Sześćdziesiąt jeden

Następnego dnia wybrałam się z Kornelią na zakupy, ponieważ dziewczyna musiała poszukać sobie jakiejś sukienki na swoją imprezę sylwestrową, która odbywała się u jakiejś jej koleżanki. Anka była zajęta, a przecież z Karolem nie pojedzie, więc zgłosiłam się ja.
Chodziłyśmy od sklepu do sklepu, a nastolatka nic nie mogła wybrać. Dopiero, kiedy weszłyśmy do dziewiątego sklepu, Kornelia poderwała się i biegiem ruszyła do jednego w wieszaków.
- Chyba chcesz, żeby twój tato mnie zabił – stwierdziłam widząc sukienkę, którą wskazała.
Krótka, czarna z dodatkiem mnóstwa koronek i obcisła kreacja, która dla nastolatki się nie nadawała.
- Ja mówię o tobie – wyszczerzyła się i przyłożyła materiał do mojego ciała. - Przymierzaj! - krzyknęła i pchnęła mnie w stronę przymierzalni.
- Ej, ej! Przecież ja nigdzie nie idę, więc po co mi sukienka? - popatrzyłam na nią uważnie.
- Grzesiek od ciebie oczu nie będzie mógł oderwać – uśmiech nie schodził jej z twarzy.
- Korni... - zaczęłam, ale nie dała mi skończyć.
- Chociaż przymierz – wepchnęła mnie do przymierzalni i zasunęła zasłonę. - Pamiętaj, że masz mi się pokazać! - powiedziała jeszcze głośno, a ja westchnęłam zrezygnowana i zaczęłam ciągać moje ciuchy, aby przymierzyć wieczorową kreację.
Kiedy zapięłam zamek, spojrzałam w lustro. Sukienka leżała idealnie i musiałam stwierdzić, że do mnie pasowała.
- I jak?! – dobiegło mnie wołanie nastoletniej córki mojego brata.
- Właź – poleciłam i usłyszałam jak zasłona się odsuwa. - O kurw... - nie dokończyła, ponieważ zmierzyłam ją wzrokiem. - To znaczy, wyglądasz bardzo super – uniosła kciuk do góry. - I bierzemy ją – wyszczerzyła się.
- Miałyśmy szukać kiecki dla ciebie – przypomniałam.
- Już znalazłam – pokazała ciemnoniebieską kreację obsypaną kryształkami, które mieniły się od światła i nie była za krótka, taka w sam raz dla nastolatki. - Więc ty się ubieraj z powrotem, a ja idę ją przymierzyć i idziemy do kasy – wyszczerzyła zęby w uśmiechu i przesunęła zasłonę.
Spojrzałam jeszcze raz w lustro. Naprawdę, bardzo podobałam się sobie w tej kreacji, ale po co miałam ją kupować, skoro nigdzie nie szłam? Pogapiłam się jeszcze na swoje odbicie przez kilka sekund i zaczęłam się przebierać. Wychodziłam właśnie z przymierzalni, kiedy zza zasłony obok wychyliła się głowa mojej bratanicy.
- Pokażesz się? - spytałam z uśmiechem.
Dziewczyna z wielkim uśmiechem na ustach wyszła zza zasłony. Wyglądała naprawdę prześlicznie. Uśmiechnęłam się szeroko i pokazałam kciuk w górę.
Po chwili Kornelia zniknęła w przymierzalni, a ja ruszyłam w stronę miejsca, w którym wisiała sukienka.
- Nawet o tym nie myśl! - krzyknęła zza zasłony nastolatka. - Masz ją wziąć, bo jak nie, to poskarżę się Grześkowi!
- Korni, nigdzie nie idę, więc sukienka nie jest mi potrzebna – próbowałam wyjaśnić.
- Ale to nie znaczy, że w ostatnią noc i pierwszą za razem roku, musisz wyglądać jak jakaś kobieta menelka spod Biedronki.
- Korni! - podniosłam głos.
- Sorry – mruknęła. - Poczuj się wyjątkowo, tylko jeden raz przeżywasz Sylwestra w wieku dwudziestu sześciu lat.
- Mogę założyć przecież jakąś starą – teraz już przekonywałam samą siebie, a nie nastolatkę.
- Nie, nie możesz! - wyszła z przymierzalni i sukienką pod pachą. - Idziemy do kasy i nie ma żadnego sprzeciwu – pociągnęła mnie w stronę kas i nie dała dojść do słowa. - Weźmiemy te dwie – powiedziała do ekspedientki i wyciągnęła portfel.
- Przecież nie musisz płacić za moją, już ją wezmę – uległam. - Dwa osobne rachunki – poprosiłam sprzedawczynię, na co kiwnęła tylko głową.
- No i jestem happy! - powiedziała rozradowana, a ja tylko pokręciłam głową.
Każda z jedną torbą wkroczyła do sklepu monopolowego, ponieważ musiałam zakupić szampana dla siebie, Grześka oraz babci.
- Pożyczysz mi te twoje szpilki, w których byłaś w Pierwszy Dzień Świąt? - zapytała, kiedy mijałyśmy półki z wódką.
- Jasne – uśmiechnęłam się.
Nie były zbyt wysokie, więc odpada, aby dziewczyna się wywróciła.
- Super, dzięki – uśmiechnęła się do mnie. - Tylko mam jeszcze jedną prośbę...
- Wal – zatrzymałam się i zaczęłam lustrować wzrokiem półki z szampanem.
- Kupisz mi też? - wskazała na butelkę z bąbelkami.
- Zapomnij – powiedziałam.
- Ale dlaczego? - jęknęła.
- Dlatego, że jesteś niepełnoletnia, a ja nie zamierzam tutaj nikogo rozpijać – wyjaśniłam i drapnęłam jedną butelkę szampana.
- Oj daj spokój, proszę – spojrzała na mnie smutnymi oczami.
- Chyba chcesz, żeby twoja mama mnie powiesiła.
- Przecież nikt się nie dowie – dręczyła.
Westchnęłam zrezygnowana.
- Jedna butelka – pogroziłam palcem, a ona rzuciła mi się na szyję.
- Dziękuję!
- Dobra, dobra, zachowuj się jakoś – zaśmiałam się i wzięłam do ręki drugą butelkę. - Bo zaraz pół Polski będzie wiedzieć, że kupuję alkohol niepełnoletnim - ruszyłyśmy do kasy.

W drodze do domu, wysadziłam Kornelię pod domem jej koleżanki, u której miała odbyć się impreza sylwestrowa, a sama wróciłam do domu. Odłożyłam torby na podłogę, znalazły się tam również dwie butelki szampana i ściągnęłam z siebie płaszcz oraz kozaki, po czym weszłam do salonu, gdzie na kanapie siedziała moja babcia oraz Grzesiek.
- Co robicie? - spytałam i podeszłam do nich.
- Nie wiedziałem, że tak pięknie rysujesz – uśmiechnął się lekko, a ja odwróciłam wzrok od ławy, na której leżały wszystkie moje stare rysunki.
- Stare dzieje – wzruszyłam ramionami.
- To ja zrobię herbaty – powiedziała szybko staruszka i wyszła z salonu.
- Twoja babcia mówiła, że nie malujesz od śmierci dziadka... - zaczął Grzesiek.
- Zgadza się – usiadłam na fotelu. - Nie widzę w tym już sensu.
- Ale ja tak – podszedł do mnie. - Te prace są niesamowite – spojrzał mi w oczy.
- Co z tego, skoro mam wstręt do ołówka i czystej kartki? – nie spuszczałam z niego wzroku.
- A spróbuj chociaż – poprosił Grzesiek. - Narysuj byle co, jakiegoś kwiatka, serduszko, cokolwiek chcesz – podsunął kartkę i ołówek.
- Już nie potrafię tak jak przedtem – mruknęłam.
- Dla dziadka, co? - uśmiechnął się lekko. - A jak nie dla dziadka, to dla mnie.
Przełknęłam ślinę i wiedziałam, że zaczęłam wątpić, ale jednak pokręciłam przecząco głową.
- Obiecasz mi coś? - zapytał ni z gruszki, ni z pietruszki.
- Co takiego? - wlepiłam w niego wzrok.
- Że jeszcze kiedyś coś narysujesz? - nie odrywał ode mnie błagalnego wzroku.
Westchnęłam zrezygnowana.
- Obiecuję...

Kiedy położyliśmy się spać, nie mogłam zasnąć. Grzesiek już lekko pochrapywał, a ja wierciłam się z kąta w kąt i nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. W głowie cały czas siedziały mi moje porozwalane rysunki. Przez ostatnie lata, kiedy tylko spojrzałam na szkicownik, chowałam go od razu do szuflady i wyrzucałam z głowy, a teraz tak nie mogłam. Wierciłam się, na przemian odkrywałam i zakrywałam kołdrą, a nawet raz lekko siatkarz dostał ode mnie z łokcia w ramię, ale na szczęście się nie obudził.
Kiedy zegar wskazał godzinę dwunastą trzynaście w nocy, usiadłam na łóżku, a po chwili z niego wyszłam i podeszłam do biurka, zapalając przy okazji lampkę. Dotknęłam szuflady, w której znajdował się szkicownik i przez kolejne kilka minut stałam bezczynnie i zastanawiałam się, czy ją otworzyć. Wreszcie westchnęłam zrezygnowana i otworzyłam szufladę. Delikatnie wyjęłam z niej mój jasnobrązowy szkicownik. Zatemperowałam dwa ołówki i usiadłam w fotelu. W moich rękach znalazł się szkicownik z czystą kartką oraz jeden z ołówków. Mój wzrok wlepiłam w śpiącego środkowego.
Obiecałam Grześkowi, że jeszcze kiedyś coś namaluję, ale czy miałoby się to tak szybko stać? Przez myśl przebiegła rozmowa z babcią, kiedy siatkarz brał prysznic.
- Dlaczego pokazałaś mu te rysunki? - wlepiłam wzrok w staruszkę, która siedziała na kanapie i oglądała jakiś serial.
- Bo wiem, że pomoże ci wrócić do rysowania – odparła, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. - Zależy ci na nim – spojrzała na mnie. - A jemu zależy na tobie. Takiej miłości nie da się ukryć – uśmiechnęła się. - Żadne z nas, nie pomogło ci wrócić do swojej pasji, kiedy odpowiadałaś, byłaś w stu procentach pewna, że nie chcesz szkicownika, ale kiedy Grzesiek ci to dzisiaj zaproponował, zawahałaś się – nie spuszczała ze mnie wzroku.
Przełknęłam ślinę. Miała rację.
- A to bardzo dobry znak – uśmiechnęła się. - I każdy ci to powie.
- Myślisz, że będzie mi łatwiej wrócić do tego wszystkiego? – kiwnęłam głową na ławę, na której leżały już poukładane na stosie moje rysunki.
- Tak, tak właśnie myślę – posłała mi ciepły uśmiech, kiwnęła głową, a potem wróciła do oglądania telewizji.
Westchnęłam ciężko i przyłożyłam rysik ołówka do kartki.
- Dam radę – mruknęłam do siebie cicho.
Spojrzałam jeszcze raz na spokojnie śpiącego siatkarza. Ułożył się idealnie. Widziałam całą jego twarz. Chwilę później pierwsza kreska znalazła się na kartce, a po niej pojawiło się jeszcze kilkadziesiąt innych...

Kilka z Was prosiło o moje zdjęcia z Siatkarzami. Od razu mówię: UWAGA, ABY NIE PĘKŁY WAM MONITORY PRZEZ MOJĄ TWARZ. WYSZŁAM PO PROSTU NIEZBYT WYJŚCIOWO.

Z racji, że nie wszystkim się wyświetliły, wrzucę na fan page :) Więc zapraszam tam, linka macie u dołu ;p
Mam nadzieję, że jakoś przeżyliście patrzenie na mnie :)
Co do następnego epizodu, pojawi się, kiedy wrócę od Przyjaciółki, ale kiedy dokładnie, to nie wiem, przepraszam ;p
Pozdrawiam ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci