Siedemnaście

W poniedziałek rano wstałam jak zwykle po ósmej. Obudziłam dzieciaki i Krzyśka (Iwona już dawno była w pracy); nie mogli się przecież spóźnić na rozpoczęcie roku szkolnego. Pomogłam ubrać Dominikę, która chciała być na rozpoczęciu swojego brata; sama przecież do szkoły jeszcze nie chodziła, ale bardzo chciała. „Jak to małe dziecko”, przeszło mi tylko przez myśl i zawiązałam Sebastianowi mały krawacik.
Zrobiłam śniadanie, które zjedliśmy wspólnie i Ignaczakowie opuścili swój dom. Posprzątałam po posiłku i zasiadłam przed telewizorem. Nic ciekawego jak zwykle nie było, a ja strasznie się nudziłam. Podeszłam więc do regału z książkami i wybrałam z niego jakąś książkę z wątkiem kryminalnym. Ubrałam bluzę Krzyśka i wyszłam na taras, aby w spokoju poczytać.
- Ciociu, mogę mieć do ciebie pytanie? - usłyszałam głos Sebastiana jakieś półtorej godziny później.
Zamknęłam książkę i odłożyłam ją na stolik. Wskazałam krzesło naprzeciw mnie i odpowiedziałam z uśmiechem:
- Jasne, pytaj o co chcesz.
Dalej ubrany w odświętne ciuchy, usiadł na miejscu, które mu wskazałam.
- Kochasz jeszcze Jurka? - spojrzał mi prosto w oczy.
Zbił mnie całkowicie z tropu jakiegokolwiek. Skąd u dzieciaka takie pytanie? O co właściwie chodzi?
- Nie Sebastian, nie kocham go już – oznajmiłam nie spuszczając z niego wzroku.
- Czyli nie będziesz mi miała za złe, prawda? - spytał, a jego policzki zrobiły się lekko czerwone.
- Seba, o czym ty mówisz? - domagałam się odpowiedzi.
- No bo to – sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął z niej podarte kartki – przyszło w piątek. - podał mi strzępki.
Rozłożyłam wszystkie części na stoliku. Można było poskładać z nich jakiś list i dwa zdjęcia, na których byłam ja razem z Jurkiem.
No raczej w strzępkach, to to nie przyszło.
- Ty to podarłeś? - zapytałam patrząc mu prosto w oczy.
- Ta.. – pokiwał głową i uciekł wzrokiem. - Ja wiem, że on ci zrobił krzywdę, inaczej byś nie przyjechała...
Poczułam się źle. Cholernie źle. Sebastianowi moje przyjazdy kojarzyły się wyłącznie z tym, że ktoś mnie skrzywdził, że było mi źle. Byłam na siebie wściekła. Jak mogłam pozwolić, na to, aby temu wspaniałemu dzieciakowi ciotka kojarzyła się ze zranioną osobą?
Wstałam ze swojego krzesła i podeszłam do młodego Ignaczaka. Uśmiechnęłam się leciutko i mocno go przytuliłam czując jak jedna łza spływa po moim policzku.
- Przepraszam cię – wyszeptałam.
- Za co? - zdziwił się Sebastian.
Chłopak lekko się ode mnie odsunął i spojrzał mi prosto w oczy.
- Za to, że nie przyjeżdżałam – przełknęłam ślinę.
- Ale jesteś teraz – uśmiechnął się o otarł swoją dłonią moją łzę. - I mieszkasz z nami i jest fajnie.
Uśmiechnęłam się szeroko. Igła miał naprawdę wspaniałego syna, którego można mu było pozazdrościć. Chciałam, aby w przyszłości i moje dziecko było właśnie takie jak Sebastian. Miłe, mądre, otwarte.
- Nie gniewasz się, prawda? - spytał. - Za to, że podarłem ten list i te zdjęcia...
- Oczywiście, że nie – uśmiechnęłam się do niego leciutko, patrząc prosto w oczy. - Zrobiłabym dokładnie to samo, co ty – przytuliłam go kolejny raz.
- Coś nas ominęło? - zapytał Krzysiek wchodząc nagle na taras z Dominiką siedzącą mu na ramieniu.
- Nic, co byłoby warte uwagi – odpowiedziałam i wypuściłam z objęć jego syna. - Zrobię wam coś do jedzenia – uśmiechnęłam się i zgarnęłam strzępki papieru ze stołu; ruszyłam do kuchni.
- Pomogę ci – zgłosił się młody Ignaczak i wbiegł za mną do domu.
Tego samego dnia kilka minut po godzinie dziesiątej, dostałam jeszcze telefon od prezesa. Pytał, czy mogłabym, oprócz robienia zdjęć, poprowadzić stronę internetową i oficjalny Fan Page na Facebooku. Zgodziłam się bez żadnego „ale”. Znałam się trochę na informatyce, więc problemu nie było.
Do południa kończyłam czytać książkę, a potem wzięłam się za gotowanie barszczu czerwonego. Wiernym moim pomocnikiem został Sebastian, który w kuchni nie odstępował mnie na krok i zadawał mnóstwo pytań. Jak ma pokroić warzywa, czy nie za cienko obrał ziemniaki. Chciało mi się trochę z niego śmiać, ale powstrzymałam się. Nie chciałam go w jakikolwiek sposób zniechęcić. Poza tym sama zadawałam takie pytania babci, kiedy godzinami przesiadywałam z nią w kuchni i razem coś pichciłyśmy rozmawiając przy okazji o wszystkim i o niczym.
Kiedy zupa była prawie gotowa, a my z młodym Ignaczakiem sprzątaliśmy, do domu wróciła z pracy Iwona. Trochę ją zaskoczyło, że widzi swojego syna w kuchni, ale było to jak najbardziej na plus.
- Naprawdę nie wiem, jak ty to robisz – powiedziała zadowolona, kiedy mieszałam zupę w garnku, a Sebastian poszedł wyrzucić śmieci.
- Ale co? - spytałam próbując barszczu.
- Krzysiek daje ci samochód, którego mnie za cholerę nie chce odstąpić – zaśmiała się. - I jeszcze dzisiaj Seba w kuchni!
Uśmiechnęłam się szeroko i chwyciłam solniczkę w swoją dłoń.
- Jestem pod wrażeniem – wyszczerzyła się i poklepała mnie lekko po ramieniu.
Kiwnęłam jej tylko głową z wielkim zadowoleniem i posoliłam nasz dzisiejszy obiad.

Popołudnie spędziliśmy na tarasie. Chcieliśmy złapać jeszcze trochę słońca. Zaczynał się przecież wrzesień, a to oznaczało w naszym kraju pochmurną pogodę, no i jesień. Do godziny osiemnastej grałam razem z Sebastianem w badmintona. Graliśmy przez prawie trzy godziny, a ja wcale nie czułam zmęczenia. Było to dziwne, bo młody Ignaczak tak kierował lotkę, że musiałam czasami latać po większości ogródka. A ogródek trochę powierzchni miał.
Kiedy w pięknym stylu kończyłam atak, którego Sebastian nie obronił, na tarasie pojawił się Piotrek razem z Grześkiem. Otarłam kropelki potu z twarzy i wesoło do nich podbiegłam.
- Cześć – przywitałam się i sięgnęłam po szklankę soku, którą podała mi Iwona.
- Dzień dobry – odparli niezbyt wesoło.
- Co was sprowadza? - zapytałam i wzięłam łyk pomarańczowego płynu.
- Szukamy Zbyszka – odpowiedział mi Kosa.
- U nas się nie ukrywa – zaśmiałam się.
- Nic ci nie pisał, nie dzwonił? - dopytywał się Cichy Pit.
- Nie – pokręciłam głową. - Sprawdzaliście w jego mieszkaniu?
- Dajcie spokój – odezwał się Igła. - Pewnie jest gdzieś na zakupach albo z kimś się spotkał.
- Miał się spotkać z nami – oznajmił Grzesiek. - A w mieszkaniu byliśmy. Waliliśmy do drzwi i nic – środkowy rozłożył bezradnie ręce.
- Chociaż przez chwilę zdawało nam się, że coś słyszeliśmy – przypomniał sobie Nowakowski.
Serce zabiło mi szybciej.
Gdzie jest Bartman do cholery?!
Środkowi słyszeli jakiś dźwięk w środku, ale nikt im nie otworzył. Warto było to sprawdzić. Tylko...
Odstawiłam szklankę na stolik, o mało nie wylewając jej zawartości i wbiegłam do domu. Dopadłam się do mojej torebki i zaczęłam ją dokładnie przeszukiwać.
- Co jest? - spytał Piotrek wchodząc z resztą dorosłych do salonu.
- Gdzie jesteście? - mruknęłam pod nosem i otworzyłam jedną z kieszonek w torebce. Mam! - Jedziecie ze mną? - zamachałam środkowym przed oczami kluczami od mieszkania ZB9.
Równocześnie kiwnęli głowami i ruszyliśmy szybkim krokiem w stronę volva. Znaczy oni sobie szli, ja musiałam biec. Bóg nie obdarzył mnie tak długimi nogami jak mieli oni.
Wskoczyliśmy do auta i odpaliłam ślinik. Z piskiem opon odjechałam z podjazdu moich przyjaciół. Miałam szczęście, że nigdzie nie stała policja, bo zapłaciłabym ze trzy mandaty, jak nie więcej. Dwa za przejechanie na czerwonym świetle, jeden za przekroczenie prędkości, a kolejnych wykroczeń mogłam nie zauważyć.
Serce biło mi mocno. A co, gdyby teraz coś złego działo się ze Zbyszkiem? Wcisnęłam mocniej pedał gazu. Bałam się o niego. Był moim przyjacielem, nie chciałam, żeby coś złego mu się stało. A może Zibi właśni śpi sobie smacznie na kanapie, te odgłosy, które słyszeli Grzesiek z Piotrkiem, to tylko chrapanie? Ale która opcja jest trafniejsza? Oby ta druga.
W pięć minut pokonałam odległość od domu Ignaczaków do mieszkania atakującego. Wybiegłam wręcz z auta, zostawiając kluczki w stacyjce. Zorientował się Kosa, więc zgasił silnik i zamknął na kluczyk volvo.
Wcisnęłam przycisk, który sprowadzał windę, ale kiedy minęło pięć sekund, długich pięć sekund, zaczęłam wbiegać po schodach, a za mną siatkarze grający na pozycji środkowych. Serce waliło mi jak oszalałe, a byłam dopiero na trzecim piętrze. Bieganie po schodach było strasznie męczące.
Wreszcie wbiegłam na piąte piętro i znalazłam się pod drzwiami Zbyszka. Coś huknęło, a moje serce dostało palpitacji. Huk pochodził z mieszkania ZB9. Uspokoiłam szybko drżące ręce i otworzyłam drzwi.
Odetchnęłam głęboko i weszłam do mieszkania na paluszkach, podobnie jak Nowakowski z Kosokiem. Szybko pokonaliśmy przedpokój i dotarliśmy do salonu atakującego, w którym nic nie było na swoim miejscu. Porozrzucane płyty, gazety, figurki, medale, a sam właściciel leżał w jednym z kątów pomieszczenia. Serce przestało przez chwilę bić, a nogi wrosły w ziemię, kiedy zobaczyłam twarz mężczyzny pochylającego się nad Bartmanem...

Miał być jutro, ale wstawiam dzisiaj :) Mam nadzieję, że się spodoba i będziecie komentować ;)
News z ostatniej chwili: ZB9 się zaręczył z Joanną... Gratulacje ;)
Igła wczoraj dodał nowe filmiki, także Kto jeszcze nie widział, to proszę: http://www.iglaszyte.pl/2013/04/wakacje/
Pozdrawiam Egzaminatorów, którzy będą sprawdzać moje wypociny :) Mówią, że brudnopisów się nie sprawdza, ale skoro nie jest zamazane, to się w oczy rzuci ;p „MISTRZ, MISTRZ RESOVIA” - taki oto napis :D
Egzaminy... Najgorzej nie było, tyle powiem :)
Fabian Drzyzga na najbliższe dwa lata w Resovi, zadowolony Ktoś? ;p
Słuchajcie, z racji tego, że już do egzaminów się uczyć nie muszę (zostają tylko poprawy), to w komentarzu, który zostawicie pod tym postem, umieszczajcie linki do swoich opowiadań... Ja zrobię sobie listę i będę próbowała przeczytać wszystkie opowiadania, który na niej się znajdą :) Nie gwarantuje, że będzie to szybko, bo trochę tych popraw mam, ale myślę, że dam radę ;) Lista będzie leżała na moim biurku, więc o niej nie zapomnę! :)
Pogoda piękna, więc siedzę sobie na tarasie, popijam zimną herbatę i pisze kolejne epizody, które, mam nadzieję, przypadną Wam do gustu, a potem pójdę pojeździć na rowerze :D A u Was jak z pogodą? ;p
Zapraszam do czytania i komentowania :)
Całuję Was, poziomkowa. ;*