Sześćdziesiąt sześć

Kiedy znalazłam się w pokoju, lekko wmurowało mnie w ziemię. W jednym z kątów pokoju stała kołyska, w której spało małe dziecko. Powstrzymałam się, aby nie otworzyć ze zdziwienia ust. Było to niegrzeczne, a poza tym nie chciałam w jakikolwiek sposób urazić Kamili.
Nogami jak z waty podeszłam do drewnianej kołyski. Dziewczynka była malutka, ubrana w różowe body, przykryta starannie kołdrą, a do tego miała włosy czarne jak heban.
Uśmiechnęłam się leciutko patrząc na śpiące maleństwo.
- Nie wiedziałam, że masz dziecko – szepnęłam, ponieważ nie chciałam zbudzić dziewczynki.
- Ja w sumie też... - wypuściła powietrze z płuc.
Spojrzałam na nią nic nie rozumiejąc. Przecież kobieta wie, kiedy jest w ciąży i oczywiście wie, że rodzi dziecko, więc o co chodzi?
- Usiądź – wskazała łóżko.
Wykonałam posłusznie jej polecenia, ale dopiero po chwili, ponieważ musiałam jeszcze raz spojrzeć na śpiącego malucha.
- Owszem byłam w ciąży – zaczęła i usiadła obok mnie. - Tylko, że kiedy urodziłam, to rodzice Alexa powiedzieli, że ona nie... - pokręciła głową.
Przełknęłam ślinę. Że co? Jak można wciskać takie kłamstwa wchodzącej w macierzyństwo kobiecie?! Wiedziałam, że nie polubiłabym niedoszłych teściów siostry Grześka. Za żadne skarby świata. Miałam w dodatku chęć każdemu z nich wymierzyć niezłego kopniaka w tyłek.
- Oni mnie nie lubili, owszem nie mogę zaprzeczyć, ale żeby okłamywać? - spojrzała na mnie zbitym wzrokiem, a ja czułam jak oczy mi wilgotnieją.
Gdyby tylko złapać te dwójkę w swoje ręce, to by popamiętali Emilię Sławską do końca swoich dni!
- I to jeszcze w takiej sprawie? Mogli dać mi małą i powiedzieć, że mam wracać tam skąd przyjechałam – pokręciła głową.
- On o wszystkim wiedział? - zapytałam cicho.
Pokręciła głową.
- Nie dość, że byliśmy święcie przekonani, że straciliśmy dziecko, to mnie jeszcze zdradził – mówiła z wielkim bólem, a po policzku spłynęły dwie łzy.
Otarłam kciukiem każdą kropelkę z jej twarzy.
- Przez dwa miesiące myślałam, że moja córka nie żyje...
Nie wytrzymałam i mocno ją do siebie przytuliłam. Sama poczułam, jak po policzku spłynęło kilka łez.
- A teraz? Przez ten wypadek Alexa... - łkała w moje ramię cała się trzęsąc. - Wszystko wyszło na jaw i to przez przypadek... Trafił do tego samego szpitala, w którym ja urodziłam Julię... Miałam szczęście, że spotkałam znajomą pielęgniarkę, która zapytała jak miewa się mała... Wmurowało mnie kompletnie w ziemię i domagałam się odpowiedzi od jego rodziców... Okazało się, że oddali ją do domu dziecka, rozumiesz? - spojrzała na mnie zapłakanymi i smutnymi oczami, a po moim prawym policzku spłynęła kolejna łza. - Do domu dziecka – powtórzyła i wtuliła głowę w moją szyję. - Moją córeczkę...
- Ale teraz jest już z tobą – szepnęłam i mocniej ją objęłam. - Wszystko będzie dobrze – pogłaskałam ją po głowie.
- Myślisz, że wyjechanie z nią do Rzeszowa, to dobry pomysł? - zapytała cicho.
- Nie wiem, ale chyba tak – kiwnęłam głową. - Na mnie i Grześka możesz liczyć o każdej porze dnia i nocy – powiedziałam pewnie, ale cicho.
- Jesteś kochana – pociągnęła nosem. - Dziękuję.
- Nie masz za co – objęłam jej twarz swoimi rękoma. - Będzie dobrze, musi być – uśmiechnęłam się leciutko. - A ta dwójka ma szczęście, że nie poleciałam razem z tobą do Stanów, bo marny byłby ich los.
Uśmiechnęła się lekko.
- Wiesz co? - zapytała patrząc mi prosto w oczy. - Grzesiek lepiej trafić nie mógł.
Puściłam jej tylko perskie oczko.
- Mam do ciebie jeszcze jedną prośbę – odsunęła się trochę ode mnie. - Nie chcę jej budzić, a wyjechać mogłybyśmy jutro rano, co ty na to? - spojrzała na mnie.
- Pewnie, nie ma problemu, tylko adres jakiegoś ho...
- O jakim ty hotelu mówisz? - popukała się w czoło. - Zostaniesz tutaj – powiedziała pewnym głosem.
- Nie chcę się zwalać wam na głowę... - pokręciłam głową. - Znajdę jakiś hotel, a ty rano po mnie zadzwonisz.
- Nie ma mowy – wstała. - A poza tym moja mam nie pozwoli ci spać poza tym domem – uśmiechnęła się i pociągnęła za rękę, czym ustawiła mnie w pionie.
Rzuciłyśmy okiem na Julię w tym samym momencie i wyszłyśmy z pokoju, a potem zeszłyśmy cicho na dół, gdzie na jadalnianym stole stał talerz pełen kanapek oraz kubek z gorącym napojem.
- Emilia u nas dzisiaj zostanie – poinformowała rodziców Kamila.
- To nie będzie... - zaczęłam, ale niestety nie było mi dane skończyć.
- Świetnie – uśmiechnęła się pani Kosok i szybko wstała z kanapy. - Idę przygotować ci świeżą pościel, a jakąś piżamę da ci Kamila – uszyła schodami na górę.
- To naprawdę nie jest konieczne... - spojrzałam na mamę Grześka.
- Nie będziesz mi się włóczyć po jakiś zapyziałych hotelach – powiedziała miło, ale stanowczo kobieta. - Zjedz, wypij herbatę, a nie kawę, a potem pokażę ci, gdzie będziesz spać, dobrze? - uśmiechnęła się do mnie.
Westchnęłam zrezygnowana i kiwnęłam głową.
Kanapki zniknęły z talerza w mgnieniu oka. Nie wiedziałam nawet jak bardzo byłam głodna. Oraz jak bardzo chciało mi się pić. Przez całą kolację rozmyślałam nad tym, co spotkało Kamilę. Ja bym chyba zabiła tych ludzi, gdyby okłamali mnie w takiej sprawie. Przecież to przechodziło ludzkie pojęcie. Kolejny raz stwierdziłam, że mają szczęście, że mnie tam z Kamilą nie było, bo nie ręczyłabym za siebie.
Julia była taka malutka i słodka. Nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć ją, kiedy się obudzi.
Kiedy tylko skończyłam jeść, mama Grześka zaprowadziła mnie na górę. Pokazała mi łazienkę, a potem wskazała drzwi prowadzące do pokoju, w którym miałam spędzić dzisiejsza noc. Od Kamili dostałam czystą bieliznę oraz koszulkę i spodenki.
Z łazienki wyszłam bardzo szybko i z ciuchami przewieszonymi przez rękę zeszłam jeszcze na dół, gdzie siedzieli państwo Kosok. Podziękowałam za to, że mogę się u nich zatrzymać i życzyłam spokojnej nocy. Kiedy wchodziłam na górę z kieszeni spodni wyciągnęłam telefon. Zegarek wskazywał kilka minut po dziewiątej, a na wyświetlaczu pojawiła się wiadomość o trzech nieodebranych połączeniach. Dwa od Grześka, a jedno od Zbyszka. Szybko napisałam atakującemu, że audi jest w jednym kawałku i odstawię je jutro, po czym schowałam telefon z powrotem do kieszeni.
Złapałam za klamkę pokoju, w którym miałam spać i weszłam do środka, zapalając przy okazji światło. Moim oczom ukazał się pomalowany na ciemny niebieski kolor pokój z mnóstwem dyplomów i medali na ścianie. Okno naprzeciw drzwi, a pod nim stało długaśne łóżko, które było perfekcyjnie zaścielone. Po lewej stronie, również pod oknem, stało wielkie biurko, na którym był niesamowity porządek. Po mojej prawej stronie stała duża szafa oraz komoda, na której stały puchary, kilka ramek oraz leżało kilka medali. Niewątpliwie byłam w pokoju Grześka.
Odłożyłam ciuchy na łóżko i podeszłam do komody. Każde ze zdjęć przedstawiało środkowego z medalem lub z pucharem, ale też z drużynami, w których grał. Był na nich taki szczęśliwy i takiego chciałam go widzieć do końca jego życia.
Uśmiechnęłam się pod nosem i zaczęłam jeździć wzrokiem po ścianie, gdzie wisiało pełno dyplomów oprawionych w antyramy oraz kolejnych medali ze szkolnych lat. Wygrywał i to bardzo często, ale zdarzały się medale srebrne oraz brązowe, ale tych ostatnich było najmniej. Byłam z niego strasznie dumna.
Nie wiem ile czasu tak stałam i czytałam jego wszystkie osiągnięcia, ale oderwał mnie od tego dopiero dzwoniący telefon.
- Słucham? - odebrałam.
- Wracacie już? - zapytał Grzesiek.
Uśmiechnęłam się na dźwięk jego głosu.
- Wrócimy jutro – poinformowałam go i usiadłam na łóżku.
- Mama cię nie wypuściła? - zaśmiał się.
- Powiedzmy – odpowiedziałam również się śmiejąc. - I powiem ci, że masz bardzo ładny pokój – uśmiechnęłam się szeroko.
- Ulokowała cię u mnie? - spytał wesołym tonem. - Mogłem się domyśleć.
- Podobają mi się te medale, puchary i dyplomy... Mogę powiedzieć, że jestem z ciebie dumna – wyszczerzyłam się.
Usłyszałam w słuchawce jego dźwięczny śmiech.
- Otwórz szufladę w biurku – powiedział po chwili.
- Mam ci grzebać w rzeczach? - zdziwiłam się.
- Po prostu ją otwórz – wiedziałam, że się wyszczerzył.
Wstałam z łózka i podeszłam do biurka, po czym usiadłam na krześle obrotowym i otworzyłam szufladę. Idealny porządek, wręcz przeciwnie do mnie.
- Zrobione – poinformowałam.
- Wyciągnij z niej zielony zeszyt – polecił.
Po chwili w mojej ręce znalazł się zeszyt, o którym mówił.
- Otwórz na pierwszej stronie.
Zrobiłam to co mi kazał. Moim oczom ukazała się pusta kartka oraz zasuszona czterolistna koniczyna. Podniosłam ją lekko w swoich palcach.
- Wiesz co sobie pomyślałem, kiedy ją znalazłem? - zapytał.
Pokręciłam głowa, ale dopiero po chwili dotarło do mnie, że przecież nie mógł tego zobaczyć.
- Chciałem znaleźć wartościową kobietę, która da mi szczęście i ja je również będę mógł je dać – przełknęłam ślinę. - I wiesz co? Właśnie kogoś takiego znalazłem.
Rozlazły uśmiech zagościł na mojej twarzy, a po prawym policzku spłynęła jedna łza szczęścia.
Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć, więc po prostu wyszeptałam dwa słowa:
- Kocham cię.
- Ja ciebie też – wiedziałam, że się uśmiechnął.
Chwilę później zakończyłam połączenie i odłożyłam koniczynkę na swoje miejsce, po czym schowałam zeszyt do szuflady. Zgasiłam światło i położyłam się do łóżka, które przesiąknięte było zapachem środkowego. Zamknęłam oczy i prawie natychmiast otworzyłam bramy krainy Morfeusza.

Następnego dnia obudził mnie płacz dziecka, co poderwało mnie od razu z łóżka. Na początku nie wiedziałam w ogóle co się dzieje, ale szybko wrócił wczorajszy dzień. Przetarłam ręką twarz i spojrzałam na godzinę. Kilka minut po godzinie szóstej.
- No ładnie – westchnęłam, ale uśmiechnęłam się sama do siebie.
Wyskoczyłam z łóżka i szybko ubrałam się we wczorajsze rzeczy. Na palcach wyszłam na korytarz i skierowałam się w stronę drzwi pokoju Kamili.
Zastukałam w nie lekko i kiedy usłyszałam ciche proszę wkroczyłam do pokoju. Na łóżku siedziała siostra Grześka z małą na rękach i lekko się kołysała.
- Cześć – przywitałam się cicho i zamknęłam drzwi.
- Przepraszam, jeśli cię obudziła – szepnęła.
Machnęłam ręką i usiadłam obok niej na łóżku. Od razu spojrzałam na twarzyczkę Julki. Patrzyła na mnie niewyraźnym wzrokiem, a po chwili jej oczka się zamknęły.
- Jest śliczna – powiedziałam z uśmiechem nie spuszczając z niej wzroku.
- I daje w kość – zaśmiała się cicho Kamila. - Ale nie oddałabym jej za żadne skarby świata.
Wstała z łóżka i ułożyła dziewczynkę w kołysce.
- Zaraz się znowu obudzi, więc będziemy mogły spokojnie wyjechać – poinformowała i otworzyła szafę. - A jak się spało?
- Świetnie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
Kamila poprosiła, abym zaczekała chwile, ponieważ musi iść się ubrać i jakbym mogła, to żebym sprawdzała czy mała śpi. Kiwnęłam jej głową i usiadłam obok kołyski.
Przez moją głowę przemknęła myśl, kiedy ja wreszcie zostanę mamą. Na mówienie o tym Grześkowi było zdecydowanie za wcześnie. Chciałam, żeby był on tym mężczyzną, z którym się zestarzeję, będę miała dom, trójkę dzieci, a nawet psa. Ale to jeszcze chyba za wcześnie takie wybieganie.
Po chwili do pokoju wróciła Kamila, a Julka jakby na zawołanie się obudziła. Kamila ciepło ją ubrała, a ja obserwowałam każdy jej ruch z wielką uwagą. Zjadłyśmy śniadanie razem z rodzicami jej oraz Grześka i byłyśmy gotowe do drogi. Bardzo podziękowałam za nocleg i pożegnałam się z państwem Kosok.
Przez całą drogę towarzyszył mi płacz Julki oraz lekkie zakłopotanie Kamili. Przepraszała mnie za każdym razem, kiedy tylko dziewczynka zapłakała, a mnie to naprawdę nie przeszkadzało i nie dekoncentrowało.
Trafiłyśmy akurat na godzinę, kiedy to Grzesiek był już po treningu. Pomogłam jego siostrze z walizkami jej i jej małej córeczki, po czym wsiadłyśmy do windy, która powiozła nas na piętro środkowego. Zastukałam lekko w drzwi, a po chwili stanął w nich właściciel mieszkania.
Wiedziałam, że był zaskoczony obecnością Julki, ale także szczęśliwy, że jego siostra odzyskała swoje dziecko, które uchodziło za zmarłe. Wprowadził wszystkie walizki do swojej sypialni i powiedział, że należy ona do Kamili i małej Julki.
Był tak zajęty i przejęty, że nie zwracał na mnie uwagi, przez co miałam doskonałą okazję obserwowania go. Lekki uśmiech nie opuszczał mojej twarzy. Środkowy latał w tę i z powrotem, a na Julkę patrzył z wielką miłością w oczach. Kiedy Kamila powiedziała mu, że może wziąć ją na ręce jego oczy aż rozbłysły blaskiem, którego wcześniej nie udało mi się zauważyć. Kiedy trzymał Julkę na rękach, Kamila poszła do łazienki, a on podszedł do mnie z wielkim uśmiechem na ustach.
- Dalej nie mogę uwierzyć, że mogli ją okłamać, że nie żyje – pokręciłam głową.
- Ważne, że wszystko się wyjaśniło – powiedział i cmoknął mnie w czoło.
- Ale nie zmienia to faktu, że tamci ludzie to najwięksi idioci na świecie – westchnęłam. - Ja ją pokochałam od razu jak na nią popatrzyłam, a tamci ją tak po prostu oddali – nie mieściło mi się to w głowie.
- Nie zaprzątaj sobie nimi głowy – objął mnie jednym ramieniem.
- Dziecko trzymaj nie mnie – zaśmiałam się i ściągnęłam jego rękę z moich ramion.
- Kosa!
Odwróciliśmy się szybko w stronę wejścia do mieszkania, gdzie przez przedpokój szedł zadowolony Zbyszek wymachując płytką.
- Zostawiłeś u m... - stanął nagle jak wbity w ziemię.
My pewnie nie wyglądaliśmy inaczej. Kamila chciała, żeby Zbyszek dowiedział się inaczej, chciała mu powiedzieć, a tu wyszło tak, a nie inaczej.
Tylko jak na to zareaguje atakujący...




Przedostatni dzień maratonu :) Ale to szybko zleciało ;p
Wracając jeszcze do Uniwersjady, każdy wie, że MAMY MEDALA! ;D Ale dzisiaj jak zobaczyłam post u Karolla, to troszeczkę mnie zatkało... Oni tak dużo osiągnęli, a jeszcze spadła na nich fala krytyki. Za co, bo kurde nie rozumiem? Wytłumaczy mi ktoś? Tak jak napisał Karol, przywieźli z Uniwersjady medal, pierwszy raz od 20 LAT! Taki tam turniej amatorski. Ja tam z Chłopaków jestem strasznie dumna i nic tego nie zmieni! ;D A no i jeszcze GRZEGORZ BOCIEK NAJLEPIEJ PUNKTUJĄCYM TEJ IMPREZY! ;D
Do jutra ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci