Trzydzieści sześć

- Nie wierzę – odparł mężczyzna podtrzymując mnie za rękę. - Emilia Sławska we własnej osobie – uśmiechnął się szeroko. - Tylko w rudych włosach – zaśmiał się cicho.
- Adrian Pietrzak – uśmiechnęłam się również po wypowiedzeniu imienia i nazwiska mojej wielkiej miłości ze szkolnych lat.
- Co ty tu robisz? - zapytał puszczając moją rękę. - O ile wiem, to już nie mieszkasz w Wałbrzychu..
- Wpadłam na chwilę – odparłam uśmiechając się. - A ty, ciągle tutaj? - spytałam nie spuszczając z niego wzroku. W ogóle się nie zmienił. Te same zielone oczy, kilka piegów na twarzy, blond czupryna. Tylko, że teraz zamiast w podartych spodni i zwykłego podkoszulka miał na sobie dopasowany, czarny płaszcz, szalik oraz skórzane rękawiczki.
- W zasadzie, to tak – odpowiedział ciągle się uśmiechając. - Może pójdziemy na gorącą czekoladę? - zapytał. - Mam nadzieję, że ciągle ją uwielbiasz.
- W tej sprawie nic się nie zmieniło – oznajmiłam.
Ruszyliśmy do naszej, starej ulubionej knajpki, która znajdowała się kilka metrów dalej.
- To, co u ciebie? - spytał. - Słyszałem, że poszłaś w fotografię.
Kiwnęłam głową.
- Pracuję jako fotograf Asseco Resovii, klub, w którym gra Krzysiek – wyjaśniłam.
- No to gratuluję – uśmiechnął się i otworzył drzwi, przez które weszłam.
Uśmiechnęłam się szeroko czując ciepłe powietrze i zapach gorącej czekolady. Tak samo jak kilka lat temu.
- A Ty, co robisz? - zapytałam, kiedy już usadowiłam się na jednym z krzeseł przy stoliku.
- Otworzyłem własną firmę deweloperską – odpowiedział ściągając rękawiczki. Na jego palcu widniała klasyczna, złota obrączka.
- Znam ją? - zapytałam szczerząc się i wskazując na jego palec.
- Raczej nie – oznajmił z uśmiechem i zajął miejsce naprzeciw mnie. - Alina jest ze Szczecina.
- Aaa... - uśmiechnęłam się.
- A ty, związana jesteś z kimś, bo obrączki nie widzę?
- Nie – odparłam tylko z lekkim uśmiechem.
- Co dla państwa? - zapytała kelnerka, która nagle pojawiła się przy naszym stoliku.
- Dwie gorące czekolady z bitą śmietaną – poprosił Adrian, a kelnerka zapisała zamówienie na karteczce, po czym zniknęła z pola naszego widzenia.
- Nie wierzę, ty singielką? - uśmiechnął się.
- A widzisz, zaskakuję – odparłam. - Może to przez ten kolor? - skrzywiłam się.
- Nieudany eksperyment? - uniósł lewą brew.
- Raczej życzliwa fryzjerka, która pomyliła farby – westchnęłam. - Ale chyba nie będziemy gadać o moich włosach, co? - spytałam. - To, żonę masz, a dzieci? - zmieniłam temat.
- Pierwsze w drodze – oznajmił dumnie.
- To gratuluję – wyszczerzyłam się.
- A dziękuję – odwzajemnił uśmiech.
Zaczęła się rozmowa, a raczej wspominanie przeżytych wspólnie chwil. Śmialiśmy się jak wariaci, dwa razy nawet jedna starsza pani zwróciła nam uwagę mówiąc, że zachowujemy się jak dzieci. Ani mnie, ani Adrianowi wcale to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie.
Przesiedzieliśmy tak dwie godziny i wypiliśmy po trzy gorące czekolady oraz zjedliśmy po jednym deserze lodowym.
Kiedy wreszcie zorientowałam się, że powinnam wracać do domu, wymieniliśmy się numerami telefonu, Adrian zapłacił nasz rachunek i wyszliśmy na świeże powietrze.
- Gdybyś była, kiedyś w Wałbrzychu, daj znać – uśmiechnął się.
- A ty, gdybyś był w Rzeszowie – wyszczerzyłam się.
- Mam pomysł – powiedział nagle. - Co ty na to, aby zorganizować spotkanie klasowe? - spytał patrząc na mnie uważnie.
- Czemu nie? - odpowiedziałam.
W sumie, był to bardzo dobry pomysł. Chciałam zobaczyć ludzi, z którymi chodziłam do szkoły średniej. Czy się zmienili, a nawet czy niektórzy dorośli. Z nikim nie utrzymywałam kontaktu, ale w notesie miałam zapisane adresy i telefony kolegów i koleżanek z klasy. Trzeba by było tylko sprawdzić, czy wszystko jest aktualne i można organizować spotkanie klasowe.
- Do kiedy zostajesz? - zapytał Adrian.
- Wyjeżdżam jutro w nocy – odpowiedziałam.
- Kurcze – skrzywił się trochę. - Ale zgadamy się jakoś przez telefon albo skaypa, okej? - spytał.
- Jasne – pokiwałam głową. - To do szybkiego zobaczenia – powiedziałam.
- Szybkiego zobaczenia – uśmiechnął się mocno mnie przytulił.
- Fajnie było cię zobaczyć – powiedziałam patrząc mu prosto w zielone tęczówki.
- Ciebie też – uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- No, a teraz idź, niech żona nie czeka – wyszczerzyłam się.
- Zadzwonię – obiecał, uśmiechnął się ostatni raz i ruszył przed siebie, a ja w drugą stronę.
Przez całą drogę do domu z mojej twarzy uśmiech nie schodził z mojej twarzy.
Kiedy dotarłam do domu, dostałam niezłą burę od babci, ale wytłumaczyłam jej wszystko i trochę się uspokoiła. Zrobiłam herbatę i zasiadłam ze staruszką w kuchni. Powspominałyśmy trochę moich rodziców, a po dwóch kolejnych godzinach rozmowy, miałam ochotę położyć się tylko i zasnąć. Stało się to bardzo szybko rzeczywistością. Po krótkim prysznicu, opatuliłam się szczelnie kołdrą i zamknęłam oczy. Natychmiast przywitały mnie bramy krainy Morfeusza.

Następny dzień zleciał bardzo szybko. Pogoda, jak to we Wszystkich Świętych, pada, wieje i jakoś tak szarawo. Ludzi na cmentarzu jak zwykle pełno. Gdzieś krzyczy jakieś dziecko, ktoś obok mnie przeklina zapałkę, która zgasła pod wpływem podmuchu wiatru. A jeszcze zupełnie ktoś inny patrzy tępo w nagrobek i nie wierzy w to co widzi. Do tych ostatnich zaliczałam się ja.
Stałam przez dobre dziesięć minut i nic nie mówiłam. Przez głowę przeleciał obraz tego pamiętnego wieczoru dnia dwunastego października.
Siedzę sobie spokojnie z babcią w domu i dyskutujemy na temat jakiegoś przepisu, kiedy do drzwi ktoś puka. Idę otworzyć, a za drzwiami stoją dwaj policjanci ze współczującymi wyrazami twarzy. I już wtedy pojawia się zdanie, który krzyczy ci w głowie: coś musiało się stać!
- O co chodzi? - pytam.
- Możemy wejść? - odpowiada pytaniem na pytanie starszy z policjantów.
- Tak, proszę – mówię i wpuszczam funkcjonariuszy do domu.
- Em, kto przyszedł? - pyta babcia, która wchodzi do przedpokoju i staje jak wryta w ziemię, kiedy widzi mężczyzn ubranych w niebieskie mundury. - O co chodzi? - kolejny raz zadaje pytanie.
- Pani Róża Sławska? - pyta tym razem młodszy mężczyzna.
Babcia kiwa głową.
- Bardzo nam przykro... - zaczął młodszy, ale nie głos uwiązł mu w gardle.
Moje serce przyspieszyło.
- Bardzo nam przykro, ale pani syn i jego żona zginęli w wypadku samochodowym... - dokończa niewyraźnym głosem starszy policjant.
- Co pan wygaduje?! - krzyczę na policjanta. - Moi rodzice są na imprezie urodzinowej – sięgam po telefon i wykręcam numer do mamy.
W oczach pojawiają się łzy, kiedy nikt nie odpowiada, a już kiedy tato nie odbiera telefonu, łzy płynął szybko po policzkach.
Nie, to nie może być prawda, krzyczę w myślach.
- Niech pani zabierze wnuczkę – słyszę głos młodego policjanta.
- Nie, to nie prawda! - krzyczę i opieram się o ścianę, a po sekundzie osuwam się po niej bezsilnie i siadam na podłodze. - Nie prawda – teraz już mój głos traci na sile.
Babcia próbuje podnieść mnie z podłogi, ale odpycham ją. Szybko wstaje i wybiegam na ulicę. Siadam bezwładnie na krawężniku, płaczę, wmawiam sobie, że to niemożliwe, a strumienie deszczu leją się po mojej głowie, placach, ale mam to gdzieś. Moi rodzice... nie żyją.
Z moje gardła wydobywa się głośny szloch, a po chwili czuję mocne ręce, które podnoszą mnie z chodnika.
- Zostaw mnie! - krzyczę i szarpię, ale to na nic. Ręce mojego brata są o wiele silniejsze, a jego ramiona w mgnieniu oka opatulają moją osobę. - Oni...
- Cii... - uspokaja mnie i głaszcze po głowie.
Zaciskam powieki i w duchu proszę, aby jakaś zbłąkana łza nie popłynęła po policzku. Z późniejszych wydarzeń dużo nie pamiętam, ponieważ brałam środki na uspokojenie i środki nasenne, a do tego chodziły jeszcze leki, które musiałam przyjmować, aby przeszczep się nie odrzucił.
- Idziesz? - zapytała babcia dotykając lekko mojego ramienia.
Pokiwałam głową, szepnęłam w stronę grobu „kocham was” i chwyciłam babcię pod ramię, po czym skierowaliśmy się wszyscy (Karol, Anka, Kornelia, Kacper i rodzina Ignaczaków) w stronę zaparkowanych przed cmentarzem aut...


Dobra a teraz tłumaczę dlaczego epizod również dzisiaj :) Kiedyś już Wam wspomniałam o tym, że wygrałam warsztaty dziennikarskie i właśnie jutro na nie wyjeżdżam, a wracam jakoś w piątek w nocy, z czego zbytnio zadowolona nie jestem, bo nie mam zielonego pojęcia czy obejrzę mecz naszych Polaków ;/ Miejmy nadzieję, że tato zdąży mnie przywieść, bo się chyba powieszę na suchej gałęzi... ;p Co do kolejnego epizodu, to pojawi się najprawdopodobniej dopiero w sobotę, bo wątpię, abym po przyjeździe miała jeszcze siłę go tu wrzucać ;p
Co do listów, to zapiszcie sobie gdzieś mój adres, bo będę go musiała stąd usunąć, gdyż niektórzy źle zinterpretowali moje zamiary i mają jakieś wąty...
A, z tego co mi wiadomo, to Zibi kolejny sezon będzie grał we Włoszech w Casa Modena. Wolałabym Go zdecydowanie w Rzeszowie. A Paweł Woicki opuszcza Skrę.

To co, ja Wam życzę, aby szybko zleciały te dni, które zostały do pierwszego meczu Polaków na LŚ ;D Podejrzewam, że każdy z Was żyje „oby do piątku!” ;D Więc, oby szybko zleciało ;)
Was zostawiam z takim epizodem, komentowaniem i Grzegorzem oraz Jego uśmiechem, przez który miękną mi kolana... ;D

poziomkowa ;*
https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci