Pięć

Sobota i niedziela minęły w leniwej atmosferze. W sobotę rano wróciły dzieciaki i przez trzy godziny opowiadały o tym, co widziały i co robiły na wycieczce. Wieczorem rozpaliliśmy grilla, wpadł Zbyszek razem z Piotrkiem, więc na nudę narzekać nie mogliśmy. Mój komputer wzbogacił się o kilkadziesiąt nowych zdjęć z czego się cieszyłam.

W niedzielę poszliśmy do kościoła, zjedliśmy „rodzinny” obiad i postanowiliśmy spędzić czas na świeżym powietrzu. Sebastian wynalazł w swoim pokoju paletki do badmintona i lotkę, więc postanowiliśmy urządzić sobie mały meczyk. Ostatni raz grałam jakieś trzy lata temu, więc młody Ignaczak pokonał mnie bez większych przeszkód. Potem pobawiłam się z Dominiką w piasku i jakoś czas zleciał.

Przez te dwa dni nie dostałam ani jednej wiadomości od Jurka, ani nie miałam żadnego nieodebranego połączenia. Aż za bardzo mi to pasowało.

Nadszedł poniedziałek.

O dwunastej miałam umówione spotkanie, na którym miałam podpisać umowę z Resovią. Wsiadłam w samochód i ruszyłam w wyznaczone miejsce, którym była ulica Lenartowicza.

Po kilkunastu minutach byłam już na miejscu. Wysiadłam z auta, zamknęłam je i skierowałam swoje kroki w kierunku budynku. Pchnęłam mocno drzwi i weszłam do środka. Ruszyłam w stronę recepcji, ale nikogo tam nie zastałam. Skrzywiłam się lekko i oparłam łokieć na blacie.
Przyjdzie mi poczekać.

- Przepraszam, szuka pani kogoś? - po chwili usłyszałam za sobą męski głos, więc odwróciłam się na pięcie.

- Tak – uśmiechnęłam się.

Zwęziłam oczy i przyjrzałam się podchodzącemu do mnie mężczyzny. Kiedy dzieliły nas już cztery kroki, rozpoznałam go. Niejaki Grzegorz Kosok. Środkowy Asseco Resovi no i oczywiście reprezentacji Polski. Mój uśmiech jeszcze bardziej się powiększył.

- Więc kogo pani szuka?

- Jaka tam pani – wyszczerzyłam się. - Jestem Emilia – wyciągnęłam przed siebie dłoń, którą lekko uścisnął.

- Grzesiek – uśmiechnął się leciutko.

- Wiem – powiedziałam zanim pomyślałam.

Przestań zachowywać się jak jakaś popaprana hotka!

- Znaczy szukam gabinetu prezesa...

- Przedostatnie drzwi na lewo – uśmiechnął się.

- Wielkie dzięki. Miło było cię poznać. To do zobaczenia.

- Nie ma za co. Mnie również.

Pomachałam mu i ruszyłam szybkim krokiem we wskazanym kierunku. Miałam tylko nadzieję, że kompletnej idiotki z siebie nie zrobiłam. Dziwne, przecież nigdy tak na żadnego siatkarza nie reagowałam. Byłam przecież do nich przyzwyczajona, więc co jest?

A tak w ogóle to co Grzesiek tutaj robił? Przecież mieli dzisiaj dzień wolny. No nic, zostaje mi go zapytać przy naszym kolejnym spotkaniu.

Potrząsnęłam głową i zapukałam lekko w drzwi. Po chwili usłyszałam „proszę” i przekroczyłam próg gabinetu.

- Dzień dobry – przywitałam się. - Nazywam się Emilia Sławska – uśmiechnęłam się.

- A tak, nasza nowa pani fotograf – uśmiechnął się. - Proszę siadać – wskazał krzesło, na którym posłusznie usiadłam. - Nie powiem, pani fotografie bardzo mnie urzekły.

- Cieszę się.

- To jak, możemy podpisywać umowę? - przeszedł do konkretów.

- Jasne – odparłam, a mężczyzna podsunął mi plik dokumentów. - Pozwoli pan, że rzucę okiem – wzięłam papiery i zaczęłam szybko czytać linijka po linijce.

- Oczywiście. W pierw będzie pani musiała wykonać zdjęcia na profile zawodników na naszą oficjalną stronę – pokiwałam głową nie odrywając wzroku od kartki. - A potem zdjęcia z meczy i czasem z treningów, pasuje?

- Jak najbardziej – uśmiechnęłam się. - Mogę prosić o długopis? - spojrzałam na niego.

- Naturalnie – podsunął jeden z leżących na jego biurku.

Podziękowałam i strzeliłam kilka podpisów w wyznaczonych miejscach. Po kilkunastu sekundach oddałam papiery mojemu nowemu szefowi.

Jejku, jak to fajnie brzmi.

- Dziękuję – powiedział sprawdzając, czy we wszystkich miejscach widniej mój podpis. - Jutro widzimy się o dziesiątej, dobrze? - popatrzył na mnie jednym okiem.

- Super – uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Podniosłam się i wyciągnęłam przed siebie doń, którą mężczyzna mocno uścisnął.

- I proszę mówić do mnie po imieniu, okej? - zapytałam.

- Dobrze... Emilio – uśmiechnął się.

Pożegnałam się i wyszłam zadowolona z gabinetu. Zostałam oficjalnym fotografem Asseco Resovi Rzeszów!

Biegiem dotarłam do auta. Odpaliłam je i jak najszybciej ruszyłam w stronę super marketu. Zrobiłam zakupy i wróciłam do domu. Zadzwoniłam do Iwony, która była aktualne na dwudniowym szkoleniu, z zapytaniem, gdzie trzyma jakieś blaszki do pieczenia i po uzyskaniu odpowiedzi, zaczęłam rządzić w kuchni.

Po godzinie przygotowywania wszystkiego do pieczenia, wstawiłam ciasto do piekarnika i nastawiłam minutnik. Umyłam ręce i napisałam do Krzyśka, aby zgarnął, w drodze powrotnej z wesołego miasteczka, Bartmana.

Jakoś musiałam im podziękować za to, że znaleźli mi robotę. Własnoręcznie upieczone ciasto, miało mi choć trochę w tym pomóc. Igła sernik uwielbiał, ale jak było z Bartmanem? Nic nie wiedziałam o jego kulinarnych upodobaniach.

No nic, zostaje mi tylko czekać!

Kiedy ciasto dochodziło w piekarniku, chwyciłam do rąk laptopa i zaczęłam sprawdzać pocztę. Nie było mnie przez trzy dni, a tu już ponad setka nieodebranych. Ponad połowa to jakieś bzdetne reklamy, więc od razu zajęłam się ich usunięciem. Kilka wiadomości od Jurka, ale daty były sprzed naszej rozmowy, więc wylądowały w koszu. Resztą były oferty mieszkań w Gdańsku, ale to już nie było dla mnie ważne. Kilka dni temu – tak, ale teraz, wszystko się zmieniło.

Zamknęłam laptopa i w tym samym momencie przyszła odpowiedź od Krzyśka. „Za dziesięć minut będziemy. ZB9 siedzi już grzecznie w samochodzie :)”. Uśmiechnęłam się i odłożyłam telefon. Luknęłam jeszcze na moje ciasto i zabrałam się za robienie zimnej herbaty dla dzieciaków oraz mrożonej kawy dla nas.

Wyniosłam schłodzone napoje na taras, postawiłam w cieniu i usłyszałam jak drzwi frontowe się otwierają.

- Ciociu! - doszedł mnie głos Sebastiana, więc wbiegłam do salonu.

- Hej – uśmiechnęłam się. - I jak było? - zapytałam biorąc od niego plecak, a w międzyczasie do salonu weszła reszta.

- Jejku, co tu tak pachnie? - zapytał Bartman wchodząc do kuchni.

- Mam nadzieję, że lubisz sernik – wyszczerzyłam się.

- Dodałaś rodzynki? - zapytał od razu.

- Nie lubię rodzynek – skrzywiam się.

- Igła ona się przeprowadza do mnie! - krzyknął, a ja wybuchnęłam śmiechem.

- Nie ma mowy – pokręcił głową Krzysiek i posadził Dominikę na krześle. - Jeszcze mi ją zgorszysz i co będzie?

- Aj, marudzisz – burknął niby zły Zbyszek.

Usłyszeliśmy dźwięk, który obwieszczał, że ciasto jest już gotowe. Ruszyłam do kuchni i wyciągnęłam wypiek.

- Ja chcę duży kawałek – odezwał się Sebastian i stanął obok mnie.

- Będziesz musiał chwilę poczekać – poczochrałam mu włosy. - Chodźcie na taras – chwyciłam go za rękę i ruszyłam w wyznaczone miejsce. - Opowiecie mi co robiliście, a potem zjemy ciacho – uśmiechnęłam się, a młody Igła odwzajemnił uśmiech.

- A jak tam u szefa? - zapytał Bartman siedząc wygodnie na tarasie i popijając zimną kawę.

- Super – wyszczerzyłam się i usiadła biorąc na kolana Dominikę. - Jutro mamy pierwszą sesję na oficjalną stronę – poinformowałam i upiłam łyk kawy.

- Mogę trochę? - usłyszałam jak mała Ignaczak szepcze mi do ucha.

- Tylko łyczek, bo tato mnie zabije – uśmiechnęłam się i dałam jej do rączek szklankę.

- Uuu... - podrapał się po brodzie Zibi. - Muszę zastanowić się, który profil mam lepszy.

- Dziewczyny by piszczały, nawet gdybyś sesję miał w worku – zaśmiał się Igła, a ja razem z nim.

- I to się nazywa urok osobisty – wyszczerzył się.

Wtem usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Igła przeprosił nas i poszedł zobaczyć kto przyszedł.

- No nareszcie! - usłyszeliśmy jego wesoły głos.

Popatrzyłam na Bartmana, ale ten miał podobną minę do mojej.

- Słuchaj, musisz kogoś poznać.

Po chwili na tarasie pojawił się Krzysiek i... Grzesiek! Szeroko się do niego uśmiechnęłam. Widać było, że lekko się zdziwił, ale malutki uśmiech zagości na twarzy.

- Grzegorzu poznaj...

- Ale my się znamy – przerwałam Igle z uśmiechem.

- Skąd? - zdziwił się Zbyszek.

- Poznaliśmy się dzisiaj, jak byłam podpisywać umowę – wyjaśniłam.

- Coś ty dzisiaj tam robił? - zapytał ZB9.

- Musiałem załatwić to i owo – podrapał się w tył głowy.

- Napijesz się kawy? - zapytałam nowo przybyłego.

- Poproszę.

Ignaczak wyręczył mnie i nalał Grześkowi chłodnej kawy.

- To ty sobie usiądź, a ja pójdę zobaczyć jak się ma moje ciasto – wyszczerzyłam się i oddałam Krzyśkowi jego córkę.

Wpadłam do kuchni, pokroiłam ciasto na duże kawałki i wyciągnęłam małe talerzyki wraz z widelczykami. Zapakowałam wszystko na tacę i wróciłam do panów oraz Dominiki. Rozłożyłam wszystko na stole i powiedziałam, żeby się częstowali.

Bartman rzucił się na ciasto, jak gdyby nigdy w życiu nie jadł sernika. Zaczęliśmy się z niego śmiać, ale ten nic sobie z tego nie robił.

- To jest świetne – skomentował atakujący i sięgnął po kolejny kawałek.

- Zapakuje ci połowę do domu – powiedziałam z uśmiechem.

- Zapakuj jeszcze siebie, a będę w siódmym niebie – wyszczerzył się.

Ze śmiechem popukałam się w czoło.

- To Emila, co się sprowadziło dzisiaj na Lenartowicza? - zapytał Kosok.

- Otóż siedzi stoi przed tobą nasza nowa pani fotograf – uśmiechnął się gospodarz domu. - Gdybyś widział minę prezesa, gdy obaczył jej fotografie...

- Bezcenne – wyszczerzył się Zbyszek.

- Mogę zobaczyć twoje prace? - zapytał środkowy.

- Jasne! - wykrzyknął za mnie Igła i wbiegł do domu po mojego laptopa.

Pokręciłam z uśmiechem głową. Tego wariata nigdy, nikt i nic nie zmieni.

- Mówię ci, zakochasz się – powiedział Krzysiek wracając do nas z uruchomionym już laptopem.

Zajął krzesło obok Kosoka i zaczął klikać coś myszką. - Spójrz na to – przekazał komputer środkowemu.

Zaraz obok nich pojawił się Bartman i nachylił się na laptopem.

- Świetne – skomentował Grzesiek i kliknął na następne.

- Dzięki – uśmiechnęłam się i zaczęłam bawić się włosami małej Ignaczak.

- Bardzo ładne portrety – uśmiechnął się do mnie Kosok.

W tym samym momencie Zbyszek zaczął ostro kaszleć, chyba nie w tę dziurkę poleciał mu kawałek ciasta. Igła zrobił się blady, a środkowemu na twarzy pojawiła się dziwna mina.

- Co jest? - zapytałam.

- Nic, nic, świetne zdjęcia – odezwał się Zibi i kliknął na kolejne.

Zaśmiałam się tylko i wróciłam do czesania Dominiki.
- Nic nie mówiłeś, że ma faceta – zaczął Bartman, kiedy razem z Krzyśkiem i Grześkiem dwie godziny później pakowali się do auta.
- Bo nie ma – odpowiedział libero i włączył się w ruch uliczny.
- To co miało znaczyć to zdjęcie? - drążył temat Zbyszek.
Atakujący, podobnie jak Grzesiek, wciąż przed oczami miał zdjęcie całującej się pary na plaży. Emilia była na tej fotografii taka szczęśliwa. Od zdjęcia aż biła miłość. Więc gdzie teraz był ten Romeo?
- To jej były – odpowiedział tylko Ignaczak.
- Były - powtórzył atakujący. - Już wiem, że to największy idiota na świecie. Mieć przy sobie taką dziewczynę i pozwolić jej odejść. Idiotyzm do entej potęgi!
- Nie mogę się nie zgodzić – odezwał się siedzący z tyłu Kosok.
- Co się w ogóle stało? - dopytywał się ZB9.
- O to już zapytaj Emilię. Ja nie mam zamiaru opowiadać o jej prywatnych sprawach – uciął Krzysiek i przejechał szybko przez skrzyżowanie.

No i mamy piąteczkę ;)
Pierwszy dzień wiosny :) Chociaż pogoda niezbyt ciekawa, przynajmniej u mnie ;/ A jak tam u Was? Na wagarach się było? :D Powiedzmy, ze ja miałam a' la wagary, gdyż byłam na dniach otwartych ;p A teraz zamiast rozkoszować się wolnym dniem, muszę uczyć się z angielskiego i z historii ;/ Nawet nie ma kiedy poczytać Przeglądu Sportowego ;/
A propos Waszych opowiadań, to zajrzę tylko nie mam pojęcia kiedy ;/ Sami widzicie, że dodam tylko epizod i muszę spadać do książek ;/ Obiecuję, że jak tylko będę miała jakąś chwilę wolną, to zajrzę ;D Gdyby ktoś chciał, żebym przeczytała Jego opowiadanie lub zajrzała na jakikolwiek inny blog, zostawia mi linki w zakładce „Wasze coście” ;)
Dziewczynom, które zostawiły mi tytuły swoich ulubionych piosenek – BARDZO WAM DZIĘKUJĘ ;* A były to: Jaga20098, no_princess, Madame Embouteillages, Zakręcona, Aśka, madziula a, it's volleyball my friend.., Buntowniczka, Misu Doroshi i Ktoś z Anonimowego konta! ;D DZIĘKI JESZCZE RAZ! ;*
A i gdyby ktoś jeszcze nie widział, to Igła dodał nowe filmiki ;D Macie linki: kubus , na hali mozdzon zaginal zguba
To trzymajcie się cieplutko, poziomkowa ;*