Dziewięćdziesiąt jeden

Przez cały dzień zwiedzaliśmy Barcelonę. Dawno nie miałam tak wesołej wycieczki. Z Grześkiem nie dało się nudzić. Kiedy oprowadzał nas przewodnik czasami siatkarz dopowiadał jakieś swoje aluzje, co często wywoływało mój śmiech oraz gromiące mnie spojrzenia starszych ludzi, którzy byli z nami akurat w anglojęzycznej grupie.
Aparat wzbogacił się o tyle zdjęć, że wybranie tych najlepszych do albumu będzie niesamowicie trudne, ale powinniśmy dać radę.
Kiedy wieczorem usiedliśmy w jednej z restauracji, odetchnęłam z ulgą.
- Jutro cały dzień wylegujemy się na plaży – powiedziałam zdecydowanie.
- Jak sobie życzysz – zaśmiał się cicho.
Nie zdążyłam już nic powiedzieć, ponieważ podszedł do nas kelner. Każde z nas coś zamówiło, a potem odezwał się siatkarz:
- Zatańczysz ze mną?
Nogi mi odpadały po dzisiejszej wycieczce, ale kiwnęłam głową i wstałam z krzesła. Wkroczyliśmy na parkiet, gdzie oprócz nas w takt wolnej muzyki poruszała się jedna para staruszków i zaczęliśmy tańczyć.
- You reflect in this heart of mine – zanucił mi do ucha, a ja szeroko się uśmiechnęłam.
- Kocham cię – szepnęłam patrząc w brązowe tęczówki, które zawsze sprawiały, że byłam jak zahipnotyzowana.
- Ja ciebie też – uśmiechnął się lekko i przygarnął mnie do siebie. No i czego chcieć więcej?
Kamila schodziła właśnie z góry, aby się czegoś napić.
- Dziecko, co ty chcesz dalej zrobić? - zapytała jej mama siedząca przy stole w kuchni z kubkiem herbaty w dłoniach.
- Na pewno nie zostać w Katowicach – odpowiedziała i szarpnęła za rączkę od lodówki.
- To gdzie ty pojedziesz, skoro do Rzeszowa też nie chcesz wracać? - pani Kosok spojrzała na córkę, która nalewała sobie soku do szklanki. Córka nic jej nie odpowiedziała, więc ciągnęła. - Dalej nie rozumiem, jak mogłaś rzucić Zbyszka – westchnęła. - To taki dobry chłopak.
- Nie przesadzaj – mruknęła Kamila. - Ja nie mogę być z mężczyzną, którego nie kocham.
- Całkowici inaczej wyglądało to w święta...
- To było dawno, a teraz jest teraz i na tym zakończmy tę rozmowę – trzasnęła drzwiami od lodówki i ruszyła na górę.
Rozumiała, że jej matka polubiła Zbyszka, ale co z tego, skoro ona go nie kochała? Wiedziała, że nie zachowała się fair, ale dusiła się w związku z nim od jakiegoś czasu. W dodatku kilka dni temu znalazła w jego szufladzie zdjęcie tej całej Gośki. Fotografia była zakopana głęboko pod papierami, ale Kamila wtedy uważnie czegoś szukała i na nią natrafiła. Była święcie przekonana, o tym, że Gośka całkowicie zniknęła z życia Zbyszka, a tu jej zdjęcie. A może to ona zbytnio dramatyzowała na jej punkcie? Przecież tych dokumentów Bartman nie ruszał odkąd przeprowadził się do Rzeszowa, więc nie można powiedzieć, że związek rozpadł się przez Gośkę.
Westchnęła głęboko i weszła do pokoju, po czym usiadła na łóżku. Wyjazd do Stanów wydawał jej się najlepszym rozwiązaniem. Tam też mała będzie miała lepszy start. Lepsze perspektywy, aby ułożyć swoje życie.
Ona też odmieni swoje życie. Nie wróci do Alexa, co to, to nie. Może znajdzie osobę, którą pokocha naprawdę, a nie osobę, której będzie chciała tylko podziękować za to jak opiekuje się Julką, mówiąc, że ją kocha. Nie chciała znaleźć drugiego Zbyszka i pomylić uczuć. Już nie...

Zbyszek siedział na tarasie u Emilki i Grześka z butelką piwa w ręku i nie wiedział już, co ma myśleć. Doszło już do niego, że Kamila odeszła i zabrała Julkę. Tylko, że Bartman nie mógł sobie wyobrazić tego, że już nie utuli małej do snu, czy nie wstanie w środku nocy, bo dziewczynka się przebudziła. Nie zobaczy tego, jak stawia pierwszy krok, czy tego jak wypowiada swoje pierwsze słowa. Nie było to jego dziecko, ale traktował je jak własne i za nic nie chciał tracić z Julką kontaktu. Tylko co teraz zrobi Kamila? Wiedział tylko tyle, że jest w Katowicach, ale był pewny, że długo tam nie zostanie.
Przypomniał sobie, jak w święta mówiła mu, że będąc jeszcze nastolatką, chciała się stamtąd wyrwać, bo po prostu dusiła się we własnym domu. Dla Zbyszka było to trochę dziwne, bo naprawdę polubił państwa Kosoków. Pamiętał jak mówiła mu jeszcze, że nie lubi tego w sobie, ale szybko jej się niektóre rzeczy nudzą. Na przykład miejsce zamieszkania. Pamiętał jak w jeden wieczór rozmawiali o opuszczeniu Rzeszowa.
- Przecież w innym klubie też będziesz mógł się rozwijać – mówiła mu.
Przyszły do niego propozycje z różnych klubów z Europy, ale wszystkim odmówił. Przyzwyczaił się aż za bardzo do życia w Rzeszowie. Było mu tu dobrze i nie miał zamiaru go opuszczać. Najwyraźniej ludzie z klubu docenili go, ponieważ dostał nowy kontrakt, tylko że tym razem na dwa następne sezony. Nie wahał się, kiedy go podpisywał, czuł że wyjdzie mu to na dobre i będzie blisko przyjaciół.
Pociągnął łyk piwa i popatrzył na domek, który wybudowali Emilka i Grzesiek. Sam marzył już o swoim domu i kobiecie oraz dzieciach, które w nim zamieszkają. Wiele razy wyobrażał sobie, że wraca do takiego domu po treningu, a w drzwiach wita go mała Julka, a w kuchni urzęduje Kamila. W jednej chwili prysło to wyobrażenie, jak bańka mydlana.
Bartman odetchnął głęboko i zamknął oczy. Co dalej?, ta pytanie ostatnio zadawał sobie milion razy dziennie. Tylko cóż z tego, skoro alej nie znał na nie odpowiedzi?

Ala siedziała w bluzie Piotrka, która była zdecydowanie na nią za duża i rozmyślała o swoim dotychczasowym życiu. Miała przy sobie mężczyznę, którego kochała, i który kochał ją. Męczyło ją tylko to, że nigdzie nie mogła znaleźć pracy i nie mogła zbytnio dołożyć się do ich wspólnych wydatków. Już czasami nie mogła wytrzymać sama w mieszkaniu, kiedy Nowakowski był na treningach, a teraz jeszcze miał wyjechać do Spały, aby tam zacząć treningi reprezentacyjne. Muszę coś znaleźć, bo inaczej zwariuję...
- O czym tak myślisz? - zapytał środkowy siadając obok nie na łóżku.
- O tym, że muszę znaleźć jakąś pracę – popatrzyła na niego.
- Teraz, kiedy jesteśmy na wakacjach w dodatku w środku lasu, sami – musnął swoim nosem jej nos. - Ty rozmyślasz o tym, że musisz znaleźć pracę...
- No bo muszę – uśmiechnęła się. - Zanudzę się w domu, kiedy ciebie nie będzie – zarzuciła mu ręce na szyję. - Chociaż... - zamyśliła się na chwilę.
- Co? - zaśmiał się cicho i musnął nosem jej policzek.
- Zawsze mogę zaprosić kogoś na kawę, czy coś...
- Emilka pewnie się ucieszy – uśmiechnął się.
- Nie mówiłam tylko o niej – wyszczerzyła się.
- No wiesz co! - oburzył się siatkarz i spojrzał na nią uważnie. - W takim razie pani Hania, będzie musiała mnie informować o wszystkich twoich wyjściach i o ludziach, którzy cię odwiedzają – powiedział śmiejąc się.
- Nie ma mowy – wyszczerzyła się. - Przecież wiesz, że nie zamieniłabym cię na nikogo innego – pocałowała go lekko.
- Naprawdę? - spytał wielce zdumiony.
- Jakbyś o tym jeszcze nie wiedział – uśmiechnęła się i mocno go pocałowała.
- Powiedzmy, że mnie przekonałaś – uśmiechnął się tuż przy jej ustach i po tym, jak jego usta ponownie złączyły się z ustami Alki, powoli zaczął rozsuwać zamek bluzy...




No to... poziomkowa. powróciła ;D Tęskniłam za Wami wiecie? ;p Dzięki za Waszą pamięć o mnie. Tę w komentarzach, w wiadomościach na Gadu – Gadu, Facebook'u i za listy ;* Na listy odpiszę najszybciej jak się tylko da! ;D
No to, co tam u Was? Jak życie, szkoła? ;p Mam nadzieję, że wszystko jest tak jak tego byście chcieli :)
Każdy już wie, Puchar zabieramy do Rzeszowa! ♥ Mecz niesamowity, akcja z brakiem prądu, fantastyczna gra Resoviaków! Nie wiem, jak Wam, ale mnie gra Fabiana bardzo się podoba i śmiem nawet twierdzić, że może wygryźć Tichacka z pierwszej szóstki ;)
Zaczęła się Plus Liga... wreszcie! ♥ Jakim klubom kibicujecie? ;D U mnie na pierwszym miejscu oczywiście Resovia, a później Jastrzębie, ale serce skradli mi też Czarni Radom :D
Przestaję pierdzielić jak potłuczona i życzę Wam miłego weekendu! ;* Oraz zostawiam z piosenką, która dzisiaj z moich głośników poleciała już chyba dwusetny raz ;D Powrót do czasów, kiedy nasi rodzice byli mniej więcej w naszym wieku! ♥ http://www.youtube.com/watch?v=Lp2qcCrdBLA
poziomkowa.