Czterdzieści pięć

Pomału zaczynałam otwierać oczy. Światło nie raziło mnie, ponieważ było lekko stłumione. Dopiero po chwili zorientowałam się, gdzie jestem. W sali szpitalnej, a ktoś trzyma mnie za rękę. Szybko spojrzałam w prawą stronę i zobaczyłam na drugim łóżku, które stykało się z moim, śpiącego Grześka. Dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, że to jego dłoń trzyma moją.
Spojrzałam na niego ciepło i leciutko się uśmiechnęłam. Był tutaj, nie zostawił mnie, tak jak obiecał. Ale gdzie była reszta siatkarzy? Co stało się z Pawłem? I która godzina?
Nigdzie nie widziałam telefonu komórkowego, ani nawet zegarka. Z łóżka wyjść nie mogłam, ponieważ byłam podłączona do różnych kabelków, a Grześka budzić nie zamierzałam.
Westchnęłam i przymknęłam oczy, ale od razu pojawił się przed nimi obraz Pawła, więc szybko je otworzyłam. Dziwne, bo właśnie w tej chwili, dłoń środkowego mocniej ścisnęła moją. Kiedy tylko na niego popatrzyłam, zrobiło mi się cieplej na sercu.
Nachyliłam się na środkowym i pocałowałam lekko w policzek, a potem szepnęłam „dziękuję”. Wróciłam do swojej pozycji i zamknęłam oczy próbując zasnąć. Tym razem w wyobraźni zaczęły przelatywać chwile spędzone z Grześkiem. Od poznania się w budynku na ulicy Lenartowicza, po powrót z imprezy u Bartka, wspólną wycieczkę do Gdańska, wycieczkę rowerową do azylu środkowego, to wesołe sytuacje z autokaru, kiedy jechaliśmy na mecz z Delectą, pokazanie grześkowego domu, a na telefonie do niego o pierwszej w nocy kończąc.
Będąc już na granicy świata Morfeusza, pokręciłam lekko głową z małym uśmieszkiem, który wykwitł na ustach. Jeszcze jedno wspomnienie uśmiechu bruneta i odpłynęłam do krainy snów...

Kiedy obudziłam się rano, Grzesiek jeszcze spał i wciąż trzymał mnie za rękę. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Podobał mi się ten poranek, chociaż byliśmy w szpitalu.
Ale co z moimi tabletkami?!, ryknęło mi w głowie.
- Cholera! - zaklęłam, zdecydowanie za głośno, ponieważ Grzesiek lekko się poruszył.
No ładnie, brawo!, zbeształam się w myślach.
Środkowy pomału zaczął otwierać oczy, nie puszczając mojej dłoni. Wpatrywał się we mnie przez kilka sekund, a ja się do niego uśmiechnęłam.
- Obudziłaś się! - krzyknął nagle i poderwał się z łóżka, a ja zaczęłam się cicho śmiać. Obiegł szybko dwa łóżka i rzucił mi się na szyję. - Jak się czujesz?
- Teraz o wiele lepiej – powiedziałam z uśmiechem.
Grzesiek ponownie chwycił moją dłoń i usiadł na moim łóżku.
- Ile spałam? - spytałam.
- Jak wczoraj straciłaś przytomność, to od tamtej pory... - pokręcił głową.
Czyli nie było aż tak źle, jak myślałam.
- A co z chłopakami? - zapytałam.
- Są w hotelu. Za niedługo powinni przyjechać – odpowiedział patrząc na swój zegarek.
- Która? - wskazałam na małe urządzenie odmierzające czas, które było na jego ręce.
- Kilka minut przed ósmą – poinformował mnie.
- A co z moimi lekami? - spytałam.
- Zaraz pójdę po lekarza – powiedział i podniósł się z krzesła.
- Dziękuję – spojrzałam mu prosto w oczy i chwyciłam mocniej jego dłoń. - Dziękuję za to, że byłeś tu przez całą noc i trzymałeś mnie za rękę – uśmiechnęłam się z wdzięcznością i uniosłam nasze splecione dłonie lekko do góry.
Grzesiek odwzajemnił uśmiech, kiwnął głową i wyszedł z sali zostawiając mnie sam na sam z pikającymi urządzeniami.
Po dwóch minutach do sali wrócił środkowy, a za nim wszedł nieznany mi doktor. Popytał jak się czuję, i tak dalej i stwierdził, że jeszcze dzisiaj mogą wypuścić mnie ze szpitala, ponieważ mojemu życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Kiwnęłam głową na jego słowa.
Kiedy zapytałam o leki, powiedział, że mam je brać normalnie i wyszedł z sali. Kosa wręczył mi moje pudełeczko z pastylkami. Szybko zażyłam dwie.
- A co z Pawłem? - spytałam.
- Zbyszek tak nacelował, że brakowało pięciu centymetrów, a przestrzeliłby mu serce – odpowiedział Grzesiek.
Westchnęłam.
- Mam nadzieję, że nie będzie miał przez to żadnych kłopotów?
- Działał w obronie własnej – oznajmił brunet, a mnie kamień spadł mi z serca. Jeszcze tego brakowało, żeby Bartman poszedł siedzieć przez moją głupotę.
- Tyle dobrze – uśmiechnęłam się krzywo. - Jest w tym samym szpitalu? - spytałam odkrywając się.
Na stopach miałam założone białe skarpetki, a na skręconej kostce opaskę albo jak inni wolą, ściągacz. Ubrana byłam w jakąś białą koszulę, która była trochę za duża, ale nie przeszkadzało mi to. Ważne było to, że żyję i nic poważniejszego oprócz skręconej kostki, mi nie dolega.
- Taa... - skrzywił się. - Co prawda na innym piętrze, ale jak dla mnie, to i tak stosunkowo za blisko ciebie... - spojrzał na mnie ciepło.
- Już jedziemy – powiedziałam z uśmiechem i chwyciłam go za rękę zbliżając się do niego przy okazji. - A później będzie oglądał świat zza kratek... - przyłożyłam swoje czoło do czoła Kosy. - Wszystko będzie dobrze – uśmiechnęłam się i popatrzyłam mu w oczy.
Czekoladowe tęczówki przeszyły mnie na wylot, a ja nie mogłam oderwać od nich swojego wzroku. I właśnie wtedy moja twarz, a raczej moje usta zaczęły niebezpiecznie zbliżać się do warg Kosy. Kiedy nasze usta dzieliły milimetry do sali ktoś wszedł.
- Dzień doberek! - krzyknął uśmiechnięty od ucha Pit, a ja odskoczyłam od Kosy jakbym się poparzyła. - Yyy... - zająknął się Nowakowski i stanął w miejscu.
- Tak się cieszę, że cię widzę – wstałam szybko z łóżka i rzuciłam mu się na szyję.
Nie wiedziałam dlaczego akurat zareagowałam tak, a nie inaczej. Dlaczego moje usta z całej siły pragnęły na swojej drodze napotkać wargi Grześka? Byłam w jakimś stopniu wdzięczna Piotrkowi, że wszedł akurat w tym momencie. Tym pocałunkiem mogłam przecież zniszczyć całą naszą przyjaźń, a tego bardzo nie chciałam.
Kilka sekund później w sali pojawili się Igła razem ze Zbyszkiem. Rzuciłam się na każdego z osobna i mocno przytuliłam.
- Czyli nic jej już nie jest – zaśmiał się Bartman.
- Oprócz tego – wskazałam na kostkę – to nic.
- Jak się czujesz? - spytał Krzysiek.
- Okej – uśmiechnęłam się. - Ale jedyne o czym teraz marzę, to wrócić do domu i położyć się we własnym łóżku... A no i jeszcze o tym, żeby trener Kowal mnie nie zabił. Zabrałam mu z treningów kluczowych zawodników – skrzywiłam się. - Nie wiem, jak ja go za to przeproszę... Macie przeze mnie same kłopoty.
- Daj spokój – machnął ręką Pit i objął mnie przyjacielsko ramieniem. - Ty w niczym nie zawiniłaś, chciałaś pomóc, a to, że Paweł to idiota, to już nie nasza wina – uśmiechnął się lekko.
- Ale i tak was bardzo przepraszam – spojrzałam na każdego z osobna. Na Grześku wzrok zatrzymałam tylko na sekundę. Jakoś nie mogłam spojrzeć mu w oczy i czułam się z tym bardzo źle.
- Ważne, że już po wszystkim – uśmiechnął się ZB9.
- Chcecie jakąś kawę? - zapytał nagle Kosa.
- Świetny pomysł – powiedział głośno Igła.
- Zgadzam się – poparł go Zbyszek.
- Ja dziękuję – odparłam uciekając od jego wzroku.
- Ja też – powiedział Nowakowski.
- Ale jak możesz, to skombinuj jakąś kanapkę – poprosiłam, ponieważ zaburczało mi w brzuchu.
Grzesiek kiwnął głową nawet na mnie nie patrząc i wyleciał z sali jak torpeda. Miałam ochotę strzelić sobie w twarz.
Co ja zrobiłam?!
- A temu co? - zainteresował się atakujący. - Stał jak wbity w ziemię, kiedy tu weszliśmy.
- Mnie nie pytaj – uniosłam ręce do góry, kłamiąc przy okazji. - Nie wiecie gdzie są moje inne ubrania? - spytałam zmieniając temat.
Siatkarze szybko go podchwycili, więc mogłam bić się jedynie ze swoimi myślami.

Grzesiek wypadł z sali jak torpeda. Nie wiedział co ma myśleć. Dlaczego Emilia o mało, co go nie pocałowała?! To jasne, byli przyjaciółmi, a przyjaciele się w ten sposób nie zachowują. Nie całują się w usta, ale wiedział, był pewny na milion procent, że by nie jej nie odtrącił.
A może potrzebowała czyjejś bliskości i dlatego tak, to wszystko wyszło? Było zrozumiałe, że czuła się zagubiona i nawet trochę przerażona. Przecież nie codziennie porywa cię człowiek, do którego miałeś zaufanie.
Mimo wszystko, chciał tego pocałunku, tego zaprzeczyć nie mógł, a nawet nie chciał.
Środkowy potrząsnął głową, aby oddalić od siebie te myśli. Szybko podszedł do automatu i zaczął wystukiwać numerki jedzenia oraz picia, które miał zamiar dostać...



No to mamy kolejny dzień maratonu :) Czy u kogoś też tak gorąco jak u mnie? ;p Coraz bliżej mecz, ale też coraz bliżej wakacje, jak ja się cieszę! ;D Apropo wakacji, gdzie chciałybyście pojechać? Takie małe wakacyjne, wymarzone miejsce? :)
https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/1003863_524118417656188_65002359_n.jpg – rozwaliło mnie to :D Oj Piter, Piter ;p Ale nie sposób się z Tobą nie zgodzić ;)
Ja idę zażywać słońca, rozwiązywać łamigłówki oraz karmić się muzyką :) Trzeba korzystać, a co! ;D
do jutra ;*
poziomkowa

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci