Dziewięćdziesiąt cztery

Kilka minut po godzinie dziewiętnastej, kiedy leżałam na łóżku i lekko przysypiałam, usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Podniosłam się niechętnie na łóżku i zawołałam:
- Grzesiek?!
Odpowiedziała mi cisza.
Westchnęłam głęboko i stanęłam na nogach. Zapukałam w drzwi łazienki i po chwili, kiedy nie uzyskałam żadnej odpowiedzi, pociągnęłam za klamkę. W pomieszczeniu ani śladu Grześka.
- Grabisz sobie dzisiaj pani Kosok – mruknęłam pod nosem i ruszyłam do kuchni.
Chciałam wyjść z domku, ale zauważyłam na stoliku w kuchni duże, prostokątne pudełko. Zdjęłam pokrywkę i moim oczom ukazała się błękitna, zwiewna sukienka bez ramiączek i która sięgała do połowy ud. Kiedy wyciągnęłam ją z pudełka, na podłogę spadła nieduża, jasnoniebieska koperta z czerwoną pieczęcią.
Kto w tych czasach jeszcze używa pieczęci?, przeszło mi przez głowę, ale nie zmieniało to faktu, że było to miłe zaskoczenie. Podniosłam ją z ziemi i delikatnie otworzyłam. Wyjęłam z niej delikatną, kremową kartkę i przeczytałam krótkie hasło, które napisane było pochyłym pismem Grześka:
„Załóż sukienkę i wyjdź z domku na boso. Skręć w lewo i idź pięćdziesiąt kroków.” 
No bardzo dużo mi to mówi, Grzegorzu! I jeszcze boso?!
- Co ty kombinujesz? - powiedziałam sama do siebie, ale ruszyłam do sypialni, aby się przebrać.
Włożyłam sukienkę, pasowała idealnie i trzymając kopertę w dłoni, wyszłam z domku i skręciłam w lewo, tak jak napisane było na karteczce. Nie włożyłam butów, tak jak prosił.
Idąc, odliczałam swoje kroki. Kiedy byłam przy czterdziestym trzecim, zauważyłam na środku ulicy kolejną kopertę i żółtą różę oraz starszego mężczyznę, który stał blisko mojej kolejnej wskazówki.
Kiedy wybił pięćdziesiąty krok, przystanęłam, a mężczyzna spojrzał na mnie z uśmiechem i wskazał kopertę oraz różę. Kiwnęłam głową i podniosłam rzeczy z ulicy. Drżącymi dłońmi otworzyłam kopertę i wyjęłam z niej identyczną karteczkę, jak za pierwszym razem.
„Dalej idziesz kolejne sto kroków. Podczas tego spaceru znajdź rzecz, która najlepiej oddaje mój charakter. Masz dziesięć minut. Zabierz ją do kolejnego przystanku. Powiedz: hora de inicio.”
Podrapałam się w skroń i zamiast tych trzech słów, których znaczenia kompletnie nie znałam, wolałam powiedzieć inne, tylko tamto składało się z dwóch słów.
- Hora de inicio – powiedziałam patrząc na starszego mężczyznę.
Uśmiechnął się szeroko i pokazał stoper, którym zaczął odmierzać mi czas.
Kompletnie nie wiedziałam, co się dzieje. Wiedziałam, że pierwsze pytanie jakie padnie w moich ust, kiedy już znajdę Grześka będzie, czy ty człowieku jesteś normalny?
Pokręciłam głową i ruszyłam przed siebie, a starzec za mną. Idąc uważnie się rozglądałam. Żeby znaleźć coś, co określało charakter środkowego musiałam się trochę namyśleć, aby wybrać odpowiednią cechę. Po jakiejś minucie namysły, wybrałam romantyczność. Tylko co ciekawego można wziąć za odzwierciedlenie romantyczności? Kwiatki? Nie. Świece!
- Gdzie ja tu znajdę świece? - mruknęłam do siebie.
Ludzie patrzyli na mnie trochę dziwnie, ale miałam ich gdzieś. Miałam tylko nadzieję, że Grzesiek jakoś mi wytłumaczy to co się tutaj dzieje, bo nie mam bladego pojęcia.
Spojrzałam na swoje dłonie, w których były listy. Czy to nie należało do przedmiotów romantycznych? No moim zdaniem jak najbardziej, ale czegoś zabrakło. Wpadłam do malutkiego sklepiku i zaczęłam szukać ładnego pióra. Tylko czym ja miałam zapłacić? Spojrzałam na starszego mężczyznę ze stoperem. Uniósł kciuk do góry i ruszył do kasy, aby zapłacić, a mnie wskazał palcem kierunek, gdzie mam iść. Podziękowałam i z uśmiechem ruszyłam prosto przed siebie.
Nie pamiętałam już, który krok zrobiłam, ale po tym, kiedy zobaczyłam starszą panią stojącą z kolejną kopertą i kolejną różą w dłoni, stwierdziłam, że to kolejny przystanek. Podała mi kopertę bez słowa i przypięła malutką różyczkę do materiału sukienki, po czym zniknęła z pola mojego widzenia.
„Skręć w leśną dróżkę, którą zobaczysz za dwadzieścia kroków.”
Wypuściłam powietrze z płuc i ruszyłam przed siebie. Tak, jak było napisane, skręciłam w leśną dróżkę. Przeszłam nią ledwo dwa kroki, a przystanęłam. Ścieżka przy swoich brzegach wyłożona była malutkimi lampeczkami, a przy każdej z nich wstążeczka w identycznym kolorze, jak moja sukienka.
Uśmiechnęłam się zaskoczona i ruszyłam dróżką. Przeszłam kilka kroków z mocno bijącym sercem i przystanęłam, ponieważ na środku ścieżki leżała kolejna koperta i coś białego, czego nie potrafiłam określić oraz czarny marker. Drżącymi rękami otworzyłam kopertę i wyciągnęłam karteczkę.
„Marzenia się spełniają... Napisz swoje największe na lampionie. Kiedy już skończysz, zostaw go i idź dalej.”
Zaśmiałam się cicho i kucnęłam. Wzięłam marker do ręki i napisałam bez zastanowienia, to co było dla mnie największym marzeniem. Odłożyłam marker na swoje miejsce, zabrałam koperty oraz pióro i ruszyłam przed siebie, jeszcze kilka razy oglądając się za siebie, aby popatrzeć na to piękne miejsce.
Kolejna koperta była już pozostawiona na końcu ścieżki, gdzie zaczynał się piasek. Sięgnęłam po nią, a serce myślałam, że zaraz wyskoczy mi z piersi.
„Zostaw wszystko tam, gdzie stoisz i idź przed siebie. Nie bój się, kiedy ktoś zawiąże Ci oczy... Daj się prowadzić...”
On chce chyba, żebym ja na zawał padła.
Spojrzałam przed siebie. Jedyne, co dawało światło, to księżyc, który dopiero, co zaczynał się pojawiać oraz światła z miasta. Przełknęłam ślinę i ruszyłam przed siebie. Ufałam mu i wiedziałam, że nic mi się nie stanie, ale chyba do mojego serca ta informacja nie docierała, ponieważ biło niesamowicie głośno i szybko.
Nagle ktoś chwycił mnie za rękę, ale o dziwo nie krzyknęłam, ani nie pisnęłam. Ten dotyk znałam aż za dobrze.
- Grzesiek, co ty kurw...
- Ciii... - uciszył mnie szybko i zasłonił oczy delikatnym materiałem.
Zaciskając pięści stałam i czekałam aż skończy wiązać przepaskę. Kiedy kokarda była już zawiązana, chwycił mnie za rękę i lekko pociągnął, co spowodowało, że zaczęłam iść.
- Gdzie t...?
- Em, zamknij się wreszcie – powiedział słodkim głosikiem.
- A ja wybrałam ci cechę romantyczność... - pokręciłam głową.
Mogłam dać sobie rękę uciąć, że skubaniec wtedy się uśmiechnął, ale w odpowiedzi usłyszałam tylko, że mam być cicho.
Przytaknęłam niezbyt chętnie i dałam się poprowadzić. Po kilku krokach poczułam pod swoimi stopami ciepłą wodę i aż się uśmiechnęłam. Ciekawa byłam strasznie, co on kombinuje.
- Zmoczę całą sukienkę – powiedziałam cicho, kiedy szliśmy dalej w morze.
- Ciii... - uciszył mnie kolejny raz, a ja westchnęłam zrezygnowana i dałam się prowadzić dalej.
Trzy sekundy później poczułam jak lekko skręciliśmy w prawo.
- Uważaj, bo wchodzimy na skałę – szepnął Grzesiek i mocniej chwycił moją rękę.
Kiwnęłam głową i lekko podnosząc prawą stopę namacałam nią skałę. Stanęłam na niej, a woda teraz sięgała mi za kostki. Środkowy puścił moją dłoń i powiedział, abym się nie ruszała. Serce biło mi jak oszalałe. Stałam na skale w wodzie z zawiązanymi oczami. Czy on chciał mnie utopić?
- Odwiąż opaskę – poprosił cicho.
Sięgnęłam wstążki z tyłu głowy i pociągnęłam za jeden z jej końców. Kawałek materiału zsunął się z moich oczu i wylądował w wodzie. Zamrugałam kilka razy i spojrzałam na to, co się działo dookoła. Światło dawał tym razem tylko księżyc, który oświetlał idealnie środkowego, który w białej koszuli i jasnych, jeansowych rybaczkach klęczał prze de mną w wodzie.
W głowie mi aż zawirowało, kiedy zobaczyłam w jego dłoni małe pudełeczko i złoty pierścionek z malutkimi, błyszczącymi brylancikami. Czekoladowe tęczówki lśniły w blasku księżyca i patrzyły na mnie uważnie.
- Wyjdziesz za mnie? - usłyszałam głos Grześka, a po sekundzie również głośne bicie mojego serca oraz uderzające o brzeg fale.
Patrzyłam na środkowego i nie mogłam nic powiedzieć, ponieważ głos ugrzązł mi w gardle. Czy on właśnie próbował mi się oświadczyć? Jakie próbował?! On to właśnie zrobił!
Przez chwilę patrzyłam na pierścionek, a potem spojrzałam prosto w czekoladowe tęczówki, które patrzyły na mnie z czułością. Na mojej twarzy pojawił się zbłąkany uśmiech, a głowa sama kiwnęła.
- Tak – usłyszałam swój głos.
Na twarzy siatkarza pojawił się szeroki uśmiech. Najpiękniejszy jaki w życiu widziałam i taki szczery.
Chwilę później pierścionek znalazł się na moim serdecznym palcu, a siatkarz pocałował mnie lekko w dłoń. Wyprostował się i spojrzał mi prosto w mokre od łez oczy.
- Zgodziłaś się...
- Zgodziłam się – wyszczerzyłam się jak głupia i chwyciłam jego dłonie stając bliżej niego.
- Kocham cię – szepnął i pochylił się ku mojej twarzy.
- Ja ciebie też – nie musiałam długo czekać na dotknięcie moich warg przez jego usta. Grzesiek mi się oświadczył! - ryknęło w mojej głowie, a usta jeszcze szerzej rozciągnęły się w uśmiechu przerywając na chwilę pocałunek.
- Po co te wszystkie gierki? - mruknęłam tuż przy jego ustach.
- Lubię patrzeć jak nad czymś intensywnie myślisz – szepnął.
- Wszystko widziałeś? - zdziwiłam się, ale szeroko uśmiechnęłam.
- Wszystko – pocałował mnie mocno.
- Podglądacz – zaśmiałam się, kiedy nasze usta się od siebie oderwały.
- Co ja poradzę na to, że tak mocno cię kocham i tak się od ciebie uzależniłem, że żyć bez ciebie nie mogę? - patrzył mi cały czas w oczy.
Wyszczerzyłam się jak chora na umyśle.
- Chodź – chwycił mnie za rękę i sprowadził ze skały. - Ty napisałaś swoje marzenie, ja też – mówił, kiedy wychodziliśmy na brzeg. - Zostało tylko nasze wspólne – uśmiechnął się i mocniej ścisnął mnie za rękę.
- Być zawsze razem – uśmiechnęłam się, a on cmoknął mnie w skroń.
Chwilę później na lampionie, który jakimś cudem znalazł się na brzegu, widniał już napis. Grzesiek wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i zaczęliśmy się mocować z lampionem. Odpalenie go, wcale nie jest takie łatwe, ale było mnóstwo śmiechu.
- Zawsze razem? - zapytał środkowy patrząc mi w oczy i trzymając wspólnie ze mną lampion, który zaraz miał polecieć do góry, aby wzbić nasze marzenia w powietrze.
- Zawsze – uśmiechnęłam się patrząc mu również w oczy.
Chwilę później lampion wzbił się w górę, a my objęci patrzyliśmy na niego.
- Kocham cię, wiesz? - odezwałam się minutę później zadzierając głowę, aby móc na niego spojrzeć.
- Do końca świata? - spytał chwytając mnie lekko za podbródek.
- I o dwa dni dłużej – szepnęłam i złączyłam nasze usta w namiętnym pocałunku.
Kiedy lampion zniknął z pola naszego widzenia, zapragnęłam znaleźć się w domku, sam na sam z Grześkiem. On najwyraźniej też, ponieważ chwycił mnie mocno za rękę i powiedział:
- Idziemy na skróty.
Nie przestąpiłam sama nawet jednego kroku, ponieważ siatkarz chwycił mnie na ręce.
- Postaw mnie! - zaczęłam się śmiać, a on ruszył z miejsca.
- Nie.
- Dlaczego? - spytałam.
- Bo ktoś mi cię jeszcze ukradnie, a tego bym nie zniósł – mocno mnie pocałował.
- Nikt mnie nie ukradnie, bo to ty mnie ukradłeś i skradłeś serce – dźgnęłam go w pierś. - I ja wcale nie chcę uciekać – pocałowałam go lekko zarzucając mu ręce na szyję.
Chwilę później byliśmy już w domku. Grzesiek postawił mnie na ziemię, ale nie pozwoliłam, aby nie trzymał mnie za rękę i nie miał kontaktu z moim rozgrzanym ciałem. Zamknął drzwi na klucz i chciał zapalić światło, ale złapałam go za drugą rękę.
- Co ty robisz? - zapytał śmiejąc się.
Nie odpowiedziałam, ponieważ wpiłam się w jego usta ze zdwojoną siłą i zaczęłam ciągnąć go w stronę sypialni. Poczułam jego palce na swoich plecach w miejscu, gdzie znajdował się zamek od sukienki. Po chwili poczułam jak sukienka swobodnie spadła mi z tułowia odsłaniając stanik i mój brzuch. Odsunął się na chwilę ode mnie, aby sukienka swobodnie opadła na podłogę.
Pociągnęłam go za skrawek koszuli i przywarłam plecami do ścinany całując go zachłannie. Moje palce same zabrały się za rozpinanie jego koszuli. Kiedy wszystkie zostały już rozcięte, rzuciłam koszulę gdzieś w ciemność, a na szyi poczułam gorące usta Grześka...


No to jak Wam się podobały oświadczyny? xD
Epizod dzisiaj, bo jakimś cudem dotarłam o wiele za wcześnie do domku :D Brawo dla Dyrektora i mojej Mamuśki! Haha :D
Dzisiaj Resovia gra przeciwko Jihostroj CESKE BUDEJOVICE w Lidze Mistrzów :D Do boju Sovio! ♥
No nic, lecę na randkę z polskim, a później z chemią, bo trzeba się wyrobić na mecz jakoś :D
Trzymajcie się cieplutko! ;*
poziomkowa.

PS
Gdyby ktoś miał fejsa, to proszę o kliknięcie w ten link: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=543143432445713&set=gm.540139316078218&type=1&relevant_count=1&ref=nf Gdyby się zdjęcie spodobało, prosiłabym o kliknie „Lubię to” ;D Z góry dzięki! ;*

Proszę też o pomoc dla mojego ukochanego Bobra! :D Poniżej linki, więc jeśli chcecie Jej pomóc, wlicza Jej się to na świadectwo w trzeciej klasie gimnazjum ;) Mam nadzieję, że pomożecie :) Dziękuję! ;*
https://www.facebook.com/paleniejestslabe/app_343962649074157?app_data=share_id:103
https://www.facebook.com/paleniejestslabe/app_343962649074157?app_data=share_id:134