Pięćdziesiąt dziewięć

- Jesteśmy! - krzyknęłam i odłożyłam walizkę, po czym zabrałam się za ściąganie swojego płaszczu.
- No wreszcie! - babcia wyleciała z kuchni wprost do przedpokoju. - O, jest i Grzesiek – uśmiechnęła się szeroko i mocno go przytuliła.
- A nie mówiłam? - poruszyłam tylko ustami z wielkim uśmiechem, co siatkarz skwitował tylko szerokim uśmiechem i pokręceniem głową, ale też przytulił lekko moja babcię. - A ja, to co? - przypomniałam o sobie już głośniej i wyciągnęłam ramiona, w których po chwili znalazła się babcia Róża.
- Mam nadzieję, że teraz już żadnych przebojów nie mieliście? - spytała, kiedy oderwała się ode mnie.
Pokręciłam głową i zabrałam się za ściąganie kozaków.
- Zrobię wam herbaty – uśmiechnęła się staruszka i zniknęła z przedpokoju.
- Mówiłam ci, że nie masz się czego obawiać – uśmiechnęłam się i wyciągnęłam z szafy dwie pary kapci. Jedne zatrzymałam dla siebie, a drugie rzuciłam środkowemu.
- O ile wiem, to masz trochę większą rodzinę, niż babcia.
- Im nic do tego – uśmiechnęłam się i chwyciłam go za rękę. - Reakcji Ignaczaków chyba nie muszę przedstawiać? - spojrzałam na niego, a on pokręcił głową. - No to chodź – pociągnęłam go do salonu, gdzie siedzieli już Igła razem z rodzicami, żoną i dzieciakami, Karol i jego rodzinka oraz ciotka Anastazja z wujkiem Frankiem, kuzynka Malwina w wieku Korneli, kuzynka Oliwia wraz ze swoim mężem Krystianem i dwoma czteroletnimi bliźniakami oraz siedemnastoletni Max, którego rodziców nigdzie nie widziałam. - Wesołych Świąt – krzyknęłam wesoło.
- Em! - krzyknęła Kornelia i rzuciła mi się na szyję.
- Kogo przywiozłaś? - zaciekawiła się ciotka Anastazja i podeszła do nas z uśmiechem.
- Ciociu poznaj Grześka, a ty Grześku poznaj moją ciocie Anastazję – przedstawiłam ich sobie z uśmiechem.
- Bardzo miło mi panią poznać – uśmiechnął się środkowy i uścisnął dłoń czterdziestoośmiolatce.
- Mnie również – odparła z uśmiechem.
- Karola znasz – powiedziałam. - To wujek Franek – wskazałam na pięćdziesięciolatka, który wesoło przywitał się z Grześkiem. - To jest Malwina – nastolatka uścisnęła dłoń siatkarza. - Oliwia razem z Krystianem – wymienili uprzejmości. - Oraz Max – wskazałam na nastolatka siedzącego z komórką w dłoni.
- Emilia! - krzyknęła ciotka Dorota i rzuciła mi się na szyję. - Wesołych Świąt!
- Dzięki i nawzajem – odsunęła mnie do siebie.
- Z kim przyjechałaś? - zapytała i ciekawie spojrzała na środkowego.
- Grzesiek, bardzo miło mi panią poznać – uśmiechnął się i uścisnął dłoń mojej ciotki.
- Skoro już się wszyscy znacie, to siadajcie – zarządziła moja babcia, która weszła do salonu. - Trzeba coś zjeść.
- Widzisz, nie było tak źle – mruknęłam do Grześka i chwyciłam go za rękę.
Posłał mi lekki uśmiech i zasiedliśmy do rozłożonego niedaleko stołu.
Śniadanie jedliśmy około godziny, a ciotki zadawały mi mnóstwo pytań, o moją pracę, życie w Rzeszowie, takie pogawędki. Nikt nie pytał o moje relacje z Grześkiem, co było jak dla mnie dziwne, ale jednocześnie się z tego cieszyłam. Przynajmniej nikt mi nie wyjedzie z tekstem „a kiedy dzieci?”.
Po śniadaniu dzieciaki zaczęły grać w jakąś grę planszową, którą dostał Kacper, dorośli usiedli przed telewizorem, a mnie Grzesiek zaciągnął na górę.
- Przynajmniej rozprostuję sobie nogi – zaśmiał się i walnął sobą na łóżko.
- A kto ci powiedział, że będziesz spał ze mną w jednym łóżku? - zaśmiałam się i położyłam się obok niego.
- A co, chcesz mnie wysłać na pastwę cioci Anastazji? - zapytał przybliżając swoją twarz do mojej.
- Nie w tym życiu, ale na pastwę mojej babci, czemu nie? - zaśmiałam się i lekko go pocałowałam.
- I nie byłabyś zazdrosna? - zdziwił się śmiesznie.
- Hmm... - zamyśliłam się.
- I ty się jeszcze zastanawiasz? - zdziwił się Grzesiek.
- Byłabym i to jak cholera – powiedziałam szybko i mocno go pocałowałam.
Nagle do pokoju ktoś wparował, a środkowy odskoczył ode mnie jakbym go poparzyła.
- Babcia woła na ciasto – poinformowała wesoło Malwina.
- Już idziemy – mruknęłam pod nosem, a dziewczyna wyszła zadowolona z siebie i na dodatek nie zamknęła drzwi. - Drzwi się zamyka! - krzyknęłam za nią.
- Ej, nie denerwuj się, pewnie nie chciała – uśmiechnął się Grzesiek.
- A właśnie chciała – kiwnęłam głową. - Odkąd skończyła piętnaście lat, to zachowuje się jakby była pępkiem świata, a ja nie lubię takich ludzi – podniosłam się z łóżka i chwyciłam go za rękę. - Ale mniejsza o nią, chodź na sernik – wyszczerzyłam się.
- Tak dobry jak twój? - zapytał ściskając mocniej moją dłoń.
- Jeszcze lepszy – posłałam mu wielki uśmiech i zbiegliśmy ze schodów wprost do zapełnionego salonu.
Reszta dnia zleciała nam na obżeraniu się ciastem, siedzeniu w rodzinnym gronie, śmianiu się, wizycie na cmentarzu u moich rodziców i dziadka, a mi także na lekkim podnoszeniu ciśnienia przez Malwinę. Nastolatka była wszędzie tam, gdzie był Grzesiek, zadawała mu mnóstwo pytań, niekoniecznie tych mądrych. Kiedy środkowy widział, że mierzę ją swoim wzrokiem ściskał mnie za rękę i słał mi uśmiech, przez który, no nie oszukujmy się, stawałam się łagodna jak baranek.
Kiedy wkładałam brudne talerze do zmywarki, w kuchni pojawił się uśmiechnięty Krzysiek.
- Dobrze widziałem? - zaświergotał.
- Że wkurzałam się na Malwinę? - podniosłam wzrok.
- Że jesteś z Grześkiem! - odpowiedział uradowany.
Kiwnęłam tylko głową i włożyłam ostatni talerz do zmywarki.
- I ty tylko kiwasz głową?! - krzyknął na mnie. - Przecież to wiadomość jakich mało! - uradowany chwycił mnie i zaczął kręcić, jak baletnicę, co wywołało mój głośny śmiech.
- Postaw mnie! - krzyknęłam nie mogąc przestać się śmiać.
- No wreszcie! - nie zważał na mój krzyk. - Już myślałem, że do końca życia będziecie udawać, że nic do siebie nie czujecie!
- Co kto do kogo czuje? - zainteresowała się babcia wchodząc do kuchni, a za nią cały obładowany filiżankami i szklankami wszedł Grzesiek.
- Mamy nowego członka rodziny! - powiadomił zadowolony Krzysiu.
Kosokowi mało co szkoło nie wyleciało z rąk.
- O czymś nie wiem? - staruszka wbiła we mnie wzrok.
- Nawet babci nie powiedziałaś? - zdziwił się libero. - Pewnie nie miałaś czasu – uśmiechnął się. - Więc ja powiem! - odchrząknął teatralnie. - Grzesiek i Em są parą! - wykrzyknął jak dziecko w podstawówce.
- Kto to powiedział?! - do kuchni wleciała Kornelia. - Serio? - spojrzała na lekko zarumienionego Grześka. - No to gratuluję! - dziewczyna rzuciła mi się na szyję.
- Wiedziałam, że prędzej czy później do tego dojdzie! - uśmiechnęła się babcia. - Tylko jak ją skrzywdzisz, to przysięgam, że nie ręczę za siebie – popatrzyła uważnie na środkowego.
- Przenigdy – powiedział szybko środkowy i odstawił na blat filiżanki i szklanki.
- No i tak ma być! - uradowała się babcia i przytuliła mocno Grześka. - Lubię cię, nie spierdziel tego – mruknęła jeszcze słyszalnie.
- Nie zepsuję, obiecuję – Grzesiek mówiąc to patrzył mi w oczy.
Uśmiechnęłam się tylko do niego szeroko i puściłam perskie oczko.

Po przesiedzeniu jeszcze paru chwil na dole i wykąpaniu się, walnęłam sobą na łóżko, które aż do mnie wołało.
- Miałam pościelić wam osobno, ale chyba wyśpicie się razem – po paru minutach do pokoju wkroczyła babcia.
- Taa, jasne – mruknęłam będąc już w połowie na morfeuszowym świecie.
- Tylko grzeczni bądźcie – zachichotała staruszka.
- Babciu – podniosłam głowę i spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem.
- Nie zapominaj, że ja też byłam w twoim wieku – zaśmiała się. - Dobranoc – pożegnała się i wyszła z pokoju cicho zamykając za sobą drzwi.
Moja głowa ponownie znalazła się na poduszce.
- To faktycznie mam iść do twojej babci? - zapytał środkowy zamykając za sobą drzwi. - Czy jednak użyczysz mi kawałka swojego łóżka, hmm?
- Zgaś światło, a połowa łóżka jest twoja – powiedziałam w poduszkę.
- Jak sobie życzysz – zaśmiał się z zgasił światło po czym podszedł do łóżka i przykrył mnie kołdrą.
- Dzięki – mruknęłam.
- Wiesz co? - spytał, kiedy położył się obok mnie i lekko przytulił.
- Hmm...?
- Cieszę się, że tutaj z tobą przyjechałem – powiedział zadowolonym głosem.
- Też się cieszę – uśmiechnęłam się nie otwierając oczu. - A teraz spać, bo ja już zbytnio odpływam. Dobranoc.
- Słodkich snów – powiedział cicho i pocałował mnie czule w głowę.

Następnego ranka od razu po śniadaniu razem z Grześkiem udaliśmy się do kościoła, ponieważ reszta mojej rodziny stwierdziła, że byli już i wczoraj i przedwczoraj, więc już wystarczająco się pomodlili.
Po godzinnej mszy, zabrałam środkowego do parku, gdzie usiedliśmy na suchej, co graniczyło z cudem przy takiej pogodzie, ławce. Mimo że było zimno, nie zwracałam na to zbytniej uwagi. Liczyła się tylko nasza rozmowa, siedzenie w swoich objęciach i piękna sceneria, którą tworzył biały puch i słońce wychylające się zza chmur.
Kiedy wreszcie po trzech godzinach wróciliśmy do domu, babcia od razu zaczęła robić herbatę i lamentować, że mogliśmy się przeziębić.
- Ej Róża – uśmiechnęła się do niej ciotka Anastazja. - Nigdy zakochana nie byłaś? Miłość rozgrzewa – puściła mi oczko, a ja czułam jak lekko się rumienię.
- Zgadzam się – poparł ciotkę Krzysiek i wlał w siebie kieliszek wódki.
Pokręciłam głową i usiadłam na kanapie, gdzie aktualnie Kornelia pisała esemesa, a Grzesiek dosiadł się do męskiego towarzystwa. Później zjedliśmy wspólny obiad oraz masę ciasta, oczywiście rodzinne zdjęcie i dalsza rodzinka zaczęła się zbierać, co trwało jakieś trzy godziny. Kiedy wreszcie ciotki, wujki i kuzynostwo całe obładowane wypiekami i potrawami opuściło nasz dom, opadłam zmęczona na kanapę, a środkowy obok mnie.
- Nigdy więcej już tyle nie zjem – złapałam się za brzuch.
- Mówisz tak w każde święta – zaśmiał się Krzysiek.
- Każda kobieta tak mówi, a potem to i tak nie wychodzi – odezwała się Iwona popijając herbatę.
- To jest jak z dietą, którą mówisz, że zaczniesz od jutra, a jeszcze w tym samym dniu pożerasz ciasto czekoladowe – dopowiedziała siedząca na fotelu Anka.
- Coś w tym jest – mruknęłam i przymknęłam oczy.

Dwudziesty siódmy grudnia i zaczął się normalny dzień. Na jedzenie już patrzeć nie mogłam, więc usiadałam sobie na kanapie, a obok mnie Grzesiek i zaczęliśmy oglądać jakiś film.
- Może chcesz coś zjeść? - zapytałam środkowego.
Pokręcił głową.
- Em chcesz coś zjeść? - spytała babcia kilka chwil później.
- Nie – pokręciłam w dodatku głową.
- A ty Grzesiek?
- Dziękuję...
- To nałożę ci pierogów – westchnęła babcia i wróciła do kuchni.
Wybuchnęłam śmiechem. Grzesiek miał taką zdezorientowaną minę, jakby nie wiedział gdzie poleciała żółto-niebieska piłka.
- Mojej babci się przetłumaczyć nie da – pokręciłam głową ciągle się śmiejąc.
- Ile?! - krzyknęła staruszka z kuchni.
- Ja naprawdę, dziękuję – odkrzyknął jej środkowy.
- To dziesięć, czy dwanaście? - domagała się odpowiedzi.
Zaczęłam się głośniej śmiać.
- Pięć! - odkrzyknął jej siatkarz.
- Dobra niech będzie to jedenaście – odpowiedziała babcia, co zaowocowało moim dalszym śmiechem.
Mina Grześka – bezcenna.
- Chyba pomożesz mi to wszystko zjeść – uśmiechnął się do mnie brunet.
- Nie w tym życiu – pokręciłam głową.
- Jesteś pewna? - spytał przybliżając się do mnie niebezpiecznie.
- Na milion procent – odpowiedziałam szybko.
- Zła odpowiedź – wyszczerzył się i zaczął mnie łaskotać, co wywołało u mnie kolejne dawki śmiechu.
- Prze... stań! - nie mogłam przestać się śmiać.
Palce środkowego były wszędzie tam, gdzie miałam łaskotki.
- Pomożesz mi zjeść? - zapytał cicho i przestał mnie gilgotać.
- Nie – pokręciłam głową.
Zła odpowiedź!, ryknęło mi w głowie, ponieważ siatkarz kolejny raz zaczął doprowadzać mnie do śmiechu.
- Dobra, dobra! - udało mi się powiedzieć głośno pomiędzy salwami śmiechu. - Pomogę!
Zadziałało, tak jakbym powiedziała magiczne słowo.
- Jesteś niemożliwy – walnęłam go poduszką prosto w głowę.
W odpowiedzi wyszczerzył tylko zęby.
- Smacznego – babcia Róża z uśmiechem na ustach wręczyła mu talerz.
- Dziękuję – odwzajemnił uśmiech i przekroił jednego pieroga widelcem.
- Idę do spożywczaka, chcecie coś? - zapytała.
Spojrzałam na nią błagalnie i spytałam:
- Mało jedzenia masz w lodówce?
- Idę na ploty – uśmiechnęła się i wyszła dumnie z salonu.
- To co, za Krzysia? - wyszczerzył się Kosa i zamachał mi lekko połową pieroga przed ustami.
- Muszę? - skrzywiłam się lekko.
- Wiesz pierogi mogą poczekać, ale łasko...
- Dawaj tego pieroga – przerwałam mu i po chwili miałam już w buzi kawałek ciasta z kapustą i grzybami.
Środkowy posłał mi promienny uśmiech i zjadł swoją połówkę.



Jak tam, emocje już opadły? ;) Bo u mnie jeszcze nie, a do tego poszłam spać o czwartej nad ranem, a obudziła mnie chrześnica o dziewiątej ;p
A teraz listen, listen guys xD
Poniedziałek, pierwsza lekcja, a ja siedzę znudzona na lekcji matematyki (której tak na marginesie nie lubię), kiedy nauczycielka zaprasza mnie do odpowiedzi, do klasy wpada zziajana dyrektorka i pyta, czy może mnie zwolnić. Dziwnie na nią patrzymy z matematyczką, ale kobieta wyraża zgodę i zmywam się z klasy razem z moimi rzeczami. Wychodzimy i kierujemy się prosto do jej gabinetu, który znajduje się drzwi w drzwi z salą matematyczną (w moje prawdziwej szkole trzeba jeszcze zejść schodami). Zostawiam plecak w pokoju sekretarki i idę za dyrką do jej gabinetu, gdzie czeka... Grzegorz! WTF?! Z moich ust wydobywa się „yyy?”, a ten się szczerzy, jakby mu rodzice kupili najlepszą zabawkę w sklepie. Dyrka mówi, że jestem zwolniona z lekcji do końca tego dnia, z mojej strony kolejne „yyy?”, ale ten Pan, który przyszedł szczerzy się do mnie i chwyta lekko za nadgarstek i wychodzimy ze szkoły.
- Czytałem twoje opowiadanie – mówi zadowolony.
Z moich ust kolejne „yyy”. (jak wstałam to pomyślałam, czy ja, co cholery innych słów nie znałam w tym śnie? Moje odpowiedzi bardzo inteligentne, nie uważacie?)
- Podoba mi się, ale jest parę rzeczy, które się nie zgadzają – mówi z uśmiechem. - Wsiadaj – wskazuje na swoje auto, które tak na marginesie zgadza się z tym, które jest w opowiadaniu. (no przynajmniej tu trafiłam – pomyślałam po obudzeniu, kiedy to analizowałam)
Wiecie co? Wsiadłam do tego samochodu, ale gdzie pojechaliśmy tego Wam nie powiem, bo sama nie wiem... Zuzia, dlaczego musiałaś obudzić swoją Mamę Chrzestną?
Hahahahaha, ciekawie by było poznać opinię Grześka na temat tego opowiadania, ale nie wiem, czy nie spaliłabym się ze wstydu, gdyby coś na jego temat powiedział, haha! ;p
Przepraszam, że tak się rozpisałam, ale jakoś czułam, że musiałam się z Wami tym snem podzielić ;p
HALO STULECIA – PRZYBYWAM!!
A! I jutro rozdział jakoś po meczu, ale jakieś trzy godziny albo więcej ;p
Trzymajcie się, poziomkowa ;*

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci