Czterdzieści

- A ciebie, to już totalnie popierdoliło? - odezwał się jako pierwszy Bartman.
A nie mówiłam?
- A co jest złego w pomaganiu? - spytałam patrząc prosto w jego zielone tęczówki.
- W pomaganiu? - atakujący jeszcze bardziej wybałuszył na mnie oczy. - Chyba w oszukiwaniu – powiedział.
Przełknęłam ślinę. Miał rację. Oszustwo.
- A poza tym, co dalej z tym zrobisz? - ciągnął Zibi, a cała reszta wpatrywała się w nas. - Dajmy, że jego rodzina cię polubi, to co, zgodzisz się zostać jego żoną?
- Nikt tu o małżeństwie nie wspominał – zauważyłam. - A poza tym, pojadę tam tylko raz – podkreśliłam ostatnie trzy słowa. - Potem Paweł powie, że się rozstaliśmy – wzruszyłam ramionami.
- Bohater jakich mało – prychnął Zbyszek. - Nie potrafi sobie dziewczyny znaleźć, że prosi cię o pomoc? - uniósł brwi do góry.
- On, to przynajmniej zapytał – żachnęłam się przypominając o jego pocałunku, a Bartman spojrzał na mnie wzrokiem zbitego psa.
Żałowałam tego, co przed chwilą powiedziałam.
- O nic więcej nie mam zamiaru cię pytać – powiedział i podniósł się szybko z kanapy. - W ogóle odzywać – ruszył do drzwi.
- Zbyszek! - krzyknęłam i ruszyłam za nim.
- Powiedziałaś już chyba wszystko, to co chciałaś – powiedział i włożył buty.
- Ja nie chciałam... - zaczęłam, ale nie dał mi skończyć.
- Jasne. Powiedziałaś, że nie masz mi tego za złe – przypomniał. - Ale najwyraźniej twoje słowa nic nie znaczą – wbił we mnie wzrok.
Boli, cholernie boli. Czułam jak moje oczy wilgotnieją.
- Bo nie mam – powiedziałam patrząc na niego.
- Właśnie każdy słyszał – odparł i włożył kurtkę. - Baw się dobrze – rzucił i wyszedł trzaskając drzwiami.
Walnęłam pięścią w ścianę i przymknęłam oczy. Wiedziałam, że Bartman szczęśliwy nie będzie, a ja głupia wypomniałam mu ten pocałunek. Gdzie ja miałam rozum, do jasnej cholery? Przecież wybaczyłam mu to.
Byłam wkurzona i to nieźle. Na siebie, na Pawła. Po jaką cholerę w ogóle zgadzałam się na to wszystko? Bartman miał rację, przecież będziemy oszukiwać rodzinę statystyka. Miałam ochotę dać sobie w twarz.
- Mam wyjść? - zapytałam wchodząc do salonu.
- Lepiej usiądź – powiedziała Iwona i wskazała pusty fotel.
- Źle zrobiłam? - zapytałam tępo i usiadłam na wskazanym miejscu.
- Zbyszek chyba zbyt nerwowo zareagował – odezwał się Piter.
- To ja niepotrzebnie mu wypomniałam ten pieprzony pocałunek – zacisnęłam pięści.
- Kiedy zamierzacie jechać? - zapytał dziwnym tonem głosu Grzesiek, a ja poczułam jak coś w sercu mnie zakuło.
Spojrzałam na czarnowłosego środkowego. Jego mina zadowolenia nie wyrażała.
- Jutro – odpowiedziałam.
- A badania? - spytał Kosa.
- Całkowicie o nich zapomniałam – walnęłam się otwartą dłonią prosto w czoło.
Jak mogłam zapomnieć o badaniach?! Jak, cholera, jak?!
Po chwili spojrzałam z wdzięcznością na Kosę.
- Dzięki, że przypomniałeś – powiedziałam. - Można będzie je przełożyć – oznajmiłam.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł... - odezwał się Igła.
- Krzysiu, czuję się świetnie, no może tylko w sensie zdrowotnym – skrzywiłam się, a przed oczami stanął mi obraz wkurzonego i zawiedzionego Zbyszka. - A poza tym, pojadę na badania na pewno, znasz mnie przecież – uśmiechnęłam się leciutko. - I wiesz też, że chcę pomóc Pawłowi, chociaż wy zrozumcie – ogarnęłam wzrokiem wszystkich. - Przecież nic złego mi się nie stanie – powiedziałam pewnym głosem.
- Obyś później tego nie żałowała – westchnął Krzysiek, a w tym samym czasie przyszedł do mnie esemes.
„Mam nadzieję, że się nie rozmyśliłaś?” - napisał Paweł.
„Nie, nie rozmyśliłam się.” - odpisałam szybko i wsadziłam telefon z powrotem do kieszeni.
- Nie będę – powiedziałam.
- A co ze Zbyszkiem? - zapytała Iwona.
- Pogadam z nim jak wrócę – obiecałam. - Niech ochłonie, bo nie mam zamiaru się z nim kłócić.
Ignaczak kiwnęła głową i powiedziała, że idzie do kuchni dokończyć wszystko, co potrzebne do obiadu.
Przez kolejną godzinę, nikt już nie poruszał tematu mojego wyjazdu ze statystykiem, za co byłam im wdzięczna. Szybko zjedliśmy obiad i pożegnałam się z Ignaczakami, Piotrkiem oraz Grześkiem, ponieważ musiałam jechać się pakować.

- Martwisz się o nią – stwierdził Piotrek, kiedy razem z Kosą wyjeżdżali z podwórka libero.
- Jestem jej przyjacielem, więc to chyba normalne – odparł Grzesiek patrząc przez szybę.
- To nie jest takie martwienie – zauważył Nowakowski.
- A jakie? - czarnowłosy środkowy spojrzał na niego.
- Takie, jakby Em była najważniejsza w twoim życiu, jakbyś kochał ją najbardziej na świecie – powiedział blondyn patrząc na przyjaciela uważnie.
- Głupoty gadasz – stwierdził brunet.
- Mówię o tym, co widzę. A ty, dla Emilki też nie jesteś obojętny.
- Tak samo jak ty, Ignaczakowie czy Zibi – odparł Grzesiek.
- Ale nie tak bardzo, jak ty – stwierdził Nowakowski. - I nie kłóć się ze mną, bo nie tylko ja to widzę – powiedział szybko.
Grzesiek westchnął zrezygnowany. Musiał przyznać, że blondyn w jednym miał rację. Martwił się o nią najbardziej na świecie. Czuł, że mógłby zrobić dla nie wszystko. A kiedy powiedziała, o tym, że jedzie z Pawłem jako jego dziewczyna, coś zakuło go w sercu. Uczucie zazdrości? Może, nie potrafił stwierdzić. Wiedział tylko, że przez tę sytuację stracił jakąś część sympatii, którą żywił do statystyka.
Nie powiedział już nic więcej przez całą drogę, podobnie jak Piter, oparł tylko głowę o zagłownik i przymknął oczy, przed którymi zaczęła pokazywać się uśmiechnięta twarz blondynki.

Szybko spakowałam podręczne rzeczy, które zamierzałam zabrać razem z sobą do rodzinnego miasta Pawła. Po tym jak walizka została zapięta, usiadłam w kuchni i wzięłam łyk kawy, która już zdążyła wystygnąć. Ciągle w głowie miałam sylwetkę Bartmana. Zdenerwował się bardzo, a mnie było głupio. Okej, pomogę jednej osobie, ale co z tego skoro doprowadziłam Zbyszka do gniewu? To wszystko bez sensu, ale wycofać się nie mogę.
Po chwili w mojej głowie pojawił się obraz twarzy Grześka. Smutnego i niedowierzającego, a sekundę później przypomniałam sobie o ukłuciu w sercu, kiedy o tym wszystkim im mówiłam. Byłam ciekawa, co wtedy pomyślał sobie czarnowłosy środkowy. Jak każdego, musiało go to zdziwić, ale co pomyślał?
Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi, aż podskoczyłam na krześle. Wstałam i ruszyłam do drzwi, za którymi zastałam uśmiechniętego Pawła. Zapytał, czy jestem gotowa, na co kiwnęłam głową z wymuszonym uśmiechem. Statystyk wpakował moją małą walizkę do swojego samochodu i mogliśmy jechać.
Dopiero, kiedy wyjeżdżaliśmy z Rzeszowa zauważyłam, że nie wiem w ogóle, dokąd jedziemy. Zapytałam Pawła i dowiedziałam się, że zmierzamy do Warszawy. Kiwnęłam głową i zabrałam się za czytanie książki, którą pożyczyłam od Grześka. Nawet nie wiem o czym była, ponieważ ciągle po głowie chodził mi jej właściciel. Nie mogłam wyrzucić go z głowy, zastanawiałam się dlaczego. Przecież był przyjacielem, tak samo jak Piotrek Igła, czy Bartman.
Spojrzałam na wyświetlacz telefonu, aby sprawdzić czy, aby przypadkiem atakujący nie dzwonił, czy nie napisał esemesa. Niestety zobaczyłam tylko swoją tapetę. Wrzuciłam telefon do torebki i próbowałam skupić się na książce.
Kilka minut po godzinie dwudziestej trzeciej Paweł zatrzymał samochód pod niedużym domem, z którego wyszła kobieta po sześćdziesiątym roku życia.
- To moja mama – oznajmił statystyk z uśmiechem i wyszedł z samochodu.
Przywdziałam na twarz sztuczny uśmiech i również wyszłam z auta. Zarzuciłam na siebie kurtkę.
- Jak miło, że wreszcie mogę cię poznać! - usłyszałam głos mamy Pawła, a po chwili wisiała już na mojej szyi.
- Mnie też miło panią poznać – powiedziałam.
- Mów mi mamo – ucieszyła się kobieta.
Wbiło mnie w ziemię. „Mów mi mamo”?! Kobieto, nie znasz mnie nawet minuty, a wylatujesz z takim tekstem? Jezu, w co ja się wpakowałam?! Skoro mama Pawła tak szybko o tym powiedziała, to może statystyk powiedział, że przyjedzie z narzeczoną? Nie, pokręciłam głową, przecież by mi powiedział.
- Mamo – jęknął.
- Oj, cicho siedź – zganiła go i chwyciła mnie za rękę. - Emilio, trzeba zrobić ci herbaty, nie można pozwolić, żebyś się nam tutaj przeziębiła – pociągnęła mnie w stronę domu.
Pani Kazimiera kazała zająć mi miejsce w salonie, a sama pognała do kuchni nie przestając mówić. W międzyczasie poznałam jeszcze tatę Pawła, który teraz siedział naprzeciw mnie w fotelu.
- Paweł mówił, że pracujecie razem. To takie fantastyczne – zachwyciła się. - Nawet pracując możecie być blisko siebie.
Przyłożyłam palec wskazujący do skroni i oparłam cały łokieć o kanapę, na której siedziałam.
- Przepraszam – szepnął statystyk siadając obok mnie.
Uśmiechnęłam się tylko do niego.
Na dole siedzieliśmy do dwunastej. Mało, co się odzywałam. Byłam zmęczona po podróży, a poza tym było mi strasznie dziwnie. Czułam, że aż za bardzo nie pasowałam do tego miejsca. Rodzice Pawła byli mili, ale czułam się tak, jakbym robiła coś wbrew sobie.
Wzięłam szybki prysznic i pani Kazimiera wskazała mi pokój, w którym miałam spać. Oczywiście w pomieszczeniu było tylko jedno łóżko, w którym leżał już Paweł.
- Śpijcie dobrze – pożegnała się zadowolona i zamknęła drzwi.
Przełknęłam ślinę i popatrzyłam na statystyka.
- Jeśli chcesz, to mogę spać na podłodze – powiedział wstając z łóżka i podszedł do szafy.
- A masz jakiś koc? - spytałam dalej stojąc w miejscu.
- Mogłem się domyślić – podrapał się po głowie i spojrzał na mnie. - Zabrała wszystko.
- Dobra – westchnęłam zrezygnowana. - To moja połowa łóżka – wskazałam na tę bliższą drzwi – a tamta twoja.
- Okej – odparł z uśmiechem.
Leniwie weszłam do łóżka i przykryłam się kołdrą.
- Dobranoc – powiedział cicho Paweł i zgasił światło.
- Dobranoc – mruknęłam i zamknęłam oczy.
Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, zniknąć. Okłamywałam rodziców Pawła, chciałam, aby wszystko ze Zbyszkiem wróciło do czasów zanim pojawił się mężczyzna śpiący obok mnie. Chciałam cofnąć czas i nie zgodzić się na to, aby tutaj przyjechać. Miałam siebie dość.

Następnego dnia, jak zwykle obudził mnie budzik, a w zasadzie nas. Zażyłam tabletki i kazałam Pawłowi, aby poszedł jeszcze spać. Posłuchał, ponieważ był zmęczony po podróży. A ja? A ja usiadłam przy oknie i tępo wpatrywałam się w jedną choinkę za oknem przez kolejną godzinę, ponieważ obudził się ponownie Paweł, ale teraz już podniósł się z łóżka.
Ubrałam się szybko i wspólnie z rodzicami statystyka zjedliśmy śniadanie, a potem mama Pawła wyciągnęła jakaś grę i graliśmy w nią do dwunastej. Później pomogłam w robieniu obiadu, a kiedy był już gotowy zasiedliśmy do stołu. W międzyczasie przyjechał jeszcze młodszy brat Pawła, Krystian.
Gdy skończyliśmy jeść obiad, statystyk wstał od stołu i odsunął krzesło.
- Wiem, że to może być dla was zaskoczenie, tak samo jak dla ciebie – popatrzył z uśmiechem na mnie, a ja wpatrywałam się w niego wyczekująco. - Chciałem zapytać, przy wszystkich – zaczął klękać.
Oczy wyszły mi na wierzch, a w myślach krzyczało jedno, wyraźne zdanie: nie, nie rób tego, do cholery!
- Wyjedziesz za mnie? - zapytał i wyciągnął z kieszeni pudełeczko, które szybko otworzył.
Wpatrywałam się w niego kompletnie zbita z tropu. Na to się, kurwa nie umawialiśmy! Mieliśmy przyjechać, wrócić i wszystko miało się zakończyć, a ten wyskakuje z oświadczynami!
Przełknęłam głośno ślinę...

Mamy oto taki epizod :) Mam nadzieję, że się spodoba ;D
Jestem happy, gdyż nasi Szczypiorniści zapewnili sobie awans na Mistrzostwa Europy w Danii, pokonując Holandię 31:23 ;) Gratulacje się Chłopakom należą! ;D
Jakub Jarosz w Lotosie! ;D Jak ja się cieszę, ze zobaczę Go w PlusLidze! ;D
Muszę Wam powiedzieć, że...... ZACZYNAMY KOLEJNY MARATON! Spowodowany jest tym, aby jakoś zleciały te dni, które zostały do kolejnego meczu naszych Orzełków kochanych! ;D Mam nadzieję, że się cieszycie i spodoba się to, co Wam tu będę wstawiała co dwadzieścia cztery godziny ;p
Co tu jeszcze pisać, po prostu do jutra ;)
poziomkowa ;*