Trzy

Równo o ósmej zadzwonił budzik, więc szybko go wyłączyłam, aby nie obudzić chłopaków. Spojrzałam za siebie. Uff... Każdy śpi, jest dobrze.

Podniosłam tyłek z łóżka i zaczęłam szukać torebki. Znalazłam ją w łazience, ale co ona tam robiła, to nie miałam zielonego pojęcia. Wyciągnęłam z niej batona i pudełko tabletek. Zjadłam całego wafelka i połknęłam dwie tabletki.

Zabrałam torebkę z łazienki i weszłam do pokoju. Usiadłam na łóżku. Nie chciało mi się już spać, więc zaczęłam tempo wpatrywać się w drzewo, które rosło za oknem.

Kiedy tylko wrócę do Rzeszowa, będę musiała zacząć szukać jakiegoś mieszkania, no i pracy też. Najlepiej byłoby znaleźć robotę w swoim zawodzie, moim był: fotograf. Nie powiem, byłam dobra w tej branży. Moje zdjęcia trafiały do różnych magazynów, ale pod pseudonimem, a nie prawdziwym imieniem i nazwiskiem. Nikomu to zbytnio nie przeszkadzało, więc było dobrze.

Pieniądze, które miałam na koncie spokojnie wystarczyłby mi na rok wygodnego życia, ale jakoś nie zwracałam na to szczególnej uwagi. Chciałam pracować, nie umiałbym wysiedzieć na tyłku i nic nie robić. Chciałam przeżyć swoje życie, a nie grzać tyłek w ciepłej kanapie.

Z rozmyśleń wyrwał mnie dźwięk przychodzącego esemesa. Autor: Jurek. Tym razem postanowiłam zobaczyć, co napisał, więc wyświetliłam wiadomość.

„Em, gdzie ty jesteś, do cholery?! Nie odbierasz telefonów, nie odpisujesz na sms'y! Mam już dość nagrywania się na pocztę głosową! Stało się coś, ze tak nagle wyjechałaś? Proszę cię, daj mi znać, kiedy tylko odczytasz tą wiadomość. Pamiętaj, że cię kocham.”

Wybuchnęłam śmiechem, ale szybko go stłumiłam. W końcu siatkarz też człowiek – wyspać się musi. Odwróciłam się sprawdzając, czy śpią. Piotrek właśnie przewracał się na prawy bok, Kurek spał opatulony szczelnie kołdrą, a Bartman w samych bokserkach spał zwinięty w kłębek, a jego kołdra leżała na podłodze.

Popatrzyłam ponownie na wiadomość i bez zbędnych sentymentów po prostu ją usunęłam. To samo zrobiłam ze wspólnymi fotografiami, które miałam zapisane na karcie pamięci. Te dwa lata, które spędziłam z Jurkiem, w jednej chwili prysnęły jak bańka mydlana.

Odłożyłam telefon na podłogę i położyłam się na prawym boku. Tępo wpatrywałam się w jednego, ciemnozielonego liścia dębu. W głowie miałam kompletna pustkę. Dawno nie miałam tak, że o niczym nie myślałam.

Leżałam tak bez sensu przez dwie godziny. Byłoby pewnie dłużej, ale obudził się Kurek i Nowakowski.

- Jak mnie łeb napieprza – usłyszałam głos Bartka, ale ani drgnęłam.

- Jak myśmy tutaj w ogóle trafili? - Piotrek podniósł się na łóżku.

- A żebym ja to wiedział – przyjmujący podrapał się po głowie. - Czekaj... Emilia nas przywiozła tutaj!

Brawo panie Kurek! Wracamy do rzeczywistości!

- Bartek...? - zapytał niepewnie środkowy.

- Co?

- Dlaczego Emilia śpi w bartmanowej koszulce, a on został jedynie w bokserkach?

Teraz to stanęłam na równe nogi. Zachwiałam się, ale na szczęście złapałam równowagę. Chłopaki wlepili we mnie zaciekawiony wzrok.

- Między nami nic nie było! - krzyknęłam budząc ZB9.

- Kobieto, nie krzycz – spojrzał na mnie jednym okiem, a po chwili otworzył drugie. - Ej, skąd masz moją koszulkę? - zapytał ciekawskim tonem.

- Sam mi ją dałeś.. - zaczęłam, ale to przecież prawda nie była. - Znaczy sama ją sobie wzięłam, bo przecież w czymś musiałam spać, nie?

Siatkarze dalej wlepiali we mnie zaciekawione spojrzenia.

- Nic nie pamiętacie?

Pokręcili przecząco głową, a ja aż jęknęłam i usiadłam zrezygnowana na łóżku.

- My... - Bartman wskazał na siebie i na mnie. - Coś ten...?

- Co?! Nie! - krzyknęłam od razu.

Girls they want, want have fun...

Rozległ się dzwonek mojej komórki.

- Serio? - podniósł brew blondyn i wskazał na dzwoniący telefon.

No co? Bardzo pozytywna piosenka!

Nic nie odpowiedziałam. Sięgnęłam po telefon. Wyświetliła się nazwa „Krzysiu :)”.

- Halo? - nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Za ile możecie być u Rucka w domu? - zadał od razu pytanie.

A dzień dobry to gdzie?

- Dzień dobry, Krzysiu – przywitałam się słodko.

- Sorry. Cześć – poprawił się. - To jak?

- Daj nam pół godziny.

- To czekamy.

Rzuciłam telefon na łóżko i podniosłam się.

- Zbierać się, jedziemy do Michała.

Ruszyłam w stronę łazienki.

- A...

- Zamknij się, Bartman – rzuciłam i trzasnęłam drzwiami.

- Ona ma moją koszulkę – słyszałam jak mówi do kolegów.

No tak! Szybko ściągnęłam ją i zostałam w samej bieliźnie.

- Łap! - rzuciłam nią w Zbyszka i ponownie zamknęłam drzwi łazienki.

Dwadzieścia minut później siedzieliśmy już w samochodzie. Piotrek wyglądał jakby pił przynajmniej ze trzy dni pod rząd. Podobnie było z przyjmującym. Siedzieli z tyłu trzymając się za głowy i z przymkniętymi oczami. Nawet radia nie pozwolili mi włączyć. „Za duży hałas”, jak to ujął Nowakowski.

I to są skutki picia wódki, ludzie.

Westchnęłam i odpaliłam samochód Ignaczaków.

- Tylko proszę, powoli – powiedział słabym głosem Zibi.

- Jeśli przyznasz, że jestem jedyną osobą, która zaskoczyła cię tyle razy w jeden dzień – postawiłam warunek.

- Nigdy – spojrzał na mnie spod byka.

- No trudno – wzruszyłam ramionami i dodałam gazu.

- Zaraz będę rzygał, jak Boga kocham – odezwał się Kurek.

- Ja też! Więc schowaj tą swoją dumę do kieszeni i przyznaj jej rację! – wrzasnął już nie taki Cichy Pit.

- Nigdy – zapierał się Zbigniew.

Na liczniku było już dziewięćdziesiąt, a zbliżała się setka.

- Bartman! - ryknął przyjmujący.

- Dobra! Jesteś jedynym człowiekiem, który zaskoczył mnie tyle razy w jeden dzień – wycedził przez zęby, a ja z gigantycznym uśmiechem zwolniłam do pięćdziesięciu.

- Widzisz, nie taki diabeł straszny jak go malują – poklepałam wkurzonego ZB9 po ręce.

- Nic już dzisiaj do mnie nie mów – burknął i zabrał rękę.

- A czeka nas jeszcze wspólna podróż do Rzeszowa – wyszczerzyłam się.

Usłyszałam tylko jego jęk.

Zapamiętaj Zbigniewie, z Emilią Sławską się nie zaczyna. A jeśli już zacząłeś, jesteś skazany na klęskę, amen.

Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu. No może nie do końca, niekiedy dało słyszeć się jęki skacowanych chłopaków.

Zaparkowałam samochód i poprosiłam o wysiadkę. W domu Ruciaków był Winiarski i Wlazły wraz z żonami, Igła, Iwona, Żygadło i Kubiak. Wszyscy nieźle skacowani siedzieli na kanapach i fotelach w salonie.

- Witam szanownych państwa – wyszczerzyłam się i usiadłam na oparciu fotela, w którym siedział Ziomek.

- Cześć – odpowiedzieli każdy w swoim tempie.

- Chcecie coś do picia? - zapytała pani domu.

- Jak można, to kawę – uśmiechnęłam się do Justyny.

- A wy, chłopaki?

Pokręcili przecząco głowami.

- Z mlekiem? - uśmiechnęła się Ruciak.

- Pamiętasz – uśmiechnęłam się serdecznie i kiwnęłam głową.

- Co ty w takim dobrym nastroju? - zapytał mnie Krzysiek.

- W normalnym – wzruszyłam ramionami.

- A może chcesz coś zjeść? - zapytała Justyna z kuchni.

Jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu, co wywołało śmiechu u wszystkich, no prawie wszystkich. ZB9 siedział obok Dzika na kanapie, cały naburmuszony.

- To ja ci odgrzeję pierogów.

Podziękowałam i wgryzłam się w ciastko, które podał mi na talerzyku Ziomek.

- Ej, Bartman, co ci jest? - zapytał Winiarski.

- Nic – wzruszył ramionami. - Głowa mnie boli.

- Chyba od myślenia nad tym, jak zaskoczyć Emilkę – mruknął pod nosem Nowakowski, za co od razu Zibi zmierzył go ostrym wzrokiem.

- Nic nie kumam – skrzywił się Kubiak.

- Zbyszek nie może się pogodzić, że ktoś go zaskoczył – wyjaśnił ochoczo Kurek.

- I to jeszcze jak – dodał Cichy Pit.

- Wyobrażacie sobie, że ta oto dziewczyna – wskazał na mnie przyjmujący – zdarła z niego koszulkę, bo nie chciała paradować przed nami w samej bieliźnie – wyszczerzył się, a zebrani wlepili we mnie wzrok. - Biedny Zibi z siebie słowa wykrztusić nie mógł.

Mój wzrok wbił się ostro w Bartka.

- Kurek! - krzyknęłam i podniosłam tyłek z siedzenia. - Ty! - wskazałam go palcem i pomału zaczęłam się do niego zbliżać. - Ty wszystko pamiętasz!

- Jakie tam pamiętasz – odpowiedział wymijająco, a mina mu zrzedła. - Takie przebłyski mam...

- Ja ci dam przebłyski!

Chłopak szybko wstał z kanapy i zaczął się cofać, a ja podążałam za nim.

- Przez ciebie musiałam się tłumaczyć, że między mną a Bartmanem nic nie było! A ja nienawidzę się tłumaczyć! - przyspieszyłam kroku.

- Weź daj spokój, taki żarcik tyci – pokazał dwoma palcami jaki tyci.

- Ja ci kurde dam żarcik! - ruszyłam biegiem w jego stronę. Jak łatwo można się domyśleć zaczął uciekać.

Wbiegł na schody, a ja za nim odgrażając się. No to nasi przyjaciele musieli mieć niezły ubaw oglądając jak się kłócimy, nie ma co!

Ruszyłam biegiem korytarzem. Dziwne, dzieliły mnie od Kurka tylko cztery duże kroki. Kiedy byłam już tak blisko, ta skacowana małpa okręciła się i ruszyła biegiem na dół.

O nie, tak to się ze mną nie pogrywa panie Kurek!

Kiedy byłam już na ostatnim schodku zaliczyłam glebę i zaczęłam udawać, że boli mnie kostka. W mig, obok mnie pojawił się Bartek i zaczął przepraszać.

- Idioto, pomóż mi wstać.

Wyciągnęłam rękę, a on ją mocno chwycił. Nim zdążył pociągnąć nasze ręce do siebie, ja pociągnęłam w moją stronę. Bartuś padł jak długi obok mnie, a nasi przyjaciele wybuchnęli śmiechem.

Nachyliłam się nad przyjmującym i szepnęłam słodko:

- Nigdy więcej ze mną nie zaczynaj, bo właśnie tak będziesz kończył.

Podniosłam się i teatralnie otrzepałam „kurz”z ramion.

- To gdzie te pierogi? - wyszczerzyłam się wkraczając do królestwa Justyny żegnana gromkim śmiechem.

No i macie trójeczkę ;) Mam nadzieje, że się spodoba :)
Piątek - weekendu początek! ;D Nareszcie! ;p
Was zapraszam do czytania i komentowania, również, a sama idę spać, bo mój organizm po prostu domaga się snu! ;p
Dziękuję Wam!! ;* Blog ma dokładnie siedem dni, a już 1660 wyświetleń!! ;D Dziękuję!!
Miłego weekendu Wam życzę i pozdrawiam :)
poziomkowa ;*