Sześćdziesiąt siedem

- Wy już dziecka się dorobiliście? - zdziwił się trochę Bartman.
Nie wiedzieliśmy, co mu mamy odpowiedzieć.
- Kto przysz... - zaczęła Kamila, która pojawiła się w salonie. - Cześć – przywitała się niepewnie z atakującym.
- Nic nie rozumiem – spojrzał na naszą trójkę, a raczej czwórkę.
- Zostawimy was samych – powiedziałam szybko i wskazałam Grześkowi jego sypialnię, gdzie udaliśmy się razem z Julką.
Kiedy byliśmy już w pokoju, zamknęłam cicho drzwi, a środkowy położył małą na łóżku.
Siedzieliśmy w ciszy przez jakieś piętnaście minut i nie wiedzieliśmy co robić, kiedy drzwi sypialni otworzyły się i stanęli w nich Kamila razem ze Zbyszkiem. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie lekko, a ja wypuściłam powietrze z płuc.
Widać, że Bartman był zaskoczony, ale starał się to za wszelką cenę ukryć. Odległość dzielącą jego oraz łóżko, na którym spała mała Julka pokonał tak, jakby jego nogi były z waty. Kiedy podszedł do dziewczynki i lekko dotknął jej malutkiej rączki na jego twarzy zagościł uśmiech.
Ścisnęłam dłoń Grześka.
- Cześć malutka – przywitał się cicho atakujący z Julką, która patrzyła na niego teraz zdezorientowanym wzrokiem.
Kamila podeszła do nich, a my z Grześkiem szybko opuściliśmy pokój i zamknęliśmy cicho drzwi.
- Oby wszystko było dobrze – powiedziałam i przytuliłam się do środkowego.
- Będzie – pogłaskał mnie po włosach. - Nie może być inaczej – uśmiechnął się i lekko pocałował mnie w czoło.
Uwierzyłam.

Następnego dnia odbył się pierwszy mecz Rzeszowian w roku dwutysięcznym trzynastym. Piękne zwycięstwo siatkarzy Resovi nad zespołem z Delecty, bo trzy do zera i statuetka MVP dla Maćka Dobrowolskiego.
Jeszcze tego samego dnia pojechałam z Iwoną do Gdańska na badania, które wypadły bardzo dobrze, co mnie bardzo cieszyło.
Przez kolejny tydzień Grzesiek po treningach wpadał do mnie. Nie dość, że był zmęczony po wycisku na hali, to i Julka nie dawała mu zbytnio pospać w nocy, dlatego po obiedzie, który jedliśmy wspólnie, ucinał sobie drzemki. Kiedy zaproponowałam mu, aby został na jedną noc u mnie, powiedział, że bardzo przeprasza, ale siostry samej nie zostawi. A jego siostra wcale sama nie była. Po każdym treningu do mieszkania Kosy wpadał Zbyszek, by jej trochę pomóc. Zakochał się totalnie w małej Julce, a i mogłam dać głowę, że i w jej mamie. Gdyby Grzesiek zadzwonił i powiedział, że dzisiaj zostaje u mnie, Bartman w dwie minuty byłby przy Kamili. Nie powiem, że mnie to nie cieszyło. Kamila miała pomoc i otuchę, a to dla niej dużo znaczyło.
Po drzemkach Grześka zasiadaliśmy u mnie w mieszkaniu na podłodze z mnóstwem papierów przy sobie. Były to plany domu, ogródka. Szkicowałam dokładnie każdy pokój w naszym wspólnym już domu, aby wszystko było tak jak należy. Po tym tygodniu skończoną mieliśmy kuchnię, spiżarkę, salon oraz małą łazienkę na dole. Oboje nie mogliśmy się doczekać, kiedy wreszcie zamieszkamy tam razem. Kiedy kończyliśmy robić projekty, Grzesiek siadał oparty o kanapę, a ja przytulałam się plecami do jego klatki piersiowej. Czułam się bezpieczna, a kiedy marzyliśmy o wspólnej przyszłości, wiedziałam, że nikt nie powstrzyma nas przed tym, abyśmy te marzenia spełnili.
W niedzielę dwunastego stycznia stawiłam się na parkingu przed Podpromiem kilka minut po godzinie siódmej. Zajęłam swoje miejsce i czekałam na siatkarzy. Byłam wykończona po wczorajszej nocy. Wierciłam się i kręciłam na łóżku, nie mogąc zasnąć.
- Cześć Słońce – cmoknął mnie w policzek Grzesiek.
- Cześć – przywitałam się niemrawym głosem.
- Nie wyspałaś się? - spytał ściągając kurtkę.
Kiwnęłam głową i zamknęłam oczy, a środkowy usiadł obok mnie. Wtuliłam się w jego ramię, co zaowocowała tym, że owiał mnie zapach jego hipnotyzujących perfum. Aby zasnąć więcej nic mi nie było potrzebne.
Mecz wgrali Resoviacy pokonując zespół z Częstochowy do zera, a MVP zgarnął niemiecki atakujący Jochen Schops, więc atmosfera w autokarze była wesoła.
Następny dzień spędziłam cały w towarzystwie Grześka, Kamili, małej Julki, Zbyszka i Piotrka. Środkowy oraz libero wiedzieli już o tym, że siostra Kosy ma dziecko, ale małą Julkę po prostu uwielbiali, więc nie było żadnych problemów z jakąkolwiek akceptacją.
We wtorek piętnastego stycznia do Rzeszowa zawitali gracze Maceraty i wyjechali ze zwycięstwem i to do zera, co nie było dla nas zadowalające. Niedziela, kolejny mecz Plus Ligi, ale również nie dla Rzeszowian, bo przegrany z Effectorem Kielce dwa do trzech.
W poniedziałek dwudziestego pierwszego zadzwoniłam z życzeniami urodzinowymi do Mateusza Miki, a potem jeszcze do babci, aby złożyć jej życzenia z okazji jej święta.
Następnego dnia stawiłam się na parkingu przed Podpromiem, skąd autokar zawiózł nas na lotnisko, ponieważ lecieliśmy do Włoch na mecz z Maceratą. Przez całą podróż samolotem czytałam jakąś kupioną na lotnisku książkę, a zawodnicy zajmowali się swoimi sprawami. Część spała, część grała w karty, a jeszcze inna w skupieniu słuchała muzyki, która leciała w słuchawkach.
Każdy miał nadzieję, że wygramy ten mecz, ale niestety się nie udało, chociaż jednego seta urwaliśmy, ale niestety nic to nie dało. Kiedy wracaliśmy do hotelu w autokarze panowała idealna cisza. Każdy pogrążony we własnych myślach, więc nawet się nie odzywałam. Mnie ta porażka bolała, a pewnie nawet w połowie nie bolało to tak, jak bolało ich.
Kiedy autokar zatrzymał się pod hotelem, każdy udał się do swoich pokoi. Znowu dzieliłam go sama, ale za to miałam balkon z pięknym widokiem na wspaniale oświetlone miasto. Opatuliłam się szczelnie kocem i wyszłam na świeże powietrze. Oparłam się o barierkę, wystawiłam twarz do chłodnego wiatru i przymknęłam oczy.
Nie mam pojęcia ile tak stałam, ale z zamyślenia wyrwał mnie dotyk czyichś dłoni.
- Przeziębisz się – usłyszałam cichy szept Grześka.
- Nie przeziębię – odparłam cicho i otworzyłam oczy.
- Chodź – chwycił mnie za rękę i zaciągnął do pokoju. - Idę po herbatę, a ty tu siedź i nigdzie nie wychodź.
Zamknął cicho drzwi, a ja usiadłam na łóżku. Teraz było mi cholernie zimno, więc zrzuciłam z siebie koc i ruszyłam do łazienki. Gorący prysznic od razu mnie rozgrzał, ale nie rozbudził i nie poprawił mi nastroju.
Kiedy opuściłam łazienkę, Grzesiek siedział na łóżku oparty o jedną poduszkę i z kubkiem herbaty w ręku. Wolnym krokiem dotarłam do łóżka i mocno przytuliłam się do środkowego. Niezbyt zgrabnymi ruchami okrył nas kołdrą.
Zasnęłam bardzo szybko.
Następnego ranka obudził mnie budzik. Nie otwierając oczu rozprostowałam swoje ręce.
- Ała – usłyszałam jęk.
Otworzyłam natychmiast oczy.
- Przepraszam – powiedziałam patrząc na zdezorientowanego Grześka.
- Uderzenie to ty masz – zaśmiał się cicho i rozmasował swój policzek.
- Piotrek mnie chyba zabije – stwierdziłam, ale uśmiechnęłam się.
- Mógł sobie swobodnie przez całą noc wisieć na Skaypie i gadać z Alką – uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie.
- Właśnie, a co z nimi? - zapytałam.
- Sam chciałbym wiedzieć – westchnął.
- Tak mówili do nas, a żeby się za siebie wziąć – pokręciłam głową.
- Zauważyłaś jeszcze jakąś zmianę? - spytał.
Podniosłam głowę, aby na niego spojrzeć.
- Mówisz o Zbyszku? - zapytałam.
Kiwnął głową.
- Zauważyłam – potwierdziłam. - Masz coś przeciwko temu?
- Przeciwko temu, żeby Kamila była wreszcie szczęśliwa? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
Kiwnęłam głową.
- Nie – nie spuszczał wzroku z moich oczu. - Tylko nie zapominaj, że jest jeszcze dziecko.
- Wiem, ale zauważ jak Zibi zachowuje się w jego towarzystwie – usiadłam i spojrzała mu prosto w twarz. - Pokochał Julkę i jestem pewna, że da jej więcej miłości, niż Alex i jego rodzice razem wzięci – powiedziałam pewnym tonem.
- Ale czy on temu sprosta? - zmartwił się.
- Da radę – uśmiechnęłam się lekko. - Jest silny i kocha je obydwie. A to drugie najważniejsze.
Grzesiek uśmiechnął się szeroko.
- Masz rację – przyciągnął mnie do siebie i mocno pocałował.
- Emilka! - usłyszałam głos Marcina i stukanie w drzwi. - Wstawaj!
- Nie śpię już! - odkrzyknęłam rozbudzonym głosem.
- To świetnie, mogę wejść? - zapytał.
Spojrzałam szybko na Grześka i wskazałam mu drzwi do łazienki.
- Jasne! - krzyknęłam do drugiego trenera.
Wyskoczyliśmy z łóżka, jak poparzeni. Wepchnęłam środkowego do łazienki i zamknęłam drzwi.
- Em? - zatrzymał mnie jeszcze wychylając zza drzwi głowę.
- Co? - spytałam szeptem.
- Kocham cię – puścił mi perskie oczko i zamknął drzwi.
Uśmiechnięta od ucha do ucha poszłam otworzyć drzwi, w których stał trener Ogonowski.

Kilka minut po godzinie piętnastej wysiadaliśmy z autokaru Resoviaków na Podpromiu.
- Em, mogę cię na chwile porwać? - zagadnął mnie Zibi.
- Jasne – uśmiechnęłam się do niego.
Poprosiłam, aby Grzesiek zaczekał na mnie w samochodzie i odeszłam w stronę samochodu atakującego, gdzie już na mnie czekał.
- Więc? - spytałam.
- Mogłabyś się zająć Julką dzisiaj wieczorem? - zapytał z nadzieją w oczach.
- Jasne, ale...
Co on kombinował?
- Chcę zabrać Kamile do kina, wiesz żeby oderwała się chociaż na chwilę od tego wszystkiego.
- Rozumiem – kiwnęłam głową.
- Em, mogę mieć do ciebie pytanie? - spytał nie spuszczając ze mnie swojego wzroku.
- Pewnie – odpowiedziałam z uśmiechem. - Pytaj.
- Chcesz spędzić z Grześkiem resztę życia?
Popatrzyłam na niego uważnie. Do czego on zmierza?
- Jasne, że chcę – odpowiedziałam pewnie. - Dlaczego pytasz?
- Czujesz to, prawda?
Skinęłam głową.
- Czy to jest normalne? - zapytał i oparł się o samochód. - Czy to jest normalne, że po spędzeniu niecałego miesiąca z jedną osobą, chcesz, aby nigdy cię nie opuściła? Aby zawsze była przy tobie? W tych trudnych i łatwych momentach życia? - nie spuszczał ze mnie wzroku.

- Nie wiem, czy to jest normalne, ale wiem jak to się nazywa – uśmiechnęłam się do niego lekko. - Miłość, Zibi. Zakochałeś się.
- Masz rację, kocham ją, kocham Julkę, najbardziej na świecie – powiedział pewnym tonem. - Jeszcze nigdy czegoś tak mocno nie czułem.
- No to jej to powiedz – odparłam pewnym głosem.
- A co jeśli każe mi odejść? - zmartwił się trochę.
Pokręciłam głową.
- Po prostu jej to powiedz – kiwnęłam głową.
Atakujący odetchnął głęboko.
- Dzięki – przytulił mnie lekko.
- Nie masz za co – odpowiedziałam. - Jedź się szykuj, a my z Grześkiem się małą zajmiemy – uśmiechnęłam się szeroko.
- Dziękuję – odwzajemnił uśmiech i wsiadł do samochodu.
Zadowolona wróciłam do siedzącego w alfie Grześka.
- Zajmujemy się dzisiaj Julką – poinformowałam środkowego. - Twoja siostra ma randkę.
Kąciki jego ust powędrowały do góry, a samochód ruszył z miejsca. 

Maraton kończymy... urodzinami Krzyśka Wierzbowskiego, ale także i moimi :) Jezus Maria! 16 lat! Jaka stara jestem, hahaha! ;D
Dzięki za kolejne dwa listy, wspaniały prezent na urodziny ;D Dziękuję! :)
Kurde mać, Ruscy mi Brazylijczyków pokonali! ;/ I jeszcze Bułgaria pokonała Argentynę! Nie, tak nie może być! Dzisiaj kolejne dwie pary się zmierzą, będzie ktoś oglądał, tak jak ja? ;p
A jak Wam się podoba Peter w pasiaku? ;D https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/q71/s720x720/72282_537164976351532_913249758_n.jpg Jak dla mnie bardzo interesująco w nim wygląda ;p
Ewa dzięki za grafikę! Jest super! ;D

 















Pozdrawiam Was serdecznie ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci