Dziewięć

Następnego dnia, jak zwykle obudził mnie o ósmej budzik. Powłóczyłam nogami na dół, zjadłam kanapkę i połknęłam tabletki. Sesję z młodzikami miałam o wpół do dwunastej, więc położyłam się jeszcze na kanapie. Postanowiłam uciąć sobie drzemkę.
Mało brakowało, a bym się spóźniła. Głupia nie nastawiłam budzika. Obudził mnie o jedenastej Krzysiek, sprawdzając czy wszystko jest w porządku. Ryknęłam mu do ucha, że dziękuję za pobudkę i że zadzwonię później.
Ubierałam się w biegu. Stwierdziłam, że na pomalowanie się nie starczy mi czasu, więc wyszłam bez makijażu. Po drodze zgarnęłam jeszcze torbę z samym aparatem i statywem. Wskoczyłam do volva i pognałam w stronę hali.
Na miejscu byłam pięć minut przed czasem. Klnąc pod nosem wleciałam do budynku, mało co nie przewracając szefa.
- Bardzo przepraszam – powiedziałam szybko. - Zaspałam.
- O nic się nie martw – uśmiechnął się, a ja ucieszyłam się, że trafiłam na takiego, a nie innego pracodawcę. - Twoje „studio” jest już przygotowane.
Co on powiedział?! Przecież wczoraj był tam niezły bałagan!
- Nie rozumiem...
- Cześć Em! - usłyszałam krzyk Grześka, a po chwili dojrzałam go w końcu korytarza.
Mimowolnie się uśmiechnęłam. Ten człowiek uratował mi tyłek, bez dwóch zdań.
- No, to miłej pracy – powiedział z uśmiechem i ruszył w przeciwną stronę.
- Dziękuję! - krzyknęłam za nim i pognałam w stronę środkowego. - Uratowałeś mi tyłek – przytuliłam go lekko. - Dziękuję – odsunęłam się.
- Drobiazg – wyszczerzył się i otworzył drzwi, przez które weszłam. Pokój wyglądał identycznie, jak podczas sesji ze starszą Asseco Resovią.
- To, co tu robisz? - zapytałam wyciągając sprzęt z torby.
- Pomyślałem, że mógłbym się w czymś przydać – uśmiechnął się nieśmiało. - I jak widać, przeczucie miałem dobre.
- Genialne wręcz – wyszczerzyłam się patrząc mu w oczy. - Jestem ci winna przysługę – powiedziałam ustawiając statyw w wyznaczonym miejscu.
- Daj spokój – machnął ręką.
- Nie dam spokoju – odparłam stanowczo. - Obiad po sesji. Tym razem bez niespodzianek – zaśmiałam się lekko i zaczęłam przymocowywać aparat do statywu.
Nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ usłyszeliśmy pukanie do drzwi, a chwilę później kilkunastu nastolatków wkroczyło do „studia”.
- Dzień dobry – odpowiedzieli nie równo i zaczęli mi się uważnie przyglądać.
- Cześć – uśmiechnęłam się.
- Dzień dobry – do sali wszedł mężczyzna w średnim wieku. - Nazywam się Jerzy Wietecha – uśmiechnął się podając mi dłoń, którą uśmiechnęłam.
- Emilia Sławska. A gdzie drugi trener? - spytałam.
- Spóźni się, musi mu pani wybaczyć – podrapał się po brodzie.
- Nie ma problemu – uśmiechnęłam się szeroko.
- To do dzieła – odwzajemnił uśmiech i poszedł przywitać się z Grześkiem.
- Słuchajcie – zwróciłam się do młodzieży – podchodzicie do zdjęcia według waszych numerków na koszulkach. Od jedynki w górę, jasne? - uniosłam brew.
Pokiwali głowami z uśmiechem.
Myślałam, że będzie gorzej. Tyle się dzisiaj słyszy o naszej „kulturalnej” i „dobrze wychowanej” młodzieży, ale chłopaki dali radę. Z nimi poszło mi trochę krócej niż z Grześkiem i jego kumplami, ponieważ nie wydurniali się aż tak, jak to robili ich starsi koledzy.
Przez większość sesji czułam na sobie wzrok Kosy. Nie był to nachalne gapienie się, tylko ukradkowe spojrzenia, które niezbyt mnie rozpraszały. W sumie, to nawet byłam przyzwyczajona. Zdecydowanie za dużo osób patrzyło mi na ręce w mojej starej pracy.
Była kilka minut po trzeciej, kiedy Młoda Resovia na czele z trenerami, opuściła pokój. Opadłam na krzesło i przymknęłam oczy. W tym samym momencie zaburczało mi w brzuchu i usłyszałam śmiech Grześka.
- Zdążyłaś w ogóle coś zjeść? - zapytał.
- Kanapkę – mruknęłam i łyknęłam coli z butelki.
- Czyli obiad jeszcze pilniej potrzebny – uśmiechnął się i podał rękę, po której ujęciu stałam na nogach. - Idziemy, wrócimy po to później.
Pociągnął mnie lekko za rękę i wyszliśmy z pokoju. Siatkarz zamknął drzwi na klucz i schował go do kieszeni spodenek. Ruszyliśmy korytarzem.
- To na co masz ochotę? - spytał.
- Zdaję się na ciebie – uśmiechnęłam się szeroko.
- Co powiesz na najlepszą pizzę w mieście?
- Jestem za.
Pchnęłam drzwi i wyszliśmy na świeże powietrze. Skierowałam kroki ku swojemu samochodowi, ale środkowy pociągnął mnie w stronę swojego. Stanęliśmy przed czarną Alfą Romeo Giuliettą z dwutysięcznego dziesiątego roku.
- Tym jeździsz? - podniosłam brew patrząc na mężczyznę. Kiwnął głową z uśmiechem. - Wow. Całkiem dobry wybór – uśmiechnęłam się.
- Znasz się na samochodach? - spytał patrząc na mnie uważnie.
- Trochę – odpowiedziałam łapiąc za klamkę. - Mój brat jest maniakiem samochodowym – uśmiechając się wsiadłam do auta.
- Twój brat ma na imię Karol, prawda? - zapytał Kosa wsiadając do alfy.
- Znasz go? - zdziwiłam się.
- Poznałem go na imprezie urodzinowej Krzyśka – odpowiedział uruchamiając silnik.
- A.. - powiedziałam tylko i spuściłam głowę.
Gdzie wtedy byłam? Z Jurkiem w Stanach, nawet nie wiem po co. A nie, jednak wiem. Musiał pokazać się na jakimś bankiecie firmy swojego ojca z „narzeczoną”. Gdybym jeszcze nią chociaż była. Jedno jest pewne – zachowałam się wobec Igły jak skończona suka, a mimo to, on nie miał mi tego za złe. Zaśmiał się tylko i stwierdził, że dobrze, ze w ogóle pamiętałam zadzwonić z życzeniami.
- Jesteście bardzo podobni – uśmiechnął się Kosa, tym samym wyrywając mnie z zamyślenia.
- Każdy nam to mówi – odwzajemniłam uśmiech i włączyłam radio, z którego popłynęła piosenka stara jak świat - "Jolka, Jolka” Budki Suflera. - Jejku! Jak ja dawno tego nie słyszałam!
Grzesiek zaśmiał się lekko.
- Jakieś specjalne wspomnienia? - uniósł brew.
- W sumie, to tak – uśmiechnęłam się szeroko. - Do tej piosenki po raz pierwszy tańczyłam z Krzyśkiem!

Wybuchnęłam przypominając sobie nasz „taniec”.
- Strasznie deptałam mu po palcach – wyszczerzyłam się.
- Aż taki z ciebie słaby tancerz? - zaśmiał się.
- Powiedzmy, że po kilku lekcjach z panem Krzysztofem było o wiele lepiej – uśmiech nie schodził mi z twarzy.
Girls they want, want to have fun...!
Nagle rozległ się dzwonek mojego telefonu. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz, gdzie przywitała mnie uśmiechnięta twarz Bartmana.
- Słucham cię, Zbyszku? - powiedziałam do słuchawki ściszając lekko radio.
- Jadę do Kubiaka, więc nie będzie mnie w Rzeszowie... Ale gdyby coś się działo, to dzwoń od razu!
- Pozdrów Dzika ode mnie – uśmiechnęłam się, a Kosa szepnął „ode mnie też”. - No i od Grześka.
- Uuu... - gwizdnął przeciągle. - To widzę, że wcale ci nie będę potrzebny.
- Spadaj, Bartman – warknęłam do słuchawki.
- Dobra, dobra – zaśmiał się. - To gdyby coś się działo, to dzwoń.
- Jestem dużą dziewczynką – przypomniałam mu. - Dam sobie radę.
- Jasne – odpowiedział sarkastycznie. - Powtórzę: gdyby coś, to dzwoń. O każdej porze dnia i nocy – dodał po chwili, a ja westchnęłam przeciągle.
- Niech będzie – poddałam się.
- No i takie coś to ja lubię! Em, kończę, bo muszę wsiadać do auta...
- Od kiedy to przestrzegasz przepisów drogowych? - prychnęłam.
- Od zawsze! - odpowiedział zbulwersowany.
- Pewnie, a ja to zakonnica! - Chyba gorsząca wszystkich dookoła – wiedziałam, że się wyszczerzył. - Dobra koniec tych żartów. Wracam w niedzielę.
- Zorganizować mam przyjęcie powitalne?
- Nie trzeba! - odpowiedział teatralnie. - Chociaż jakimś dobrych ciachem, bym nie pogardził.
- Coś upiekę – uśmiechnęłam się. - Dobra, jedź, bo Michał będzie czekał. Na razie.
- Koniecznie sernik! Pamiętaj, gdyby coś...
- Powtarzasz się, Bartman – przerwałam mu.
- Okej. To trzymajcie się. Pa!
Nacisnęłam czerwoną słuchawkę, kończąc tym samym połączenie. Podgłośniłam lekko radio i zagłębiłam się w lekką rozmowę z Kosą.
Zjedliśmy obiad rozmawiając i śmiejąc się prawie bez przerwy. Później wróciliśmy na halę, aby ogarnąć trochę pokój, w którym robiłam zdjęcia. Kiedy wszystko było już jak należy, udałam się do pokoju gdzie aktualnie przebywał szef. Porozmawiałam z nim chwilę o Młodzikach i wręczyłam pendriv'a, na którym były zdjęcia Igły i jego kumpli z klubu. Mężczyzna ucieszył się, że tak szybko dostał fotografie. Uśmiechnęłam się na te słowa, pożegnałam i ruszyłam w stronę volva, przy którym czekał czarnowłosy środkowy rozmawiając przez telefon.
- Będziesz jej sam mógł zapytać – uśmiechnął się.
Zdziwiłam się, kiedy podał mi telefon.
- Bartek – szepnął. - Nie zapomnij o życzeniach.
No tak! Dwudziesty dziewiąty sierpnia, urodziny wspaniałego przyjmującego!
- Cześć Kuraś! - krzyknęłam do telefonu. - Wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń, wygrywania wszystkich meczy, zero kontuzji, wspaniałej dziewczyny i wszystkiego co sobie zażyczysz! - wymieniałam z wielkim uśmiechem na ustach.
- A dziękuję – usłyszałam jego zadowolony głos. - Mam nadzieję, że wpadniesz na imprezę w sobotę?
- Jeśli zaprasza sam Bartosz Kurek, to nie wypada odmówić! - zaśmiałam się.
- Czyli widzimy się w sobotę w Bełchatowie – powiedział szczęśliwy. - Grzesiek wie, w którym klubie, więc trzymaj się jego – uściślił.
- Tak jest!
- Zapomniałbym! Gratuluję zostania oficjalnym fotografem Asseco!
- A dziękuję bardzo – uśmiechnęłam się szeroko.
- Dobra, ja kończę, bo ktoś się dobija do drzwi. Impreza zaczyna się o dwudziestej. To do zobaczenia! - krzyknął i rozłączył się.
Zadowolona oddałam komórkę jej właścicielowi.
- To zobaczymy się jutro? - zapytałam.
- Jasne – uśmiechnął się.
- Może wybierzemy wspólnie jakiś prezent dla Kurka, co myślisz? - uniosłam brew.
- Świetny pomysł – odparł zadowolony.
- O dwunastej będę pod twoim blokiem – rzuciłam z uśmiechem.
- To do zobaczenia – pomachał mi i ruszył w stronę swojej alfy.
No to szykujemy się na kolejną imprezę z polskimi siatkarzami!
Tylko, kiedy ja upiekę ciasto dla Bartmana? No nic, zapowiada się bardzo pracowita sobota.
Z uśmiechem na ustach dojechałam do domu.

A tak na rozpoczęcie nowego miesiąca łapcie dziewiątkę ;) Epizod prawie cały o Grzesiu ;D Mam nadzieję, że się spodoba :)

A jak tam Wam mija Prima Aprilis i Poniedziałek Wielkanocny? Nikt nie oberwał śnieżką? A może ktoś Wam już jakiś kawał wykręcił? ;p Ja całkiem zapomniałam o Prima Aprilis, wchodzę sobie na facebook'a i czego się dowiaduję? Karol Kłos opuszcza SKRĘ, Atanasijević odchodzi do Resovii, Matt Anderson od następnego sezonu będzie grał w bełchatowskim klubie, Bartman ucieka do Brazylii (wbiło mnie to w krzesło) ;D Hahaha!
Dobra ja spadam się szykować, gdyż jadę w odwiedziny do Babci :) A Was zapraszam do czytania i komentowania ;p
A! Nie wie Ktoś może, czy Grzegorz K. ma jakieś rodzeństwo? Jeśli Ktoś wie, to bardzo proszę o odpowiedź! Z góry dziękuję ;*
Trzymajcie się ciepło w te zimowe, kwietniowe dni, które wcale nie powinny tak wyglądać.
BLOG NIE MA NAWET MIESIĄCA, A JUŻ PONAD

Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam poziomkowa ;*