Sześćdziesiąt trzy

Jeszcze tego samego dnia wieczorem wybraliśmy się do kina na jakąś komedię. Kiedy wróciliśmy do domu od razu poszliśmy do mojego pokoju.
- Narysuj coś – rzuciłam mu inny szkicownik, który dostałam do dziadka.
- Ja? Nie – zaśmiał się i walnął się na łóżko.
- No dawaj – usiadłam obok niego z ołówkiem w ręce.
- Chyba się dawno nie śmiałaś, skoro chcesz mnie tak wykorzystać – odparł patrząc na mnie.
- Przysięgam, że nie będę – przyłożyłam prawą dłoń do serca. - Słowo harcerza.
- Dobra, dawaj to – zajął pozycję siedzącą i wyciągnął mi z ręki ołówek, a z kołdry drapnął szkicownik. - Co ma być? - zapytał otwierając zeszyt na pustej stronie.
- Narysuj cokolwiek – odpowiedziałam z uśmiechem.
Westchnął zrezygnowany i przyłożył ołówek do kartki. Przez pięć minut siedzieliśmy w idealnej ciszy, w której uważnie go obserwowałam. Ani razu nie poprosił o gumkę do mazania, czy nowy ołówek. Siedział po turecku, skupiony i kreślił coś na kartce.
- Ale masz się nie śmiać – ostrzegł i odłożył ołówek na szafkę nocną.
Kiwnęłam głową i wzięłam od niego szkicownik. Na mojej twarzy wykwitł szeroki uśmiech, kiedy zobaczyłam duże, kształtne serce, a w nim moją podobiznę. Fakt, Grzesiek ludzi nie potrafił rysować, ale nawet nie zwróciłam wtedy na to zbytnio uwagi.
- Podoba mi się – wyszczerzyłam się i usiadłam obok niego. - I mam pomysł, co można z tym zrobić.
Spojrzał na mnie z zaciekawieniem.
- Oprawimy w antyramę i powiesimy na ścianie przy schodach – powiedziałam poważnie.
Siatkarz spojrzał na mnie jak na wariatkę i wybuchnął śmiechem.
- No i z czego się śmiejesz? - zapytałam.
- Chyba żartujesz – odparł dalej się śmiejąc. - Chcesz, żeby każdy kto przyjdzie do domu, mnie wyśmiał? - spojrzał na mnie uważnie.
- Ważne, że mnie się podoba – uśmiechnęłam się promiennie.
Westchnął zrezygnowany.
- Niech ci będzie – objął mnie ramieniem i pocałował w czoło.

W niedzielę poszliśmy do kościoła, a potem na groby moich rodziców i dziadka, po czym wróciliśmy do domu, gdzie zagraliśmy z Kacprem w jakąś planszową grę. Kornelia latała z góry na dół i panikowała jak nie wiadomo kto.
- A tobie co? - zapytałam rzucając kostkami.
- Jutro Sylwester, halo! - wykonała gest rękoma. - A ja jakoś wyglądać muszę.
- A co, Antek będzie? - zapytał szczerzący się Kacper.
Spojrzałam z uśmiechem na Grześka, a potem przeniosłam wzrok na Kornelię, której lekko policzki spłonęły rumieńcem.
- Nic ci do tego – warknęła na młodszego brata.
- Bo wiecie Korni się zakochała – wytłumaczył nam cicho Kacperek.
- Wcale nie! - krzyknęła dziewczyna.
Zaśmiałam się.
- No dzięki! - fuknęła w moim kierunku.
- Nie przejmuj się – uśmiechnął się do niej Grzesiek. - Jak dzieci w przedszkolu, więc...
- Mam ci przypomnieć, kto się zachowywał jak dziecko w przedszkolu? - spojrzałam na niego unosząc do góry brwi.
- Ej, ej, ej – zamachał palcem wskazującym. - Ja tego, żeby się pobawić w zieloną noc, a raczej poranek, nie wymyśliłem – uśmiechnął się.
- Ale bawiłeś się razem ze mną! - zauważyłam podniesionym głosem i rzuciłam w niego mocno poduszką.
- Oj tam – odrzucił lekko poduszkę w moim kierunku.
- Ja ci dam oj tam! - podniosłam się z ziemi. - A poza tym bawiliśmy się jak dzieci w podstawówce – przypomniałam mu jego własne słowa.
- Ale dzieci – wyszczerzył się.
- Super się was słucha, ale muszę iść myśleć nad fryzurą – powiedziała Kornelia i pobiegła schodami w górę.
Klapnęłam obok Grześka na podłodze.
- Ale pamiętaj, że świetnie się bawiłem – przypomniał mi i cmoknął w policzek.
- Zawsze do usług – wyszczerzyłam się i pocałowałam go lekko w usta.
- Fuuu! - skrzywił się Kacper, a my wybuchnęliśmy śmiechem.

Trzydziesty pierwszy grudnia, równa się ostatni dzień roku dwutysięcznego dwunastego. Anka razem z Kornelią latały od rana po domu jak poparzone, a ja marzyłam tylko o tym, aby położyć się spać. Zagadaliśmy się wczoraj z Grześkiem tak, że kiedy spojrzeliśmy na zegarek wskazywał on piątą nad ranem, ale jak rozum rozbudzony, to rozbudzony. W sumie poszliśmy spać kilka minut po godzinie szóstej.
Siedziałam w kuchni z zamkniętymi oczami i opierałam głowę na łokciu.
- Co wyście w nocy robili? - zapytała Iwona wchodząc do kuchni, a za nią przyczłapał również jej mąż.
Otworzyłam oczy.
- Jeszcze pytasz – zaśmiał się Igła.
- Dla twojej informacji, to rozmawialiśmy – spojrzałam na niego.
- Więc tak to się teraz nazywa? - wyszczerzył się libero i drapnął kanapkę z talerza.
Żeby było jasne. Ze środkowym jeszcze nic nie było. Przecież samym seksem człowiek nie żyje.
- Krzysiu, ja cie bardzo proszę, przymknij się – mruknął do niego Grzesiek ciągle z zamkniętymi oczami.
- Uuu, aż tak? - zaśmiał się w głos.
- Mam ci przypomnieć jak byłam z wami na wakacjach? - wbiłam w niego wzrok. - Spać się nie dało – jęknęłam przypominając sobie wakacje nad Morzem Bałtyckim jakieś jedenaście lat temu i to jeszcze pod namiotami. Każdy chyba wiedział co miałam na myśli. - Aż wreszcie ktoś mądry kupił mi stopery do uszu.
- Oj tam – machnął ręką Krzysiu. - Na pewno nie chcecie iść z nami? - zapytał.
- Posiedzimy w domu – odpowiedział Grzesiek otwierając oczy.
- To może dzieciaki i babcię wam zabrać? - mrugnął do mnie Krzysiek.
Iwona wymierzyła swojemu mężowi kuksańca, a ja spojrzałam na niego spod byka.
- Dobra, dobra – uniósł ręce w geście poddania. - Już nic nie mówię.
W kolejnych godzinach dnia dziewczyny zaliczyły fryzjera, a ja razem z nimi, za co miałam ochotę je powiesić. Nigdzie nie wychodziłam, więc po co mi jakaś specjalna fryzura, ale efekt był świetny, to musiałam przyznać. Podkręcone włosy, do tego niektóre lekko upięte, a grzywka zaczesana do góry.
Kiedy wreszcie wróciłyśmy do domu, klapnęłam na kanapę, Iwona pojechała do domu teściów, a Kornelia z matką zabrały się za robienie swoich paznokci.
- Mówił ci ktoś, że ślicznie wyglądasz? - zapytał wprost do ucha Grzesiek.
Zaśmiałam się cicho.
- Grzesiek! - ryknęła z kuchni Kornelia.
- Tak?!
- Masz przypilnować Emilki, żeby sukienkę włożyła!
Spojrzał na mnie i szeroko się uśmiechnął.
- Przypilnuję, przypilnuję! - odkrzyknął.
Pokręciłam tylko głową i wróciłam do oglądania jakiegoś filmu w telewizji.

Około godziny dziewiętnastej do domu dotarli wystrojeni Ignaczakowie. Iwona razem z Krzyśkiem dopełniali się idealnie, jak w sferze charakterów, tak i w sferze strojów. Kobieta miała na sobie długą, czerwoną sukienkę, a libero krawat w identycznym kolorze, nawet odcień się niczym nie różnił.
Zostawili dzieciaki i ruszyli razem z Karolem oraz Anką do pobliskiej sali, na której miała odbyć się ich impreza. Po tym jak zamknęły się drzwi, z góry zbiegła Kornelia wystrojona w zakupioną specjalnie sukienkę oraz w moich butach. Lekki makijaż, o który wykłócała się z ojcem, pasował do niej idealnie. Długie, blond włosy spływały falami po jej plecach.
- A twoja sukienka gdzie? - wbiła we mnie wzrok.
- Na górze – odparłam.
- Grzesiek, miałeś jej przypilnować! - krzyknęła w stronę salonu, gdzie aktualnie przebywał środkowy.
- Spokojnie! - odkrzyknął jej lekko się śmiejąc.
- Dobra, macie zrobić jakieś zdjęcia – nakazała na co kiwnęłam głową. - Mogę tak iść? - spytała wskazując na siebie.
- Jak najbardziej – kiwnęłam głową i uniosłam kciuk do góry.
- Temu całemu Antkowi szczena opadnie – skomentował Grzesiek pojawiając się nagle w progu.
- Serio? - spojrzała na niego.
- A jeśli nie, to jest idiotą – puścił jej oczko, co spowodowało, że się uśmiechnęła.
- Dobra, ja lecę – spojrzała na zegarek. - Ty załóż sukienkę, a ty jakoś też się ładnie ubierz – powiedziała do Kosy, na co kiwnął jej głową. - No nic, bawcie się dobrze – zarzuciła na siebie płaszcz.
- Ty też – powiedzieliśmy wspólnie.
Nastolatka posłała nam jeszcze uśmiech i zamknęła za sobą drzwi.
- Ubierać się w sukienkę, ale już! - nakazał Grzesiek i wskazał palcem schody.
Westchnęłam zrezygnowana i poczłapałam na górę.

Piętnaście minut później stałam przed lustrem w mojej szafie i gapiłam się na swoje odbicie. Mała istotka w niewysokich szpilkach, w czarnej, krótkiej, a do tego obcisłej, koronkowej sukience szczerząca się do swojego odbicia. Jakoś nigdy nie miałam problemu z zaakceptowaniem samej siebie. Lubiłam siebie, a to było przecież ważne.
- Mogę wejść? - usłyszałam pukanie do drzwi i głos Grześka.
Zamknęłam szafę.
- Wchodź – nakazałam i obróciłam się przodem do drzwi.
Siatkarz wszedł do pokoju, a po chwili stanął jak wmurowany w ziemię.
- Wow – wydukał patrząc na mnie.
- Podoba ci się? - spytałam obracając się w kółeczko.
- Jasne – wyszczerzył się. - Chyba muszę podziękować Korneli, że kazała ci ją kupić – cmoknął mnie w nos.
Zaśmiałam się tylko cicho na jego słowa.

Pomagałam babci kroić owoce, kiedy do kuchni wszedł Grzesiek. Miał na sobie białą koszulę z odpiętymi dwoma guzikami pod szyją oraz czarne, dopasowane jeansy, a jego twarz pokrywał lekki zarost.
- Ale z ciebie przystojniak – uśmiechnęła się do niego babcia i poklepała po ramieniu.
- Pani prezentuje się o wiele lepiej – skomentował i przepuścił śmiejącą się cicho staruszkę w drzwiach. - Pasuje? - zapytał uśmiechając się do mnie.
- Nawet gdybyś worek założył, byłoby idealnie – zaśmiałam się i wsadziłam sobie do ust kawałek brzoskwini.
- Em, Em! - do kuchni wleciała mała Ignaczak. - Chodź, idziemy tańczyć – pociągnęła mnie za rękę. - Ty też – złapała za rękę środkowego i chwilę później byliśmy już w salonie, gdzie bawiły się dzieciaki.
Cała nasza „młodzież” na czele z babcią Różą odlecieli do krainy snów kilka minut przed jedenastą. Wcale się im nie dziwiłam. Wyskakali się, wyszaleli, więc jedyne co przychodziło do głowy to spanie, ale oczywiście przed dwunastą mieliśmy ich z Grześkiem obudzić.
Opadłam na kanapę i wzięłam dwa paluszki ze szklanej ławy.
- Potrafią zmęczyć człowieka – westchnęłam.
Środkowy zajął miejsce obok mnie i przyciągnął do siebie.
- Cieszę się, że tak spędzam tego Sylwestra – powiedział i pocałował mnie w głowę.
Uśmiechnęłam się szeroko.
- Ja też. Dziękuję – podniosłam głowę do góry i spojrzałam na niego.
- W zasadzie, to ja powinienem podziękować – powiedział i pocałował mnie lekko w usta. - Spędziłem jedne z najlepszych Świąt w życiu, a i Sylwestra też.
- Jeszcze się nie skończył – przypomniałam mu z uśmiechem i oparłam głowę na jego lewej piersi.
Siedzieliśmy tak dopóki zegar nie wskazał godziny dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt pięć. Obudziliśmy dzieciaki oraz babcię Różę i zaczęliśmy się ubierać, ponieważ chcieliśmy wyjść na dwór, aby obejrzeć pokaz fajerwerków.
Dzieciaki wybiegły z uśmiechami na ustach na podwórko, a my trzymając się z Grześkiem za ręce i niosąc w wolnych po lampce szampana wyszliśmy z domu wolniej. Przystanęliśmy i spojrzałam w niebo. Miliony gwiazd, księżyc i on. Co więcej do szczęścia?
- Dziesięć sekund! - krzyknął Sebastian.
- Dziewięć, osiem – zaczęły dzieciaki.
- Kocham cię – powiedział Grzesiek uśmiechając się szeroko.
- Siedem, sześć – kontynuowały dzieciaki.
- Ja ciebie też – odwzajemniłam uśmiech.
W chwili, kiedy dzieciaki wymawiały pięć, usta środkowego napotkały moje i złączyły się w namiętnym pocałunku. Z głowy wyleciało całkowicie odliczanie, ale do świadomości wróciłam, kiedy usłyszałam głośny huk, który oznaczał, że zaczął się rok dwutysięczny trzynasty.
- Kocham cię – powiedziałam szczerząc się jak popaprana, kiedy oderwaliśmy się z siatkarzem od siebie.
- Ja ciebie też – uśmiechnął się - Lepiej tamten rok się skończyć nie mógł i lepiej ten zacząć – oznajmił i ponownie mnie pocałował.
Faktycznie, lepiej zakończyć i rozpocząć nie mógł. Mam wszystkiego, czego do szczęścia mi potrzeba.
Złożyliśmy sobie wszyscy nawzajem życzenia noworoczne, wykonaliśmy telefony do bawiących się na sali oraz do Korneli, po czym wróciliśmy do domu. Grzesiek zabrał się za otwieranie szampana dzieciakom, a ja stanęłam w progu kuchni i uważnie go obserwowałam. Otoczony przez trójkę dzieciaków, do tego szeroko uśmiechnięty i zadowolony. Aż chciało się uśmiechać, kiedy się go takiego widziało. Wtedy przez myśl przeszła myśl, czy kiedyś razem z nim stworzę rodzinę. Chciałam tego, ale czy nie za szybko wysuwałam się do przodu? No nic, pożyjemy, zobaczymy.
Wypiliśmy po lampce szampana razem z babcią Różą, po czym staruszka stwierdziła, że idzie spać, więc poczłapała do swojego pokoju, który znajdował się obok salonu. Dominika dołączyła do babci, a chłopaki stwierdzili, że sen jest dla słabych, więc usiedli sobie na podłodze i zaczęli o czymś rozmawiać, a ja w międzyczasie poszłam do toalety. Kiedy wróciłam, Grzesiek nakrywał tę dwójkę kocem.
- Szybko – zaśmiałam się cicho, a on tylko się do mnie uśmiechnął.
Wyłączyliśmy telewizor i postanowiliśmy pójść na górę. Ściągnęłam szpilki i zostawiłam je przy drzwiach. Nie zdążyłam postąpić następnego kroku, ponieważ środkowy bloku złapał mnie wpół i pocałował lekko w szyję.
Obróciłam się w jego stronę i chwyciłam kołnierzyk jego białej koszuli i przyciągnęłam do siebie łącząc nasze usta w namiętnym pocałunku. Moje palce same dobrały się do guzików jego koszuli.
- A na dole... - wyszeptał siatkarz.
- Śpią jak zabici, przecież – odszepnęłam prosto w jego usta i odpięłam kolejny guzik, który moje palce napotkały na swojej drodze.
Grzesiek rozsunął zamek mojej sukienki, a ja pozbyłam się całkowicie jego koszuli, która wylądowała w którymś z kątów mojego pokoju, a pod palcami poczułam ciepłą skórę jego doskonale wyrzeźbionej klatki piersiowej...


Przepraszam, że o tej porze, ale oglądałam mecz z Ukrainą, tak na marginesie, gdyby ktoś nie wiedział MAMY FINAŁA, MAMY FINAŁA! ;D a potem jeszcze siedziałam przez chwilę u Babci ;p Lecim z pierwszym dniem maratonu ;D
Para Kądzioła/Szałankiewicz złotymi medalistami Uniwersjady 2013! Polacy pokonali Niemców 2:1 :)
I wiadomość, za którą dziękuję Buntowniczce, BUŁGARIA WSPÓŁGOSPODARZEM ME W 2015! Ja pierdole...
do jutra ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci