Cztery

Z Kędzierzyna wyjechaliśmy kilka minut po pierwszej. Justyna zapakowała nam tyle jedzenia, jakby myślała, że Iwona nie gotuje swoim bliskim obiadów. Niestety nie udało mi się zobaczyć małych Ruciaków, bo byli u babci, ale Michał obiecał, że wpadną niedługo do Rzeszowa z dzieciakami.

Tym razem siedziałam jako pasażer, ale z przodu. Piotrek stwierdzi, żeby jednak nie ryzykować, bo nie daj Boże, Zbigniew mnie jeszcze pogryzie. Atakujący przez całą drogę milczał jak zaklęty. W samochodzie głównie mówiłam ja z Igłą. Się spotkały takie dwie gaduły, jak my i nikt do głosu nie został dopuszczony.

- Emilia, twoja torebka wibruje – powiedział nagle Piotrek, który trzymał ją na kolanach.

- Daj – wystawiłam do tyłu rękę, a po chwili poczułam chłodny materiał dotykający mojej skóry.

Szybko wyciągnęłam komórkę i spojrzałam na wyświetlacz przeczuwając, kto może próbować się do mnie dodzwonić. Nie myliłam się, dzwonił Jurek. Wrzuciłam telefon z powrotem do torby i zapięłam ją.

- Może jednak odbierz? - zapytał cicho Krzysiek.

- Nie mam o czym rozmawiać z tym człowiekiem – odpowiedziałam stanowczo patrząc przyjacielowi w oczy.

- Szykuj się na pogaduchy wieczorne – powiedział, jak kobieta, więc lekko się zaśmiałam.

- Dobra, mamo – wyszczerzyłam ząbki w szerokim uśmiechu.

No, to wreszcie się komuś wygadam!

Do Rzeszowa zajechaliśmy kilka minut przed osiemnastą. Podrzuciliśmy Piotrka pod jego mieszkanie i razem z Zibim przyjechaliśmy pod dom Ignaczaków. Bartman przecież nie mógł zostawić swojego kochanego audi na kolejną noc pod gołym niebem.

Z ulgą wysiadłam z samochodu. Nie powiem, uwielbiałam jazdę samochodem, ale chciałam wreszcie jakoś wygodnie się rozsiąść.

Iwona razem z Krzyśkiem otworzyli bagażnik i zaczęli o czymś dyskutować.

- Tym jeździsz? - zapytał Bartman nagle pojawiając się obok mnie i wskazując na czarne volvo.

- Ehe – odpowiedziałam i zaczęłam iść w kierunku mojej maszyny.

- Długo? - zapytał krocząc obok mnie.

- Jakieś dwa lata – odpowiedziałam i zaczęłam szukać kluczyków w torebce. - Chcesz zobaczyć jak się prezentuje od środka? - chwyciłam kluczyki.

- Pewnie – uśmiechnął się, a ja rzuciłam mu kluczyki.

Z błyskiem w oku otworzył drzwi kierowcy i usiadł na fotelu. Zaczął bacznie obserwować deskę rozdzielczą i inne bajery, które posiadał mój samochód. Włączył radio i aż podskoczył, a ja zaczęłam się śmiać. Zapomniałam go ściszyć, kiedy wysiadałam, a było rozkręcone prawie na cały regulator.

Igła z Iwoną aż wychylili głowy z bagażnika, chcąc zobaczyć co się dzieje. Umówmy się Nightwish nie należy do muzyki popowej.

Bartman natychmiast ściszył piosenkę pod tytułem The Escapist.

- Dobra, coraz bardziej mnie zaskakujesz – uśmiechnął się.

- Czyli już się nie gniewasz? - uniosłam jedną brew do góry.

- Na ciebie się gniewać nie da – wyszczerzył zęby w uśmiechu i dostał ode mnie lekko po ramieniu.

Czyżbyśmy wkraczali na ścieżkę przyjaźni?

- Nie mów mi, że znasz się na samochodach...

- Powiedzmy, że umiem co nieco naprawić – uśmiechnęłam się szeroko.

- Gdzieś ty była przez całe moje życie? - zapytał patrząc na mnie uważnie.

- Chowałam się – wybuchnęłam śmiechem.

- Bardzo śmieszne – mruknął i wyszedł z samochodu zamykając cicho drzwi.

- Oj Bartman, Bartman – westchnęłam ociężale.

- Zibi, zostajesz na kolacji? - krzyknął do niego Igła.

- Nie masz nic przeciwko? - uniósł do góry jedną brew, a ja ze śmiechem pokręciłam głową. - Zostaję! - odkrzyknął Krzyśkowi.

Ujęłam go pod ramię i powiedziałam z uśmiechem:

- Dobrego złe początki.

Śmiejąc się ruszyliśmy ścieżką z kamieni do domu Ignaczaków.

ZB9 siedział z nami do dwudziestej. Jutro mieli mieć jakieś spotkanie w klubie, więc wolał się wyspać. Iwona poszła pod prysznic, a my z Krzyśkiem rozsiedliśmy się wygodnie na huśtawce w ogrodzie z kubkami herbaty i paroma słodkościami.

Bez niepotrzebnych ceregieli zaczęłam opowiadać o tym wszystkim, co stało się pomiędzy mną a Jurkiem. Nie kryłam łez, przy Krzyśku nie wstydziłam się niczego. Płakałam wtulona w jego bezpieczne ramię. Wyrzuciłam z siebie wszystkie emocje, jakie tylko posiadałam. Zaczynając od żalu, a kończąc na gniewie.

Dawno z nikim tak szczerze nie rozmawiałam i dopiero teraz zauważyłam, jak bardzo mi tego brakowało. Co z tego, że w Gdańsku miałam tylu „przyjaciół” skoro z żadnym z nich nie mogłam porozmawiać choć w podobny sposób, tak jak z Igłą. Ta rozmowa uświadomiła mi, ze dwa lata swojego życia spędziłam nijako. Co z tego, że byłam we Włoszech, Hiszpanii, Stanach, Australii, skoro nie miałam przy sobie osoby, której mogłabym powiedzieć wszystko? No właśnie, nic.

Rozmawialiśmy z Krzyśkiem do dwunastej w nocy. Nie chciałam, aby na jutrzejszym spotkaniu był nieprzytomny, więc wygoniłam go spać.

Sama posiedziałam jeszcze kilka minut i wróciłam do domu. Szczelnie zamknęłam taras i ruszyłam cicho na górę, aby nie obudzić małżeństwa Ignaczak. Dzieciaki wracały dopiero jutro, ponieważ koleżanka Iwony zabrała je razem ze swoimi dziećmi na jakąś wycieczkę w góry, czy coś. Wzięłam szybki prysznic i ułożyłam się wygodnie na łóżku. Jak zwykle nastawiam budzik na ósmą i zmęczona zasnęłam.

Następnego dnia byłam całkowicie wypoczęta. Na dole pojawiłam się kilka minut po dziesiątej. Iwony i Krzyśka nie było. Ktoś przecież musiał pracować na to, aby utrzymać ten piękny dom. Przy dźwiękach muzyki zrobiłam i zjadłam śniadanie.

Chwyciłam klucze od domu, które naszykowała mi pani domu, gdybym chciała gdzieś wyjść i opuściłam dom. Postanowiłam zrobić sobie spacer, więc lekkim krokiem ruszyłam w stronę centrum. Po drodze kupiłam gazety, w których były oferty w sprawie wynajmu lub kupna mieszkania i pracy. Zasiadłam w jednej z kawiarenek i zaczęłam szukać jakiś ciekawych ogłoszeń.

Przez dwie godziny wypiłam jedną kawę i zjadłam wielki puchar lodów, ale ciekawych ofert niestety nie znalazłam. Ignaczakowie będę się musieli jeszcze ze mną trochę pomęczyć.

Postanowiłam, że pójdę po Krzyśka. Z tego, co wiedziałam spotkanie miało trwać do czternastej, a było wpół do, więc jeszcze bym zdążyła. Podziękowałam, zapłaciłam i opuściłam lokal. Musiałam spytać o drogę jednego z przechodniów, inaczej bym za cholerę tam nie trafiła.

Na miejscu byłam pięć minut przed czternastą. Usiadłam na jednej z ławeczek przy końcu parku i czekałam na mojego przyjaciela. Obracałam w ręku telefon zastanawiając się, czy powinnam oddzwonić do Jurka. Właśnie tak radził Igła. „Jeśli nie powiesz mu, że wszystko między wami skończone, to nie da ci spokoju i będzie wydzwaniał codziennie” przez głowę przeszyły mi wczorajsze słowa libero.

Raz się żyje!

Wybrałam numer Jurka i nacisnęłam zieloną słuchawkę przykładając telefon do ucha.

- Już myślałem, że nigdy nie zadzwonisz - usłyszałam głos mężczyzny już po pierwszym sygnale. - Gdzie ty w ogóle jesteś? Kiedy wracasz?

- Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że między nami wszystko już skończone. Definitywnie – powiedziałam pewnym tonem.

- Jak to skończone?! - ryknął do słuchawki. - Em, gdzie ty jesteś?!

- Normalnie. Nieważne. Nie dzwoń ani nie pisz do mnie nigdy więcej – poprosiłam. - Najlepiej usuń mój numer.

- O czym ty mówisz?! O co ci chodzi?!

- O co mi chodzi?! - teraz to ja krzyknęłam. - Zapytaj tej laski, z którą pieprzyłeś się w naszym wspólnym łóżku!

Poczułam jak jedna, samotna łza spływa po lewym policzku.

W słuchawce nastała cisza, którą postanowiłam przerwać dwoma słowami:

- Żegnaj Jurek.

Zakończyłam połączenie i poczułam się tak jakoś lżej. Wyrzucenie z siebie tego chyba naprawdę podziałało. Wierzchem dłoni otarłam ostatnią łzę, która popłynęła z powodu tego mężczyzny. Wrzuciłam komórkę do torby i podniosłam tyłek z ławki. Pewnym krokiem ruszyłam w stronę budynku, w którym obecnie znajdował się Igła.

Nie przeszłam nawet połowy wyznaczonej drogi, kiedy zamajaczyły mi sylwetki libero i Zbyszka. Podbiegłam do nich tyłem i z wielką trudnością zasłoniłam oczy Igle.

- Zgadnij kto! - powiedziałam uradowana i posłałam promienny uśmiech Bartmanowi.

- Em, co ty tu robisz? - zapytał Ignaczak i zdjął moje ręce ze swoich oczu.

- Czekam na was – wyszczerzyłam się. - Nie chciało mi się samej wracać do domu.

- Zibi wpadasz na kawę? - spytał Krzysiek ujmując mnie pod rękę.

- Krzysiu, do ciebie zawsze!

Podobnie jak libero, Zbyszek ujął mnie pod rękę i zadowoleni ruszyliśmy w stronę domu Ignaczaka.

Kiedy byliśmy już na miejscu, chłopaki usiedli sobie wygodnie na tarasie, a ja zrobiłam nam po mrożonej kawie. Usiadłam na jednym z drewnianych krzeseł i wystawiłam twarz ku słońcu. Lubiłam, kiedy słoneczne promyki łaskotały moją twarz.

- To co robiłaś dzisiaj ciekawego? - spytał Krzysiek.

- Szukałam jakiejś pracy i mieszkania.

- Dobrze wiesz, że możesz zostać u nas tak długo, jak ci się tylko podoba – przypomniał Ignaczak.

- Krzysiu, nie mogę siedzieć wam nie wiadomo ile na głowie – popatrzyłam na niego jednym okiem. - A poza tym, to nic ciekawego nie rzuciło mi się w oczy.

- A jakaś praca? - zapytał Bartman.

- Też nic – westchnęłam zrezygnowana.

- Bo wiesz... - zaczął Zbyszek, a ja od razu na niego popatrzyłam.

- Co wiem?

- Nasz klubowy fotograf się zwolnił i prezes szuka kogoś na jego miejsce – wyszczerzył się atakujący.

- Wy mówicie serio? - wolałam się upewnić.

- Serio, serio – pokiwał głową ZB9.

- No to trzeba umówić się na rozmowę – uśmiechnęłam się sama do siebie.

- W zasadzie to... - Igła podrapał się w tył głowy. - Musisz podpisać tylko umowę.

Wywaliłam na niego oczy. Jak tylko umowę? O ile wiem, to przecież trzeba by było zaprezentować swoje prace, wysłać CV i tak dalej.

- Nie rozumiem... - powiedziałam patrząc na Krzyśka.

- No bo ja pokazałem twoje zdjęcia prezesowi i bardzo mu się spodobały..

- Skąd ty wziąłeś jakieś moje prace? - zdziwiłam się.

- Z twojego laptopa.. - odparł nieśmiało.

- Grzebałeś w moim komputerze?

- Otworzyłem tylko folder z fotografiami – uniósł ręce do góry. - Nic więcej.

- Em, tylko nic mu nie rób – odezwał się Zibi widząc moją minę.

- Serio mu się spodobały? - upewniłam się.

- Powiedział, że lepszych w życiu nie widział – uśmiechnął się szeroko mój stary przyjaciel.

- No to nie pozostaje mi nic innego – podniosłam tyłek z krzesła i podeszłam do libero – jak cię przytulić i podziękować! - rzuciłam mu się na szyję, czym wywołałam śmiech jego i Bartmana. - Dziękuję! - cmoknęłam go mocno w policzek.

- A ja? - upomniał się Zibi.

- Też brał w tym udział – szepnął Igła.

- No jeśli tak – westchnęłam i pocałowałam jego policzek.

- I życie staje się piękniejsze – westchnął teatralnie, a ja zaczęłam się z niego śmiać.

No to jestem na dobrej drodze!

No i mamy czwóreczkę na początek nowego tygodnia ;) Trochę się wyjaśniło, wiecie już co będzie robiła Emilka, aby zarobić jakoś na swoje życie, ale też dlaczego zostawiła Jurka ;p A no i w następnym epizodzie pojawi się Grzesiu! ;D

Miałam rekolekcję przez co nie było matmy! Enjoy! ;D

Lekko załamana po wczorajszej przegranej ZAKSY, ale należą się wielkie podziękowania dla Panów z Kędzierzyna! <3 DZIĘKUJEMY!

Oczywiście gratulacje dla Antonina Rouzier za zostanie najlepszym atakującym! I dla Felipe Fontelesa za najlepiej zagrywającego! ;D

Odbiegając od siatkówki: Piotr Żyła pierwsze miejsce! Brawo Piotruś!! ;D Się uśmiałam xD Rozpierdzielasz Pan system Panie Żyła! Hahaha! ;D

Dobra ja Was zostawiam z nowym rozdziałem, a sama biegnę na randkę, tym razem z historią i biologią ;p Jak rozchwytywana jestem, ja nie mogę! ;p

Zapraszam oczywiście do komentowania ;)

Pozdrawiam poziomkowa ;*

A! Zapomniałabym! Gdybyście mogły, to napiszcie mi jakieś Wasze ulubione piosenki, okej? :D Z góry dziękuję! ;)

Buziaki! ;*