Sześćdziesiąt dwa

Grzesiek pomału zaczął otwierać oczy. Ziewnął przeciągle i spojrzał na zegarek, który wskazywał godzinę czwartą dwadzieścia osiem.
- Zamiast się wyspać... - mruknął pod nosem i spojrzał na śpiącą obok dziewczynę.
Blond włosy, każdy w inną stronę, musiał odgarnąć kilka kosmyków, ponieważ zasłaniały jej twarz. Miarowy oddech i spokojny wyraz twarzy.
Uśmiechnął się szeroko. Myślał, że te święta będą się ciągnęły i będę najgorsze w jego życiu, a tymczasem stało się odwrotnie. Wreszcie wykonał ten pierwszy krok, a później już samo poszło i znalazł się tutaj w Wałbrzychu, wśród rodziny Emilki. Polubił wszystkich, ale jednak najbardziej jej babcię. Kobietę, która wiele w życiu przeszła, nade wszystko pragnęła szczęścia swoich bliskich, no i oczywiście, to że nie znała umiaru w nakładaniu jedzenia.
Pokręcił głową z uśmiechem lekko się śmiejąc.
W głowie stanął mu obraz z dnia przedwczorajszego. Widok z dachu był niesamowity i jeszcze ten pocałunek, a właściwie pocałunki. Kiedy tak stał i całował ją, to chciał, aby to nigdy się nie skończyło. Pragnął zatrzymać czas, odegnać wszystkie smutki, tak aby była tylko ona i on.
Trzeba dodać też, że bardzo cieszył się z tego, że będzie mógł spędzić z nią Sylwestra. Nie będzie to jakaś super impreza, ale chwile spędzone z nią, jej babcią i małymi dzieciakami. Nie mógł się już doczekać tego dnia, a był dzisiaj dopiero dwudziesty ósmy grudnia.
Pocałował ją czule w czoło i wyszedł z łóżka. Kiedy przechodził obok biurka, zapalił światło i zauważył szkicownik w jasnej barwie koloru brązowego. Z ciekawością otworzył go na pierwszej stronie. Jego oczom ukazał się portret dwójki ludzi, starszego mężczyzny i na oko siedemnastoletniej dziewczyny. Pod obrazkiem widniał podpis „Mężczyzna, który nauczył mnie patrzeć na świat, kochany Dziadek”. Kosa uśmiechnął się lekko i przerzucił na stronę kolejną, która przedstawiała portret babci Róży. „Najsilniejsza kobieta, jaką znam na całym świecie. To właśnie dzięki niej nauczyłam się nigdy się nie poddawać...” - głosił napis. Kolejna kartka przedstawiała mężczyznę z lekkim zarostem na twarzy i wielkimi oczami, a taki widniał pod nim napis „Bo nie ważne ile razy upadniesz, ważne ile razy się podniesiesz”. Grzesiek przełknął ślinę, która uwięzła mu w gardle i przerzucił kolejną kartkę. Kobieta z krótkimi czarnymi włosami, z pięknym uśmiechem, który tak bardzo dobrze był mu znany. „Zawsze powtarza: Kobieta jest szczęśliwa, jeśli posiada dwa imiona. Kochanie i Mamo...” - mówił napis pod portretem. Kolejna kartka szkicownika przedstawiała Karola. Dopiero po tych portretach Grzesiek zauważył jak bardzo Emilka była podobna do swojego taty, a jej brat do matki. Właścicielka pokoju, z tego co widział na obrazku, po matce odziedziczyła tylko ten zniewalający uśmiech. Ciekawiło go też, po którym z rodziców odziedziczyła więcej cech charakteru.
„Żyj tak jakby jutra miało nie być!” - głosił napis pod portretem Karola. Kolejna kartka została stworzona z myślą o Krzyśku. „Marzenia zawsze się spełniają, trzeba w nie tylko mocno wierzyć i dążyć do ich realizacji” - słowa napisane pod rysunkiem libero. Następna strona głosiła napis „Nadzieja zawsze umiera ostatnia, pamiętaj”, a portret przedstawiał Iwonę. Kolejny portret należał do Przemka, a słowa napisane pod namalowaną postacią były już środkowemu znane „Ciesz się każdym dniem!”
- „Bo przecież przyjaźń, to podstawa każdego związku... Oby do końca życia, zawsze z Nim” - przeczytał, a na portrecie zobaczył uśmiechniętego siebie z lekkim zarostem na twarzy. - Narysowała – szepnął nie mogąc w to uwierzyć. - Narysowała – powtórzył kolejny raz, a na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech.
Odwrócił się w stronę śpiącej dziewczyny i wpatrywał się w nią przez chwilę.
- Jestem cholernym szczęściarzem – mruknął sam do siebie i przerzucił jeszcze wzrok na swój portret w jej, jak się domyślał, wyjątkowym szkicowniku.
Pokręcił głową i zamknął go, po czym zgasił lampkę i wrócił do łóżka. Nawet zapomniał już, dlaczego w ogóle z niego wyszedł. Przytulił się do blondynki i okrył siebie i ją szczelnie kołdrą.
- Do końca, zawsze z nią – wyszeptał i czule pocałował ją w czoło, po czym zamknął oczy i szczęśliwy przywitał kolejny raz krainę snów.

Pomału zaczęłam otwierać oczy. Ziewnęłam przeciągle i rozprostowałam ręce, co spotkało się z cichym śmiechem.
- Nie śpisz już – uśmiechnęłam się do leżącego na boku i wpatrzonego w moją osobę uśmiechniętego Grześka. - Pokaże ci coś – wyskoczyłam z łóżka i drapnęłam do rąk mój szkicownik, po czym znowu znalazłam się w łóżku.
Usiadł.
- Ale masz się nie śmiać – ostrzegłam. - Dawno nie rysowałam i mogło wyjść trochę...
- Oj, nie marudź – uśmiechnął się i wyciągnął mi z rąk szkicownik. - Ważne, że w ogóle wzięłaś do ręki ołówek.
- Przewróć tutaj – przekartkowałam kilka stron i natrafiłam na odpowiednią kartkę.
- „Bo przecież przyjaźń, to podstawa każdego związku... Oby do końca życia, zawsze z Nim” - przeczytał cicho z uśmiechem. - Podoba mi się – spojrzał na mnie czule.
Uśmiechnęłam się szeroko.
- Kiedy rysowałaś? - zapytał i przybliżył się do mnie.
- Jakoś po północy – odpowiedziałam.
Objął mnie ramieniem.
- Narysujesz coś jeszcze raz? - spytał patrząc mi prosto w oczy.
- Co takiego?
- Widziałem, że na planach ogrodu zamiast rysować wszystko podpisywałaś – przypomniał. - A co byś powiedziała, abyśmy zaprojektowali to wszystko wspólnie, tylko że z moim talentem artystycznym się nie da – uśmiechnął się. - Ja wiem, że to może za wcześnie, ale na wiosnę będziemy mogli się wprowadzić...
Czy on właśnie...?
Zatkało mnie.
- Pomyśl sobie ty, ja i nasz mały świat – uśmiechnął się nie spuszczając ze mnie wzroku.
Nie wiedziałam, co miałam mu w tamtej chwili odpowiedzieć. Propozycja była bardzo kusząca. Dom, ogródek, a przede wszystkim on blisko. Tyle marzeń mogło się spełnić, a przecież od tego one były.
- Powiedz coś – zaśmiał się lekko mnie szturchając.
- Serio chcesz tam razem ze mną zamieszkać? - zapytałam patrząc mu prosto w oczy.
- Nie wyobrażam sobie tam nikogo innego – powiedział poważnym tonem głosu.
Czy będę uważana za wariatkę, jeśli się zgodzę?
- Pomyśl sobie, wstajesz rano, a wita cię przepiękny widok wschodzącego słońca – mówił coraz ciszej i lekko przesunął nosem po moim policzku. - Codziennie siadasz z książką na wielkim parapecie i znikasz w swoim świecie na kilka chwil...
Czułam jak coraz bardziej mięknę i jestem coraz bliżej podjęcia decyzji. Jego głos taki cichy i pociągający za razem.
- Nie zapominaj o sobie – powiedziałam cicho i dotknęłam lewą dłonią jego karku. - To szaleństwo jest – popatrzyłam mu prosto w oczy.
- A co to za miłość, która nie jest szaleństwem, co? - uśmiechnął się szeroko i skradł jeden mały, subtelny pocałunek.
- A co jeśli się nie zgodzę? - podniosłam jedną brew do góry.
- Zgodzisz się – kiwnął głową i kolejny raz obdarował mnie krótkim pocałunkiem.
- Nie bądź tego taki pewny – nie spuszczałam z niego wzroku.
- A dlaczego nie? - teraz to jego brew powędrowała ku górze.
- A dlaczego tak? - zaśmiałam się i teraz to ja lekko go pocałowałam.
- Widzisz, już się zgadzasz – stwierdził i musnął swoimi wargami mój policzek.
- A co jeśli ze mną nie wytrzymasz? - zapytałam, a on spojrzał na mnie tak jakbym zepsuła jego ulubioną zabawkę.
- Nie denerwuj mnie.
- Ja tylko...
- Nie tylkuj mi tu – chwilę później leżałam już na łóżku, a on nade mną. - Po prostu się zgódź – uśmiechnął się uwodzicielsko. - Kocham cię, rozumiesz? - spojrzał mi prosto w oczy. - Co z tego, że nie znamy się dwóch, czy trzech lat? Ja czuję się tak jakbym znał cię od zawsze – nie spuszczał ze mnie wzroku. - I chcę, żebyś była przy mnie zawsze, do końca...
Przełknęłam ślinę. Takiego wyznania, to się nie spodziewałam. I to jego pierwsze „kocham cię” skierowane w moją stronę.
- Nie wyobrażam sobie bez ciebie życia – powiedział stanowczym tonem głosu. - Więc? - spojrzał na mnie z nadzieją w oczach.
- Kocham cię – powiedziałam tylko, ponieważ na nic więcej nie było mnie stać.
- Czyli zgadzasz się?! - mało co nie krzyknął.
Kiwnęłam głową.
Uśmiechnął się szeroko i wpił się w moje usta, a ja oddałam mu pocałunek.
Czy to się dzieje naprawdę? I czy nie za szybko? Powiedział, że co to za miłość, która nie jest szaleństwem... To było szaleństwo i to ogromne, ale wcale się go nie bałam.
- Najwyżej wyrzucisz mnie po dwóch tygodniach wspólnego mieszkania – zaśmiałam się. - Albo jeszcze wcześniej.
- Oj, przymknij się – mruknął zadowolony i „przymknął” mi usta namiętnym pocałunkiem.



Dobra, wróciłam! Myślałam, że ten epizod będę Wam przekazywała w lepszym humorze, niż mam... Co do wczoraj, powiem tyle, że się popłakałam, powkurwiałam na Bułgarów (klik) i zostałam pocieszona, że są ME. I tego się trzymajmy :) "Dumni po zwycięstwie, wierni po porażce"
A! Pamiętacie jak opisywałam swój sen z Grześkiem? ;p Kilkoro z Was pisało, że też mieliście sny, z którymś z Siatkarzy ;p Gdyby Wam się chciało, to może ktoś jakiś opisze? ;) Będę wdzięczna ;p
Michał Kądzioła i Kuba Szałankiewicz zagrają o ZŁOTO na Uniwersjadzie! :D Nasza grupa w Kazaniu w końcówce tie-breaka wygrywa z Koreą Południową 22:20! I tym samym, jesteśmy w półfinale!! ;D Lecim, lecim Chłopaki! ;D

Jak podaje oficjalny fun club Bartosza Kurka niedawno odbyły się badania krwi siatkarzy. Wyniki nie są zadowalające, gdyż na nich widać, że siatkarze są...przetrenowani...
A! Słuchajcie, do następnego czwartku, epizody pojawiać się będą codziennie :) Mam nadzieję, że tą wiadomością poprawiłam Wam humor w jakimś małym stopniu ;) I nie zapominajcie, dzisiaj siadamy o dwudziestej przed telewizory i kibicujemy! :)
"Gramy dla Polski, gramy dla Orzełka, pomimo że to będzie jak mecz towarzyski, będziemy chcieli to wygrać" - Michał Winiarski ♥
Do jutra ;*
poziomkowa.

„Nawet jak przegrasz zostaje ci godność, dzięki niej wstajesz i biegniesz dalej!”