Siedem

Nie potrafię stwierdzić ile trwał nasz pocałunek. Chciałam myśleć, że jak najkrócej.
Odepchnęłam od siebie siatkarza i aż wstałam z krzesła o mały włos go nie przewracając.
- Co to miało kurde być?! - ryknęłam na niego, a ludzie siedzący przy stolikach obok dziwnie na mnie popatrzyli. - Czy ty normalny jesteś?! - wytarłam usta wierzchem dłoni.
Jego wielkie, zielone oczy patrzyły na mnie przepraszającym wzrokiem. Reszta reprezentantów Asseco Resovi przeskakiwała wzrokiem, to ze mnie na Zbyszka, to ze Zbyszka na mnie.
- Odechciało mi się jeść!
Biegiem ruszyłam w stronę mojego samochodu. Nie słyszałam za sobą żadnych głosów, a może nie chciałam słyszeć? W głowie miałam te wielkie, zielone, bartmanowe oczy. A potem moment, kiedy jego usta spotkały moje. Szybko zaczęłam, kolejny raz, je wycierać.
Wyciągnęłam kluczyki z kieszeni i otworzyłam volvo. Wskoczyłam na fotel kierowcy i z hukiem zamknęłam drzwi. Walnęłam głową w kierownicę.
Kolejny raz to samo pytanie: „co to miało być, do jasnej Anielki?!”. To ja się staram zakopać ten nasz „topór wojenny”, jestem dla niego miła. No dobra miła może nie, ale wredna w sympatyczny sposób. Staram się, abyśmy zostali dobrymi przyjaciółmi, a ten wyjeżdża z pocałunkiem.
Zaklęłam pod nosem.
Kurde, co się stało to się nieodstanie, trza żyć dalej. Ale nawet ze świadomością, że usta Bartmana czekają, aby kolejny raz zaatakować twoje?
Jezu, pomóż, bo zaraz zwariuję!
Odpaliłam silnik i z prędkością, która była stanowczo za duża, pognałam do domu Ignaczaków.

- Ale ze mnie idiota – wydukał ZB9 wpatrzony w miejsce, w którym z oczu zniknęła mu blondynka.
- Coś ty sobie myślał? - zapytał zdenerwowany Krzysiek, a gdyby wzrok mógł zabijać, to Bartman leżałby już trupem.
Piotrek tempo wpatrywał się w swoją szklankę do połowy napełnioną pomarańczową cieczą. Grzesiek siedział wyprostowany i uporczywie wpatrywał się w swoje splecione dłonie.
- Przepraszam was chłopaki – atakujący podniósł się nie patrząc na kumpli i skierował swoje kroki w stronę mieszkania.
Co ja kurwa zrobiłem?! - krzyczało mu w głowie.
- No to się porobiło – szepnął blondyn, a w tym samym momencie kelnerka przyniosła potrawy, na które i tak żaden nie miał już ochoty.

Wpadłam do kuchni jak poparzona. Z lodówki wyciągnęłam kilka składników, ze spiżarki mąkę i zaczęłam piec ciasto. To był jeden z moich sposobów na wyładowanie złości lub radości, patrz: sernik dla Krzyśka i Bartmana w podzięce za znalezienie mi pracy.
Kurde! Znowu Bartman! Aż walnęłam pięścią w blat.
Rękami całymi uwalonymi mąką, wodą i jajkiem włączyłam telewizor. Nastawiłam jakąś muzyczną stację i zaczęłam śpiewać, aby tylko nie myśleć o tym, co się wydarzyło.
Godzinę później usłyszałam trzask drzwi i Krzyśka, który mnie wołał.
- W kuchni! - przekrzyczałam muzykę i wstawiłam blaszkę do piekarnika.
Pomieszczenie wyglądało jakby przeszło przez nie tornado, dlatego nie zdziwiła mnie mina gospodarza domu.
- Czyli mega cie wkurzył – stwierdził Igła.
- Nawet mi nie przypominaj – pogroziłam mu palcem.
- Dobra, dobra – uniósł ręce w geście poddania. - Pomogę ci sprzątać. Za godzinę wraca przecież Iwona.
Zakasaliśmy rękawy i wzięliśmy się za doprowadzenie kuchni do stanu, który zburzyłam ja. Zajęło nam to jakieś piętnaście minut, po czym opadliśmy na kanapę. Przyciszyłam telewizor i utkwiłam wzrok w przyjacielu, jakby on był odpowiedzią na wszystkie pytania.
- Nie pytaj... Nie mam pojęcia, dlaczego to zrobił – popatrzył mi prosto w oczy.
- A szkoda... - westchnęłam. - Ale Krzysiu, tak szczerze... Dałam mu jakieś sygnały, czy coś?
- Znasz przysłowie „kto się czubi ten się lubi”, nie?
- Taa... Ale kurde, on mi się nawet nie podoba! - mało co nie krzyknęłam.
- To mu to powiedz – powiedział luźno libero.
- Łatwo powiedzieć... - przerwał mi dźwięk przychodzącego esemesa.
- Jadę po Iwonę – poinformował patrząc na telefon. - Pogadamy jeszcze jak wrócę.
- Dobra, leć – uśmiechnęłam się. - Nie wypada, żeby żona czekała.
Krzysiek wyszedł, a ja znowu zostałam sama. Poszłam sprawdzić jak się ma moje ciasto i zaczęłam szukać telefonu. Kilka nieodebranych połączeń. Nadawca: „Zibi :)”. Usunęłam wszystkie i wrzuciłam telefon do torby.
Zarzuciłam na siebie bluzę Igły i wyszłam z domu. Otworzyłam auto, a później bagażnik i wyciągnęłam z niego mój sprzęt. Przerzuciłam torbę przez ramię i wróciłam do domu. Odłożyłam wszystko na stół i zaczęłam szukać jakiejś kartki oraz długopisu. Po minucie szukania napisałam: „Idę do ZB9... Muszę to wszystko wyjaśnić. Dzięki za wszystko :) Ucałuj ode mnie Iwonę i dzieciaki, bo pewnie, kiedy wrócę będziecie już spać. Emilia”.
Zostawiłam kartkę na stole i nastawiłam piekarnik tak, aby sam wyłączył się po pewnym czasie. Zabrałam klucze, torebkę, założyłam swoją bluzę i opuściłam dom.
Kiedy siedziałam już w samochodzie zmieniłam płytę i z głośników poleciała piosenka „Seul” Garou. Wiem, stare, ale zawsze lubiłam tę piosenkę. I głos wokalisty. Podśpiewując sobie cichutko włączyłam się w ruch uliczny.
Zbyszek nie mieszkał zbyt daleko od Ignaczaków, więc po siedmiu minutach drogi byłam już pod jego blokiem. Nie byłam jeszcze u niego w mieszkaniu, ale adres zapisany miałam w swoim notesiku. „Tak na wszelki wypadek” przypomniały mi się słowa Bartmana, kiedy kreślił nazwę ulicy i numer mieszkania.
Wysiadłam z volva i ruszyłam w wyznaczonym przez siebie kierunku. Wbiegłam po pięciu schodkach, później wsiadłam do windy i nacisnęłam numer pięć. Winda szybko zawiozła mnie na wyznaczone piętro. Odszukałam numer mieszkania i lekko zastukałam w drzwi, wypuszczając z płuc powietrze.
Po chwili usłyszałam szczęk zamka, a później moje oczy ujrzały Zbyszka.
- Co ty tu robisz? - zapytał zdziwiony.
- Czekam aż mnie łaskawie wpuścisz – odpowiedziałam próbując patrzeć mu w oczy, ale uciekał wzrokiem.
Zawahał się przez chwilę, ale jednak odsunął się na tyle, że mogłam wejść. Przeszłam od razu do salonu, który wyglądał tak jak się spodziewałam. Jasne kolory, czarna skórzana kanapa i fotele, przezroczysta ława, kilka regałów z książkami, medalami i płytami.
- Przyszłaś mi powiedzieć, że jestem totalnym idiotą? - zapytał opierając się o ścianę łączącą przedpokój z salonem.
- Nie – pokręciłam głową i spojrzałam na niego. - Przyszłam wyjaśnić to wszystko... Słuchaj, ja naprawdę bardzo cię lubię, – uśmiechnęłam się lekko – ale nic więcej... Mogę być jedynie twoją przyjaciółką...
- Ale ja też nie chcę niczego więcej od ciebie – odparł patrząc mi w oczy.
- To dlaczego mnie pocałowałeś? - zapytałam zdziwiona.
- Pewnie uznasz, że to głupie – uśmiechnął się leciutko i podrapał po karku. - Ale wtedy zobaczyłem Gośkę...
Oho! Była dziewczyna! Wkraczamy na linię ognia!
- Chciałem się jakoś na niej zemścić...
- Chciałeś, żeby była zazdrosna – wtrąciłam.
- Taa... Nie zdążyłem nawet racjonalnie tego przemyśleć, a już trzymałem twoją twarz w dłoniach i... - urwał w pół zdania. - Wiem, że to był szczeniacki pomysł... I bardzo cie za to przepraszam.
Przełknęłam ślinę. Złość, która we mnie była, od tak wyparowała. Zrobiło mi się go szkoda. Podeszłam do niego i mocno przytuliłam, jak przyjaciela.
- Czyli już się nie gniewasz? - zapytał cicho.
- Nie – odpowiedziałam jeszcze ciszej i poczułam jak jego ręce jeszcze mocnej mnie do niego przyciągają. - Gdybyś mi powiedział co jest na rzeczy, – kąciki moich ust zaczęły się podnosić – to Gośkę by skręciło z zazdrości. Bardziej bym się wczuła.
Bartman zaczął się śmiać, a po chwili do niego dołączyłam.
- Chyba muszę odszczekać to co powiedziałem w „Igłą Szyte” - wyszczerzył się.
- To o pozdrowieniach? – zadarłam do góry głowę i popatrzyłam na niego.
- Dokładnie – poczochrał mi włosy. - Jak się tylko nadarzy okazja, to wszystkie blondynki o ciemnoniebieskich oczach załatwią sobie pozdrowienia.
- Ale z ciebie lizus – pacnęłam go w ramię i usłyszeliśmy jak burczy mi w brzuchu, co wywołało kolejną fałdę śmiechu.
- Głodna? - zapytał kierując się w stronę kuchni.
- Jak wilk – wyszczerzyłam się i podążyłam za nim.
- Yyy... dużo ci zaproponować nie mogę – powiedział patrząc skrzywiony do lodówki.
- Pokaż co tam masz – odsunęłam go i zajrzałam do wnętrza urządzenia. - Uuu.. Panie Bartman odchudza się pan? - spytałam. Jego lodówka świeciła pustkami.
- Nie miałem kiedy zrobić zakupów – podrapał się po głowie.
- Dobra – zamknęłam lodówkę. - Jutro jedziemy na zakupy, a dzisiaj coś zamówimy – powiedziałam ściągając bluzę.
- To na co masz ochotę? - zapytał biorąc telefon do ręki. - Chińszczyzna?
- Ble – skrzywiłam się. - Zamów pizze i będzie po kłopocie.
- Jaką sobie życzysz? - zaczął szperać w komórce.
- Margarita, a drugą z szynką i pieczarkami – uśmiechnęłam się, kiedy palce siatkarza przestały błądzić po ekranie komórki.
- Tyle zjesz? - popatrzył na mnie uważnie.
- Czasami jeszcze więcej – wyszczerzyłam ząbki w uśmiechu.
- Wow – wrócił do szukania numeru.
Tak, przyznaję się jestem żarłokiem. Lubię jeść i jem dużo. Nie jestem zwolenniczką dziewczyn chudych jak patyki. Mam trzy, czy czterokilogramową nadwagę, ale wcale ona mi nie przeszkadzała. Ktoś kiedyś nazwał to „seksowną nadwagą”, więc tego się trzymajmy.
Wróciłam do salonu i zaczęłam przeglądać „skarby” mojego przyjaciela. Doskonale widział, co robię; salon i kuchnię dzielił tylko trzymetrowy barek.
W czasie, kiedy zamawiał dla nas jedzenie, ja przeglądałam jego filmową kolekcję. Miał tego naprawdę sporo. Zaczynając od bajek, ciągnąc po fantastykę, a na melodramatach kończąc. Leciałam po tytułach, chciałam znaleźć coś ciekawego.
Wreszcie wyciągnęłam „Kac Vegas” i pomachałam Zbyszkowi pudełkiem przed oczami.
- Obejrzymy?
Miałam wielką ochotę pośmiać się z czegoś, a ta komedia była moim ratunkiem.
- Z tobą, zawsze – wyszczerzył się i schował telefon do tylnej kieszeni. - Napijesz się czegoś?
- Masz jakiś sok? - spytałam z nadzieją.
- Może być woda? - pokręciłam głową. - No to zostaje wódka, piwo lub whisky – westchnął patrząc do barku.
- Dawaj piwo.
Chwilę później trzymałam zimną butelkę w swoich dłoniach. Podobnie jak Bartman. Siedziałam po turecku na kanapie tak, że widziałam cały lewy profil atakującego.
- Powiesz mi dlaczego tak właściwie rozstałeś się z Gośką? - spytałam i wzięłam łyk alkoholu.
- Kochałem ją. Wierzyłem, że dla niej byłem w stanie osiągnąć wszystko... Chciałem spędzić z nią resztę swojego życia... I nagle, pewnego dnia wpada Kubiak i mówi, że Gośka mnie oszukuje, zdradza na prawo i lewo... Wyrzuciłem go wtedy z mieszkania, bo oczywiście w to nie wierzyłem...Minęło kilka dni; urwałem się wcześniej z treningu, żeby zrobić jej niespodziankę. Wszedłem do mieszkania i jedyne, co rzuciło mi się w oczy, to porozrzucane ubrania. Chyba ci nie muszę opowiadać, co zastałem w sypialni. Wtedy dostrzegłem, że Michał miał jednak rację. Wyrzuciłem Gośkę razem z jej kochankiem z mieszkania i pierwsze co zrobiłem, to poszedłem do Dzika. Nic nie mówił, nie żądał, żebym go przeprosi, po prostu przy mnie był. Jak prawdziwy przyjaciel – uśmiechnął się i pociągnął łyk piwa.
Po tej opowieści stwierdziłam, że nie lubię tej całej Gośki. Bartman przecież był świetnym facetem i nie mieściło mi się w głowie, jak można było go tak zranić.
- A z tobą i tym całym Jurkiem jak było? - wyrwał mnie z zamyślenia.
- Skąd o nim wiesz? - zdziwiłam się.
- Widziałem zdjęcie na twoim laptopie – wzruszył ramionami.
- Kiedy? - zmarszczyłam czoło.
- Jak zaprosiłaś nas na ciasto i wpadł też Grzesiek. Co Igła pokazywał mu twoje fotografie – wyjaśnił.
- Zobaczyliście to zdjęcie, kiedy mało co się nie zadławiłeś? - spytałam przypominając sobie tę sytuację i miny siatkarzy. Kiwnął głową. - Podobnie jak w twoim przypadku – wzruszyłam ramionami. - Jestem w stanie wybaczyć wiele rzeczy, ale nigdy zdrady – pokręciłam głową.
- I postanowiłaś przyjechać tutaj?
- Taa... Mimo tego że moje kontakty z Krzyśkiem przez te dwa lata, kiedy byłam z Jurkiem, się oziębiły, to przyjął mnie z otwartymi ramionami – uśmiechnęłam się.
- Wiesz co? - Zibi uniósł do góry lewą brew. - Mamy najlepszych przyjaciół na świecie – uśmiechnęliśmy się w tym samym momencie.
- Nie mogę się nie zgodzić. To co, za ich zdrowie? - uniosłam butelkę ku górze, a Zbyszek uderzył o nią lekko swoją.
- Za najlepszych przyjaciół na calutkim świecie.
Przyłożyliśmy butelki do ust pozwoliliśmy, aby brązowy płyn wlał się do naszych organizmów.
Kiedy odstawiałam butelkę na ławę, zadzwonił dzwonek do drzwi. Atakujący podniósł się z kanapy i poszedł po naszą kolację.
Słyszałam, jak dostawca poprosił go o autograf i uśmiechnęłam się promiennie.
Po minucie trzymałam już w dłoni kawałek pizzy. Jedliśmy, a właściwie pożeraliśmy posiłek, jakbyśmy nie jedli z co najmniej trzy dni. Aż uszy nam się trzęsły, więc co chwila wybuchaliśmy śmiechem.
Po tym, jak zjedliśmy po dwie pizze, Zbyszek włączył film. Usiadłam na kanapie, tak jak powinno się na niej siedzieć, a atakujący położył się, tak że jego kolana i kawałek uda służyły mi do podpierania się.
Po godzinie filmu zauważyłam, że śmieję się sama, więc popatrzyłam na twarz mojego przyjaciela. Spał jak zabity. Westchnęłam i pomału, aby go nie obudzić, wyswobodziłam się z kanapy, a potem wyłączyłam film. W sypialni znalazłam jakiś koc i przykryłam nim Bartmana.
Sprawdziłam, czy mieszkanie jest zamknięte i wzięłam do ręki swój telefon. Jedno nieodebrane połączenie od Krzyśka. Napisałam wiadomość, że zostaję u ZB9 na noc, zabrałam jeszcze pudełko tabletek i ruszyłam do jego sypialni. Wyciągnęłam z szafy jakiś T-shirt i włożyłam go na siebie.
Wsunęłam się pod bartmanową kołdrę i zamknęłam oczy. Natychmiast znalazłam się w objęciach Morfeusza, nie zdążając nawet przeanalizować dzisiejszego, a raczej wczorajszego już, dnia.

No to macie siódemkę ;) Mam nadzieję, że się spodoba ;p
Jak emocje po wczorajszym meczu? Mnie się jeszcze trzymają ;D Wczoraj ja ochrypłam, moja siostra ogłuchła ;D Popłakałam się ze szczęścia! Hahah! ;p GRZESIEK MVP – kolejny powód do łez szczęścia <3 Dowiedziałam się, że mam coś z głową, właśnie od mojej kochanej Siostrzyczki, ale to stwierdzone już niejednokrotnie ;p
Jutro ostatni dzień w szkole! Nareszcie! :D Wreszcie się wyśpię :)
Energia mnie dzisiaj po prostu roznosi, a jeszcze Igła dodał nowe filmiki! <3 http://networkedblogs.com/JDEXK <--- gdyby Ktoś jeszcze nie widział ;)
Zapraszam do czytania i komentowania oczywiście! ;)
Pozdrawiam Was cieplutko! Trzymajcie się!
Poziomkowa ;*