Pięćdziesiąt osiem

Ile trwał nasz pocałunek, nie potrafię stwierdzić. Wiem tyle, że chciałam, aby ta chwila nigdy się nie skończyła, ale jednak koniec przyszedł.
Uśmiechnęłam się szeroko do Grześka, nie spuszczając z niego wzrok, a on uczynił to samo. Po chwili wpatrywania się w siebie, po prostu mocno go przytuliłam, na nic więcej nie byłam w stanie się wysilić.
- A myślałem, że te święta nie będą zbytnio szczęśliwe – mruknął pod nosem środkowy.
- Najlepsza Wigilia – spojrzałam na niego – w całym moim życiu – uśmiechnęłam się promienie i lekko go pocałowałam. - No to chłopaki będą wreszcie dumni – zaśmiałam się i pociągnęłam go na kanapę, na której usiedliśmy.
- Jako swatki spisywali się całkiem nieźle – zaśmiał się i objął mnie mocno ramieniem.
- Nie mogę się nie zgodzić – uśmiech nie schodził mi z twarzy. - Pierwszy raz się cieszę, że ktoś mi rozwalił auto i spóźniłam się na pociąg – wybuchnęliśmy wspólnie śmiechem.
- Takie szczęście w nieszczęściu – skwitował Grzesiek.
Girls they want...
- Muszę zmienić ten dzwonek – mruknęłam i ruszyłam po telefon. - Halo? - zapytałam wracając na kanapę.
- Obudziłem cię? - zapytał Igła.
- Nie, skądże – pokręciłam głową i usiadłam środkowemu na kolanach. - Coś się stało?
- Chciałem spytać jak się czujesz?
- Dobrze – uśmiechnęłam się nie spuszczając wzroku z siatkarza.
- Jadłaś coś? - zapytał libero.
- Taa – kiwnęłam na dodatek głową.
- Przyszedł jakiś niespodziewany gość? - spytał Ignaczak.
- Powiedzmy, że ja jestem takim niespodziewanym gościem – zaśmiałam się.
- Em, gdzie ty jesteś? - dopytywał się Krzysiek.
- U Grześka – odparłam, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.
- Yyy? - wydukał.
- No co „yyy”? - zaśmiałam się, a środkowy razem ze mną.
- Jesteś w Katowicach?
- W Rzeszowie, powiedzmy, że u Grześka też wystąpiły małe komplikacje – wyjaśniłam.
- Przynajmniej nie spędzasz Wigilii sama – odetchnął z ulgą libero.
- A u was, jak tam? - spytałam.
- A dobrze, dzieciaki rozpakowują prezenty – oznajmił. - Masz specjalne podziękowania od Kornelii za piłkę – zaśmiał się.
- Wiedziałam, że jej się spodoba – odparłam wesołym głosem.
- A masz tam gdzieś Kosę pod ręką? - zapytał.
- A mam – odpowiedziałam i podałam środkowemu telefon.
Włączył głośnomówiący.
- Słucham cię Krzysztofie – powiedział wesołym tonem głosu właściciel czekoladowych tęczówek.
- Wy coś piliście? - spytał od razu. - Ty wesoły, ona wesoła...
- A może to w tym barszczu od Iwony coś było? - zaśmiał się Grzesiek patrząc na mnie.
- Ty się odczep od mojej żony, a się lepiej weź w garść i pogadaj z Emilią...
- A nie mówiłam? - powiedziałam cicho, co wywołało jego uśmiech.
- Magia świąt może zadziała – mruknął Igła. - Także bierz sprawy w swoje ręce i działaj, człowieku! - krzyknął na niego.
- Jeszcze coś? - spytał Grzesiek rozbawionym głosem.
- Wesołych Świąt – odpowiedział Igła i zakończył połączenie.
- Magia świąt – zaśmiałam się oparłam głowę na szyi środkowego.
- Zmęczona? - zapytał.
- Trochę – odpowiedziałam przymykając oczy.
- Chcesz jakąś koszulkę do spania? - spytał chwytając mnie mocno w swoje ramiona.
- Coś by się przydało – mruknęłam.
Siatkarz ze mną na rękach wstał z kanapy i skierował swoje kroki w stronę sypialni. Położył mnie lekko na łóżku i wręczył czarną koszulkę z logiem Asseco.
- Dzięki – uśmiechnęłam się.
Kiwnął głową i wyszedł z pokoju.
Uśmiechnęłam się do siebie, i to jak szeroko. Czekałam, czekałam i się wreszcie doczekałam. Nie było słów, aby wyrazić moje zadowolenie i szczęście. Wkradało się również zmęczenie, które chciałam jak najszybciej wyrzucić, ale to nie było takie łatwe.
Szybko pozbyłam się sukienki i rajstop i założyłam koszulkę, która pachniała perfumami Grześka, które były dla mnie hipnotyzujące.
Do sypialni wkroczył siatkarz i usiadł obok mnie na łóżku.
- Dzięki, że mogłam zostać – uśmiechnęłam się szeroko.
- Nie ma za co – uśmiechnął się. - To co, idziemy spać? - zapytał, a uśmiech go nie opuszczał.
- Oczy same mi się zamykają – mruknęłam i wślizgnęłam się pod kołdrę.
Grzesiek szybko wskoczył w jakiś podkoszulek, zgasił światło i chwilę później był już obok mnie. Oparłam głowę o jego klatkę piersiową i mocno do niego przywarłam.
- Dziękuję – szepnęłam i zamknęłam oczy. - I przepraszam.
- Za co? - zdziwił się trochę.
- Za to, że chce mi się spać – mruknęłam, a on wybuchnął śmiechem.
- O ile wiem, to czasu przed sobą mamy jeszcze bardzo dużo – odpowiedział dalej się śmiejąc. - Śpij.
Pocałował mnie w czubek głowy, którą po chwili podniosłam. Moje usta dotknęły lekko jego, po czym moja głowa znalazła się ponownie przy sercu Grześka. Zasnęłam z wielkim uśmiechem na ustach, do tego najszczęśliwsza na świecie.

Grzesiek długo nie mógł zasnąć, było to spowodowane myślami, jakie chodziły mu po głowie i tego co się stało. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. Wreszcie się odważył i nie został odrzucony. A teraz co? Trzymał w swoich ramionach dziewczynę, którą kochał i, dla której mógł zrobić wszystko. Wiedział, że lepiej trafić nie mógł i chyba będzie musiał podziękować temu facetowi, który rozwalił Emilce samochód. Wyszło to wszystkim na dobrze, no może oprócz volva, ale da się je przecież naprawić.
Zegar wskazywał dwunastą, kiedy Grzesiek wreszcie przymknął oczy i poczuł zmęczenie. Zasnął podobnie do Emilki, z wielkim uśmiechem na ustach i jako najszczęśliwszy mężczyzna na świecie.

Mój sen przerwał dzwoniący budzik. Leniwie otworzyłam oczy. Ciągle byłam w ramionach Grześka, więc nawet nie wkurzałam się na dzwoniące ustrojstwo.
- Która godzina? - mruknął cicho siatkarz.
- O kurde! - walnęłam się w czoło otwartą dłonią. - Czwarta rano...
- Jak to czwarta rano? - zdziwił się Grzesiek.
- Za godzinę mam pociąg... - westchnęłam i usiadłam. - A właśnie! - olśniło mnie i szeroko się uśmiechnęłam.
- Co? - spytał środkowy i usiadł obok mnie.
- Jedź ze mną – zaproponowałam patrząc w jego zaspane oczy.
- Gdzie?
- No do Wałbrzycha! - mało co nie krzyknęłam.
- Nie wiem, czy powinienem... - zaczął.
- Samego cię tu nie zostawię, a do Wałbrzycha chcę jechać – wyskoczyłam z łóżka. - Wyskakuj! - krzyknęłam zadowolona i pociągnęłam go za rękę. Ani drgnął.
- Jesteś pewna? - zapytał uważnie na mnie patrząc.
- Jak nigdy – wyszczerzyłam się i włożyłam całą siłę w pociągnięcie go za rękę.
Udało się!
- Moja rodzina cię lubi, więc nie będzie problemu – uśmiechnęłam się szeroko i weszłam na łóżko. Nawet stojąc na nim nie byłam tak wysoka jak siatkarz.
Pocałowałam go lekko.
- Czyli mam się pakować? - spytał z uśmiechem.
Kiwnęłam głową.
Grzesiek przerzucił sobie mnie przez ramię.
- Co ty robisz?! - krzyknęłam.
Ruszyliśmy do kuchni.
- Staram się, abyś miała niezapomniane święta – odparł zadowolony.
- Już i tak są niezapomniane – wyszczerzyłam się.
Posadził mnie na krześle.
- I taki ma być każdy dzień spędzony z tobą – pocałował mnie czule w czoło. - Kawy, herbaty? - spytał, kiedy stanął przy blacie.
- Kawa z mlekiem – uśmiechnęłam się do niego, a on kiwnął głową.
Uśmiechałam się sama do siebie. Byłam zakochana, i to ze wzajemnością, piękny poranek, nie ważne, że była to godzina czwarta nad ranem, ważne, że z nim.
Grzesiek podśpiewywał sobie pod nosem jakąś polską piosenkę, a ja postanowiłam się ubrać, tylko w co? Wszystkie swoje ubrania miałam u siebie w mieszkaniu, więc pozostawała tylko wczorajsza sukienka.
- Jak zjemy, to trzeba jeszcze pojechać do mnie – poinformowałam i podeszłam do Grześka. - Wiesz co?
- No? - odpowiedział nakładając na talerz kilka pierogów.
- To wszystko jest takie... - nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa.
- Magiczne? - spojrzał na mnie. - Niezwykłe?
- Chyba tak – kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się. - Jednego dnia użalasz się nad sobą, a wieczorem okazuje się, że to może być najlepszy dzień w twoim życiu – uśmiechnęłam się szeroko.
Zaśmiał się cicho i kiwnął głową po czym wrzucił jedzenie do mikrofalówki.
- Chyba pierwszy raz cieszę się, że tak wcześnie wstałem – wyszczerzył się i podszedł do mnie.
Girls, they want...
- O tej porze? - zdziwiłam się; pognałam do sypialni i drapnęłam telefon. - Słucham?
- Wstałaś na pociąg? - usłyszałam zaspany głos Korneli.
- Dziewczyno, powinnaś spać o tej porze! - wyszłam z sypialni i skierowałam się w stronę krzątającego się po kuchni siatkarza.
- Śpię przecież, chciałam tylko sprawdzić, czy dojedziesz do nas...
- Dojadę, dojadę – zaśmiałam się. - A nawet nie sama...
- Kupiłaś sobie psa? - zapytała zdziwiona.
Wybuchnęłam śmiechem.
- Korni, odłóż lepiej ten telefon i idź spać – powiedziałam.
- Dobra, dobra – mruknęła. - Czekamy na ciebie.
Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo nastolatka się rozłączyła.
Zabraliśmy się za jedzenie śniadania, które migiem zniknęło z naszych talerzy. Kiedy ja brałam prysznic, Grzesiek pakował swoje rzeczy do walizki, a kiedy on zajął łazienkę, ja wszystko jeszcze raz mu poskładałam. Wolałam się czymś zająć, niż siedzieć bezczynnie.
Za piętnaście piąta, byliśmy już pod moim blokiem, więc szybko wbiegłam po schodach i drapnęłam walizkę z mieszkania. Grzesiek pomógł mi ją wsadzić do swojego samochodu i byliśmy gotowi do drogi.
Jazda zleciała nam bardzo szybko, więc już kilka minut przed dziewiątą środkowy parkował alfę pod moim rodzinnym domem. Wyciągnęliśmy swoje walizki.
- Jeszcze mogę wrócić do Rzeszowa – mruknął Grzesiek.
- Nie ma mowy – pokręciłam głową i chwyciłam go za rękę. - Będzie dobrze, zobaczysz – wyszczerzyłam się pociągnęłam go w stronę domu, gdzie zebrana była już cała moja rodzina i rodzina Ignaczaków...



WYGRALIŚMY, WYGRALIŚMY, WYGRALIŚMY! WE ARE THE CHAMPIONS, KURWA! ♥ Największy uśmiech jaki chyba się pojawił w moim życiu – Grzesiu na boisku! ;D Mamy takie oto cuś ;p Epizod miał pojawić się jeszcze przed meczem, ale po prostu byłam poza domem, myślałam, że wrócę na czternastą, ale niestety się nie udało i do domu zawitałam dosłownie dziesięć minut przed meczem ;/ z całego serca Was przepraszam, mam nadzieję, że mi wybaczycie :)
Oglądaliście mecz Djokovica z Del Potro? Ja widziałam tylko urywki, ale czas (4 godziny i 45 minut) to jakaś masakra :) Ale nie zapominajmy, że to tenis przecież ;p
Jerzykowi się niestety nie udało ;/
Pozdrawiam Was, poziomkowa!