Dziewięćdziesiąt dwa

Rano obudziłam się jeszcze przed budzikiem. Grzesiek jeszcze spał, a nie chciałam go budzić, więc najciszej jak tylko potrafiłam wyszłam z łóżka, wyłączyłam budzik i drapnęłam koszulę, którą siatkarz miał wczoraj na sobie. Włożyłam ją i wyszłam na balkon, skąd rozciągał się piękny widok na morze. Oparłam się o barierkę i wystawiłam twarz ku słońcu, zamykając przy okazji oczy.
Na mojej twarzy wykwitł lekki uśmiech. Właśnie tak szczęśliwa chciałam czuć się do końca życia. Zawsze budzić się obok Grześka, u jego boku zasypiać. Nie chciałam, aby coś poszło nie tak. Za bardzo go kochałam, żeby nauczyć się żyć, nie daj Boże, bez niego! Za dużo dla mnie znaczył i wiedziałam, że nie pozwolę, na to, aby go stracić.
W wyobraźni zawirował mi obraz z wczorajszego wieczoru. Pięknie oświetlona scena do tańczenia, wolna muzyka i my. Beztroski i szczęśliwy świat. Podobny do świata dziecka, tyle że świat dzieciństwa kiedyś się kończy, a ja chciałam, aby to trwało do końca naszego życia. Oboje do tego dążyliśmy.
Na mojej twarzy pojawił się jeszcze większy uśmiech, kiedy poczułam dłonie środkowego obejmujące mnie w pasie.
- Dzień dobry – zamruczał mi do ucha.
- Dobry, dobry – oparłam się o jego pierś swoimi plecami. - Czemu nie śpisz? - spytałam.
- Bo ciebie nie ma blisko – powiedział mi wprost do ucha.
- Co ty zrobisz beze mnie w Spale? - zaśmiałam się cicho. - A może mam już uprzedzić Kubę, że nie będziesz spał po nocach?
- Będziesz musiała przed snem ze mną rozmawiać – oznajmił z uśmiechem.
- Z Kubą, który będzie siedział obok ciebie...
- Kupię mu słuchawki i powiem, że ma włączać najgłośniejszy metal, jaki tylko ma, kiedy ja będę z tobą rozmawiał – uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Ty to zawsze znajdziesz jakieś wyjście – zaśmiałam się.
- Zawsze do usług – oparł brodę na mojej głowie.
- Nie chce mi się stąd wyjeżdżać – mruknęłam.
- Mamy jeszcze dwa dni – odpowiedział. - I trzeba je jak najlepiej wykorzystać.
Odwróciłam się do niego przodem, ale nie pozwoliłam, aby wypuścił mnie z objęć.
- Będziesz tęsknił, kiedy będziesz w Spale? - zapytałam.
- Jak jeszcze nigdy za nikim – przyciągnął mnie mocniej do siebie, tak że teraz głowę miałam przyciśniętą do jego klatki piersiowej.
- Kocham cię – szepnęłam.
- Ja ciebie też – pogłaskał mnie po głowie. - Zobaczysz, nim się obejrzysz, znowu będziemy razem.
- Oby – mruknęłam.
Przez kilka minut staliśmy w kompletnej ciszy i napawaliśmy się swoją bliskością.
- Ciekawe co tam u reszty – uśmiechnęłam się.
- Pewnie świetnie się bawią – powiedział pewnym tonem głosu. - Piotrek z Alką w jakiejś dziczy, sam bóg wie co tam się dzieje...
Zaśmiałam się na jego słowa.
- No co? - uśmiechnął się.
- Nic, nic – pokręciłam głową.
Posłał mi szeroki uśmiech.
- Zbyszek z Kamilą pewnie wylegują się teraz na naszym tarasie, a Krzysiek z Iwoną świetnie bawią się z dzieciakami w swoim pięknym ogrodzie.
- Zapewne masz rację – kiwnęłam głową.
- A jakże – zaśmiał się cicho i chwycił mnie za rękę. - Chodź, musimy coś zjeść – pociągnął mnie w stronę kuchni.
Jak to często ostatnio bywało, Grzesiek pewnie miał rację, co do naszych przyjaciół...
Po śniadaniu od razu zaczęliśmy się przygotowywać do wyjścia na plażę.
Założyłam strój kąpielowy i obejrzałam się w lustrze. Opalenizna na nogach, brzuchu oraz dekolcie i ramionach, jak i plecach już zbrązowiała, za to twarz miałam lekko czerwoną. Związałam włosy w kitkę i włożyłam na siebie krótkie spodenki oraz białą koszulkę na ramiączkach. Wyszłam z łazienki i skierowałam swoje kroki do sypialni, gdzie Grzesiek już gotowy do wyjścia leżał na kanapie i oglądał zdjęcia na aparacie.
- Ej! - krzyknęłam na niego. - Mieliśmy zrobić to razem! - wskoczyłam na łóżko, a siatkarz zaczął się śmiać.
- Obejrzysz w domu – wyszczerzył się środkowy.
- Nie ma mowy! - krzyknęłam i wyciągnęłam rękę po aparat, ale spryciarz dosłownie dwie sekundy wcześniej uniósł rękę, w której miał aparat wysoko do góry.
- Mówiłaś, że mamy je obejrzeć razem, a ja teraz chcę iść na plażę – uśmiech nie schodził mu z twarzy, a do tego patrzył mi się prosto w oczy.
- Jesteś niesprawiedliwy!
- Jestem bardzo sprawiedliwy – puścił mi perskie oczko i zaczął podnosić się z łóżka, ale nie udało mu się to, ponieważ usiadłam na jego brzuchu.
- Skarbie, pojęcia ci się chyba pomyliły, wiesz? - spojrzałam na jego twarz z kpiącym uśmieszkiem i pochyliłam się lekko, żeby wydostać aparat z jego dłoni, ale mi się nie udało.
- Nic mi się nie pomyliło – uśmiechnął się łobuzersko i w jednej chwili już na nim leżałam. - A ty powinnaś popracować nad równowagą – wyszczerzył się za co dostał ode mnie po swoich ramionach. - A może jednak nie? - zamyślił się przez chwilę.
- Bardzo śmieszne, wiesz? - podniosłam głowę do góry.
Poczułam na swoich plecach jego dwie dłonie.
- A nawet bardzo – spojrzał mi prosto w oczy.
- Jesteś niemożliwy – mruknęłam.
- Coraz częściej mi to powtarzasz – zauważył.
Oboje zaczęliśmy się śmiać.
- Tylko nie zapominaj, że ja lubię ludzi niemożliwych – uśmiechnęłam się i zbliżyłam swoją twarz do jego. - A takiego jednego, to nawet kocham.
- Jak bardzo? - spytał.
- Najbardziej na świecie – wyszczerzyłam się i mocno go pocałowałam.
Girls, they want...! - wydarł się mój telefon.
Grzesiek zaczął się głośno śmiać i sięgnął po komórkę, która leżała na szafce nocnej i mi ją podał.
- Halo? - odebrałam nawet nie patrząc na to, kto dzwoni.
- Cześć, skarbie! - usłyszałam wesoły głos babci.
- O, hej babciu! - uśmiechnęłam się. - Co tam u was słychać?
- U nas dobrze, a jak u was? Mam nadzieję, że dobrze się bawicie?
- Tak, bawimy się prześwietnie – wyszczerzyłam się do siatkarza.
- Jesteście już na plaży? - zainteresowała się babcia.
- Jeszcze nie, właśnie się zbieramy – powiedziałam, a Grzesiek zaczął się śmiać.
No tak, sposób w jaki szykowaliśmy się na plażę, najlepszym nie był.
- Słyszę, że wesoło, więc nie będę wam przeszkadzać – wiedziałam, że się w tej chwili uśmiechnęła. - Pozdrów Grzesia i bawcie się dobrze.
- Pozdrowię, pozdrowię, dzięki. A! Babciu, może wpadlibyście w niedzielę do Rzeszowa? Dawno się nie widzieliśmy, a przyjadą też rodzice Grześka.
- Świetny pomysł! - krzyknęła mi do słuchawki. - Tylko nie wiem, czy przyjedzie Anka...
- To co ona, takiego ciekawego znowu robi? - westchnęłam.
- Dużo by opowiadać, ale strasznie kłócą się z Kornelią. Powiem ci wszystko, jak się zobaczymy – obiecała. - Dam ci jeszcze znać, o której przyjedziemy, dobrze?
- Trzymam cię za słowo. Dobrze, dobrze.
- To pa pa, skarbie! Miłej zabawy!
Nie zdążyłam już nic powiedzieć, ponieważ kobieta się rozłączyła.
- To co, będzie rodzinne spotkanko? - Kosok uniósł jedną brew do góry.
- Na to wygląda – wyszczerzyłam się. - Ciekawa jestem ich reakcji...
- Mam tylko nadzieję, że moi rodzice nie zareagują w podobny sposób, jak Kamila – westchnął siatkarz.
- Jestem prawie pewna, że nie – uśmiechnęłam się lekko. - Dobra – podniosłam się. - Idziemy na plażę, już – wstałam i drapnęłam plażówkę z łóżka, po czym ruszyłam do wyjścia z domku.


Każdy już wie... AA został zwolniony z funkcji selekcjonera naszej reprezentacji. Zastąpi Go Stephane Antiga... Nie rozumiem dlaczego akurat ten pan, ale życzę Mu i naszym Orzełkom zajścia jak najdalej :) Za Andreą, nie wiem jak Wy, będę bardzo tęsknić. Zostaje tylko mu PODZIĘKOWAĆ! Także, dziękujemy!
Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale wczoraj tak mnie zmogło, że poszłam spać po osiemnastej -.-' Przepraszam... Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe? ;)
Dzisiaj o 14;45 Sovia zmierzy się z Jastrzębskim Węglem :D Transmisja w Polsat Sport :D
Miłego weekendu!
poziomkowa.