Sześćdziesiąt cztery

Pomału zaczęłam otwierać oczy. Leżałam głową na nagiej klatce piersiowej Grześka, która unosiła się spokojnie i miarowo, przy każdym następnym oddechu. Przez moją głowę zaczęły przelatywać obrazy z dzisiejszej nocy, naszej pierwszej wspólnej nocy. Dotyk Grześka był delikatny, subtelny, jakby bał się, że mocniejsze dotknięcie skrawka mojego ciała mogło sprawić mi ból. Poczułam ciepło, kiedy przypomniałam sobie o jego czułych pocałunkach, praktycznie wszędzie. Czoło, powieki, usta, policzki, szyja, ramiona, dekolt, piersi. Jeszcze z nikim nie było mi tak dobrze, to było pewne na miliard procent. Raczej już nikt tego nie zmieni, nie pozwolę na to.
Mocniej przytuliłam się do środkowego i przymknęłam ponownie oczy.
- Śpisz? - usłyszałam jego prawie niesłyszalny szept.
Byłam szczerze przekonana, że spał.
Otworzyłam oczy i podniosłam głowę, po czym spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem na ustach.
- Dzień dobry – przywitałam się i pocałowałam go lekko w usta.
- Szczęśliwego Nowego Roku – powiedział z uśmiechem.
- Będzie – wyszczerzyłam się i ponownie złączyłam nasze usta w delikatnym pocałunku.
Chwilę później zaczął dzwonić budzik, który oderwał mnie środkowego. Mężczyzna wyłączył dzwoniące ustrojstwo i ponownie mocno mnie przytulił.
- Najchętniej zostałabym w łóżku cały dzień – mruknęłam i opatuliłam nas bardziej kołdrą.
- Wiesz, jakoś do dwunastej mamy czas – uśmiechnął się lekko.
- A jakoś godzinę później musimy stąd wyjechać – powiedziałam. - Nie możecie się spóźnić na jutrzejszy trening...
- Oj, ciężko będzie – poklepał się po brzuchu.
Zaśmialiśmy się cicho.
- I weź też pod uwagę to, że obiad będziesz miał na następnych kilka dni – przypomniałam.
- Twoja babcia z pustymi rękami cię nigdy nie wypuści, prawda? - zapytał z uśmieszkiem.
- Poprawka, ona nikogo nigdy nie wypuści z pustymi rękoma.
Tak, jak zaplanowaliśmy, tak zrobiliśmy. Po tym jak zażyłam tabletki, gadaliśmy do godziny dwunastej, a potem wreszcie się ubraliśmy i byliśmy gotowi zejść na dół. Dzieciaki biegały po salonie, a w kuchni Karol razem z Krzyśkiem jedli rosół. No, za wesoło to oni nie wyglądali.
- Szczęśliwego Nowego Roku – przywitałam się i cmoknęłam w policzek obydwu.
- Nawzajem – wymamrotał Karol.
- Zdobyć świata szczyt, albo przeżyć jeden dzień... - zanucił Krzysiu, a ja razem z Grześkiem spojrzeliśmy na niego uważnie. - No co? - zapytał nic nie rozumiejąc. - Był taki film.
- Chyba „Szczęśliwego Nowego Jorku” - przypomniał środkowy bloku.
- Ooo – wskazał na niego palcem libero. - Dokładnie, więc piosenka pasuje – wyszczerzył się i wsadził do ust łyżkę rosołu.
- Idę spać dalej – poinformował Karol i ulotnił się z kuchni.
- Sałatki? - spytałam Grześka, który zajął miejsce mojego brata naprzeciw Igły.
Skinął głową, więc wyciągnęłam dwa talerze, gdzie oczywiści musiał wtrącić się libero, ponieważ było za głośno. Przeprosiłam tylko i nałożyłam sałatki, na każdy z talerzy, po czym siadłam obok Grześka. Odrzuciłam włosy do tyłu i chwyciłam do ręki widelec.
- Co ty tu masz? - spytał nagle Ignaczak dotykając swojej szyi z prawej strony.
- Gdzie? - dotknęłam własnej szyi i przejechałam wzdłuż niej palcem.
- Ty masz malinkę – wyszczerzył się Igła, a ja lekko zaczerwieniłam. - Matko, co tu się wczoraj działo? - zapytał.
Zgarnęłam włosy do przodu tak, aby zakrywały szyję.
- Nic, a nic – odparł Grzesiek wyraźnie z siebie zadowolony.
- Takie kity, to ty babci wciskaj – zaśmiał się Krzysiek.
- Ty się lepiej jedzeniem zajmij i trzeźwiej, bo trzeba wracać – przypomniałam i wsadziłam sobie do ust trochę sałatki.

Kilka minut po godzinie drugiej pożegnaliśmy się z moją rodziną i ruszyliśmy w drogę powrotną do Rzeszowa, którą prawie całą przespałam. W moim mieszkaniu byliśmy kilka minut po ósmej. Nie chciałam, żegnać się z Grześkiem, było to dla mnie jakieś dziwne. Odkąd byliśmy razem, żadnej nocy nie spędziliśmy osobno.
- Dobranoc – powiedział Grzesiek i pocałował mnie mocno w usta. Dobrze, że stałam akurat na kanapie, przynajmniej byłam wyższa, niż zazwyczaj. - Trzeba wracać do codziennych obowiązków – uśmiechnął się lekko i niechętnie wypuścił mnie z objęć.
Chwyciłam go mocno za rękę i przyciągnęłam ponownie do siebie.
- Zostań – poprosiłam cicho patrząc mu w oczy. - Wyspać przecież możesz się też tutaj – mruknęłam i przybliżyłam swoje usta do jego.
Wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni, po czym położył lekko na łóżku.
- Dobranoc – szepnął, kiedy oderwał swoje usta od moich.
Złapałam go za kołnierzyk koszuli i przyciągnęłam z powrotem do siebie.
- Zostajesz – powiedziałam pewnym tonem głosu i złapałam w swoje palce dół jego koszulki.
- Coś przeczuwam, że się chyba nie wyśpię – zaśmiał się cicho i naparł swoimi ustami na moje.

Rano obudził nas budzik. Zażyłam tabletki i zabrałam się za robienie nam śniadania. Kanapki szybko zniknęły z talerzy, po czym zaczęliśmy szykować się do wyjścia, ponieważ po Nowym Roku na hali musiał pojawić się każdy z zespołu.
Wsiedliśmy do czarnej alfy i po piętnastu minutach byliśmy już na parkingu na Podpromiu. Kiedy opuściliśmy samochód, złapałam Grześka mocno za rękę i lekko pocałowałam. Odetchnęłam głośno i pociągnęłam go w stronę hali, gdzie była już większość zawodników. Zostawiłam go pod szatnią, a sama poszłam od razu na halę, gdzie była już większość sztabu.
Złożyliśmy sobie wszyscy życzenia noworoczne i zabraliśmy się za rozkładanie sprzętu. Po kilku minutach na hali pojawili się również gracze Resovi.
Podbiegłam do Piotrka i mocno go przytuliłam składając przy okazji życzenia; uczynił to samo. Później przyszła kolej na Zbyszka, z którym uczyniliśmy dokładnie to samo.
Nigdzie nie widziałam Igły.
- A przepraszam, Grzesiek to jakiś pies, że został bez życzeń? - zaśmiał się Nowakowski.
A no tak, bo oni nic nie wiedzą.
- Temu panu już życzenia złożyłam – wyszczerzyłam się i podeszłam do bruneta.
- I to w samego Sylwestra – dopowiedział i chwycił mnie za rękę.
- Zbyszek – Piotrek szturchnął Bartmana w rękę. - Widzisz to co ja?! - wydarł się, a my zaczęliśmy się z Grześkiem śmiać.
- To? - spytał i wskazał na nasze splecione dłonie. - Widzę, widzę! I się nadziwić nie mogę! Nareszcie! - ryknął uradowany.
- Czekaj, czekaj, to gdzie wy byliście na tym Sylwestrze? - zapytał Cichy Pit.
- No u mnie w Wałbrzychu – wzruszyłam ramionami.
- Wkupywałeś się w rodzinę? - zaśmiał się wesoło Bartman.
- To czekaj, jak długo? - nie dał nikomu dojść do słowa Piotrek.
- No od Wigilii – wyjaśnił Grzesiek.
- Nic nie kumam – stwierdził blondyn.
Wyjaśniłam im wszystko i zakończyłam:
- No i tak jakoś wyszło, a teraz marsz na trening!
Wyszczerzyli się do nas i ruszyli w stronę trenera Kowala.
- Niezapomniane święta – westchnął szczęśliwie środkowy i pocałował mnie lekko w usta.
- Ja wiem, że uczucia są ważne i tak dalej, ale Kosa siatkówka też! - wydarł się do nas Ogonowski.
- Idź, idź, bo mnie tu jeszcze, nie daj Boże o coś oskarżą – zaśmiałam się. - Nie dość, że utuczyłam im zawodnika, to jeszcze opóźniam trening – dźgnęłam go w pierś.
- Oj tam – machnął ręką z uśmiechem i ponownie lekko mnie pocałował. - Ja nie mam nic przeciwko – mruknął tuż przy moich ustach.
- Kosa! - krzyknął trener Kowal.
- No idzie już! - odkrzyknęłam w jego stronę, co spowodowało śmiechy w całej drużynie.
- Zostajesz do końca treningu? - spytał mnie.
Kiwnęłam głową.
- A wieczorem – chwyciłam go za kołnierzyk treningowej koszulki. - Zapraszam do siebie na kolację. Już się przyzwyczaiłam, że zasypiam i budzę się obok ciebie – szepnęłam wesoło.
- Trzeba szybciej brać się za kończenie domu – zaśmialiśmy się cicho.
- Kosa! - krzyknął Ogonowski.
- No idzie już! - krzyknęłam i szybko go pocałowałam, po czym pchnęłam w stronę zawodników, którzy zaczęli już rozgrzewkę.
Jakie życie jest piękne, przemknęło mi przez myśl. Uśmiechnęłam się do siebie szeroko i zadowolona sięgnęłam po aparat.
- Przepraszam! - na halę wpadł lekko zdyszany Krzysiek.
- Igła, no wreszcie! - odkrzyknął do niego Kowal.
- Drugi spóźnialski się znalazł! - zaśmiał się Ogonowski.
- Ej, ej! - odezwał się uśmiechnięty Grzesiek.
Podbiegłam lekko do krzesełek, przy których stały zgrzewki wody oraz leżały bluzy niektórych zawodników.
- Czegoś nie wiem? - spytał zdezorientowany libero.
- Nic o czymś musiałbyś wiedzieć – uśmiechnęłam się do niego szeroko i pstryknęłam mu zdjęcie. - A teraz, ćwicz! - wydarłam się i wskazałam mu boisko z wielkim uśmiechem na ustach.

No to mamy drugi dzień maratonu ;)
Jak Wam wakacje mijają? ;p Jak pogada? :)
https://www.facebook.com/photo.php?v=676732135685778 haha, padłam, leżę i nie wstaję ;D Gramy jutro, gramy o złoto! ;D
Podacie tytuły jakiś ciekawych piosenek? ;p Muszę trochę wzbogacić trochę swoją listę, więc Wasza pomoc się przyda :)
do jutra ;*
poziomkowa.

https://www.facebook.com/poziomkowa.opowiesci