Pięćdziesiąt jeden

Pomału zaczęłam otwierać oczy i coś mi od razu nie pasowało. Moja poduszka była jakoś za twarda, a na plecach czułam jakiś dotyk, który na pewno nie był materiałem kołdry. Moje powieki szybko podniosły się do góry. Byłam przykryta białą kołdrą i do tego spałam na lewej piersi Grześka, jego ręka przytulała mnie do siebie.
Co tu, do cholery robi Grzesiek?!, ryknęło mi w głowie.
- Kosa – szepnęłam, ponieważ nie mogłam wyswobodzić się z jego uścisku. - Grzesiek – powiedziałam już głośniej. Żadnej reakcji.
Moja głowa opadła na jego pierś, a w myślach pojawiło się pytanie: co ja, do cholery robię w pokoju środkowych i gdzie jest Piotrek?!
- Emila? - usłyszałam zaspany głos bruneta, więc szybko podniosłam głowę i spojrzała na niego. - Co ty robisz w moim łóżku? - zapytał i szybko zabrał swoją dłoń z moich pleców.
- Sama chciałabym wiedzieć – odpowiedziałam i usiadłam na łóżku.
- Gdzie jest Piotrek? - spytał również siadając i przy okazji łapiąc mnie wpół, ponieważ mało, co nie poleciałam na podłogę.
Ale z ciebie łamaga!, huknęło mi w głowie.
- Dzięki – powiedziałam cicho. - A to dobre pytanie. Ja naprawdę nie wiem, skąd się tu wzięłam – złapałam się za głowę i nie spuszczałam wzroku ze środkowego. - Po twoim telefonie poszłam się wykąpać i położyłam spać – wytłumaczyłam.
- A ja pogadałem chwilę z Piotrkiem i też zasnąłem – wyjaśnił.
- Ja nie lunatykuję, więc skąd...? - i właśnie teraz mnie olśniło. - A to...! - wyleciałam z łóżka jak torpeda i pobiegłam do drzwi.
- Myślisz, że to oni? - zapytał Kosa podbiegając do mnie.
- Jestem pewna na milion procent – szarpnęłam za klamkę. Nic, drzwi ani drgnęły. - I jeszcze zajebali klucz! - walnęłam w drzwi.
- To zemsta – zaśmiał się Grzesiek i oparł o ścianę.
- Mogę dać sobie rękę uciąć, że to wszystko wymyślił Zbysław – powiedziałam pewnie i również oparłam się o ścianę.
- To w jego stylu – poparł mnie Kosa.
- Która w ogóle jest godzina? - zapytałam i podeszłam do łóżka bruneta.
Chwyciłam jego telefon i spojrzałam na wyświetlacz. Siódma czternaście. Pobudka jest o ósmej, więc jest jeszcze trochę czasu.
Uśmiechnęłam się.
- Co się tak szczerzysz? - zapytał Grzesiek również się uśmiechając.
- Gdzie masz kosmetyczkę? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Po co ci ona? - zdziwił się trochę.
- Byłeś kiedyś na koloni? - spytałam podchodząc do niego. Kiwnął głową. - Jest coś takiego jak zielona noc – wyszczerzyłam się. - Zróbmy zielony poranek.
- Wchodzę w to – uśmiechnął się szeroko.
- Piotruś się nie pogniewa, że użyliśmy jego pasty, prawda? - zapytałam wchodząc do łazienki.
- Ależ oczywiście, że nie – odpowiedział mi uradowany środkowy.
Drapnęłam pastę do zębów blondyna i wróciłam do pokoju, gdzie Grzesiek stał już gotowy do wyjścia.
- Może chcesz jakieś spodenki? - spytał.
Popatrzyłam w dół. Faktycznie coś by się przydało. Co prawda miałam za dużą koszulkę, ale byłam w samych majtkach. No to fajnie spaliśmy, nie ma bata, przeszło mi przez myśl.
- Jak możesz – uśmiechnęłam się, a on rzucił mi jakieś swoje spodenki.
Szybko je na siebie włożyłam, a sięgały mi do początku łydki, całe szczęście, że były na gumce, także mi nie spadły z tyłka.
- Wyglądam komicznie, prawda? - zapytałam patrząc na środkowego.
- Wcale nie – pokręcił głową, ale po chwili wybuchnął śmiechem.
- No właśnie widzę – również się zaśmiałam. - Dobra, to idziemy – zarządziłam.
- Em, wszystko ładnie, pięknie, ale jak my stąd wyjdziemy? - zapytał poważnym tonem.
Skrzywiłam się trochę marszcząc nos. Złapałam się za głowę i zaczęłam przeszukiwać moje włosy, gdzie na całe szczęście znalazłam wsuwkę, która trzymała moją grzywkę, która opadła teraz na oko.
- Umiesz się tym posłużyć? - spytałam wskazując wsuwkę.
- Pewnie – uśmiechnął się i wziął ode mnie przedmiot.
Chwilę motał się z zamkiem, ale wszystko poszło po naszej myśli.
- Zachowujemy się jak dzieciaki w przedszkolu – stwierdził zamykając drzwi pokoju numer dziewięć.
- Jak dzieciaki w podstawówce – zaśmiałam się. - Tylko ty jakiś taki trochę wyrośnięty.
- Ej, ej – sprzedał mi kuksańca.
- Dobra, otwieraj – poleciłam i wskazałam na drzwi od pokoju libero i atakującego.
Niezłą frajdę mieliśmy wylewając na śpiących siatkarzy pastę. Chciałabym zobaczyć ich miny, kiedy się obudzą.
Kiedy drzwi od pokoju Zbyszka i Igły się zamknęły, wybuchnęliśmy głośnym śmiechem.
- Czy wy normalni jesteście? - zapytał Marcin Ogonowski pojawiając się nagle w drzwiach z numerkiem dwanaście.
Od razu schowaliśmy pastę za siebie. No faktycznie jak dzieci w przedszkolu.
- Przepraszamy – powiedzieliśmy zgodnie.
- Normalnie jak dzieciaki – pokręcił głową i zniknął w pokoju.
Popatrzyłam na Grześka, a on na mnie, po czym wybuchnęliśmy śmiechem, ale tym razem zatkaliśmy sobie usta. Po chwili skierowaliśmy się do pokoju z numerem sześć, w którym jak podejrzewaliśmy był Nowakowski. Szybko rozprawiliśmy się z zamkiem i weszliśmy do środka. Piotrek rozwalił się na całym łóżku, a do tego cicho pochrapywał.
- Jeszcze mu Alki tu brakuje – skomentowałam cicho.
Cała pasta, jaka była w tubce pojawiła się twarzy i rękach Cichego Pita. Środkowy nawet się nie poruszył, spał jak zabity.
Kiedy wykonaliśmy naszą pracę, przybiliśmy sobie po piątce i wróciliśmy śmiejąc się do pokoju numer dziewięć.
- Świetny pomysł, naprawdę – powiedział z uznaniem Kosa.
- To jeszcze nie koniec – uśmiechnęłam się i chwyciłam jego telefon.
Mojego nigdzie tutaj nie znalazłam.
- Nie zrobisz tego – uśmiechnął się i pokręcił głową.
- No to patrz i słuchaj – wyszczerzyłam się i wybrałam numer do Zbyszka.
Odczekałam trzy sygnały i rozłączyłam się.
- Kurwa mać! - usłyszeliśmy darcie atakującego.
Wybuchnęliśmy chyba najgłośniejszym śmiechem w dniu dzisiejszym, a on dopiero się zaczynał.
- Ja pierdolę, kto to?! - głos był coraz bardziej słyszalny.
- Schowaj mnie – objęłam Grześka chowając się za jego plecami.
- Taka cwana jesteś? - zaśmiał się środkowy.
- Em, Grzesiek! - drzwi otworzyły się, a do pokoju wleciał cały w paście i do tego czerwony jak burak Zbyszek.
- Co ci się stało? - zapytałam niewinnie. - Jakieś dzieci z kolonii cię dopadły?
- A co, jesteście na kolonii? - wbił w nas wzrok.
- My? - zdziwił się Kosa. - A gdzie tam!
- Tak? No to możecie mi powiedzieć, co pasta Cichego robi na mojej twarzy?!
- A niby skąd my to mamy wiedzieć? - spytałam niewinnie.
- A stąd, że ta sama pasty leży na waszym łóżku – wskazał pustą tubkę nowakowskiej pasty.
Ale wpadka.
- To może Piter zrobił ci psikusa? - zapytałam mocniej obejmując Kosę.
- Jasne, Piotrek sobie śpi pewnie też wymalowany pastą!
- Kurwa mać! - usłyszeliśmy donośny krzyk Nowakowskiego.
Oj, już chyba nie taki Cichy ten Pit, cisnęło mi się na usta, ale nic nie powiedziałam.
- Chyba właśnie się obudził – powiedział głośno Bartman.
- No raczej tak – kiwnął głową Grzesiek i nagle chwycił mnie na ręce. Co się dzieje?!
- Co złego to nie my! - krzyknął i wybiegł ze mną na rekach z pokoju.
- Co ty robisz?! - krzyknęłam śmiejąc się w głos.
- Uciekam – odpowiedział również się śmiejąc, ale nagle się zatrzymał i ucichł.
- Co jest? - zapytałam i podniosłam głowę.
O kurde, przeszło mi przez głowę, kiedy zobaczyłam kto stoi przed nami. Jeszcze chyba nigdy nie widziałam tak zdenerwowanego trenera Ogonowskiego. Gdyby wzrok mógł zabijać, leżelibyśmy trupem na tym hotelowym dywanie.
- Czy wyście wszyscy rozumy postradali?! - ryknął na nas. - Ludzie chcą się wyspać, a tu od siódmej same śmiechu i kurwy latają!
- Kurwy chyba nie potrafią latać... - mruknęłam pod nosem, co wywołało donośny śmiech Grześka.
- I jeszcze się śmieje! Boże – popatrzył do góry – dlaczego ja muszę pracować z takimi ludźmi?!
- Why is it so loud? - z pokoju wyłonił się zaspany Lotman. - Are we leaving already?
- Czy już się porządnie człowiek wyspać nie może? - zapytał wychodząc z pokoju Mieszko. - Czy wy normalni jesteście?
- No właśnie chyba nie – odezwał się Zbyszek wychodząc z pokoju numer dziewięć.
Wszyscy na korytarzu spojrzeli na niego dziwnie, po czym wybuchnęli śmiechem.
- Very nice look – powiedział Paul i uniósł kciuk do góry.
- Czy ktoś mi powie, do jasnej cholery, czemu jestem cały w paście do zębów?! - z pokoju wyleciał wściekły Piotrek. - Wy! - wbił w nas swój wskazujący palec.
- W nogi! - krzyknęłam, a Grzesiek zaczął biec przed siebie. - W restauracji nas nie ruszą – powiedziałam, a środkowy ruszył schodami w dół.
Szybko przebiegliśmy odległość jaką mieliśmy do pokonania i wpadliśmy do jadalni, gdzie siedziała tylko para staruszków. Popatrzyli na nas dziwnie.
Przywitaliśmy się kulturalnie i życzyliśmy smacznego.
- Możesz już mnie postawić na nogi – powiedziałam.
Kosa szybko postawił mnie na ziemi.
- Gdybym wiedziała, że to wywoła armagedon, to założyłabym jakieś buty albo chociaż skarpetki – zaśmiałam się i zajęłam jedno z miejsc.
- Dawno tak dobrze się nie bawiłem – zaśmiał się Grzesiek. - Dziękuję.
- Polecam się na przyszłość – wyszczerzyłam się. - A teraz czas coś zjeść – powiedziałam i zajrzałam w swoją kartę.
Lepszego poranka, to chyba wyobrazić sobie nie mogłam... Więcej takich!



Kto już sobie zrobił nieoficjalne wakacje, jak ja? ;D się wyspałam wreszcie :)
Co robi Winiar? Zobaczcie sami :D  Haha! Czyli humory dopisują! Jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej! ;D Dziękujemy Rucek za ten filmik ;)
Poleci mi ktoś jakąś książkę lub książki? Będę wdzięczna ;)
pozdrawiam ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci