak już wcześniej wspomniałam, wszystko musiał mieć uwiecznione, już jako nastolatek. W tym albumie było wszystko. Zdjęcia, pozapisywane najśmieszniejsze dialogi, jakieś wersy piosenek, a nawet jakieś rysunki się znalazły. Fajnie było tak to wszystko powspominać. Dzieciństwo – zawsze wracałam do niego z wielgaśnym sentymentem. Było wspaniałe i nikt nie mógł mi go odebrać, nigdy.
Opowiadałam różne historyjki, ale nie pamiętam, w którym miejscu zamknęły mi się oczy i odpłynęłam w krainę snów.

Było kilka minut po dziesiątej, kiedy Krzysiek zaparkował samochód pod swoim domem. Obudził Iwonę, a Sebastian Dominikę i razem wyszli z auta.
- Tato, to nie jest samochód wujka Grześka? - zapytał młody Ignaczak wskazując zaparkowaną niedaleko Alfę.
Libero spojrzał w stronę, którą pokazał mu syn.
- Faktycznie – odparł zdziwiony.
- Może Emilka bała się być sama w domu? - zastanawiała się Iwona.
Igła wziął swoją córeczkę i całą rodziną ruszyli w stronę domu. Pani Ignaczak wygrzebała z torebki klucze i otworzyła drzwi. Weszli do wypełnionego ciszą domu. Przeszli przez przedpokój i stanęli w salonie, w którym paliło się światło, a na kanapie leżały wtulone w siebie dwie postaci.
- Tato? - spytał Seba podchodząc do stołu, na którym leżało rozwalone DVD.
Oczy wszystkich zwróciły się ku niemu.
- Dlaczego nasze DVD jest w kawałkach? - skrzywił się i uniósł zepsuty sprzęt.
Co to się stało, do jasnej anielki?!, ryknęło w głowie gospodarza.
- O, moja lalka! - zawołała Dominika i podbiegła do uczesanej w dwa warkocze Barbie budząc przy okazji Grześka i Emilkę. Blondynka mało, co nie spadłaby z kanapy, ale Kosok chwycił ją w odpowiednim momencie.
Państwo Ignaczakowie wbili wzrok w swoich niewyspanych i niewiedzących co się dzieje przyjaciół.

 

Nareszcie sobota! <3 to ta dobra wiadomość :) zła jest taka, że zwichnęłam trzy palce u lewej ręki ;/ przeszkadza mi to strasznie w pisaniu na klawiaturze ;/ Dziękuję Piłko Ręczna!
Humor poprawiły mi filmiki od Krzyśka (http://networkedblogs.com/JYGQa) DZIĘKUJĘ! Te oto opisy siatkarzy RESOVII i ZAKSY przez libero: http://plusliga.przegladsportowy.pl/Siatkowka-Gacek-i-Ignaczak-na-wesolo-o-kolegach,artykul,166301,1,908.html DZIĘKUJĘ! Oraz Wasze komentarze! DZIEKUJĘ za tak duże zainteresowanie blogiem ;* Jesteście najlepsi <3
Już jutro pierwszy mecz o tytuł Mistrza Polski ;) Ten będę oglądała od deski do deski, ale z poniedziałkowym niestety już tak nie będzie, gdyż jadę na wycieczkę, ale mama obiecała relacjonować mi sytuację wysyłając sms'y, więc nie będzie źle ;) To nie to samo co oglądanie, no ale zawsze coś :)
Pary: RESOVIA – ZAKSA oraz JSW – DELECTA :D Komu kibicujecie? ;)
Trzymajcie się ciepło!
Poziomkowa ;*