Sześćdziesiąt pięć

Jeszcze tego samego dnia w moim mieszkaniu pojawił się komisarz, który prowadził dochodzenie w sprawie Pawła. Musiałam uzupełnić swoje zeznania, ponieważ te spisane w szpitalu nie były zbyt dobre, ale nie miałam z tym problemu. Chciałam, aby statystyk poszedł siedzieć i mieć wreszcie święty spokój.
Funkcjonariusz siedział u mnie przez godzinę, a potem wyszedł żegnany moim głosem, który mówił, że gdyby miał jeszcze jakieś pytania, to niech dzwoni o każdej porze.
Zabrałam się za kończenie kolacji, na którą miał przyjść Grzesiek, kiedy nagle odezwał się mój telefon.
- Halo?
- Cześć Em – przywitała się Kamila.
- No wreszcie! - krzyknęłam.
Kilka razy próbowaliśmy się z jej bratem z nią skontaktować, ale nie odbierała, a kiedy dzwoniliśmy do ich rodziców, to spławiali nas tym, że akurat się kąpie albo po prostu gdzieś wyszła.
- Przepraszam, że nie odbierałam, ale musiałam sobie wszystko poukładać...
- Rozumiem – westchnęłam i usiadłam na krzesełku w kuchni. - Wracasz do Rzeszowa?
- Chcę wrócić i dlatego dzwonię... Mogłabyś po mnie przyjechać do Katowic? - zapytała. - Nie chcę ciągać Grześka, ma treningi, a ja nie chcę go wybijać z rytmu...
- Pewnie, nie ma żadnego problemu – powiedziałam natychmiast. - A dzwoniłaś do niego w ogóle? - spytałam.
- Zadzwonię, ale jak już przyjedziesz, dobrze? - spytała zmęczonym głosem.
- Jasne – odparłam. - Mam mu mówić, że jadę po ciebie? - zapytałam. - Cholera – zaklęłam pod nosem. - Pieprzone pieczarki.
- Gotujesz? O matko, a może wy byliście umówieni? – jęknęła. - A właśnie słyszałam, gratuluję – powiedziała już weselszym głosem. - Wreszcie się za siebie wzięliście.
- Przełożymy to – uśmiechnęłam się. - Zadzwonię do Grześka i niedługo przyjadę. Tylko wyślij mi adres esemesem.
- Przepraszam – westchnęła. - I dziękuję.
- Nie ma za co – uśmiechnęłam się. - To co, ja zaraz wyjeżdżam, więc się szykuj.
- Tylko Em... - zatrzymała się na chwilę. - Tylko nie zdziw się, kiedy przyjedziesz...
- O co chodzi? - zapytałam. - Chyba nie przywiozłaś ze sobą Alexa?!
- Nie, nie – powiedziała szybko. - Dowiesz się wszystkiego jak przyjedziesz...
- Okej – wypuściłam powietrze z płuc. - To do zobaczenia.
- Jeszcze raz dziękuję.
Zakończyła połączenie, a ja odłożyłam telefon na stolik. Ciekawe o czym ona mówiła? Przynajmniej nie przywiozła ze sobą Alexa, bo do auta by nie wsiadł. Właśnie! Auto! Przecież moje volvo było już u mechanika. W moich dłoniach znowu znalazł się telefon, w którym szybko znalazłam właściwy kontakt i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
Zibi zgodził się pożyczyć mi auto, ale za wszelką cenę chciał dowiedzieć się, gdzie chcę nim jechać. Wcisnęłam mu jakiś kit, podziękowałam i powiedziałam, że za jakieś dwadzieścia minut będę u niego pod blokiem. Następnie wybrałam numer do Grześka, który niestety nie dobierał, więc wyłączyłam płytę indukcyjną i przykryłam wszystkie garnki pokrywkami. Szybko przebrałam się w jakieś czyste ciuchy, psiknęłam perfumami i drapnęłam torebkę z przedpokoju oraz ubrałam się ciepło, po czym opuściłam swoje mieszkanie.
Drogę do mieszkania atakującego pokonałam bardzo szybko. Byłam mu wdzięczna za to, że czekał na mnie pod swoim blokiem z kluczykami w rękach. Przypomniał tylko, że audi ma wrócić w jednym kawałku, bo inaczej, to będę miała przechlapane. Pokiwałam tylko głową, cmoknęłam go w policzek i zasiadłam za kierownicą i z piskiem opon wyjechałam z parkingu.
Przez półtorej godziny drogi muzyka grała na ful, a ja sobie podśpiewywałam, więc kiedy zatrzymałam się na stacji benzynowej, aby kupić jakąś kawę, mój telefon miał już ponad dziesięć nieodebranych połączeń od Grześka.
Szybko poszłam po kawę i wróciłam do audi.
- No nareszcie! - krzyknął, kiedy odebrał ode mnie telefon.
- Przepraszam, muzyka grała za głośno – wytłumaczyłam się i upiłam łyk brązowego, gorącego napoju. - Nie musiałeś aż tyle wydzwaniać – zaśmiałam się.
- No martwiłem się – westchnął. - A po co dzwoniłaś?
- Muszę odwołać nasza kolację – powiedziałam.
- Dlaczego? - zdziwił się trochę.
- Bo jadę po twoją siostrę – wytłumaczyłam. - Nie chciała ci zawracać głowy przez treningi, dlatego zadzwoniła do mnie.
- Przepraszam za nią...
- Daj spokój – przerwałam mu z uśmiechem. - Dobrze wiesz, że do pomagania to ja zawsze pierwsza, a jak już trzeba samochodem je...
- Skąd ty masz samochód? - przerwał mi.
- Zibi mi pożyczył – odparłam z uśmiechem.
- Tylko uważaj tam na siebie – powiedział troskliwie. - I wróćcie mi w jednym kawałku. I oczywiście napisz jak dojedziesz do Katowic.
- Dobrze, dobrze – zaśmiałam się.
- Kocham cię.
Na mojej twarzy pojawił się gigantyczny uśmiech.
- Ja ciebie też – odpowiedziałam i pożegnałam się zakańczając połączenie.
Rzuciłam telefon na siedzenie obok, odpaliłam silnik i włączyłam radio, po czym włączyłam się w autostradowy ruch.
Do Katowic wjechałam kilka minut przed osiemnastą, ale zanim znalazłam odpowiednia ulicę, którą podała mi Kamila, minęła jakaś godzina. Kiedy tylko zatrzymałam samochód odetchnęłam z ulgą i dopiłam resztkę kawy, jaka mi została. Napisałam szybko esemesa do Grześka i ruszyłam w stronę furtki. Dopiero wtedy doszło do mnie, że zobaczę na własne oczy rodziców środkowego. Owszem rozmawiałam z nimi kilka razy przez telefon, ale to nie to samo, co rozmowa oko w oko. Moje serce trochę przyspieszyło, kiedy nacisnęłam dzwonek.
Po chwili w drzwiach domu pojawiała się wysoka pięćdziesięciolatka i od razu ruszyła w moim kierunku.
- Emilia! Jak ja się cieszę, że wreszcie mogę cię poznać – otworzyła furtkę i przytuliła mnie.
Zaczęłam się domyślać po kim Grzesiek taki wysoki. Jego mama była ode mnie wyższą o całą głowę.
- Również się cieszę, że mogę panią poznać – odpowiedziałam uśmiechnięta.
Czy można człowieka polubić od tak? Jeśli nie, to ta kobieta jestem przykładem, że tak.
- Chodź – chwyciła mnie za rękę i zaprowadziła do domu. - Napijesz się herbaty, prawda? - zapytała, kiedy ściągałam kurtkę.
- Jeśli można, to kawy z mlekiem – uśmiechnęłam się do niej i powiesiłam kurtkę na wieszaku.
- Oczywiście – odwzajemniła uśmiech.
Szybko ściągnęłam kozaki i ruszyłam za mamą środkowego. Kiedy wyszłam z przedpokoju moim oczom ukazał się wielki salon połączony razem z kuchnia oraz jadalnią. Na jednym z obitych skórą foteli siedział odrobinę starszy mężczyzna. Podniósł wzrok i uśmiechnął się do mnie szeroko. Wzrost po mamie, ale cała uroda po tacie, przemknęło mi przez myśl.
- Emila, cieszę się, że mogę cię poznać – podobnie, jak swoja żona, przytulił mnie.
- Ja również się cieszę – uśmiechnęłam się.
Kiedy wypuścił mnie ze swych objęć, wskazał kanapę, na której posłusznie usiadłam.
- A może chcesz coś zjeść? - zapytała kobieta z kuchni.
Moja głowa pokręciła przecząco, ale brzuch się z nią nie zgrał i zaburczał. Czułam jak lekko się rumienię.
- Zrobię jakieś kanapki – uśmiechnęła się szeroko i otworzyła lodówkę.
Podziękowałam tylko i zaczęłam przyglądać się rzeczom w salonie. W rogu stał duży telewizor, obok niego półki wydrążone w ścianie, które ciągnęły się przez całą jej długość. Można było tam znaleźć ramki, figurki, kilka płyt DVD oraz książek, dwa storczyki w żółtym kolorze oraz kilka medali.
- Mogę? - zapytałam i wskazałam na półkę.
- Jasne – uśmiechnął się tata Grześka.
Podeszłam do półek i od razu mój wzrok przeniósł się na fotografie. Kilka przedstawiała całą rodzinę Kosoków, w różnym wieku, kilka wspólnych zdjęć rodziców Grześka, parę jego siostry oraz jego. Uśmiechnęłam się szeroko widząc fotografię przedstawiającą na oko jedenastoletniego środkowego, tyle że z piłką do nogi i na boisku pokrytym murawą. Zdjęcie małego Grzesia z rowerkiem i wielkim uśmiechem na ustach, rozczuliło mnie dogłębnie.
- Jego pierwszy rower – aż podskoczyłam na dźwięk głosu jego taty.
Na mojej twarzy wykwitł zbłąkany uśmiech.
- Wiesz, które jest moje ulubione? - zapytał patrząc na mnie.
Spojrzałam na niego wyczekująco. Mężczyzna po chwili podał mi zdjęcie w szklanej ramce bez żadnych ozdobień. Fotografia przedstawiała na oko sześcioletniego Grzesia oraz jego tatę na łódce z wielką rybą w dłoniach malucha i wielgaśnymi uśmiechami na ustach.
- Złapał wtedy największą rybę z całej grupy – uśmiechnął się szeroko.
Uśmiechnęłam się równie szeroko.
- Byłem wtedy z niego bardzo dumny, zresztą dalej jestem.
- Jest wspaniały – powiedziałam. - Tylko zastanawia mnie jak on ze mną wytrzymuje... - zaśmiałam się cicho.
- Powiem ci, że lepiej trafić nie mógł – uśmiechnął się mężczyzna patrząc mi prosto w oczy. - Dużo o tobie słyszałem i to nie tylko od Grześka. W lepszym świetle cię Kamila przedstawić nie mogła.
Zaśmiałam się cicho.
- A i pierwsze wrażenie zrobiłaś na mnie niesamowite – dodał z wielkim uśmiechem.
Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć, więc po prostu szeroko się uśmiechnęłam.
- O, już jesteś – usłyszałam głos Kamili.
Obróciłam się na pięcie i zobaczyłam ją stojącą na trzecim schodku. Przez te zdjęcia całkowicie zapomniałam jaki był powód mojej podróży tutaj.
- Cześć – podeszłam do niej i lekko przytuliłam.
- Dzięki, że przyjechałaś – powiedziała z wdzięcznością.
- Drobiazg – uśmiechnęłam się lekko.
- Chcesz coś zjeść Kamilcia? - zapytała mama Grześka.
Kobieta pokręciła przecząco głową i powiedziała, że zaraz wrócimy. Pociągnęła mnie za rękę i zaprowadziła na samą górę, gdzie znajdowało się kilka drzwi.
- Tylko się nie przestrasz, okej? - spojrzała mi prosto w oczy.
Uśmiechnęłam się do niej leciutko, a dziewczyna nacisnęła klamkę po czym wpuściła mnie do słabo oświetlonego pokoju...


MAMY MEDALA, POLACY MAMY MEDALA!! ♥ Wywozimy z Uniwersjady SREBRO ;D Ależ jestem szczęśliwa! ;p Chłopaki też, i tak trzymać!
Dobra, a teraz wiadomość, która wbiła mnie w ziemię: http://www.petycjeonline.com/dymisja_trenera_anastassiego Ktoś idzie ze mną powiedzieć temu bardzo mądremu człowiekowi, który stworzył tę petycję, że jest po prostu pojebany?! Się wkurzyłam!
I jeszcze raz: MAMY MEDALA, POLACY MAMY MEDALA! ♥
do jutra ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci?ref=hl