Dziesięć

Przez następne dwie godziny zajmowałam się zdjęciami Młodej Resovi. Kiedy wszystko było już tak, jak trzeba, zgrałam fotografie na kolejnego pendriv'a i miałam czas wolny.
Sprawdziłam pocztę, jak zwykle pełno reklam, nic więcej ciekawego. W międzyczasie zadzwonił jeszcze Krzysiek i Karol – mój brat. Stwierdził, żebym nie przejmowała się w ogóle Jurkiem, bo to kompletny kretyn. Jakbym tego nie wiedziała. Zaśmiałam się, kiedy powiedział, że lepiej dla Jurka, że go przy tym wszystkim nie było. Umiem sobie przecież poradzić sama. A ze sprawą Jurka poradziłam sobie całkiem dobrze.
Igła pytał też, czy dzwoniłam do Bartka z życzeniami. Odparłam, że tak i, że zostałam zaproszona na imprezę. Ustaliliśmy, że tym razem pojedziemy dwoma samochodami. Odpadał Zbyszek, który jechał razem z Kubiakiem, ale dochodził jeszcze Grześ i Sebastian.
Rodzina Ignaczaków miała wrócić jutro rano, więc postanowiłam, że posprzątam trochę w domu i coś upiekę. Odkurzyłam wszystko z góry na dół i pomyłam podłogi, a potem wyskoczyłam do spożywczaka na małe zakupy. Kupiłam to, co było mi potrzeba i zabrałam się za robienie cista z rabarbarem.
Gdy wkładałam wszystko do piekarnika, odezwał się mój telefon. Nie patrząc kto dzwoni nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam aparat do ucha.
- Tak?
- Cześć, Em! - usłyszałam głos Anki.
- Cześć, co się stało, że dzwonisz? - spytałam siadając na jednym z krzeseł w jadalni.
Anka. Można by rzec, że „najlepsza przyjaciółka” z Gdańska. Dzięki niej znałam wszystkie plotki, jakie tylko były możliwe. Oczywiście, wszystkie o naszych wspólnych znajomych. Spędzałam z nią mnóstwo czasu, w sumie to nawet nie wiem dlaczego. Nie potrafiłam nawet powiedzieć, czy szczerze ją lubiłam. Ba, czy w ogóle któregoś z moich „znajomych” z Gdańska lubiłam.
- Tak chciałam zapytać, jak się czujesz... Wiesz, po tym jak rozstałaś się z Jurkiem. Zapytać, czy nie potrzebujesz jakiejś pomocy...
Jasne, a ze mnie jest zakonnica.
Takim ludziom jak ona chodzi tylko i wyłącznie o plotki. Byłam ciekawa, jakie historie chodziły już o mnie w gronie osób, które Anka znała.
- Czuję się świetnie – odparłam z uśmiechem na ustach.
- Świetnie? - zdziwiła się. - Em, czy ty tam gdzie teraz jesteś, już kogoś masz?
Ludzie trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam! Czy ta dziewczyna życia swojego nie ma?!
- Nie, nie mam – odpowiedziałam. - Bardzo cię przepraszam, ale muszę kończyć - nie miałam najmniejszej ochoty odpowiadać na jej pytania. - Muszę jeszcze popracować nad paroma zdjęciami – skłamałam.
- Dobra, ale gdyby coś, to zawsze możesz do mnie zadzwonić – odpowiedziała niezbyt miło. No w sumie, nic ciekawego ode mnie nie wyciągnęła.
- Jasne – odparłam sztucznie. - Cześć.
Nie usłyszałam, czy się pożegnała, ponieważ od razu nacisnęłam czerwoną słuchawkę.
Jejku, z kim ja się zadawałam...
Westchnęłam ciężko i nalałam do szklanki soku. Wyszłam na taras i usiadłam na jednym z leżaków. Popatrzyłam na zachodzące słońce i próbowałam wszystko wyrzucić z głowy. Jak na złość, wszystkie wspomnienia wracały i to ze zdwojoną siłą. Obraz kilku dni spędzonych w Hiszpanii, słodkie pocałunki Jurka, jego dotyk i cichy szept.
Ciarki przeszły mi po plecach. Ale nie były one wcale przyjemne. Wręcz przeciwnie, ponieważ pojawił się obraz pamiętnego wieczoru, kiedy wróciłam wcześniej do domu.
Zacisnęłam mocno powieki i złapałam się za skronie, próbując wyrzucić to wszystko z mojej głowy. Próbowałam myśleć o wszystkim, byle nie o tym, ale w każde inne wspomnienie, nawet z dzieciństwa, wkradała się postać Jurka.
Girls they want, want have fun...
Nie miałam pojęcia kto dzwonił, ale byłam mu z całego serca wdzięczna za ten telefon.
Wbiegłam do salonu i chwyciłam telefon. Na wyświetlaczu pojawił się nieznany numer.
- Halo? - przyłożyłam sobie aparat do ucha.
- Dzień dobry – usłyszałam zadowolony, kobiecy głos. - A w zasadzie to dobry wieczór. Ja dzwonię w sprawie ogłoszenia o sprzedaży mieszkania w Gdańsku.
No tak. Zupełnie wyleciało mi z głowy, że przecież zamieściłam na stronie internetowej ogłoszenie w sprawie sprzedaży mieszkania. Plus był taki, ze ktoś się odezwał. Minus to taki, że będę musiała zadzwonić do Jurka.
- Dobry wieczór – odpowiedziałam. - Przejdę od razu do rzeczy. Pasuje pani cena?
- Jak najbardziej!
- To kiedy chce się pani wprowadzić? - spytałam i usidłam na jednym z krzeseł.
- Jak najszybciej się tylko da – odpowiedziała szybko.
- Do środy mieszkanie będzie puste – powiedziałam stanowczo. - Proszę przyjść pod wskazany adres o godzinie jedenastej, pasuje?
- Pewnie! - krzyknęła do słuchawki. - Będę punktualnie!
- To do zobaczenia pani...
- Katarzyna Borowska – pomogła mi.
- To do zobaczenia pani Kasiu – uśmiechnęłam się lekko i zakończyłam połączenie.
Kiedy sprzedam to mieszkanie, pozbędę się zbędnego bagażu, który dźwigałam na plecach. Wspomnienia pozostaną, to wiadome, ale przynajmniej nie będę mogła tam wrócić, co było dla mnie dobre.
Westchnęłam ciężko i wybrałam numer Jurka.
Odebrał natychmiast.
- Myślałem, że już nigdy nie zadzwonisz – usłyszałam.
- Dzwonię tylko po to, aby ci powiedzieć, że do wtorku masz opuścić mieszkanie – poinformowałam stanowczo.
- Jak to opuścić? - zdziwił się. - Em, nie zachowuj się jak dziecko. Przyjedź, porozmawiajmy, proszę. Spróbujmy to wszystko naprawić – jęczał do słuchawki.
- Jurek, daj spokój – westchnęłam. - Tego się już naprawić nie da.
- Jeśli ludzie chcą, to wszystko się da – powiedział natychmiast.
- A może ja wcale nie chcę? - podniosłam głos, a w słuchawce zapanowała cisza. - Do wtorku ma cie nie być w mieszkaniu. Klucze zostaw u pani Zosi. Cześć – zakończyłam połączenie.
Mocno zacisnęłam dłoń na telefonie, podobnie zrobiłam z powiekami. Chciałam tylko uwolnić się od tego wszystkiego, co łączyło mnie z tym mężczyzną. Chciałam przestać rozpamiętywać, zapomnieć wszystkich ludzi, których poznałam podczas pobytu w Gdańsku, tak zwanych „przyjaciół”. Tylko, co to za przyjaciele, którzy gonią tylko za jakąś nową sensacją, czy ścigają się o to, która dziewczyna ma na sobie lepszą sukienkę?
Całkowicie nie mogłam zrozumieć siebie. Jak ja to wszystko wytrzymałam? Przecież obiecałam sobie, że nie zmarnuję żadnego dnia w swoim życiu. Tak będzie od dzisiaj, obiecałam sobie.
Odłożyłam telefon i luknęłam na moje ciasto. Pozostało mu jeszcze czterdzieści pięć minut w piekarniku, więc postanowiłam wziąć prysznic. Zamknęłam frontowe drzwi na wszystkie zamki i wyszłam do łazienki. Włączyłam najgłośniej jak się tylko dało muzykę i wskoczyłam pod prysznic.
Pozwoliłam gorącej wodzie parzyć moje ciało. Wszystko, byleby nie myśleć o Jurku. Nie spodziewałam się, że będzie tego taki dobry efekt. Odprężyłam się, nie zwracałam na nic całkowicie uwagi. Nie potrafiłam nawet stwierdzić, o czym myślałam, ale byłam z tego zadowolona.
Po czterdziestu minutach wyszłam z kabiny. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam z łazienki kierując się do kuchni. Nalałam do szklanki soku i upiłam łyk biorąc do ręki telefon. Kilka nieodebranych połączeń od Jurka i jedno od Zbyszka.
Wybrałam numer tego drugiego i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Halo? - odezwał się głos atakującego już po pierwszym sygnale.
- Dzwoniłeś...
- A tak! Wpadłabyś jutro do mojego mieszkania i podlała kwiatki? - zapytał.
To tam w ogóle coś rosło?
Próbowałam przypomnieć sobie jakąś roślinkę w mieszkaniu Bartmana. Przez głowę przeleciał mi obraz salonu. Faktycznie, w jednym z kątów stała niska palemka, a na parapecie coś co miało przypominać storczyka.
- Jasne, a skąd mam wziąć klucze? - spytałam opierając się i oblat kuchenny.
- Krzysiek ci jutro da – usłyszałam odpowiedź.
- Skąd on ma klucze do twojego mieszkania? - zdziwiłam się.
- Tak na wszelki wypadek – odpowiedział śmiejąc się lekko, a gdzieś w oddali dało się usłyszeć jakiś huk i głośno wypowiedziane przekleństwo.
- Co wy tam robicie? - zapytałam zaciekawiona.
Dwóch mężczyzn w jednym, do tego pustym mieszkaniu, to chyba nie jest zbyt dobre połączenie. Jeszcze, kiedy jednym z facetów jest Zbyszek.
- Misiek gotuje – zaśmiał się.
- Tylko niech mieszkania nie spali! - powiedziałam chyba zbyt głośno.
- Panuję nad sytuacją! - usłyszałam w słuchawce głos Dzika i lekko się zaśmiałam.
Dzięki tej rozmowie humor mi się poprawił od razu. Kubiak zasłużył na wielki kawałek ciasta. Ale to, kiedy przyjedzie w odwiedziny do ZB9.
- A ty co tam robisz? - zapytał atakujący.
- Siedzę w kuchni i pilnuję ciasta – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- To ja się tu produkuję, a u ciebie ciasto? - żachnął się Kubiak. - Zibi, mogłem przyjechać do ciebie, a nie ty do mnie – powiedział z lekkim żalem do przyjaciela.
Czy ja jestem na głośnomówiącym? - A jeszcze Ignaczaków w domu nie ma... - cmoknął atakujący. - Faktycznie, była to zła decyzja...
Zaśmiałam się. Oj, chyba trzeba będzie upiec tego ciasta więcej, za poprawę mojego samopoczucia.
- A jeszcze jak takie niewiasty chodzą po domu w piżamie – ciągnął Zibi.
Teraz to wybuchnęłam głośnym śmiechem. Mojego „odzienia” piżamą raczej nazwać można nie było.
- No co? - dalej Zbigniew. - No chyba, że masz na sobie coś innego? - usłyszałam lekkie zwątpienie w jego głosie.
Nie przestawałam się śmiać. Toś trafił Bartman.
- Nie mów, że znowu paradujesz w ręczniku – jęknął, a ja poczułam jak łzy śmiechu spłynęły po policzkach.
- Paraduję, paraduję – odpowiedziałam dalej się śmiejąc.
DING!
Podbiegłam do piekarnika i wyłączyłam go.
- Czyżby ciasto już gotowe? - usłyszałam głos Dzika.
- Powiedzmy – wyciągnęłam wypiek przytrzymując sobie telefon ramieniem.
- Hm... Dziewczyna w samym ręczniku podająca kawałek pysznego ciasta.. - rozmarzył się ZB9, a ja kolejny raz wybuchnęłam śmiechem o mało, co nie wypuszczając ciężkiej blaszki z rąk.
Odstawiłam wypiek na drewnianą deskę.
- Nie wyobrażaj sobie za dużo – powiedziałam do Zbyszka. - Dobra, bo ja idę spać – poinformowałam zgarniając grzywkę z oka.
- Tylko się pozamykaj! - powiedział natychmiast Bartman, a ja pokręciłam głową.
- Jak sobie życzysz, tato – odpowiedziałam tonem grzecznej dziewczynki.
- Dobranoc córeczko – zaśmiał się.
- To ja, jako chrzestny – w tle uaktywnił się głos Michała – mówię słodkich snów.
- Nawzajem – wyszczerzyłam się i zakończyłam połączenie wciskając czerwoną słuchawkę.
Za to, że tak bardzo poprawili mi humor, to będę chyba musiała upiec z dziesięć takich ciast.
Z uśmiechem zgasiłam światło w kuchni i powłóczyłam nogami na górę. Umyłam jeszcze zęby i wskoczyłam do łóżka przykrywając się szczelne kołdrą. Zamknęłam oczy i natychmiast odpłynęłam, nie zdając sobie sprawy z tego, jaka zmęczona byłam.
Obudził mnie jakiś huk. Natychmiast usiadłam przestraszona na łóżku i zaczęłam nasłuchiwać. Jedyne, co było słychać to jakieś szmery, jakby ktoś chodził po salonie.
Co jest?!
Luknęłam na telefon. Kilka minut po drugiej. Ignaczakowie to nie mogli być, ponieważ mieli wrócić około dziesiątej rano, a gdyby było inaczej to by mnie na pewno poinformowali. To w takim razie kto?!
Ściskając mocno telefon w ręku wyszłam z łóżka. Na paluszkach podeszłam do otwartych drzwi. Myślałam, ze serce wyskoczy mi zaraz z piersi, a do tego jeszcze tak głośno biło.

Kolejne szmery.
Przymknęłam drzwi i wybrałam pierwszy numer, który przyszedł mi na myśl.
Pierwszy sygnał... Drugi sygnał...
- Proszę, odbierz – szepnęłam cichutko.
Trzeci sygnał... Czwarty sygnał...
- Halo? - odezwał się zaspany głos Kosy, a ja odetchnęłam z ulgą.
- Grzesiek, ktoś jest w domu – wyszeptałam. - I to nie Krzysiek i Iwona z dzieciakami.
- Co?! - w jego głosie było już słychać całkowite rozbudzenie. - Zaraz tam będę! Nigdzie się nie ruszaj!
Jakiś szmer i zakończenie połączenia. Odłożyłam telefon na biurko i otworzyłam drzwi. Przełknęłam, zdecydowanie za głośno, ślinę i ruszyłam z szybko bijącym sercem w ciemność.
Jak zwykle nie posłuchałam...

Pierwszy dzień w szkole... Komuś jeszcze dzisiaj nie chciało się wstać? ;/ A jeszcze ta „wiosenna” pogoda... Jedna wielka masakra. No, ale na duchu podniósł mnie ten oto filmik: http://vimeo.com/62059615 <3 Dziękuję temu Kto to nakręcił, zmontował i wrzucił do sieci! ;) To wideo wywołało uśmiech na moich ustach ;D Myślę, że Wam też ten filmik powinien się spodobać :)

Zapraszam do czytania i komentowania nowego epizodu, a ja spadam do książek :) Dziękuję za liczne odwiedziny i za komentarze, które zostawiacie ;* To bardzo duuużo dla mnie znaczy :)
Pozdrawiam Was ciepło, poziomkowa ;*