Pięćdziesiąt siedem

Wkurzona usiadłam na swojej walizce i oparłam głowę na otwartej dłoni.
Zaklęłam pod nosem i przeczekałam kilka chwil.
Westchnęłam jak stara lokomotywa i podniosłam swój tyłek. Zrezygnowana ciągnęłam walizkę za sobą tak długo, aż dodarłam do mieszkania. Zmarzłam, przemokłam po ponad godzinnym chodzie, a do tego chciało mi się wyć. Nie uśmiechało mi się spędzenie świąt samej, ale chyba tak trzeba będzie je spędzić. Przynajmniej wigilię.
Z wielkim bólem wybrałam numer do Kornelii. Odebrała po pierwszym sygnale.
- Kiedy będziesz, bo babcia się nie pokoi? - przywitała mnie wesołym głosem.
- Najprawdopodobniej jutro – powiedziałam cicho.
- Co?! - ryknęła mi do ucha. - Jak to?
- Jakiś idiota wjechał mi w volvo, a do tego spóźniłam się na ostatni pociąg do Wałbrzycha – wyjaśniłam niezadowolonym głosem i usiadłam na krześle w kuchni.
- Cholera by to wzięła – zaklęła szesnastolatka pod nosem.
- Korni! - usłyszałam stłumiony głos mojego brata.
- Tato, ale Em nie przyjedzie na Wigilię – poinformowała ojca.
- Co?! - ryknął Karol i wyrwał jej telefon z ręki. - Em, jak to nie przyjedziesz?!
- Jakiś facet wjechał w moje volvo, a ostatni pociąg do Wałbrzycha mi zwiał – powtórzyłam zrezygnowanym głosem.
- Chyba sobie żarty robisz.
- A robiłabym je sobie w taki czas? - zapytałam prawie że warknięciem.
- Zaraz po ciebie przyjadę – powiedział szybko.
- Karol, nie ma sensu – westchnęłam. - Przyjadę jutro – nie chciałam robić im kłopotu. Chyba nikt nie chciałby spędzać wigilii w samochodzie. - I nie ma innej opcji. Ucałuj tam wszystkich i za bardzo się nie objadajcie – zaśmiałam się cicho.
- Na pewno nie chcesz, żebym po ciebie przyjechał? - upewnił się Karol.
- Tak, pojawię się w domu jutro – obiecałam. - Wesołych Świąt – uśmiechnęłam się.
- Wesołych Świąt – życzył mój brat i zakończył połączenie.
Wesołych Świąt...
Nie miałam nic ciekawego do roboty, więc zabrałam się za sprzątanie. Nie pomyślałabym, że w wigilię będę sprzątała całe mieszkanie.
Zdążyłam ledwo zetrzeć kurze, kiedy rozległ się dźwięk mojego telefonu. Dzwoniła Iwona, która powiedziała, że muszę coś jeść, więc mam wpaść do nich, ponieważ zostawiła trochę świątecznych pokarmów. Podziękowałam za troskę, życzyłam smacznego przy wigilijnym stole i zabrałam się za przerwane sprzątanie, które trwało do godziny szesnastej.
Miałam właśnie iść umyć ręce do łazienki, kiedy rozległ się dzwonek telefonu. Dzwonił Kosa.
- Wesołych Świąt – przywitał się jakimś takim dziwnym tonem głosu.
- Dzięki i nawzajem – powiedziałam. - Co się z tobą działo wczoraj? - zapytałam. - Byłam dwa razy...
- Miałem kilka spraw do załatwienia – odpowiedział. - A ty, już w Wałbrzychu? Jak tak, to daj mi łaskawie Igłę do telefonu, bo gdzieś wściubił ten swój telefon i się dodzwonić do niego nie można – zaśmiał się cicho.
- Jestem w Rzeszowie, więc...
- Jak to jesteś w Rzeszowie?! - ryknął do słuchawki.
Wytłumaczyłam mu dlaczego.
- A no to nie za wesoło – stwierdził.
- No nie, a Ty? Już w Katowicach? - spytałam już trochę weselszym głosem.
- Zostaję w Rzeszowie – mruknął.
- Dlaczego? - zdziwiłam się.
- Kamila pojechała do domu wczoraj, a dzisiaj rano razem z rodzicami poleciała do Stanów – odpowiedział niezadowolonym głosem.
- Do Stanów? - zdziwiłam się. - Po co?
- Pamiętasz, opowiadałem ci trochę o tym jej byłym narzeczonym...
- No pamiętam.
- Biedny Alex miał wypadek, a ta poleciała do niego jak sroka za błyskotką – wyznał.
- No to nie za fajnie – skrzywiłam się.
Zdziwiło mnie to, że dziewczyna poleciała do swojego byłego narzeczonego. Mówiła, że chce zapomnieć, wymazać go z pamięci, a tu taka niespodzianka.
- Mam pomysł – ożywił się nagle Grzesiek. - Co powiesz na to, abyśmy spędzili Wigilię razem? - zaproponował.
Na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech. Jakaś jedna pozytywna wiadomość tego dnia.
- Jestem za – odpowiedziałam zadowolona.
- Masz jakieś potrawy Wigilijne, czy mam jeszcze pędzić do sklepu? - zapytał.
- Mam, ale u Ignaczaków w domu – odpowiedziałam. - Przyjedź, to zabiorę klucze i pojedziemy po wszystko – zaproponowałam.
- To będę za dziesięć minut – powiedział ochoczo i zakończył połączenie.
No nie spodziewałam się, że spędzę wigilię z Grześkiem. Ba, że w ogóle ją dzisiaj z kimś spędzę!
Wpadłam do łazienki jak po ogień. Przewróciłam do góry całą łazienkę w poszukiwaniu prostownicy, ale przypomniałam sobie, że jest ona w walizce. Szybko ją stamtąd wyciągnęłam, ale sięgnęłam jeszcze po specjalnie zakupioną sukienkę na tę okazję. Musiałam w końcu jakoś wyglądać.
Zanim zaczęłam prostować włosy i robić lekki makijaż, wskoczyłam pod prysznic. Głowy nie myłam, ponieważ było to akurat zbędne. Pomalowałam lekko oczy i zaczęłam prostować włosy.
Wyłączałam właśnie prostownicę, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.
- Wchodź! - krzyknęłam ze wsuwką w buzi.
Usłyszałam szuranie, a później trzask zamykanych drzwi. Szybko związałam włosy w kucyk i spięłam grzywkę wsuwką. Stroić się jeszcze będę miała kiedy.
- Już możemy jechać, tylko wezmę klucze – uśmiechnęłam się lekko do Grześka i drapnęłam klucze ze stołu.
Szybko dojechaliśmy do domu Ignaczaków. Otworzyłam drzwi i weszliśmy do lśniącego czystością domu.
- Jak to przed świętami – zaśmiał się Grzesiek i ściągnął buty, aby nie nabrudzić; uczyniłam to samo.
Zapakowaliśmy wszystko, co było nam trzeba i poprosiłam środkowego, abyśmy wpadli jeszcze do mnie, ponieważ musiałam zabrać rzeczy, w które miałam się ubrać. Ustaliliśmy, że kolację zjemy u siatkarza, a ja takiej uroczystej kolacji nie zamierzałam jeść w poplamionych jeansach.
Zapakowałam nie za wysokie szpilki, sukienkę, rajtuzy oraz prezent dla Grześka do małej, podręcznej torby i byłam gotowa do wyjścia.
Szybko dotarliśmy do mieszkania Kosy, gdzie czekała niedokończona w ubieraniu choinka. Wyłożyliśmy wszystko do lodówki i postanowiliśmy wspólnie dokończyć strojenie drzewka Bożonarodzeniowego. Oczywiście bez mini sesji zdjęciowej się nie obyło, a co! Będzie co wspominać za parę lat.
Kiedy choinka była już pięknie przystrojona zabraliśmy się za nakrycie stołu. Długo nam to nie zajęło, ponieważ nie było nic trudnego w nakryciu dla dwójki osób, a raczej dla trzech, ponieważ jedno dla niespodziewanego gościa. Pod obrusem przepisowo znalazło się sianko, nie wiem skąd je wytrzasnął, ale było.
- A co z opłatkiem? - zapytałam przypominając sobie o najważniejszej rzeczy na stole wigilijnym.
- Mam – uniósł z uśmiechem białe płatki.
Uniosłam kciuk do góry i nakazałam, aby położył go na małym talerzyku, po czym poszłam do łazienki, aby się przebrać. Kiedy wyszłam z pomieszczenia gotowa, Grzesiek już czekał ubrany w białą koszulę i czarnych spodniach, a do tego lekki zarosty na twarzy. Wyglądał bardzo dobrze.
Uśmiechnęłam się do niego i sięgnęłam po prezent do torby. Chwyciłam go w ręce i położyłam pod choinkę. Było kilka minut przed godziną siódmą, więc śmiało stwierdziliśmy, że można zaczynać.
Na pierwszy ogień poszło dzielenie się opłatkiem, co trwało trochę dłużej niż oczekiwałam, ale nie powiem, że mi się to nie podobało. Naszych dań, co prawda nie było dwanaście, ale na stole znalazły się: pierogi, uszka z czerwonym barszczem, karp, kluski z makiem, zupa grzybowa, trochę kutii oraz kompot z suszonych owoców i pomarańcze, które pięknie pachniały. Nie wiem, kiedy Iwona zdążyła to wszystko zrobić, ale byłam jej bardzo wdzięczna.
Po tym wszystkim co zjadłam, myślałam, że pęknę. Grzesiek chyba też, bo westchnął ciężko i powiedział:
- Chyba nie tknę jedzenia do jutra.
Przyznałam mu rację.
- Chcesz wina? - zapytał wstając od stołu.
- Czemu nie? - uśmiechnęłam się.
- Białe czy czerwone? - spytał otwierając lodówkę.
- Czerwone – odpowiedziałam.
Po chwili w moje dłoni znalazł się duży kieliszek z bordową cieczą.
- To co, za Wigilię, która miała być wielką klapą, a okazała się super? - zapytałam unosząc kieliszek do góry.
Kosa zaśmiał się i stuknął w mój kieliszek, po czym upiliśmy po łyku wina.
- To teraz czas na prezenty – wyszczerzył się.
Odstawiłam kieliszek, ściągnęłam szpilki i podeszłam do choinki.
- Mam nadzieję, że trafiłem – uśmiechnął się, a ja wzięłam do ręki niedużą torebkę.
Jakie było nasze zdziwienie, kiedy z torebek wyciągnęliśmy tę samą płytę Nightwish. Popatrzyliśmy po sobie i wybuchnęliśmy śmiechem.
Takiego prezentu, to ja się nie spodziewałam.
- Gust ten sam – skomentował dalej się śmiejąc.
- Nie da się ukryć – powiedziałam również się śmiejąc.
- Chcesz zatańczyć? - zapytał nagle ni z gruszki, ni z pietruszki.
- Ale chyba nie do tego – zamachałam płytką.
- Nie, nie – pokręcił szybko głową.
Grzesiek poszedł włączyć radio, z którego popłynął wolny, świąteczny utwór, ale nie kolęda, a ja założyłam szpilki, aby nie czuć się aż tak niską przy jego ponad dwóch metrach.
Chwyciłam jego dłoń i zaczęliśmy lekko wirować po salonie.
- Nie spodziewałam się, że aż tak miło spędzę tę Wigilię – powiedziałam zadzierając głowę, aby popatrzeć w czekoladowe tęczówki.
- Kilka godzin temu myślałem, że spędzę ją sam, a tu taki prezent. Chyba ktoś na górze czuwa – uśmiechnął się.
- Chyba tak – odwzajemniłam uśmiech.
- Em?
- Hmm? - inteligenta odpowiedź z mojej strony.
- Mogę? - zapytał patrząc mi w oczy.
- Ale co? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
Zatrzymaliśmy się, a jego twarz zbliżyła się do mojej. Nie spuszczaliśmy z siebie wzroku.
- Nigdy więcej nie pytaj – powiedziałam cicho, kiedy nasze wargi były oddalone od siebie kilka centymetrów. - Odpowiedź zawsze będzie taka sama – szepnęłam i złączyłam nasze usta w długo wyczekiwanym pocałunku...


Kto czekał – ten się doczekał! ;D
Epizod miał być jutro, ale po liście jaki dostałam od Kingi, stwierdziłam, że dodam dzisiaj :) Także dziękować Jej za dzisiaj ;p Kinga, dzięki za list, jak i za niespodziankę. Znowu się popłakałam! ;p DZIĘKUJĘ!
Mariusz i Grzesiek pokonali Chilijczyków, więc się cieszymy ;p I jeszcze Janowicz w półfinale! ;D I'm very happy!
Teraz do wszystkich, którzy mają Facebook'a i przy koncie „poziomkowa.” mają „Lubie to”.Facebook znowu ogranicza zasięg fanpage, więc kto chce być na bieżąco musi: Wejść na stronkę-> "Lubisz to" -> "Ustawienia" -> zaznaczyć "Wszystkie zdarzenia" :)
pozdrawiam ;* poziomkowa.
https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci

A! Słuchajcie KibicoweLove napisała do mnie, ponieważ robi listę opowiadań siatkarskich :) Więc każdy kto pisze, melduje się na tym blogu: http://kibicowelove.blogspot.com/p/opowiadania-warte-polecenia.html