Sześć

Było kilka minut po siódmej, kiedy się obudziłam. Nie mogłam spać, co było spowodowane dzisiejszą sesją. Co będzie jeśli reszta zespołu mnie nie polubi? Dobra, nie muszą mnie lubić, ale tolerować tak. Nasza współpraca musi być dobra, bo inaczej zdjęcia nie wyjdą. Model musi pracować z fotografem, bo w pojedynkę nic nie zdziałają.
Podniosłam się z łóżka i ubrałam. Zeszłam na dół, zrobiłam śniadanie sobie, Krzyśkowi oraz dzieciakom i wróciłam na górę, aby ich obudzić. Mała Dominika wstała bez żadnego oporu, podobnie Krzysiek, a z Sebastianem miałam mały problem. Kiedy chłopak powiedział mi, o której poszedł spać, to wszystko zrozumiałam. Spał zaledwie cztery godziny. Stwierdziłam, że dam mu jeszcze godzinę i później przyjdę.
Łyknęłam tabletki i zeszłam na dół, gdzie mała Ignaczak razem z tatą wcinali śniadanie. Dołączyłam do nich. Przy stole siedzieliśmy jakąś godzinę, więc po sprzątnięciu ze stołu, ruszyłam od razu na górę, aby obudzić Sebastiana. Tym razem podniósł się z łóżka.
Chwyciłam torbę ze sprzętem i zapakowałam ją do auta. Krzysiek musiał odwieźć jeszcze dzieciaki do swojej znajomej, a w dodatku miał być na hali godzinę po mnie, czyli o jedenastej. Włączyłam radio, z którego popłynął utwór „Someday” zespołu Flipsyde i pognałam w kierunku wyznaczonego miejsca.
Otwierałam właśnie bagażnik, kiedy usłyszałam znajomy głos wypowiadający moje imię. Od razu się odwróciłam.
- Cześć Grzesiek! - uśmiechnęłam się.
- Witam - odwzajemnił uśmiech. - Pomóc? - zapytał wskazując na torbę.
- Jak możesz. Tylko uważaj bo ciężkie.
Przewiesił torbę przez ramię i powiedział:
- Na siłowni podnosimy o wiele cięższe, więc takie coś to pikuś.
Zamknęłam bagażnik oraz samochód i ruszyliśmy w stronę wejścia do hali. Obok nas przeszedł wysoki szesnastolatek z wielkim plecakiem na plecach. Kończyły się wakacje, więc trzeba było robić zakupy do szkoły.
- Szczęście, że mam to już za sobą – kiwnęłam w stronę nastolatka.
- Nie lubiłaś chodzić do szkoły? - zapytał.
- Nienawidziłam lekcji matematyki. Zresztą do dzisiaj nic z niej nie rozumiem – westchnęłam.
- Lubiłaś nauczyciela od matmy? - przepuścił mnie w drzwiach.
- Kowalskiego? Nie – skrzywiłam się. - Wredny, stary, on nawet się uśmiechnąć szczerze nie potrafił – przypomniałam sobie. - Nie rozumiem, jak kogoś takiego można dopuścić do bycia pedagogiem...
- No i masz swoją odpowiedź – uśmiechnął się lekko Kosa.
- Ale na jakie pytanie? - zdziwiłam się trochę.
- Dlaczego nie lubisz matematyki – odparł, jakby to była najistotniejsza rzecz na świecie. - Dużo zależy od naszego podejścia do przedmiotu, ale równie dużo od nauczyciela. Jeśli nie lubisz kogoś, to wszystko, co robi działa ci na nerwy. - wyjaśnił. - Miałem nauczycielkę od przyrody, która, jeszcze przed tym jak poszedłem do szkoły, otruła mi psa. Rzecz oczywista – nienawidziłem jej. To przełożyło się na moje oceny – popatrzył na mnie. - Kiedy kończyłem podstawówkę ledwo miałem trzy z przyrody – uśmiechnął się lekko. - Później poszedłem dalej, polubiłem nauczycieli od geografii, fizyki, biologii oraz chemii i miałem oceny pozytywne – uśmiech mu się powiększył.
- Nie mów, że same piątki – popatrzyłam na niego uważniej.
- A nawet szóstkę z geografii – wyszczerzył się.
- Wow – szepnęłam i pokręciłam głową.
Kurde, całkiem inaczej na to wszystko popatrzyłam. Kosa miał rację i to wielką rację. Byłam pod wielkim wrażeniem jego inteligencji.
Grzesiek otworzył drzwi pokoju, w którym miała odbyć się sesja, i przepuścił mnie przodem.
- Trzeba będzie odsunąć ten stół i krzesła – wskazałam na rzeczy, które stały pod ścianą. - Pomożesz? - popatrzyłam na niego lekko się uśmiechając.
- Pewnie – uśmiechnął się szeroko i odstawił torbę pod ścianę.
Po piętnastu minutach wszystko stało już tak jak powinno. Poprosiłam środkowego, aby wypakował mi sprzęt, a sama skoczę do administratora budynku po tło, które miał dla mnie przygotować.
Lekkim truchtem dotarłam pod pomieszczenie gospodarcze. Zapukałam lekko w drzwi i weszłam. Przywitałam się i poprosiłam o tło. Porozmawiałam jeszcze chwilę z mężczyzną i zadowolona udałam się w drogę powrotną. Tło trochę szorowało o ziemię, ale nic mu nie było.
Wspólnie z siatkarzem rozłożyłam materiał i opadliśmy na krzesła. Grzesiek zaczął bawić się moim aparatem.
- Uśmiech – powiedział i pstryknął mi zdjęcie, a po chwili popatrzył na wyświetlacz. - Pięknie – wyszczerzył się i podał mi sprzęt.
- To teraz ty się uśmiechnij – poprosiłam i również pstryknęłam zdjęcie. - Świetnie – powiedziałam patrząc na fotografię. - Przybliż się – uśmiechnęłam się i zrobiłam zapraszający gest ręką.
- Po co? - spytał, ale przysunął się.
- A po to – wyszczerzyłam się i uniosłam aparat do góry – Szeroki uśmiech panie Kosok! - Pstryknęłam zdjęcie i spojrzałam jak wyszło.
Było super. Kiedy patrzyło się na nasze uśmiechy, nie można było się nie uśmiechnąć. Biła z niego aż za duża radość, ale to dobrze. Bardzo dobrze!
- Jesteśmy już – do sali wkroczył Krzysiek. - Grzesiek? - zdziwił się troszkę, ale kąciki jego ust powędrowały ku górze. - Cześć – podał mu dłoń, którą środkowy uścisnął.
- Pomagałem Emilii się z tym wszystkim rozłożyć – wyjaśnił.
- A gdzie reszta? - spytałam podnosząc się z krzesła.
- Dzień doberek – usłyszałam jak na zawołanie Piotrka i Zbyszka.
Mężczyźni wpadli do sali i przywitali się „po męsku” z Grześkiem. Cała trójka miała na sobie koszulki drużynowe, więc wygoniłam Kosę, aby też się przebrał. Wrócił minutę później razem z resztą Resovi. Krzysiek oczywiście wszystkim musiał mnie przedstawić.
Kiedy już każdy wiedział jak się nazywam, powiedziałam, że za dwie minuty mają być gotowi. Krzyknęłam jeszcze do Krzyśka, aby otworzył okno, ponieważ zaczęło robić się strasznie duszno.
Sprawdziłam jeszcze sprzęt i powiedziałam po angielsku, tak by każdy w pokoju mógł mnie zrozumieć:
- Zaczynamy panowie. Podchodzicie według numerków na koszulce. Jedynka, dwójka i tak dalej, jasne? - uniosłam brew, a siatkarze kiwnęli głowami. - To zapraszam pana Dobrowolskiego – uśmiechnęłam się.
Pstryknęłam jedno zdjęcie rozgrywającemu, ale nie byłam zbytnio zadowolona z efektu pracy.
- Dobra, słuchajcie – odwróciłam się w stronę mężczyzn. - Wyobraźcie sobie, że mnie i aparatu nie ma. Zamiast tego widzicie swoją żonę, narzeczoną albo dziewczynę i się do niej uśmiechacie, jasne? No chyba, że macie inne propozycje...?
- Ściągnij koszulkę – odezwał się głośno ZB9, a jego koledzy szeroko się uśmiechnęli.
- Oj Bartman, Bartman – westchnęłam. - Trzeba ci jakąś dziewczynę znaleźć, bo długo to ty sam nie pociągniesz.
- Cały czas czekam na ciebie – wyszczerzył się patrząc mi w oczy.
- To się możesz nie doczekać – powiedziałam. - Koszulki nie ściągnę, więc wyobraź sobie, że jestem wielkim kawałkiem sernika i będzie po kłopocie.
Krzysiek razem z Grześkiem i Piotrkiem wybuchnęli śmiechem, a reszta popatrzyła na nich jakby byli z innej planety.
Pokręciłam głową i wróciłam do pracy.
Kolejne zdjęcia wychodziły już naprawdę dobrze, więc skończyliśmy wszystko kilka minut przed trzecią. Podziękowałam za miłą współpracę i wygoniłam wszystkich do szatni. Umówiliśmy się jeszcze z Krzyśkiem, Zbyszkiem, Piotrkiem i Grześkiem na obiad.
Zaczęłam sprzątać nucąc sobie coś pod nosem. Tło zostawało, ponieważ za dwa dni miała odbyć się sesja z Młodą Resovią. Chwyciłam torbę i wyszłam z pokoju. Zamknęłam drzwi i ruszyłam w stronę wyjścia, aby tam poczekać na siatkarzy.
Pojawili się zaraz po tym, jak oparłam się leniwie o ścianę.
- To na jaką kuchnie nasza pani fotograf ma ochotę? - zapytał uśmiechnięty Zibi.
- Obojętne – odwzajemniłam uśmiech.
- Jeśli obojętne, to jedziemy do mojej ulubionej knajpy – powiedział zadowolony Piotrek i wyszliśmy wszyscy z hali.
- To kto pakuje się ze mną do autka? - spytał Krzysiek.
- Ja przyjechałam swoim – odparłam i poprawiłam ciężką torbę.
- Daj, wezmę – uśmiechnął się Grzesiek i odciążył moje ramię.
- Dzięki – westchnęłam i odgarnęłam grzywkę z oka. - Ten pan na pewno jedzie ze mną – wskazałam z uśmiechem na Kosę.
- Ja muszę pokazać jak dojechać – wyszczerzył się Cichy Pit.
- Zibi? - spytał libero patrząc na przyjaciela, ale ten pokręcił głową. - Dobra, a tylko po coś przyjdźcie! - warknął, a my zaczęliśmy się śmiać.
- Wskakujcie – powiedziałam otwierając samochód.
Otworzyłam bagażnik, a Grzesiek włożył do niego delikatnie torbę ze sprzętem.
Zajęłam miejsce kierowcy, a środkowy miejsce pasażera.
- Mogę? - zapytał wskazując na radio.
- Pewnie – uśmiechnęłam się i włączyłam silnik oraz klimatyzację.
Z głośników popłynęła końcówka „The Escapist”.
- Nie wiedziałem, że słuchasz Nightwish – odparł z uśmiechem.
- Ty też? - popatrzyłam na niego z uśmiechem.
- Od niedawna – podrapał się w skroń. - A ty?
- Od kilku lat – odpowiedziałam. - Tylko trochę mi szkoda, że Tarja opuściła zespół – skrzywiłam się.
- Anette daje radę – uśmiechnął się szeroko. - Tylko szkoda, że odchodzi...
- Jak to, odchodzi? - zaciekawiłam się.
- Napotkałem ostatnio taką informację w Internecie – wyjaśnił.
- No to ciekawe czy następna da radę? - zaczęłam się zastanawiać.
- Pożyjemy, zobaczymy – uśmiechnął się Grzesiek.
- Przepraszam, ze przeszkadzam w tej jakże arcyciekawej rozmowie, – usłyszałam głos ZB9 – ale jakbyście nie zauważyli, nadal stoimy w miejscu.
Dopiero teraz to zauważyłam. Faktycznie, silnik chodził, klimatyzacja tak samo, a ja siedziałam obrócona bokiem w stronę siedzenia pasażera. A to się zagapiłam.
- Przepraszam – uśmiechnęłam się lekko i wyjechałam z parkingu kontynuując rozmowę z Grześkiem.
Kątem oka widziałam naburmuszonego Zbyszka i uśmiechającego się pod nosem Nowakowskiego.
Dziesięć minut później siedzieliśmy, przy jednym ze stolików na dworze, z kartami w rękach i zastanawialiśmy się, co by tu wszamać na obiad.
- Mogę przyjąć zamówienie? - zapytała młoda kelnerka o czarnych długich włosach i oczach w tym samym kolorze.
- Ja poproszę spaghetti boloniese – powiedział Bartman zamykając kartę.
Myślałam, że dziewczynie wylecą oczy z orbit, kiedy zobaczyła Zbyszka. Z wielkim trudem stłumiłam w sobie śmiech, podobnie jak Igła.
- Dla mnie danie dnia – odezwał się siedzący obok mnie Grzesiek.
Brunetka drżącą ręką zapisała zamówienie w notesiku.
- Ja poproszę kaczkę w pomarańczach – oznajmił grzecznie Piotrek.
- Czyli dwie kaczki w pomarańczach – uśmiechnął się Krzysiek.
- A dla pani? - spytała drżącym głosem dziewczyna.
- Żeberka w sosie słodko-kwaśnym – uśmiechnęłam się miło do zestresowanej dziewczyny.
Kelnerka najszybciej jak tylko mogła, wparowała do kuchni.
- Co te dziewczyny w tobie widzą, to ja nie wiem – powiedziałam i założyłam nogę na nogę.
- Czyżbyś była zazdrosna, Serniczku? - wyszczerzył się mrugając szybko rzęsami.
Serniczku?! Muszę najpierw myśleć, co gadam! Kiedy ja się wreszcie tego nauczę?!
- Chciałbyś – prychnęłam.
- Oj chciałby, chciałby – zaśmiał się Piotrek, a Zbyszek odwrócił głowę w stronę spacerujących po rynku osób.
- Na kiedy musisz dostarczyć zdjęcia? - zapytał nagle Grzesiek.
- W sumie, to jak najszybciej – odpowiedziałam i wzięłam łyk soku. - Myślę, że do jutra spokojnie się wyrobię – uśmiechnęłam się.
Ledwo zdążyłam odłożyć szklankę na miejsce, a poczułam na swojej twarzy dotyk czyichś rąk. Moje oczy szeroko się otworzyły, a po sekundzie napotkały zielone tęczówki Zbyszka. Jego twarz była zdecydowanie za blisko mojej.
- Przepraszam – szepnął.
- Za c...?
Nie zdążyłam dokończyć, bo usta Bartmana z całej siły naparły na moje.
Wargi ZB9 na moich wargach.
Co jest, kurwa?!


Dobra macie szóstkę dzisiaj ;) Igła dodał nowe filmiki (http://networkedblogs.com/JzHkL), to upodobniam się do Najlepszego Libero na Świecie i też dodaję ;D Mam nadzieję, że sobota minęła Wam bardzo dobrze :) Chociaż mnie pogoda dzisiaj trochę dobijała, a jeszcze złapałam jakieś przeziębienie ;/
Dzisiaj ZAKSA wygrała z Jastrzębiem. Cieszycie się? ;) Ja uwielbiam dwie drużyny, także faworyta swojego nie miałam :) No i jeszcze wygrała SKRA z Politechniką Warszawską ;)
Dziękuję za przepiękną liczbę wyświetleń, jaką jest: 5.555 ;*
No nic, Wy bierzecie się za czytanie i komentarze, a ja zmykam się kurować :)
Dobra, jutro i pojutrze mecz Resovii, więc trze będzie oglądać i kibicować! ;D
Do sezonu reprezentacyjnego jeszcze 69 dni! <3
Jak ktoś ma Facebook'a to zapraszam do polubienia: https://www.facebook.com/pages/Kosa-i-Piter-najlepsi-%C5%9Brodkowi-na-%C5%9Bwiecie/500518156677694
Trzymajcie się cieplutko! Pozdrawiam :)
poziomkowa ;*